Ostateczna wizja dla Shiro

**Z ciemności wyłania się bijące serce, które po chwili w brutalny sposób samo rozrywa się na dwie połowy, a te wypluwają z siebie krew, która spływa tworząc na dole kałużę. Z ostrych końcówek, niczym kłów wypływają dwie toksycznie zielone krople a po zetknięciu się z krwią zmieniają jej kolor na zielony. Kadr ponownie zanurza się w cieczy by ujawnić mózg rozbity piorunem. Po chwili jednak w magiczny sposób zielony płyn się unosi a serce nim nasiąka i się łączy zostawiając ślad na swojej powłoce po ranie.
Teraz widać Xanthopoulosa. Siedzi bezsilny opierając się plecami o ściane z rozłożonymi rękoma i twarzą lekko zwróconą ku górze w wyrazie zwątpienia. Można się tu dopatrzeć maryjnej pozy z Piety. W tle, gdzieś bardzo daleko słychać niewyraźny krzyk.
Xanthopoulos spojrzał Tobie w oczy łamiąc tak zwaną czwartą ścianę po czym się miło uśmiechnął.
Sceneria się przemienia w malutkie jeziorko ze skromnym wodospadem, otoczone klifami. Woda się zamienia w krew a Xanthopoulos stoi przerażony przed nim, twarzą do Ciebie. Coś nagle go ugodziło, więc ten się skulił z bólu. Po chwili widać już jak jest wciągany do czerwonej wody walcząc i próbując się czegoś złapać, jednak to nic nie daje. W momencie, w którym zaczyna tonąć nieustannie walcząc z jego ust dobiega krzyk, ten sam krzyk co w poperzedniej wizji.
-Vanilla!
Chłopak wydał z siebie ostatnie tchnienie a te poświęcił krukonce. Gdy woda próbowała ją zaatakować tchnienie zmusiło krew do wycofania się i zostawienia Vanilli w spokoju, bezpieczną.
Szybko przywołało się wspomnienie pierwszego ich spotkania, kiedy to spanikowana dziewczynka pytała o godzinę.
Mrugnięciem przeniesiono wizję na konającego Xanthopoulosa, lecz kiedy zjawiła się przy nim Vanilla, ten lekko się uśmiechnął.
Ostatnią sceną znowu było krwawe jezioro. Na klifie w oddali stał Bill uważnie przyglądający się temu wszystkiemu. Stał tam od początku, ponieważ dopiero teraz zaczęły się pojawiać na innych wzniesieniach różne osoby ze szkoły, jednak dalej Bill stał sam, w oddali oglądając scenę niewzruszony. Czy on panuje nad tą wodą? Na dole między drzewami pojawiła się Grenda Goring wraz z Royem Jenningsem. Oboje się na sobie opierają płaczą. Jeszcze w innym miejscu, ale nadal na dole, przy drzewach biegnie Carrick Procter. Jest goniony przez dziwną geometryczną strukturę wykonaną z dwóch czworościanów, barwy głębokiego fioletu.
Kiedy oświetlenie zaczęło się robić blade a krajobraz zanikać można było teraz dokładnie dostrzec twarz byłego prefekta Ravenclaw. Oboje jego oczu się zamykało a w tym momencie trzecie, umieszczone na czole się otwierało. Wizja się zakończyła.**