Primo Romulus gaudebat, quod et urbem pulchram aedificaverat et
multis hominibus eam compleverat. Tum autem animadvertit Romanis
mulieres deesse. Itaque apud cives, quos arcessiverat, dixit: „Hodie cives
fortes sumus, mox autem senes erimus: Urbs nostra magna non iam erit.
Quia mulieres urbi desunt, etiam liberis carebimus. Sic salutem commu-
nem non servabimus. Tecta nostra non iam tuta erunt, vita nostra non
iam tuta erit. Quis hostes a muris prohibebit? Aliae nationes Romam
primo ridebunt; mox autem urbem, cuius magnitudinem adhuc timent,
occupare temptabunt. Quemadmodum sine copia iuvenum fortium
urbem servare poterimus? Sine mulieribus, sine liberis fortuna urbis
bona non erit. Gloria nostra inanis erit. Itaque mulieres nationum alia-
rum arcessere debebitis. Consilium idoneum vobis mox dabo. Credite
mihi: Vobis adero.“
„Romule, non eris magnus rex, non
diu potestatem tuam tenebis, si liberi
urbi deerunt. Arcesse mulieres!“