AGIM Doci,
Tirane, 1976.
Poema e Pidhit

Ka poetë dhe bejtexhinj
Që ndër shekuj u frymzuan
Kanë shkru kangë dhe poezi
Kur mbi pidh vehten harruan!
Ndaj dhe unë pa u menduar
Nisa vargjet me frymzim
Kët’ poemë ja kam kushtuar
Pidhit- strehë të karit tim.
“Pidh o pidh të qofsha falë
Se prej teje kemi dalë!
Obobo sa ma ka ënda
sikur të isha zog me pënda
e ta bëja folenë brenda!
Pidh o pidh portë e dynjasë
s’gjëndet pendë për ty të flasë…”
Unë për pidh e ndrroj dhe fenë
Kush s’do pidhin, s’do Atdhenë.
Kush s’do pidhin, s’don lirinë
Unë për pidh e dhjes Greqinë!
Dhe dy fjalë po du me i thanë
Sy ndër sy me shumë dëshirë
Unë për pidhin më ta shëmtuar
Fill e shes shokun ma të mirë!
Pa shikoni portokallen
Edhe hana – motra e dillit
Dhe shalqini thela thela
A s’e kanë formën e pidhit?!
Pidh ka flutra, ka dhe miza
Pidh kanë zogjt nepër filiza
Pidh ka delja, ka dhe dhija
Pidh ka baza dhe ministrija!
Pidh ka fshati dhe qyteti
Pidh ka Londra dhe Përmeti
Pidh ka Shkodra dhe Pekini
Pidh ka Moska dhe Peqini!
Qini burra se po vdesim
Përmbi pidh heronj le t’mbesim!
Në dritën e hanës, apo të dillit
Mos ju ndani birës së pidhit
Po jua thotë ju djali i Mhillit!
Nuk e di, kush tha i pari
Për at’ send që nuk ka gojë.
Se po të kishte gojë dhe kari
Vetëm pidhin do të lavdrojë.
Hajt pra burra mos ngurroni!
Qini pidh sa të jeni gjallë!
Vetëm pidhin ta nderoni
Që po sjell botën vërdallë.
Pa mendoni një moment
Sikur bota të mos ketë pill.
Kush do quhej kompetent?
Ylli Pango, a shoku Mhill?!
Ndaj refreni i kësaj bote
Unë mendoj se nuk gaboj
Ka qenë pidhi nepër mote
Që ka lindur dhe heroj!
Qini burra pra se po vdesim
Përmbi pidh heroj le të mbesim
Në dritën e hanës apo të dillit
Mos ju ndani birës së pillit!
Po jua thotë ju, djali i Mhillit!
Jam poet i festivalit
Që kam shkru miljona fjalë
Gjithë lavditë ia thura karit
Edhe pidhit nga kam dalë
Por harroj dhe ja fus kot
Poezisë do i vë kapak
Se ka njerëz në kët’ botë
Që edhe bythës i japin hak…
Qysh i vogël e kam dijtë
Se organi transparent
Për me shtu në glob fëmijtë
Asht veç kari kompetent.
Por ta themi të vërtetën
Kari ka vetëm sukses
Kur ai din me shiju jetën
Sepse pidhi asht mistrec…
Por do vij Krishti një ditë
Me krah engjëjsh mes pazarit
Gjith kurvarët ka me habitë
Se do vij në formën e …karit!
Fale Zot!. - do thonë murgeshat
Rueje Zot! – do thotë dhe Papa.
Pederastët kurr s’i desha…
Burra mbani duart prapa!
Se s’i dihet!...Kohë moderne!...
Madje di një histori
Kur na zbriti prej një bjeshke
Lulash trimi, namuzli…
Kish ndigju Lulash malcori
Se diku në Elbasan
Kishte dalë një sojli horri
Që mbas bythës bante dam…
Muerr alltinë me dhjetë fishekë
Për me vra at’ bythaxhi
Tek selvija kam me dekë!
tha Lulashi – namuzli…
sa ka mbrritë tek Namazgjaja
kryebythari i Elbasanit
pau Lulashin me byth’ t’mdhaja
Hajde bujrum!...burrë zamanit!
Ndigjoi Lulashi kët lëvdatë
Mirë se të gjeta! – i tha bytharit.
E kam ruejtë barutin thatë
Me ja ruejt nderin shqyptarit!
Ti kallxom kush asht kryetari
Që na shpon burrat përmbrapa
Do ta zhduk at’ klysh zagari
Kam alltin peshqesh nga Tata.
Mirë se erdhe burrë malcije!
Qenke lodhë nga rruga e gjatë
Ia ka mbushë një gotë rakije
Vu rakija lumë at’ natë.
Meze mishi, raki rrushi
Pi Lulashi…oreks thiu…
Bythaxhia ish askushi
Se mbas buke, mikun… qiu?!
Shkuen dy javë, si pa kuptuar
Bytha e tij, ishte ndez flakë
Lulash trimi kish harruar
Pse e kish mbajtë barutin thatë…
Kur u kthye Lulashi në bjeshkë
U mblodh fshati rreth një lisit
Gjith katundi ish ba veshë
Me ndigjue trimin e fisit…!
Filloj Lulashi me tregu
Burrat shihnin nga alltija
Pasha besën s’ kam besu
Se çfar qejfi ban granija!?...
Gjanë ma të ambël burra të dheut
Që ka falë i madhi Zot
E hanë gratë e mëmëdheut
Ne na shkoka jeta kot!
Pasha besën e malcorit
Askërkend nuk likujdova!
Ja kallxoj veç natës së vorrit
Dhe alltinë unë kot e morra…
Hë pra meshkuj të atdheut
A kam të drejtë me lshue kushtrimin
Qini nipa të Skënderbeut!!!...
Mos harroni Lulash trimin