Była ciemna, chłodna noc
Przez to ja owity w koc
Siedząc czytam we fotelu
Księgi o przygodach wielu

Wtem usłyszał dziwny dźwięk
Choćby metal wydał szczęk
Coś czarnego w okno stuka
Gdy spojrzałem widzę kruka

Para oczu wciąż wpatrzona
Jakby były od demona
Czego może chcieć ptaszysko
Zostaw mnie, a powiem wszystko

Nagle podmuch okno otwarł
Nad kominkiem kruk się podparł
Ślepia swoje, czarne wlepił
Czego on się tak mnie czepił?

Sfrunął spocząć tuż przy drzwiach
Tu już mnie ogarnął strach
Gdy on nagle z czarną mową
Kracząc wzleciał tuż nad głową

Czyj ty jesteś? Jak Cię zwą?
Ukaż mi naturę swą
Czyś ty diabłem czy też ptakiem
Niech twe czyny będą znakiem

Kruk zakrakał: zguba duszy!
Chyba psocą moje uszy
Ja zdziwiłem się nie lada
Jak ptak tak wyraźnie gada

Czyś ty anioł czy też czart?
Toż to chyba jakiś żart
A kruk nawet się nie wzruszy
I powtórzy: zguba duszy!

Dość tych bredni, poszedł precz
Idź gdzie indziej sobie skrzecz
Wróć w otchłani ciemne sny
Skąd żeś wypełzł czorcie zły

Kruk zakrakał po raz trzeci:
Twoje życie wnet odleci
Nikt po tobie się nie wzruszy
Zguba duszy! Zguba duszy!

I odleciał w nicość czarną
Tą wiadomość głosząc marną
A mej lampy światłość blada
Teraz na mą dusze pada