Just some dutch I'm trying to assemble...

Fabian kon zijn gezicht nog zien.  Hij kon het zien in de gezicht van Jarvis, de klein knuffelpinguïn (zijn mascotte), dat Jeremy heb hem als geschenk gegeven, wanneer de twee families samen gewoond. Hij kon het ook in zijn dromen zien, als hij draaide in bed.  En hij huilde een beetje in de morgen, wanneer hij waak op, en het was niet met hem, goede morgen te zeggen.

De verlegen, zacht gesproken, aardbeiblonde 10 jaar oud jongetje, had met hem zat en knuffelde op zijn finale nacht in kamp, met zijne warme lichaam licht rond de buik gehouden door Fabians zachte armen. De twee had uit de disco weg, en samen zat, naar de sterren kijken.

Patrick had zijn stempel diep op Fabians hart gemaakt. Toen de twee hun eigen weg was gegaan aan het einde van het kamp, het doe hem pijn.

Het voelde als de tijd, dat zijn Moeder en Jeremys Vader opgebrak.  Jeremy had terug met zijn vader gegaan, met hem te woon.  Fabian geliefde Jeremy, en gedachte van hem als de kleine broer, dat hij nooit gehad.