Pędzę sobie tutaj ulicami mego miasta,
wszyscy wiemy, każdy sobie dawno zaspał.
Dobija czas i koniec, wiemy to na sto pro,
bo przecież Polska naszą jest rzeczywistością. x2

Pędzą drzewa, pędzą róże,
czekać nie mogę, bo zaraz się uduszę.
Dobija mnie, wieczny kres przyjaźni,
opustoszałych, walk w rzeczywistości.
Dlaczego każdy chce zabić drugiego?
Dlaczego wszyscy, są podobni do tamtego?
Na to pytanie, słuchaczu nie poradzę,
bo nie mam wątku, który mógłbym tu przytoczyć.
Te chwile śmierci, wszyscy którzy mnie gonili,
dążyli tylko, aby mnie oszukać.
Pamiętam wszystko, jakby to było wczoraj,
no ale jednak, za wygraną dać nie mogę.
Zbieram na trwogę, wszystko już straciłem,
sam się w życiu zapuściłem, kresu kredytu również doświadczyłem.
Chciałbym zapomnieć, o tym wszystkim co się stało,
no ale jednak, słowo z głowy mi wyleciało.

Pędzę sobie tutaj ulicami mego miasta,
wszyscy wiemy, każdy sobie dawno zaspał.
Dobija czas i koniec, wiemy to na sto pro,
bo przecież Polska naszą jest rzeczywistością. x2