stepujacypsychiatra 2021-08-27 22:30:58 [60019703]

#stepujacypsychiatra #psychiatria

Dobry wieczór. Tradycyjnie tytułem wstępu - wszelkie dane są tak pozmieniane, by nikt nie poznał, kim jestem ja, a zwłaszcza kim są moi pacjenci. W swych wpisach na surowo opisuję, jak wygląda dyżur na izbie przyjęć szpitala albo popołudnie w poradnianym gabinecie psychiatry. Teraz czas na gabinet. Czas na pacjenta 20-30min w zależności od złożoności.

1) Teleporada, znana pacjentka, niby lęki, niby bezsenność - wtedy dopiero podejrzewałem, że nadużywająca benzodiazepiny (teraz już wiem to na pewno) znów próbowała naciągnąć mnie na Relanium albo zolpidem na sen, nic z tego - zmiana nieskutecznego dotąd Trittico na Ketrel (poszła potem do innego lekarza i swoje wyłudziła). Trudna pacjentka, najpierw słodzenie tiu tiu ćwir, a potem groźby, skończyło się odmową leczenia i przekierowaniem do innego lekarza (muszę wskazać inne miejsce leczenia, gdy sam odmawiam).

2) Starsza pani z otępieniem typu alzheimera i urojeniami, wizyta druga, dobrze toleruje rywastygminę i tiapryd, wg rodziny uspokoiła się wyraźnie, ustąpiły urojenia, że ktoś z sąsiadów ją podgląda (dlatego nie zapalała światła wieczorami), przestała mieć wrażenie, że w tv ma podsłuch (wcześniej w domu tylko szeptała), kontynuacja terapii.

3) Młoda kobieta, przyszła za namową koleżanki z pracy, również mojej pacjentki. Objawy obsesyjno-kompulsywne głównie w pracy, trudno jej wyjść z niej, po kilkanaście razy sprawdza, czy wszystko ogarnęła dobrze. Była na psychoterapii, nie pomogło - zatem dostała Parogen 20mg z dobrymi, jak się później okazało, efektami.

4) Wizyta kolejna. Nieskuteczna dotąd sertralina u młodej pacjentki w trakcie rozwodu z objawami lękowo-depresyjnymi. Zwiększam dalej dawkę. Nie chce psychoterapii. Nie jest tragicznie, ale jak na 150mg nie będzie efektu, spróbuję duloksetyny, ma też doraźny alprazolam SR. Tak naprawdę nic tak nie pomoże, jak samo zakończenie batalii rozwodowej.

5) Młody człowiek, zgłasza się po skierowanie na oddział leczenia uzależnień, alkoholizm w parotygodniowej abstynencji. Do tego zaburzenia lękowe wypracowane przez lata picia. Rozmowa edukacyjno-motywacyjna, leczenie uzależnień to jeden z moich pewniejszych gruntów.

6) Pacjent, z którego jestem wyjątkowo dumny - rzadko widać taką determinację w wychodzeniu z uzależnienia od benzodiazepin, to była jedna z ostatnich jego wizyt, gruntownie przebudował swoje życie - w tym wliczając przeprowadzkę za spokojniejszym środowiskiem pracy, gdzie nie musiał się wspierać czymś na uspokojenie. Warto wspomnieć, że 9 mies. wcześniej trafił do mnie ze wstawkami majaczeniowymi towarzyszącym zespołowi odstawiennemu, tak duże dawki stosował. Oczywiście sam nie trafił tak majacząc, żona go przytachała, ale on podchwycił temat zmiany swego życia.

7) Studentka z objawami obsesyjno-kompulsywnymi np musiała wieczorem robić zdjęcie zamkniętym drzwiom, by w nocy zerkać na smartfon upewniając się, że je zamknęła, zamiast chodzić i szarpać za klamkę. Parogen nie tylko nie pomógł u niej, ale wywołał nadmierną senność - zmiana na escitalopram (i to dopiero dało efekt po czasie - nie poddawajcie się, jeśli pierwszy lek zawiedzie)

8) Młoda pacjentka, która pechowo wylosowała rodziców na loterii życia (tato zwiał, mama chłodny typ osobowości) z bulimią atypową w częściowej remisji po psychoterapii i pregabalinie 150/d. Zaproponowano do tego bupropion z dobrymi skutkami.

9) Kolejna młoda niewiasta, podręcznikowe wręcz objawy agorafobii - lęk napadowy w sytuacjach, gdy ma zablokowaną drogę ucieczki w ludnych miejscach i tylko wtedy. W tle dzieciństwo z ojcem alkoholikiem - poza escitalopramem zachęciłem do psychoterapii.

10) Starsza pacjentka, której nie udało mi się pomóc - przyszła za namową internistów. Uczucie guli w szyi i ucisku w klatce piersiowej - wszelkie badania w normie. Faktycznie wyglądało na zaburzenia somatyzacyjne, ale ani Pramolan od rodzinnego, ani duloksetyna (w max dawce) i pregabalina ode mnie nie pomogły, nie wiem, jakie jej dalsze losy, po dwóch wizytach kontakt się urwał.

11) Młody człowiek od lat w leczeniu zab. lękowych typu napięcia, zamartwiania się nadmiernego, przychodzi do mnie, bo jego lekarz dostępny tylko zdalnie, a mnie można spotkać na żywo (jego dziewczyna już do mnie chodzi). Rozmowa zapoznawcza, zmiana Sulpirydu na Asertin.

12) Mega zdolna studentka, a wkrótce doktorantka politechniki na pierwszej wizycie - objawy tzw "chodzącej depresji" tzn bez spadku napędu za to z nasilającymi się myślami rezygnacyjnymi, przygnębieniem, bezsennością. Dodatni wywiad rodzinny, tato miał podobnie, zaliczył próbę samobójczą. Dostała wenlafaksynę i trazodon z wyraźną poprawą.

13) Młoda kobieta w złym stanie, silny niepokój w gabinecie z pobudzeniem i dezorganizacją (jak ona do mnie sama dotarła, aktorzenie?) w papierach, jakie przyniosła, info o lekkiej niepełnosprawności umysłowej po urazie czaszkowym we wczesnym dzieciństwie. Mówi, że ostatnio matka ją z domu wyrzuciła, że jest krótko po rozwodzie że ma myśli samobójcze. Skierowana do szpitala, upewniłem się, że ktoś po nią przyjedzie i zaprowadziłem na krzesło obok rejestracji, by ktoś miał na nią oko do tego czasu.

14) Kobieta w średnim wieku, objawy depresyjno-lękowe. Jak na historię życia i tak nieźle, że dopiero teraz się zaczęły. U mamy schizofrenia, u taty alkohol, a w pracy naciski na większą efektywność - i to ostatnie przelało czarę. Poszła na terapię dzieci alkoholików, dostała escitalopram - po pół roku inna kobieta, super efekty obu metod (lek i psychoterapia) razem wziętych. Została niedawno dość poczytną blogerką, ale nic więcej nie mogę napisać.

Pozdrawiam i do następnego wpisu. Dbajcie o siebie, bo kolejki do psychiatrów długie.