CSD και ποδήλατα

Είδα όνειρο ότι ήμουν 18 και πέρασα Πανεπιστήμιο, στο Ηράκλειο, Σχολή Οδικών Επιστημών - Τμήμα Επιστήμης Ποδηλάτων. Όλοι χαίρονταν και μου έδιναν συγχαρητήρια, το όχημα του μέλλοντος γαρ, αλλά εγώ είχα μια υπόρρητη ανησυχία: μα δε ξέρω τίποτα από ποδήλατα, θα τα καταφέρω άραγε; Κάποιος παλιός με καθησύχασε: μην ανησυχείς, εκεί θα σας τα μάθουν όλα από την αρχή.
Οι πρώτες μέρες ήταν αποσυντονιστικά δύσκολες, καθώς χωρίς ακόμα να 'χω πιάσω ποδήλατο στα χέρια μου προσπαθούσα να ισορροπήσω αδέξια ανάμεσα σε τυποποιημένες διαδικασίες για νέες εγγραφές και άναρχες προσπάθειες για νέες γνωριμίες. Ουάου, όχι χωρίς λίγο φθόνο προσπαθούσα να προσκολληθώ σε όσους συμφοιτητές μου τα στραβά τους πόδια φώναζαν από μακριά: "είχα ΒΜΧ μικρός". Δε κράτησε πολύ αυτή η φάση. Τα πάντα ξεχάστηκαν στην πρώτη παράδοση. Ο νεαρός αναπληρωτής μπήκε στην αίθουσα, ζωγράφισε 2 κύκλους στον πίνακα και ανακοίνωσε με τον απαραίτητο στόμφο: "αυτό, κυρίες και κύριοι, είναι το θεμέλιό μας: ΟΙ ΔΥΟ ΡΟΔΕΣ". Δεν υπήρχε πια επιστροφή.
Τα μαθήματα μέρα με τη μέρα, εβδομάδα με τη βδομάδα, εξάμηνο με το εξάμηνο γινόντουσαν όλο και πιο ενδιαφέροντα. Προγραμματισμός Κίνησης, Δομές Ποδηλάτων, Δίκτυα, Αρχιτεκτονική, Επεξεργασία Οδηγικών Εικόνων, Λειτουργικά Συστήματα, Επιχειρησιακή Έρευνα. Έπρεπε, βέβαια, να τα γεύομαι ανάκατα μαζί με μισητά μαθηματικά εμέσματα όπως Διακριτά Ποδηλατικά, Αεροδυναμικός Λογισμός Ι και ΙΙ ή Αριθμητική Ποδανάλυση, αλλά χαλάλι. Όπως λέγανε και οι μεγαλύτεροι: δε γίνεται διδακτορικό στην Ποδηλασία χωρίς ένα τουλάχιστον νέο θεώρημα κίνησης στους δρόμους, κι εγώ ήμουν αποφασισμένος να πάω τόσο ψηλά όσο θα μου έφτανε η φόρα μου από τη Φορτέτσα με 4κιλο αγωνιστικό αλουμινίου κι ακόμα παραπάνω. Οπότε, διάβασμα, εξάσκηση και... πτέρυγα Γ.
Η πτέρυγα Γ: το big crunch σημείο όπου κατέρρεαν οι συμβατικές κυκλοφοριακές δομές. 14 x-Win δίκυκλα που περίμεναν 120 φοιτητές να εφεύρουν μόνοι τους τα time-slots της πολυπλεξίας κίνησης της νέας εποχής, ώστε να τα χρησιμοποιήσουν όλοι μέσα σε 2 εβδομάδες για το κάθε project που έτρεχε. Με σκουντήματα, σφήνες, ορθοπεταλιές, αλλαγές ταχύτητας, ελιγμούς, βρισιές, αλληλεγγύη και μεταμεσονύχτιες εξορμήσεις. Ωραίες βραδιές. Να ποδηλατώ βραδιάτικα γύρω από τη Σχολή με ομπρέλα στο κεφάλι μου την Κόμη της Βερενίκης και να πασχίζω να βρω το συντομότερο δρόμο ανάμεσα σε Φίλους, Γήπεδο, Παραλία, Σινεμά, Αντιγόνη, Σπίτι - πρόβλημα, βεβαίως, διάσημο στους επιστημονικούς κύκλους και ως travelling bikeman problem. Μαγεία.
Μια κρίσιμη στιγμή. Η πρώτη μου ακτινολόγηση. Οι ακτίνες ήταν εργαλεία του διαβόλου, δάμασέ τις και θα απογειωθείς, αγνόησέ τις και θα βρεθείς με τα μούτρα στο λασπόχωμα. Κοίτα, έστω p είναι μία ακτίνα, @p είναι το σημείο συνάντησής της με το σασί του τροχού, @@p είναι το σημείο που σχεδόν εμβολίζει τη σαμπρέλα, @@@p είναι το δυναμικό σημείο του ποδηλάτου απ΄το οποίο περνάει αυτή τη στιγμή η ακτίνα, &p η τάνυσή της και &&p η εξάρτησή της από τον μικρό shifted δίσκο στο κέντρο της ρόδας. Παράνοια. Δεν το καταλάβαινα με τίποτα. Προσπάθησα. Ξανά και ξανά και ξανά. Αλλά το αποτέλεσμα ήταν σχεδόν πάντα το ίδιο: Core Φουίτ Dumped.
Με τα πολλά έφτασα στο Πτυχίο. Υπήρχε μια ανησυχία για το συντεχνιακό μας μέλλον. Φωνάζαμε για το δικαίωμα να υπογράφουμε τα μεγάλα έργα των Ποδηλατόδρομων και για την ανάγκη να μη διδάσκουν άλλοι στα σχολεία Ποδηλασία παρά μόνο εμείς (κι όχι οι φρακαρισμένοι της επετηρίδας φυσικοί, θρησκευτικοί και πληροφορικάριοι (αν είναι δυνατόν!)). Τα παρακολουθούσα όλα αυτά από μακριά. Πιο πολύ από όσα μου αναλογούσε να κερδίσω σκεφτόμουν όσα πολύ άμεσα θα έχανα. Τα δρομάκια τα στενά και τα περπατημένα, τις γειτονιές που σε πνίγαν για να σ' ελευθερώσουν και τα πρόσωπα, τα πρόσωπα εκείνα που μ' έναν υπόγειο τρόπο είχαν γίνει πια σχεδόν συγγενικά.