Obiekt SCP-087 znajduje się w pewnym kampusie, położonym w nieudostępnionej lokalizacji. Drzwi do SCP-087 skonstruowane są ze wzmacnianej stali z elektrycznym zamkiem. Zostały zamaskowane i upodobnione do wejścia do schowka na miotły. Zamek nie otworzy się dopóki prąd o mocy ██ woltów nie zetknie się z wtykiem. Wnętrze drzwi wypełnione jest 6 centymetrami przemysłowej pianki.

SCP-087 to klatka schodowa. Schodków jest 13 przed każdym półpiętrem a nachylenie ich wynosi 38 stopni. Na półpiętrach schody zawracają o 180 stopni. Budowa SCP-087 ogranicza pole widzenia eksploratorów do 1,5 półpiętra. Każdy eksplorator musi zostać wyposażony w źródło światła, ponieważ nie ma tam żadnych innych źródeł albo okien. Źródła mocniejsze niż 75 watów są nieefektywne, bo SCP-087 widocznie absorbuje nadmiar światła.

Obiekt SCP-087 został eksplorowany czterokrotnie przez personel klasy D. Każda z eksploracji była nagrywania poprzez kamerę, a z podmiotami rozmawiał Dr. ██████. Podczas każdej z eksploracji, podmioty słyszały płacz i błagania dziecka na głębokości około 200 metrów, ale żadne próby zbliżenia się do źródła nie dały rezultatów. Każdy podmiot zauważył również obiekt SCP-087-1, widziany jako twarz bez ust, nozdrzy ani źrenic. Reakcją podmiotów był strach i paranoja, nie wiadomo czy było to zjawisko paranormalne czy naturalna reakcja. Zachowanie SCP-087-1 nie jest jasne, nie ustalono czy to on jest źródłem krzyków. Głębokość SCP-087 ustalana podczas czwartej eksploracji pokazuje na większą, niż pozwalają na to geologiczna budowa podłoża czy wytrzymałość materiału, z którego SCP-087 jest zbudowany. Nie wiadomo zatem, czy SCP-087 ma jakieś granice.

Po około dwóch tygodniach od czwartej eksploracji, kilku członków personelu szkoły i studentów słyszało pukanie do drzwi z częstotliwością jednego na 1-2 sekund z wnętrza SCP-087. Drzwi zostały wypełnione 6o centymetrową warstwą pianki przemysłowej. Wszystkie zgłoszenia ucichły.