Nie jesteś „spustoszeniem” – a jesteś jak burza
Burzysz porządki, zmiana się nasuwa
U murów podnóża, twoje stopy niegdyś tak z dala od warowni teraz ona spod nich na świat wynurzy
Wzrok zmroczony i za mgłą –  Dziś pod pokrywą kurzy, spełniła swoje zadania
Burza – jak grom z jasnego nieba, tak niespodziewana
Napełniła brzegi rzeki, ta pękła w szwach, podmyła zamczysko i tarcze upadły
Mieszkaniec z dziwu pobladły:
- Jednak nie mnie w nim mieszkać, porządek zimny, i choć niepewność gości - mi dobrze uczucia między wami
I Ty, jak owa błyskawica w bezchmurny dzień, trzęsiesz świata posadami
Woda zwrócona, wędruje tam gdzie nie była – choć była potrzebna
Przez łąki, lasy, kraje. Doliny, pastwiska i ruczaje
Woda jest tam gdzie była potrzebna, troski żadnej a radość niejedna
Burza deszczem, deszcz wodą – ta kształtuje rzeki dno i brzeg
Staniesz na nim, szepniesz „zwróciłam jej bieg”
Rzeka „Dziękuję” odpowie