Relacja love-hate z polskimi przewoźnikami kolejowymi
Wstaję rano, 20 minut wcześniej niż zwykle, siostra wstaje  4 drzemki za późno i prosi mnie o kupienie biletu miesięcznego, wychodzę spokojnym krokiem z domu, docieram do dworca, pociąg planowo odjeżdża dopiero za 20 minut. Komfortowa sytuacja. Proszę panią w okienku o bilet studencki miesięczny do Gniezna i szkolny jednorazowy do Poznania. Bardzo sympatyczna pani upewnia się 3 razy czy na pewno wszystko zrozumiała. Podchodzę z moimi biletami do parapetu i sprawdzam czy są w porządku. Obydwa nie są, chcę wrócić do kasy, ale uzbierała się dość długa kolejka. Tłumaczę pani w kasie wszystko jeszcze raz bardzo dokładnie. Słyszę zapowiadany pociąg, więc biorę nowe bilety i ruszam do składu. Okazało się, że tym razem chociaż jeden bilet był w porządku, jest progres. Idę powiedziec konduktorowi, że mój bilet jest jakiś dziwny. Konduktorka mierzy mnie groźnym wzrokiem i mowi, że zabiera mnie do kierownika pociągu. Po chwili wychodzi on z kabiny maszynisty zajadając się plackiem, macha ręką i mówi, że wszystko w porządku. W taki sposób pojechałem do Poznania za pięć złoty. Wracając miałem szczęście spotkać te samą drużyne konduktorską. Tym razem mój bilet był wystawiony na kilka godzin po odjeździe, ponownie gniewny wzrok konduktorki, ale kierownik wszystko załatwił.
Jako miłośnik kolei, w przeciwieństwie do większości ludzi dzielących moją pasję nigdy nie uważałem spółek PKP za nieomylne, a wręcz święte(Trzy godziny opóźnienia i nie zdążyłeś na samolot? Było nie jechać). Jednak jadąc dalej, podczas nieplanowanego dwudziestominutowego postoju, naszła mnie dojrzalsza konkluzja na temat tego środka transportu. Najpopularniejsi przewoźnicy jak PKP Intercity, Polregio mają wiele swoich wad, zaczynając od problemów taborowych, kończąc na personelu i obsłudze. Ale jeśli spojrzymy na stan kolei z przed chociażby 10 lat to nie można nie powiedzieć, że wszystko zmierza w dobrym, lepszym kierunku. Szkolenia z języka angielskiego dla personelu, moi znajomi ze Szwecji i Turcji nigdy nie mieli problemu z dogadaniem się z kimkolwiek z drużyny konduktorskiej podczas ich pobytu. Dekadę temu można było o tym pomarzyć. Kolejnym przykładem są miliardy złotych włożonych w rozwój infrastruktury i taboru kolejowego. Nie można oczekiwać punktualności pociągów, gdy nierozsądni rządzący przez 20 lat rzucają dla kolei grosze, a następnie przez kolejne 10 przeznaczają wiele miliardów złotych i co druga linia kolejowa jest w remoncie, modernizacji. Punktualność pociągów zwiększa się z roku na rok nieznacznie, ale stan organizacji i zarządzania ruchem będzie można ocenić, gdy większość głównych polskich linii w końcu będzie gotowa do użytku. Spółki kupują również bardzo dużo nowego taboru, którego w Europie nie trzeba się wsytdzić, Pendolino, Flirt, Dart, Elf. W porównaniu ze stanem z przed lat to komfort podróży to niebo a ziemia. Nadal można spotkać stare, niezmodernizowane wagony, jednak są one sukcesywnie wypierane przez coraz nowocześniejsze i lepiej przystosowane do dzisiejszych realiów składy.
Ja, jako miłośnik dalej będę podróżował pociągami, bawił się w trainspotting, spacerował wzdłuż szlaków kolejowych, bez względu na organizacje i zarząd polskich spółek. Jednak kolej to głównie pasażerowie chcący się dostać z punktu A do B jak najszybciej i bez nich to nie może istnieć. Moim zdaniem zwykły podróżny nie będzie przejmował się problemami spółki i państwa, ponieważ on chce tylko przedostać się w określone miejsce, ale warto mieć w głowie, że nie wszystko jest takie proste jak się wydaje.