Advertisement
Not a member of Pastebin yet?
Sign Up,
it unlocks many cool features!
- Mindfulness, jest czasem tłumaczony w języku polskim, jako uważność, uważna obecność lub też pełnia obecności. Ze względu jednak na brak zadowalającego przekładu, który by uwzględniał w pełni znaczenie tego terminu, zachowujemy oryginalny termin.
- Najczęściej cytowana definicja mindfulness określa go, jako szczególny rodzaj uwagi: świadomej, nieosądzającej i skierowanej na bieżącą chwilę (Jon Kabat-Zinn, 1990), odnosi się tym samym do doświadczenia świata, które znajduje się poza naszymi oczekiwaniami i jest rodzajem doświadczania rzeczy „takimi, jakimi są” (Ray, 2002)
- Termin mindfulness odnosi się zarówno do praktyki jak i podejścia, które polega na byciu całkowicie obecnym wobec doświadczenia płynącego zarówno z zewnątrz (inni ludzie) jak z wewnątrz (własne myśli, uczucia, wrażenia) w każdej chwili. Nie chodzi o umiejętność skoncentrowania się na danym obiekcie, odczuciu, człowieku. Chodzi o jakość bycia wobec każdego pojawiającego się zjawska (niezależnie od tego, czym to zjawisko jest). Formalna praktyka mindfulness (czyli medytacja) nie może być oddzielna od praktyki w życiu codziennym (od życia). Jak wielu nauczycieli buddyjskich i trenerów mindfulness podkreśla, że najważniejsze to to, co dzieje się pomiędzy sesjami (czyli formalną praktyką medytacyjną).
- W ramach treningu mindfulness pracujemy z ciałem, emocjami oraz myślami. Mindfulness to podejście i techniki rozwijające umiejętności świadomości naszego ciała, treści pojawiających się w świadomości. Najbardziej znanym treningiem opartym na mindfulness jest Trening Redukcji Stresu oparty na Uważności (ang. Mindfulness Based Stress Reduction) stworzony przez profesora Jona Kabata-Zinna z Uniwersytetu Massachusetts, wydziału Medycznego. Podejście i techniki mindfulness wywodzą się z tradycji buddyjskiej, można się jednak z nimi również spotkać w innych tradycjach (czego przykładem jest mnich benedyktyński Willigis Jaeger czy też ksiądz Thomas Keating). Jednym z założeń treningu mindfulness jest zaakceptowanie myśli i uczuć, które nam się pojawiają – bez oceniania ich i walki lub/i przyciągania ich.
- Celem treningu nie jest osiągnięcie relaksacji albo poczucia szczęścia, ale raczej „wolności od tendencji do bycia wciąganym w automatyczne reakcje na myśli, uczucia i wydarzenia” (Segal et al., 2002). Medytacja pomaga nam oduczyć się starych (niefunkcjonalnych) schematów funkcjonowania naszego umysłu.
- Trening uważności nie jest ani formą psychoterapii ani też treningiem relaksacyjnym – chociaż oczywiście może po części spełniać obie te funkcje.
- Uważność rozumiana jest również jako „samoregulacja uwagi tak, żeby była skupiona na bezpośrednim doświadczeniu, tym samym pozwalając na zwiększone rozpoznanie umysłowych wydarzeń w momencie bieżącym” (Bishop et al., 2004) czy też „intencjonalny proces obserwowania, opisywania i uczestniczenia w rzeczywistości bez osądzania, w chwili i z efektywnością” (Dimidjian, Linehan, 2003).
- Z kolei Esptein (2007) określa uważność jako „pozwolenie na doświadczanie każdego momentu w całości, jest ona syntetyczna, ponieważ wiąże świadomość (awareness) z obiektem, ani go nie odrzucając, ani też do niego nie lgnąć, niezależnie od tego, co pojawia się w umyśle”. Jak pisze Jankowski (2006), „istotą uważności jest świadomość danego zdarzenia, a nie jego poznawcze przepracowywanie” (to ostatnie mogłoby być odniesione do pojęcia refleksyjności Langer)[i].
- Jak piszą Segal, Williams i Teasdale (2002), „w praktyce uważności, przedmiot skupienia uwagi danej osoby jest otwarty na przyjęcie wszystkiego, co wkracza w doświadczenie, jednocześnie obecna jest postawa zaciekawienia, pozwalająca danej osobie badać to, co się pojawia, bez wpadania w automatyczne osądy i reagowanie”[ii]. Umiejętność bycia uważnym pozwala zatem na oderwanie się od nawykowego sposobu reagowania na dane bodźce (wewnętrzne i zewnętrzne). Jest to szczególnie ważne w momencie pojawiania się bodźców uznanych za negatywne[iii].
- Według Walsh’a (2005) uważność wiąże się m.in. również z takimi cechami, jak z silniejszym „ja obserwującym” (ang. observing self)[iv], postrzeganiem myśli jako „zwykłe myślenie” bez karmienia lub zwalczania ich, uświadomieniem sobie faktu tymczasowej natury wrażen, myśli i uczuć czy umiejętnością desensytyzacji na negatywne myśli i uczucia, które spontanicznie pojawiają się. Tym samym osoba praktykująca uważność lub naturalnie posiadająca umiejętność uważności mniej identyfikuje się z treścią świadomości (Walsh, 2005). Walsh (2005) porównuje tę umiejętność do „obserwowania strumienia świadomości, a nie pływania w nim i bycia miotanym przez jej wiry i strumienie”.
Advertisement
Add Comment
Please, Sign In to add comment
Advertisement