Płaca minimalna to minimalna stawka wynagrodzenia którą może otrzymać pracownik na podstawie umowy o pracę. Od 1 stycznia 2018 roku wynosi ona 2100 zł. brutto. Płaca minimalna ma w teorii zapobiegać wyzyskowi pracowników przez pracodawców, umożliwić godne zarobki najniższym warstwom społecznym. W praktyce skutecznie niszczy rynek pracy i prowadzi do bezrobocia. Na wolnym rynku również pensje są regulowane zasadą popytu i podaży. Im coś jest bardziej pożądane, tym jest droższe. Ludzie zarabiają różne kwoty ponieważ inaczej ceniona jest ich praca przez pracodawcę. Pracownik sprzedaje swoje umiejętności i wiedzę pracodawcy, który oferuje za to wynagrodzenie. Pracownik stara się dostać za to co oferuje jak najwięcej, jeśli oferta jest niekorzystna to żaden pracownik się na nią nie zgodzi i na wolnym rynku zatrudni się tam, gdzie oferta jest adekwatna do jego umiejętności. Z drugiej strony pracodawca stara się zatrudnić jak najlepszego i wykwalifikowanego pracownika w jak najkorzystniejszej i oczywiście akceptowalnej przez obie strony cenie. Jeśli państwo w pewnym momencie samo dokona wyceny pracownika na pewną kwotę, pracodawca nie zatrudni osoby która nie wypracuje wyżej ustalonej kwoty. Ofiarą płacy minimalnej najczęściej padają ludzie młodzi, którzy jeszcze nie nabyli odpowiednich umiejętności i kwalifikacji. Osobą takim powinno się pozwolić zarabiać według tego co potrafią, młodzi ludzie się kształcą, potrzebują doświadczenia. Praca za niską kwotę nie będzie ich docelowym szczeblem kariery, będzie tylko pierwszym stopniem który umożliwi im zdobycie kolejnych. Niestety rząd to skutecznie uniemożliwia. Lepiej zarabiać mało i zdobywać wymagane doświadczenie niż wcale nie zarabiać. Pracownicy  w sytuacji bez wyjścia są zmuszani do absurdalnych decyzji, np.: przedsiębiorca którego miesięczny zysk wynosi 6000 zł przeznacza dla siebie 3000 zł a pozostałe pieniądze przeznacza na równą pensję dla dwóch pracowników, każdy z nich zarabia po 1500 zł. Jeśli w tym momencie rząd podniesie płacę minimalną do 2 tysięcy złotych, pracodawcę nie będzie stać na dwóch pracowników, tylko na jednego. Będzie zmuszony albo zmniejszyć własne wynagrodzenie, albo zwolnić jednego z nich. W każdym z tych dwóch przypadków biznes może okazać się nieopłacalny ponieważ zysk nie jest wystarczająco satysfakcjonujący (nikt organizacją charytatywną nie jest) a jeden pracownik może nie radzić sobie z zadaniami przeznaczonymi dla dwóch. Pracodawca będzie zmuszony zamknąć biznes, tym samym pozbawiając siebie, państwo i pracowników potencjalnych dochodów.