Niedawno skończyłem 40 lat. Jeszcze rok temu byłem założycielem firmy

produkującej śrubki i wkręty. Nazywaliśmy się Śrubkrętres. Model

biznesowy? Plastik wewnątrz śruby i niewolnicze warunki pracy. W taki

sposób już w 2002 dorobiłem się swojego pierwszego miliona. Pamiętam

minę pracowników jak podjechałem swoim nowym Bentleyem pod firmę.

Strasznie denerwowało mnie to, że czasem na parkingu pod zakładem nie

miałem gdzie parkować, więc raz odholowałem wszystkie samochody

pracowników, kiedy byli w zakładzie. Pech chciał, że samochody trafiły na

złomowisko znajomego - metal z samochodów poszedł do palarni, a

następnie do zaprzyjaźnionej huty - po czym znów do nas do zakładu. I to

wszystko jednego dnia! To niewiarygodne, ale tego samego dnia, z

pojazdów swoich pracowników zrobiliśmy śruby i wkręty o łącznej

wartości dziesięciu tysięcy złotych. Był problem, co zrobić z brakiem

pojazdów pracowników. Zaostrzyłem więc warunki pracy i zabroniłem im

opuszczać zakładu. Na miejscu mojego gabinetu założyłem im

prymitywną sypialnie przypominającą koszary i dodałem, że sprowadzę

też tu ich rodziny. Tak stało się następnego dnia - zakwaterowałem

wszystkich. Do mojej głowy wpadł pomysł zatrudnienia żon i dzieci

aktualnych pracowników. Dzieci topiłyby plastik, kobiety robiłyby

jedzenie dla zakładu i zaoszczędziłbym na kateringu. Jak pomyślałem, tak

zrobiłem. Wszystkim pracownikom, i nowym jak i starym, wpajałem, że

zakład to ich dom, to wszystko czego potrzebują, że tu jest im dobrze, że

tylko tu znajdą zrozumienie. 2004 przestałem im płacić. Tak na prawdę, to

nie - płaciłem im dalej, ale dobrowolnie oddawali mi swoje pieniądze na

'utrzymanie zakładu'. 2005 miałem osiem zer na koncie. Zakład pracował

w najlepsze. Zatrudniałem sześć tysięcy osób. Ciągłe prace i rozbudowy

zakładu skłoniły mnie do zwerbowania własnej grupy osób do

rozbudowywania, gdyż było ono dość kosztowne. Wśród moich

pracowników znalazłem dwunastu po budowlance. Natychmiastowo

zakupiłem sprzęt i zleciłem im wybudowanie kolejnych stu tysięcy

metrów kwadratowych zakładu. Budowa szła dość wolno, a niektóre z

wcześniej zwerbowanych dzieci dochodziły już do wieku dorosłości. W

2007 wewnątrz zakładu znajdowała się szkoła, kościół oraz park.

Problemem był brak słońca. Moi pracownicy ostatni raz słońce widzieli w

roku 2003. Byli okropnie biali. Stwierdziłem, że w nowej części znajdę

miejsce również na solarium. W 2008 skończyła się rozbudowa zakładu.

Od teraz działaliśmy na powierzchni dwustu tysięcy metrów

kwadratowych. Z uwagi na ogrom naszego zakładu, zdecydowałem się na

stworzenie huty. Przeszkoliłem dwustu z dwunastu tysięcy pracowników

w dziedzinie metalurgii. Od teraz mogłem przyjmować metal z

zaprzyjaźnionego złomowiska. W 2009 populacja fabryki przekroczyła

piętnaście tysięcy. Miałem swoich skautów, którzy porywali

umięśnionych mężczyzn z ulic i werbowali ich do zakładu. Z piętnastu

tysięcy, trzy tysiące stanowiły dzieci od urodzenia do dwunastego roku

życia. Szkoliłem kobiety jak skutecznie płodzić dzieci. Nasz

zaprzyjaźniony ksiądz na kazaniach zawsze wspominał jak ważne jest

mieć setki dzieci. W sumie nie było u nas problemów z wyżywieniem ani

ze szkolnictwem, więc dla rodzin nie było problemów z posiadaniem po

paręnaście dzieci. W 2010 zostałem miliarderem. Chcąc powiększyć swój

kapitał postanowiłem wkroczyć na pozostałe rynki. Mając dużo śrub i

wkrętów, stwierdziłem, że nasz zakład mógłby produkować samoloty. Tak

też zrobiłem. Zatrudniłem dziesięciu mistrzów awiacji, by przeszkolili

moich pracowników, po czym wzięli się do dzieła. W 2012 mieliśmy już

nasz pierwszy samolot - Wiertolot 1. Niestety, żadna linia lotnicza nie

chciała go kupić, nie mówiąc już nawet o zamówieniach na kolejne. Przy

pomocy łapówki sprzedałem go linii LOT. Przy zakładzie wybudowaliśmy

pas startowy, by samolot mógł bez problemu dolecieć na pobliskie

lotnisko. Jego pierwszy lot - Jasionka-Warszawa miał odbyć się już w

czerwcu 2013 roku. Tak też się stało. Po miesiącu od wyprodukowania,

samolot wykonał swój pierwszy lot. Wtedy dowiedziałem się o braku

lojalności moich pracowników i planowanym spisku przeciwko mnie. W

samolocie zainstalowali substancje wybuchowe, które ręcznie

zdetonowali, gdy samolot leciał nad Radomiem. Zginęło łącznie 240 osób.

W tym momencie szybko wsiadłem do swojego Rolls Roycea i

pomknąłem do Ukrainy, skąd samolotem poleciałem do Turkmenistanu.

Ulokowałem się w hotelu w stolicy i siedziałem tam dobre trzy lata,

podczas gdy jałowo mnie poszukiwano. 2017 powróciłem do Polski pod

nowym nazwiskiem. Dowiedziałem się, że władzę w mojej firmie przejął

zaprzyjaźniony ksiądz. Pomimo wszelkich starań nie mogłem odzyskać

swojej pozycji prezesa. Wciąż miałem dwa miliardy na swoim koncie w

Szwajcarii. Wyjechałem do Stanów Zjednoczonych, gdzie w kasynach

przegrałem połowę z tego. Drugą połowę zainwestowałem w upadającą

firmę, myśląc o ogromnych przychodach, gdy ta się odbije - jednak do

tego nie doszło. Zostały mi z 4 miliony. Wciąż miałem za co żyć. Ale to

już nie było to samo. Wróciłem do Polski. Kupiłem nowe mieszkanie.

Postanowiłem, że zemszczę się na swoich pracownikach za wszelką cenę.

Od zaprzyjaźnionego złomiarza dowiedziałem się, że to właśnie ksiądz

zaplanował spisek. Miałem tego dość. Z mojego nowego Porsche

wyciągnąłem karabin z lunetą i wspiąłem się na dach budynku obok

mojego zakładu. Kościół wewnątrz to było jedyne miejsce, gdzie

występowały szyby - lekko prześwitujące witraże. Podczas mszy,

wycelowałem w głowę księdza i oddałem strzał. W tym momencie przede

mną ukazało się około dwudziestu tysięcy pracowników. Patrzyli prosto

na mnie. Po raz pierwszy ujrzeli świat poza murami zakładu. Wszyscy

wybiegli przez rozwalony witraż. Ja wstałem i udałem się do swojego

mieszkania. Nigdy więcej nie wróciłem nawet w okolice dawnego

zakładu.