İnsanız

Binlerce insan gün içinde pek çok değişik yerde bir araya gelirler. Otobüste,
lokantada, uçakta, yolda karşıdan karşıya geçmeyi beklerken,
hastanelerde, okullarda, kuyruklarda. Bir aradayızdır da konuşmayız. Bir
aradayızdır da küsmüşüz gibi davranırız. Bir aradayızdır da göz göze
gelmekten çekinip, birbirimizin yüzüne bile bakmayız. Bu ne yabancılaşma! Bu
ne kaçış!
Asansörde bile herkesin kafası yukarıda, film seyreder gibi asansör katlarını
gösteren numaraları seyrederler. İçimizden bir de söylenerek "Ya kat nerede
kaldı, gelse de kurtulsam şunlardan” dercesine acele ederiz. Birbirimizden
yardım istemeyiz, selamlaşmayız, ters ters yukarıdan bakarız. Herkes
birbirine sanki başka bir gezegenden gelmiş gibi davranır. Bizim özümüz bu
değil. Özümüzü yaşadığımız anlar da var tabi ki. İşte bunlardan birkaçı;
Kucağında bebekle dolaşan bir kadınla karşılaştığımızda, kadına bakmadan
bebeğe nedensizce gülümseyip, bebekle konuşmaya başladığımız an...
Bir köpeği gezdiren birini gördüğümüzde, sahibini hiç tanımasak da,
nedensizce köpekle konuşmaya başladığımız an...
Karşıdan karşıya geçmeye çalışan, kör bir insanın elinden tuttuğumuz an...
Bunun gibi anlar, bizlerin öğrenmesi ve yaşaması gereken, özümüze ait
anlardır. Bebeklerle veya köpeklerle karşılaşmayı beklemeden, özümüzü
nedensizce herkese karşı göstermekten çekinmeyelim. Sonunda kendimize yabancı
hale gelmeden, özümüzün kapılarını, sonuna kadar açalım.
Hepimiz aynıyız, karşılaştığınız insanlara merhaba deyin. Nedensizce...
Hepimiz aynıyız, havadan sudan da olsa konuşun etrafınızdakilerle.
Nedensizce...
Hepimiz aynıyız, günaydın deyip gülümseyin. Nedensizce...
Hepimiz aynıyız, dünya dediğimiz evimizde, bir enerjinin parçalarıyız.
Nedensizce...
Sadece bizler varız ki, evrimleşmenin en son haliyiz. İNSANIZ. Nedensizce...
--Medine Gül--