libraries

Ποτέ δεν ένιωσα άνετος στη Γ. Θες που ήμουν αδαής στον προγραμματισμό, θες
που τον αγώνα για μια διαθέσιμη κονσόλα τον έβλεπα ως θαλασσινή τροφική
αλυσίδα όπου εγώ ήμουν πάντοτε το μικρό ψάρι, θες που στρατηγικά πάντοτε
επέλεγα συμφοιτητές αστέρια για συνεργασία στα project, το αποτέλεσμα ήταν
να μην πολυπατάω και πολύ συχνά εκεί πέρα. Όλα άλλαξαν, όμως, όταν ένα
μεσημέρι Σαββάτου ακτίκρυσα εκείνη.

Ήταν -πώς το λέγαμε- χειριστής, επιτηρητής χώρου. Υπεύθυνη στις μεν βάρδιες
της για τη μη διασάλευση της τάξης, στα δε βράδια μου για τη διασάλευση του
ύπνου μου. Με θυμάμαι να στρατοπεδεύω πάνω στις κονσόλες με τις ώρες και να
υποκρίνομαι τυφλό σύστημα κοιτώντας συνέχεια το γραφείο της  (με αποτέλεσμα
τα loops μου να παίρνουν τη μορφή  do while drukgsfeszcbjgbbh end for), με
θυμάμαι να κάνω χάζι τη χάρη με την οποία αποκολλούσε το μηχανογραφικό
χαρτί από τους κοινόχρηστους εκτυπωτές και να λιώνω κάθε που έμπαινε στα
sun και μπινελίκωνε γλυκά τους παραβάτες του φραπόγαλου, με θυμάμαι να
ψάχνω στο βλέμμα της μία υποψία ανταπόδοσης, ένα semaphore που να μου
ανοίγει μια πύλη επικοινωνίας και προοπτικής.

Κάποτε γνωριστήκαμε καλύτερα. Κάτι παίχτηκε. Υπήρξε μία πρωτογενής top-down
έλξη. Δεν ξέρω τι βρήκε σε μένα. Ίσως να με αντιμετώπισε σαν ένα εξωτικό
ζωάκι που λίγη σχέση είχε με την πανίδα της Γ, ίσως ήταν ο τρόπος που
πατούσα το enter με το υπερμεγέθες μικρό μου δεξί δάχτυλο, ίσως το ότι
ήξερα 3 τρόπους για να κάνω replace text στο vi, ίσως η ατζαμοσύνη με την
οποία χτυπούσα το κεφάλι μου στο core dumped κάθε μισή ώρα. Ήταν ωραία όσο
κράτησε. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένος που σύντομα της έδωσα δύο κλειδιά: 1.
του σπιτιού και 2. του λογαριασμού μου.

Οι φίλοι μου με προειδοποίησαν. *Μην της δώσεις το κλειδί. Ποιου σπιτιού,
ρε; Χέστο το σπίτι. Του account σου ρε μαλάκα. Είναι πολύ νωρίς. Και τι θα
γίνει αν βρει τις τσόντες σου; Και προς Solaris, μη τυχόν και αναλάβετε
project μαζί. Καταστροφή.* Τους αψήφησα. Τι ξέραν αυτοί χωμένοι μες στα
Bytes, τους αλγόριθμους και τα αυστηρά deadline τους; Η αληθινή ζωή δεν
είναι ένα ξεκομμένο, stand alone πρόγραμμα που παραδίδεις για εργασία και
μετά πετάς, είναι βιβλιοθήκες κοινές, είναι dlls, είναι αρχεία-εμπειρίες
ανεξάρτητων προγραμματιστών που τα ενώνεις για να φτιάξεις κάτι μεγαλύτερο.
Import, link, gatherate.

Δυστυχώς είχαν δίκιο. Δεν βγάλαμε το εξάμηνο μαζί. Στα 3/4 χωρίσαμε και
ακολουθήσαμε ανεξάρτητες πορείες. Εκείνη πέρασε με 9. Εγώ κόπηκα με 4. Η
σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της ήταν όταν έφυγε για ΣΚ στην πατρίδα της
και μου ζήτησε να (απο)τελειώσω εγώ μια quicksort που χρειαζόμασταν. Τα
έκανα μαντάρα. Περίμενα να γίνει έξαλλη. Αλλά όχι. Με σχεδόν βουρκωμένα
μάτια (αλλά, βέβαια, καθάριζε και κρεμμύδια εκείνη την ώρα) μου είπε ότι
δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε, θα συγχωρούσε ότι δε σκάμπαζα τίποτα από
NP-complete προβλήματα, θα αδιαφορούσε για το ότι δεν καταλάβαινα τη
σκοπιμότητα του garbage collection, αλλά την quicksort, όχι, αυτό δε
μπορούσε να το ανεχτεί, *ρε γαμώτο για σένα το κάνω, αν δεν μπορείς να
μάθεις την quicksort πώς θα αντιμετωπίσεις αύριο στην αγορά τους απόφοιτους
των άλλων Σχολών, δε φτάνει μόνο η bubblesort ρε συ, n^2 εναντίον nlogn,
σκέψου το, πότε πια θα στηριχτείς στις δικές σου δυνάμεις;*

Την quicksort δεν την ξαναακούμπησα. Τα NP επίσης. Το garbage collection
μόνο για λίγο όταν ήμουν εποχιακός στον Δήμο. Αναγκάστηκα να πιάσω δουλειά
στο ΙΤΕ για να έχω κονσόλα διαθέσιμη - δεν μου ΄κανε όρεξη να ξαναπατήσω
στη Γ. Υπερβολές. Τώρα τα θυμάμαι με γλυκύτητα όλα αυτά. Ασυμβατότητες. Σα
να ΄μαστε κινούμενες libraries που προσπαθούμε να ταιριάξουμε τα ορίσματα
των διαδικασιών/συμπεριφορών μας. Άλλοι σαν open source λογισμικά, φιλικοί
και ανοιχτοί σε όλα τα καλέσματα. Άλλοι σα λίθινες γλώσσες προγραμματισμού,
τυπολάτρες αυστηροί, με συγκεκριμένα semantics και άκαμπτες expressions.
Άλλοι πιο ευέλικτοι, σα java, παντός καιρού και καταστάσεων, να ενθαρρύνουν
την ακρίβεια αλλά να μη χολοσκάνε κιόλας.

Παντού και πάντα, όμως, όλοι σα κώδικες προωτοετούς στο Τμήμα, να χτυπάμε
error σε κάθε στροφή και με κάθε compile να γινόμαστε όλο και καλύτεροι.