“Het is nu wel lekker vochtig.” zei Max toen hij weer bij bewustzijn kwam. Hij bevond zich een witte ruimte, tegeltjes om zich heen, fel licht. “Fel licht. FEL LICHT. KNOPJE!” Ok. Het donker sloot zich om hem heen. Opeens besefte hij dat honger had. Het idee van honger kwam ergens vandaan, al kon hij zich niet meer herinneren wat de oorzaak was.
“Herinneren, wat is dat eigenlijk, volgens mij ben ik dat vergeten.”, vroeg Max zich hardop af. Hij grinnikte om zijn eigen grapje en besloot dat de tijd was aangebroken om uit te vinden waar hij zich in godsnaam bevond. Op de tast probeerde hij de deurklink te vinden. Zijn vingers strengelden zich om de klink. Hij ging hangen. Hij leunde wat tegen de deur… Niets.
“Max Tailleur, 41 jaar, ongehuwd, er is een fout gemaakt! Ik ben MAX TAILLEUR!” riep hij hardop. Iemand moest hem toch kunnen horen? De link was al snel gelegd, hij lag in een donkere ruimte, niet groter dan 2 bij 2. Er was een deur, maar de klink deed niets. Hij was dood, dit was de hel. De lichte claustrofobie die hij als kind had ervaren, kwam hem nu de nek omdraaien. Alsof het geheel niet erger kon worden, ontwaardde hij nu in de stilte om hem heen waardde, een pingelgitaartje.