Szumy

Oryginalne źródło, które dostałam od znajomego, kopiuję tutaj na wypadek, jakby mu się coś stało: http://ix.io/1doq

Znalezione na prywatnym forum

Wszystko zaczęło się od katastrofy. Wszystko skończyło się na katastrofie. To była
ta sama katastrofa.

Mój dziadek był kolejarzem. Nigdy nie miałem okazji go poznać. Zginął w katastrofie
kolejowej, gdzieś w łódzkim. To były dziwne czasy, babcia i mama miały ogromny problem,
żeby dowiedzieć się czegokolwiek, nie miały nawet możliwości identyfikacji zwłok - podobno
były w zbyt strasznym stanie, dziadka rozpoznano na podstawie dokumentów.

Ta tajemnica dręczyła naszą rodzinę długi czas. Niedomknięty wątek, uchylone drzwi, przez
które do naszego życia wciąż zaglądała przeszłość. Wciąż pojawiające się wątpliwości spore
nieścisłości co do miejsca wypadku. Nic dziwnego, że od najmłodszych lat interesowałem
się pociągami, w szczególności zaś katastrofami kolejowymi na terenie Polski. Wciąż
miałem nadzieję, że kiedyś natrafię na coś, co pomoże mi wyjaśnić rodzinny sekret.

Szansa pojawiła się zupełnie niespodziewanie, na studiach. Na jakiejś imprezie poznałem
dziewczynę. Iwona studiowała dziennikarstwo, najbardziej zaś chciała pracować w rozgłośni
radiowej. Od pierwszej chwili mnie i Iwonę coś do siebie przyciągało. Ta sama niepewność,
wątpliwości i poczucie, że w jej przeszłości coś nie pasuje, że brakuje jakiegoś
elementu. Nie spotykaliśmy się zbyt długo. Gdy ją poznałem, była już na ostatnim roku.
Krótko po studiach wyjechała z miasta i zaczęła pracę w jakiejś małej, lokalnej rozgłośni.

I wtedy właśnie trafiły do mnie kasety. Tak po prostu zostały dostarczone pocztą,
w tekturowym pudełku. W pierwszym momencie pomyślałem, że to prezent od Iwony, że może
chciała ze mnie zażartować - na kasetach nagraniach wyraźnie słyszałem jej głos,
przedstawiano ją jako reporterkę. Może dlatego słuchałem dalej, mimo, że… teraz wiem,
że to był błąd. Żałuję, że kasety kiedykolwiek do mnie trafiły.

Z każdą przesłuchaną stroną kasety rozumiałem wszystko, coraz lepiej. I coraz bardziej
się bałem. Stopniowo docierało do mnie, w co wpakowała się Iwona i do szaleństwa
doprowadzała mnie myśl, że nie mogę jej pomóc, że nie mogę zrobić nic, poza siedzeniem
i słuchaniem kaset. Coraz bardziej wątpiłem, że to ona mi je przysłała. Przecież… po
tym co słyszałem, nie miałem nadziei, że rzeczywiście mogłaby… ale jeśli nie ona, to
kto? I po co? Pomyślałem, że może jest jeszcze szansa, że może mogę pomóc jej się z tego
wyplątać. Podążałem za drobnymi wskazówkami z nagrań,  sprawdzałem wspomniane tam fakty,
szukałem śladów. Było zupełnie tak samo jak z moją rodzinną tajemnicą - drobne niezgodności,
różne wersje wydarzeń, elementy, które tylko pozornie pasują do układanki. Katastrofa,
o której nikt nie słyszał, dworzec i tory bez pociągów... Może właśnie dlatego otrzymałem
te kasety? Może dzięki nim mógłbym odnaleźć Iwonę i jednocześnie rozwikłać rodzinną
tajemnicę? W swojej naiwności pomyślałem, że ten, kto przysłał mi kasety - nawet jeśli to
nie Iwona - chce mi pomóc.  Zaufałem mu.

Jeździłem wszędzie, sprawdziłem każdą jedną wskazówkę, każdą pojawiającą się w programie
radiowym wzmiankę. Z początku szumy były dla mnie całkowicie obce i niezrozumiałe. W miarę
jednak jak wkładałem do odtwarzacza kolejne kasety, coraz łatwiej było mi się w nie wsłuchać.
Coraz lepiej je rozumiałem i coraz wyraźniej słyszałem, co mają do powiedzenia, jaką
historię próbują mi opowiedzieć. A była to historia zupełnie inna niż ta, którą próbowała
opowiedzieć Iwona i jej współpracownicy z radia. Wszyscy tam kłamią. Wszyscy! Okłamywali
mnie od samego początku! Okłamywali mnie, gdy nawoływali, by nie słuchać szumów i by
je zagłuszać.

Tylko szumy wiedzą, co naprawdę się wydarzyło i co jeszcze ma się wydarzyć, dlatego muszę
ich słuchać. Czasem nastawiam radio na nieużywane częstotliwości i słucham. Bez tego nie
potrafię już spokojnie zasnąć. Wczoraj w nocy powiedziały mi, że już wkrótce ktoś do mnie
przyjdzie i wszystko mi wytłumaczy, wszystko mi pokaże.

Zrobiłem więc to co kazały - uszkodziłem kasety i wyrzuciłem je, w miejscu, gdzie nikt
ich nigdy nie znajdzie. Teraz siedzę i czekam. W moim domu jest ktoś, kto wygląda zupełnie
tak, jak ja, ale nie jest mną. Czy to już? Czy zabierze mnie ze sobą?

Słyszę, jak idzie po schodach na górę. Już wkrótce wszystkiego się dowiem.