Głos serca

Kurtyna gasnącego światła opada
Jak powieki kiedy ją wspominam

I cegły i kafle i skały się kruszą
Jak ciało moje gdy nim rzuca o bruk

Przede mną książka która się nie zamyka
Jak okno odkąd ktoś wyrwał zawiasy

Przez nie w dzień życie dudni a nocami cichnie
Zupełnie odwrotnie niż bicie mego serca

----------------
***

od rozstania z sobą
nie ma wydarzeń
są zdarzenia
i godziny spędzone przy oknie
oparta o parapet
i dni na moście
oparta o balustradę
wypełniające przestrzeń
po zaginionej cząstce
definiującej własny byt

życie jest w pętli
i śmierć patrzy z pętli
co noc
a dni już nie ma
lub ich nie widać
przez wzrok oślepiony
wschodzącym słońcem