Le Ovo per Andy Weir

Tu stava retornante a domo quando tu moriva.

Isto esseva un accidente de auto. Nihil particularmente notabile, ma fatal nonobstante. Tu derelinqueva un sposa e duo infantes. Isto esseva un morte indolor. Le EMTs essayava lor melior pro salvar te, ma sin successo. Tu corpore esseva completemente frangite, crede me, tu es melior de illo.

E isto es quando tu incontrava me.

"Que... que ha occurreite?" Tu demandava. "Ubi io es?"

"Tu moriva", io diceva, in maniera de facto. Nulle puncto in le circumlocution.

"Il habeva un... un camion e ille slippava..."

"Exactemente", io diceva.

"Io... io moriva?"

"Exactemente. Ma non senti te mal pro isto. Omnes mori", io diceva.

Tu observava circumferente. Il habeva nihil. Solmente tu e me. "Que loco es iste?" Tu demandava. "Es ille le vita post morte?"

"Plus o minus", io diceva.

"Es tu Deo?" Tu demandava.

"Exactemente", io respondite. "Io es Deo."

"Mi filios... mi sposa", tu diceva.

"Que de illes?"

"Illi va esser ben", io diceva. "Tu filios te recordara como perfecte in cata via. Illes non habeva tempore de cultivar contemptu pro te. Tu sposa va plorar externe, ma secretemente, illa se sentira relevar. Honestemente, vostre matrimonio se disjungeva. Si isto es un consolation, illa sentira multo culpa pro sentir se relevar."

"Oh", tu diceva. "Ergo, que occurre ora? Io va al paradiso o al inferno o alique?"

"Ni le un, ni le altere", io diceva. "Tu va esser reincarnate."

"Ah", tu diceva. "Ergo, le hindus habeva ration."

"Omne religiones ha ration in lor maniera", io diceva. "Caminemos."

Tu sequeva me mentre nos ambulava per le vacuo. "Ubi nos va?", tu demandava.

"Non ubi particular", io diceva. "Es simplemente placere caminar durante que nos parla."

"Ergo, qual es le scopo?", tu demandava. "Quando io renasce, io essera simplemente un tabula rasa, nonne? Un infantia. Ergo, omne mi experiencias e omne lo que io faceva in iste vita non importara."

"Non exactemente!" Io diceva. "Tu ha intra te omne le cognoscentia e experiencias de omne tuas vitas passate. Tu simplemente non le rememora ora."

Io cessava de caminar e prendeva te per le spatulas. "Tu anima es plus magnificente, belle e gigantesce que tu pote imaginar. Un mente human pote contener solmente un micre parte de lo que tu es. Es como metter tu digito in un vitre de aqua pro vider si illo es calide o frigide. Tu mette un micre parte de te in le recipiente, e quando tu lo tira foras, tu ha ganiate omne le experiencias que illo habeva.

"Tu ha essite in un humano durante le ultime 48 annos, ergo tu non ha ancora extendite te e sentite le resto de tu immensa conscientia. Si nos passava tempore sufficiente hic, tu comenciarea a rememorar omne. Ma il non ha alcun scopo a facer isto inter cada vita."

"Quantos vices ha io essite reincarnate, ergo?"

"Oh, multes. Multes e multes. In multe differente vidas", io diceva. "Iste vice, tu essera un puerchina de paysan chinese in le anno 540 AD."

"Attendite, que?" Tu balbutiava. "Tu me renvia in le passate?"

"Bene, io suppone que tecnicamente si. Le tempore, como tu lo cognosce, existe solmente in tu universo. In mi origine, le cosas es differente."

"In tu origine?", tu diceva.

"Naturalmente", io explicava. "Io veni de alibi. Alibi. E il ha alteres como me. Io sa que tu volera saper lo que illo es como alibi, ma honestemente tu non comprendera."

"Oh", tu diceva, un poco decepite. "Ma attendite. Si io es reincarnate a altere locos in tempore, io poteva haber interactionate con me mesme a un puncto."

"Certe. Isto occurri multe vices. E con ambes vitas cognoscente solmente lor proprie tempore de vita, tu non cognosce que illo sta a occurir."

"Ergo, qual es le scopo de tote isto?"

"Serieosemente?" Io demandava. "Serieosemente? Tu me demanda pro le significato del vita? Non es isto un poco stereotypic?"

"Bene, es una question rationabile", tu insisteva.

Io te fixava in le oculos. "Le significato del vita, le ration pro que io faceva iste universo integre, es pro que tu maturava."

"Tu vole dicer le humanitate? Tu vole que nos maturava?"

"Non, solmente tu. Io faceva iste universo integre pro te. Con cata nove vita, tu cresce e maturava e deveni un intellecto plus grande e plus immense."

"Solmente io? Que de omne le altere personas?"

"Il nulle altere", io diceva. "In iste universo, il ha solmente tu e me."

Tu fixava me con un silemio. "Ma tote le personas in le Terra..."

"Tu mesme. Differentes incarnationes de te."

"Attendite. Io es omne le personas!?"

"Nunc tu comencia a comprender", io diceva, con un colpo congratulatori sur le dorso.

"Io es cata persona human qui jam viveva?"

"O qui jam viverra, exactemente."

"Io es Abraham Lincoln?"

"E tu es John Wilkes Booth, tamben", io addeva.

"Io es Hitler?" Tu diceva, scandalisate.

"E tu es le milliones que ille occideva."

"Io es Jesus?"

"E tu es omne le personas qui lo seguiva."

Tu deveniva silente.

"Cata vice que tu facieva un victima", io diceva, "tu facieva te mesme un victima. Cata acto de benevolentia que tu faceva, tu faceva a te mesme. Cata momento felice o triste experite per un human, esseva o essera experite per te."

Tu pensava durante un longe tempore.

"Proque?" Tu me demandava. "Proque facer tote isto?"

"Proque un die tu devenira como me. Proque isto es lo que tu es. Tu es un del mi genere. Tu es mi filio."

"Whoa", tu diceva, incredule. "Tu vole dicer que io es un deo?"

"Non. Non ancora. Tu es un fetus. Tu cresce ancora. Un vice que tu ha vivite cata vita human durante tote le tempore, tu habera crescite satis pro nascer."

"Ergo, tote le universo", tu diceva, "es simplemente..."

"Un ovo." Io respondeva. "Nunc es tempore pro te continuar a tu proxime vita."

E io te mandava in tu cammino.