Fondsenwervers. Elke keer als ik me maar ook bevind in de buurt van de Steenweg zie ik ze staan. Tegenover de Etos, tegenover de Subway of stronteigenwijs bij de voordeur van de Hennes en Mauritz. Altijd ingepakt in veel te dikke jassen. Ze selecteren heel discreet op uiterlijk. Te buitenlands. Nee. Te arm, ook niet. Dus daar moet jer precies tussenin zitten. Deze bedelaars kennen hun doelgroep.

Blijkbaar behoor ik (zonder dat ik dat weet) tot de groep van potentiele donateurs. Het type mens dat uit beleefdheid uren blijft luisteren naar politiek-correct gelul over goede doelen. Iets waar fondsenwervers goed in zijn. Met eurotekens in je ogen doen alsof je echt om dansende beren op een gloeiende ijzerplaat geeft. Dat soort onzin. Elk mens zonder het syndroom van Down weet dat deze beste jongens en meisjes hun targets proberen te halen.

Ik ben fondsenwervers al wekenlang aan het bestuderen. Ik wilde de vijand leren kennen. Ik wilde hun gedrag begrijpen. Met tegenzin heb ik tientallen keren het ingestudeerde marketingpraatje aangehoord waarvan ik toch al wist dat desbetreffende acteur wordt betaald van jouw donatie. Maar ik heb er geen spijt van. Het heeft me gemaakt tot wie ik nu ben. Een fondsenmedium. De Char onder de fondsenwervers.

Afgelopen donderdag liep ik met koopavond door het centrum. Bij dezelfde Etos stond een meisje met een rechthoekige lederen map onder haar arm. Ik wist gelijk hoe laat het was. De valse slang is bezig haar target te behalen. Ik cirkelde zo natuurlijk mogelijk om haar heen alsof het normaal was om meerdere malen hard hoestend om iemand heen te lopen. Ik voelde het aan mijn water dat ze me zou aanspreken. Ze liep op me af en deed alsof ze naar iemand anders keek. Typisch. Patricia heette ze. Of ik iets om bomen, planten en dieren gaf. Ja, dat deed ik. Ik hou enorm van honden, vissen, paarden en katten. En ik ben een enorme, geile bomenknuffelaar. Het liefst ben ik als mijn buurvrouw Jennie. Een vrouw met 10 katten, die uiteindelojk door haar katten wordt opgegeten.

Ik luisterde naar wat Patries te zeggen had. Ze acteerde nog slechter dan een porno-actrice. Ik knikte meelevend en keek naar het roze registratieformulier alsof het een heilig boek was. Patricia dacht even een flinke bonus binnen te halen. Je wordt genaaid waar je bij staat. Zoiets gun je toch niemand? Toch bleef ik even luisteren. Nog even en ze was waar ik haar wilde hebben. Daar waar ze zou denken dat ik zou breken. Juist dan moet je keihard switchen van rol. En dat deed ik. Dat moment wisselde ik van rol en deed ik alsof ik twijfelde. Ik speelde hard to get. Ze keek me verbaasd aan met haar  kinderlijke, azuurblauwe ogen. Het was net Bambi op glad ijs. Maar Bambi op glad ijs deed/doet mij niets. Ik ken het van Youtube. Bambi boeide me nooit als klein kind.

Nu was het tijd voor mijn acteerdebuut.  “Sorry Patricia, ik moet weg. Ik krijg nu net een sms dat de nieuwe Moncler-jassen in de winkels liggen. Met vossenbontkraag en al. Dag!” Ik naaide haar zoals fondsenwervers mij al maanden hadden genaaid. Hard en wreed. Net zoals sommige negers het alleen met blanke vrouwen doen. Dat heeft iets met geschiedenis te maken. Iets met de slavenperiode. Ik vind het best een krachtige statement, maar tegelijkertijd ook een heel praktisch advies. What go9es around comes around. “Weet u het zeker, meneer?” Ze keek me bezorgd aan, maar ook dat was uberslecht acteerwerk. Mijn ogen daalden naar haar Scapino laarzen met aan de linkerkant een kapotte hak, gaf haar een blanco blik en liep door.