Państwo rzymskie to kolejne w dziejach starożytne imperium, którego powstanie historycy datują na VIII wiek p.n.e. Jest wiadome, iż początkowym ustrojem państwa była monarchia. Próżno nam jednak szukać dokładnych źródeł, bowiem większość badań obejmujących ten okres bazuje na przypuszczeniach oraz legendach. Wiadomo jednak, że władcy oraz większość ludności wywodzili się od Etrusków, których pochodzenie jest przedmiotem niezliczonych hipotez. Historycy doszukiwali się ich korzeni w Alpach, czy też w samej Italii. Najbardziej prawdopodobne wydaje się jednak, iż są przybyszami z terenów Azji Mniejszej. Okres monarchii zakończył się wraz z wygnaniem Tarkwiniusza Pysznego, którego rządy tak mocno odcisnęły piętno na przekonaniach, że kolejny ustrój zbudowali w taki sposób, aby tyrania już nigdy nie powróciła.
Kolejny okres, czyli republika, rozpoczął się pod koniec VI wieku p.n.e. Władzę sprawowali dwaj nawzajem kontrolujący się konsulowie, wspólnie z senatem pełniącym funkcję doradczą. Niepokoje wywoływały wówczas rozłamy społeczne pomiędzy uprzywilejowanymi patrycjuszami, a walczącymi o swoje prawa plebejuszami. Konflikt ten trwał przeszło dwa wieki, a zakończył się znalezieniem porozumienia w postaci wspólnych celów ekspansji Rzymu obejmującej tereny Italii. Do III wieku p.n.e Rzymianom udało się uzyskać dominację na Półwyspie Apenińskim. Podbój sąsiednich krajów łączono z kolonizacją nowych terenów przez rzymskich wojskowych, dzięki czemu udawało się uzyskać na nich stabilizację i zwiększyć potencjał armii. Przedstawiciele podbitych nacji otrzymywali obywatelstwo republiki, najczęściej jednak pozbawione przysługujących praw politycznych. Według źródeł, w razie konieczności Rzym w tamtym okresie był w stanie wystawić do 700 tysięcy żołnierzy.
Jako, iż apetyt rośnie w miarę jedzenia, w połowie III wieku p.n.e. Rzym przystąpił do otwartego konfliktu z największym spośród swoich rywali - Kartaginą. Rozpoczyna to okres wojen punickich, które stanowią czas największego rozkwitu państwa i walki o hegemonię na obszarze basenu Morza Śródziemnego. I wojna punicka zdemaskowała rzymskie problemy z flotą. Brak tradycji morskich nie przeszkodził jednak Rzymianom w przedostaniu się na kontynent afrykański, gdzie co prawda nie udało im się narzucić dominacji, ale za to znacząco doprowadzili do osłabienia Kartaginy, której potencjał nie pozwalał na szybkie odbudowanie sił. Sami jednak zmagali się z problemami finansowymi, przez co jednostki na ostateczne uderzenie zorganizowali ze środków prywatnych. Przyniosło to oczekiwany skutek - będąca w rozsypce i zmagająca się z problemami wewnętrznymi Kartagina przystała na propozycję pokoju oddając Rzymianom wyspę Sycylię i wypłacając wysokie reparacje wojenne. Problemy będące pokłosiem porażki doprowadziły również trzy lata później do włączenia do Republiki Rzymskiej dwóch kolejnych wysp - Sardynii i Korsyki.
II wojna punicka została wszczęta dwadzieścia lat później z inicjatywy Kartaginy. Początkowe zwycięstwa najeźdźcy spowodowały dezercję pojedynczych rzymskich miast oraz zmusiły republikę do asekuracyjnych taktyk wojennych. Rzymianie okrążyli nacierających od strony Alp Kartagińczyków i rozpoczęli działania wojenne na Półwyspie Iberyjskim, odcinając oddziały wroga od zaopatrzenia. Przyniosło to oczekiwany skutek, dzięki czemu już niedługo szala zwycięstwa przechyliła się na stronę Rzymu, a walki przeniosły się do Afryki. Czarę goryczy przelała klęska kartagińskiego władcy Hannibala pod Zamą. Jako, iż to Kartagina zainicjowała wojnę, Rzymianie nie byli łaskawi przy okazji ustalania traktatu pokojowego - państwo musiało zrzec się wszystkich swoich  terytoriów leżących poza Afryką, zobowiązało się również do kilkakrotnie wyższych niż poprzednie reparacji, a także zagwarantowało nieprowadzenie żadnej wojny bez zgody Rzymu. Reparacje były spłacane aż przez 50 lat. Po otrzymaniu ostatniej raty Rzymianie zburzyli miasto, raz na zawsze pozbywając się odwiecznego wroga.
Równocześnie z wojnami punickimi rzymianie prowadzili ekspansję na dawnych obszarach Grecji a także na Bałkanach. Koniec konfliktu pozwolił im na skupienie się na tych terenach, a także na rozszerzenie ekspansji na resztę Półwyspu Iberyjskiego. Do roku 133 p.n.e. Rzymianom udało się włączyć do swojego terytorium ziemie graniczące z basenem Morza Śródziemnego aż od Półwyspu Iberyjskiego do Azji Mniejszej. Obudziło to wewnątrz państwa nastroje przekonania o wyższości nacji nad innymi. Kwitła gospodarka (napędzana głównie przez siły niewolnicze). Narastały też jednak rozłamy społeczne spowodowane rosnącymi nierównościami klasowymi. Nie przeszkodziło to jednak państwu w ekspansji w kierunku Galii oraz Egiptu. W końcu jednak nadszedł koniec ustroju republiki i po intensywnych zamieszkach oraz walkach, zamach stanu przeprowadził Juliusz Cezar, stając się dyktatorem i pierwszym cesarzem Rzymu.
W latach cesarstwa, jako jedynemu mocarstwu w historii, Rzymowi udało się uczynić Morze Śródziemne swoim zbiornikiem wewnętrznym. W posiadanie państwa weszła także część Wysp Brytyjskich oraz Alpy. Żadne mocarstwo nie trwa jednak wiecznie. Ostatecznie w 395 roku cesarstwo podzieliło się na dwie części, a w 476 roku pod naporem najazdów barbarzyńskich podczas Wiosny Ludów, upadła zachodnia jego część, co ostatecznie zakończyło epokę starożytności.