ονειροτοπος

	Θα συνέβη πριν πολύ καιρό αυτό το γεγονός. Ναι, νιώθω την οικεία αυτή αίσθηση να με οδηγεί σε μια ανάμνηση με την μορφή ενός νεότερου εαυτού.
	Να ήταν περασμένα μεσάνυχτα; Σίγουρα. Ακόμα και με τα παράθυρα διάπλατα ανοιχτά, από την πόλη δεν έφτανε κανένας ήχος πέρα από μια ήρεμη,νυχτερινή βοή και το περιστασιακό μούγκρισμα κάποιου κινητήρα.
	Η τηλεόραση ήταν ανοιχτή, και εγώ ήμουν ξαπλωμένος στον καναπέ, παρακολουθώντας. Δεν είχα κάποιον ιδιαίτερο σκόπο, απ'όσο θυμάμαι. Απολάμβανα την μοναχική αυτή δραστηριότητα όσο τίποτα άλλο. Δεν υπήρχε ήλιος να τυφλώνει και να βασανίζει με το φως του, ούτε φωνές ανθρώπων και μηχανών να πυροδοτούν αισθήσεις δυσφορίας. Εκείνη την ώρα, υπήρχα μονάχα εγώ και το φεγγάρι, και η τηλεόραση ήταν εκεί περισσότερο για να υπενθυμίζει ότι δεν χάθηκα σε κάποιο ονειρότοπο, πως ακόμα βρισκόμουν στον πραγματικό κόσμο, και το ονειρικό της κατάστασης να με συναρπάζει ακόμα περισσότερο.
	Η εμπειρία αυτή δεν ήταν ικανή να με κρατήσει σε εγρήγορση, και μάταια προσπαθούσα να παραμείνω ξύπνιος. Ένιωθα τα βλέφαρά μου βαριά, και όσο περνούσαν οι ώρες, έκλειναν όλο και περισσότερο. Και σε κάποια στιγμή αδυναμίας, όντας ανίσχυρος να αποφύγω την επιτακτική αυτή ανάγκη, αφέθηκα και τα βλέφαρά μου έπεσαν για μια μονάχα στιγμή.
	Όταν κατάφερνα να τα ξανανοίξω, ένιωθα το σώμα μου να πετάγεται, σαν από την αδράνεια ενώ βρισκόταν εν κινήσει. Νιώθοντας ότι δεν είχα βιώσει παρά ένα βλεφάρισμα, κοιτούσα την ώρα και έβλεπα ότι είχε περάσει μισή ώρα από την ώρα που έκλεισα τα μάτια μου στιγμιαία. Στην τηλεόραση, το πρόγραμμα είχε αλλάξει και ένιωθα εντελώς χαμένος. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είχα αποκοιμηθεί. Ένιωθα πως δεν είχε περάσει παρά μισό δευτερόλεπτο, όταν αφέθηκα στην ανάγκη μου για ύπνο. Κι όμως, 30 λεπτά αργότερα, ο κόσμος έμοιαζε σαν να μην είχε αλλάξει καθόλου. Πέρα από το πρόγραμμα της τηλεόρασης και τους δείκτες του ρολογιού, είχα την εντύπωση πώς το φεγγάρι και τα αστέρια δεν είχαν αλλάξει θέση, η σιγή επικρατούσε ακόμη στην κουρασμένη πόλη και η νυχτερινή βοή κάλυπτε σαν απαλό πέπλο τα πάντα.

	Και τότε, πώς βρέθηκα εδώ, με αυτή την οικεία αίσθηση;
Θυμάμαι να κλείνω κάποτε τα μάτια μου, σε κάποια στιγμή αδυναμίας. Και όταν αντίκρισα έναν νέο τόπο μόλις τα άνοιξα ξανά, η έκπληξή μου ήταν μηδαμινή. Μπορούσα να συμπεράνω πώς είχε περάσει καιρός, και είχα βυθιστεί σε έναν βαθύ ύπνο. Αλλά η αίσθηση παρέμενε, και ήμουν πεπεισμένος πώς ανέκαθεν η πραγματικότητά μου ήταν αυτός ο ονειρικός τόπος, και η προηγούμενή μου ζωή δεν αποτελούσε τίποτα άλλο παρά την αμυδρή ανάμνηση μιας προσωπικής φαντασίωσης.
	Πόσο καιρό να βρίσκομαι εδώ πέρα; Δεν ξέρω. Ίσως τώρα να απέκτησα συνείδηση της κατάστασής μου.
	Μπορούσα μονάχα να παρατηρώ τον περιβάλλοντα χώρο του ονειρικού αυτού τοπίου. Ένας μακρύς σκονισμένος δρόμος, ο οποίος περιορίζεται δεξιά και αριστερά από δύο γιγαντιαία τείχη, τα οποία φαίνεται να εκτείνονται επ άπειρον, τόσο μπροστά όσο και  πίσω μου. Η ατμόσφαιρα ήταν παράξενα φωτεινή, σαν το φως να είχε αποκτήσει μια ομιχλώδη απόχρωση. Κοίταξα ασυναίσθητα πάνω για να βρω την πηγή του φωτός, και συνειδητοποίησα όχι μόνο το ασύλληπτο ύψος των τειχών, όσο και το γεγονός ότι δεν μπορούσα να αντικρίσω κάποιον ήλιο. Σε όλη την έκταση του τοπίου, επικρατούσε νεκρική σιγή.
	Αποφάσισα να κάνω μερικά βήματα και να προσπαθήσω να εξερευνήσω την περιοχή. Περπατώντας για ελάχιστα μέτρα, συνειδητοποίησα το παράλογο της κατάστασής μου: ένιωθα τα βήματα ξένα σε μένα, τον ήχο των βημάτων να προέρχεται από αλλού και να γεμίζει αμυδρά την ησυχία του τόπου, την αίσθηση των πελμάτων που ακουμπούν την σκονισμένη γη να ανήκει σε πόδια ενός άλλου ανθρώπου.

