η μουσική ενηλικίωση έρχεται πολύ πριν την ώρα της, οι λόγοι πολλοί, κυρίως όμως ερωτική απογοήτευση, η γνωριμία με τον έρωτα γίνεται πάντα από την απόσταση της αποτυχίας. τότε είναι αρχίζεις να μιμήσε τους ήρωες που φιλοξενούν οι τοίχοι σου, ένα φθινόπωρο που σε βρήκε με τα γόνατα τσακισμένα στο πίσω κάθισμα ενός παλιού αμαξιού να κοιτάς έξω και να μην βλέπεις τίποτα, για το κορίτσι που έφυγε στα τέλη αυγούστου και ο βήχας του τσιγάρου να σου μαθαίνει το θάνατο που στο ανθολόγιο του δημοτικού ονομαζόταν “ο κύριος κανείς”.
τότε έρχεται η πρώτη επαφή με τη μουσική. κάποτε με το βινύλιο, προσωπικά με την κασσέτα και τώρα με το cd. οι πρώτες κασσέτες είχαν πάντα doors – “the end” και σίγουρα κάτι από pink floyd και το “the wall“. μαζί με τις ονειρώξεις άρχιζαν και τα πρώτα κλάματα, η κατάθλιψη και η δυστυχία που έρχονταν πάντα με μια κασσέτα. ποιος από σας θυμάται την τελευταία κασσέτα που έγραψε? κασσετόφωνα σκουριασμένα, πικαπ περιφρονημένα. και ποιος δεν κάνει λίστες με τραγούδια για γυναίκες, κι ας μην την δώσει ποτέ. ο cusak στο high fidelity έλεγε ακριβώς αυτό, what came first, the music or the misery? οι bright eyes σκοτινιάζουν ολόκληρο τον κόσμο σου, η γκόμενα έχει μπλέξει με έναν καταθληπτικό που ακούει godspeed you! black emperor όλη μέρα έχει ξενερώσει, κι ο dj όταν του ζητήσεις να παίξει smiths σε κοιτάει με ένα μορφασμό χειρότερο κι απ’ τη μούρη του. τώρα πια έχεις τη συλλογή σου, υπάρχουν ακόμη μερικοί που παίρνουν βινύλια κι ας μη τ’ακούσουν ποτέ, πηγαίνεις σε συναυλίες, πίνεις αλκόολ και γυρνάς σπίτι ακόμη πιο καταθλιπτικός. και θες να τα μοιραστείς όλα αυτά. προσπαθείς να βρείς γυναίκες που να σε καταλαβαίνουν και τότε, όταν τελικά βρείς θα περνάς ώρες σε κάποιο δισκοπωλέιο, ψάχνοντας το δίσκο που θα εκφράσει καλύτερα αυτό που θες να της πείς, το καλύτερο δώρο.
όταν κάνεις πρώτη φορά έρωτα ακούς το I want you των pulp και αυτόματα δένεσαι μαζί τους. τα τραγούδια σου θυμίζουν καταστάσεις, οι μπάντες σου θυμίζουν, οι φωνές σε ακολουθούν. όταν ακούς nick cave είναι λες και βρίσκεσαι στον προσωπικό σου ψυχιατρό (ήξερα μια κοπέλα που το mercy seat της γάμησε τη μισή ζωή. την άλλη μισή της τη γάμησαν δυο άντρες όπως ισχυρίζεται).
και στην κρίσιμη ηλικία που οι άλλοι “σοβαρεύονται” και πάνε στα μπουζούκια, εσύ πιο θλιμμένος, πιο κολλημένος. μερικοί σε λένε σνομπ. δε δίνεις καμία σημασία. αγοράζεις βινύλια κι ας μην τ’ ακούσεις ποτέ. βάζεις ένα ποτήρι με το αγαπημένο σου ποτό και αφήνεσαι. η μουσική για σένα είναι καταφύγιο, η αγάπη που ποτέ δε θα σε προδώσει και δε θα προδώσεις. θα σε πλημμυρίσει συναισθήματα, θα σου ψιθυρίσει μια κυριακή πρωί ν’ αντέξεις λίγο ακόμη, το μάγουλο που πάντα ήθελες να νιώσεις, η τέχνη η μοναδική, η ανώτερη. τα τραπέζια που κάθισες και ξοδεύτηκες όταν κανείς δεν ήταν εκεί και όταν όλοι ήταν εκεί. η μουσική ήταν πάντα η δυστυχία σου, και δυο τρεις άνθρωποι. με αυτούς τελείωσες, με τη μουσική ποτέ. αυτούς σταμάτησες να τους ακούς, τη μουσική ποτέ. η δυστυχία ήρθε πρώτη κι ο άνθρωπος επινόησε τη μουσική για να την αντιμετωπίσει.
ένα ζευγάρι δε θα ξανασυναντηθεί ποτέ. η μουσική όμως θα είναι εκεί. στο δωματιό του. στο δωματιό της. να τους θυμίζει εκείνες τις μέρες, να γιατρεύει ανθρώπους και σώματα που δεν μπόρεσαν ποτέ να ξεπεράσουν τον πρώτο χωρισμό. θα τραγουδάει η pj harvey και “ο,τι αντικρύζεις θα το ερωτεύεσαι“. η beth θα ισχυρίζεται πως “nobody loves me, it’s true, as much you do”. τ’ αναγνωρίζεις όλα αυτα? οι δικές σου μουσικές. οι δικές μου. που ήρθαν μαζί με τη θλίψη.