	Και τότε το διαισθάνθηκα. Δεν μπορούσα ούτε να τους ακούσω, ούτε να τους δω, αλλά η ανθρώπινη παρουσία ήταν διάχυτη πίσω από τα τείχη. Έχουν αντιληφθεί την παρουσία μου, αναρωτήθηκα; Η φαντασία μου κάλπαζε, ήμουν απόλυτα πεπεισμένος για τον κόσμο πίσω από τα τείχη.
	Είδα με το μάτι του νου μου ένα άπειρο πλήθος δωματίων, χτισμένα πίσω από τα τείχη. Μέσα σε αυτά, άνθρωποι κλεισμένοι ο καθένας στον προσωπικό του χώρο διετελούσαν και κάποια εργασία, σαν μεσαιωνικό παλάτι. Απλοί άνθρωποι, είτε μαγείρευαν είτε έραβαν είτε καθάριζαν είτε έπλεναν, είχα την εντύπωση ότι δεν είχαν συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα της κατάστασής τους, κλεισμένοι πίσω από τα τείχη. Ακούμπησα το αυτί μου και στα δύο τείχη, αλλά δεν μπόρεσα να ακούσω κάτι. Μόνο λίγη σκόνη άφησε πάνω στο δέρμα μου, και έμεινα να φαντασιώνομαι για την ζωή πίσω από τα τείχη.
	Και σε ένα δωμάτιο κάπου εκεί κοντά, ένιωσα την παρουσία της. Την είδα με την φαντασία μου σε ένα μικρό καμαράκι, μια γηραιά κυρία να στέκει με τα φθαρμένα χέρια της και να γνέθει μαλλί και να δημιουργεί μπροστά σε έναν τεράστιο αργαλειό. Τα θαμπά μάτια της υποδείκνυαν την τύφλωσή της. Δεν έβλεπε παρά μόνο το σκοτάδι, και όμως μπορούσε να αντιληφθεί όλα τα χρώματα και τις αποχρώσεις των νημάτων, και με επιδεξιότητα χειριζόταν τον αργαλειό.
	Ένιωσα τα δάκρυά μου να τρέχουν, και να πέφτουν βαριά στην άνυδρη και σκονισμένη γη. Η εικόνα της γηραιάς κυρίας πυροδότησε μέσα μου αναμνήσεις μιας προηγούμενης ζωής, και την ανάγκη να ξεφύγω από αυτό το ονειρικό τοπίο.
	Ω, με τη μανία πήγα προς τον τοίχο, και, προς αναζήτηση της γηραιάς αυτής κυρίας, άρχισα να χτυπάω με δύναμη πάνω στις φθαρμένες από τον χρόνο πέτρες.
	Χτυπούσα και χτυπούσα με τις γυμνές μου γροθιές, και τα εκτεθειμένα μου δάχτυλα άρχισαν να ματώνουν, χωρίς να αφήνουν σημάδια πάνω στον τοίχο. Ένιωθα τα κόκκαλά μου να θρυματίζονται, την αναπνοή μου να γίνεται κοφτή, και το αίμα να αρχίζει να ρέει άφθονο. Ο τοίχος δεν είχε υποστεί την παραμικρή φθορά. Τότε άρχισα να κλοτσάω, να παίρνω φόρα και να πέφτω πάνω στον τοίχο, προκαλώντας μεγαλύτερη αιμορραγία, περισσότερη θραύση του σκελετού μου, βλέποντας την ουσία της ζωής μου να χάνεται.
	Και κάποια στιγμή, έπεσα στο έδαφος, περιτριγυρισμένος από μια λίμνη αίματος, κοιτώντας τον άθικτο τοίχο να στέκει υποτιμητικά απέναντί μου. Και εκείνη την ώρα, αιμόφυρτος όπως ήμουν, μια στιγμή και λίγο αίμα ακόμα πριν χάσω ολοκληρωτικά τις αισθήσεις μου, άρχισα να βιώνω ξανά τις αναμνήσεις μιας προηγούμενης ζωής, από καιρό χαμένης.
	Και τότε συνειδητοποίησα, με μεγάλη θλίψη, πώς σε αυτόν τον ονειρικό τόπο, η ελάχιστη ελπίδα έχει αντίτιμο το αίμα και την ζωτική δύναμη της παρούσας μου ζωής.