--------------------

  Stepy akermańskie

--------------------

"Stepy akermańskie" są lirycznym dziełem Adama Mickiewicza. Jest to sonet - jeden z osiemnastu zawartych w zbiorze zatytułowanym "Sonety krymskie". Wszystkie powstały w latach 1825-26 jako zapis wrażeń autora z podróży po Krymie.

Pierwsze zwrotki sonetu opisują ogarnięty mrokiem step, porównany do spokojnego oceanu. Przyroda opisywana przez autora wzbudza w podmiocie lirycznym zachwyt, który później przeobraża się w strach. W zwrotkach trzeciej i czwartej autor pokazuje ciszę i spokój, które otaczają emigranta. Opisuje wyobrażone odgłosy, takie jak lot motyla, czy ruch węża . Pozwalają one wyobrazić sobie obraz widziany przez autora i całkowicie wtopić się w przedstawianą w wierszu naturę.

Ostatnie słowa utworu, "Jedźmy! - nikt nie woła!", wyrażają rozczarowanie i rezygnację Litwina, który uświadamia sobie, że jego życie to ciągła tułaczka. Jest samotny, czuje się odrzucony, niepotrzebny, bez swojego miejsca na ziemi.
***********
Polska w stepach

***********

W dwóch ostatnich wersach czwartej strofy uwidacznia się tęsknota poety za ojczyzną. Wytęża on słuch w stronę kraju swojej młodości, ale nie słyszy żadnego głosu. Kończy, więc smutno słowami:

„Jedźmy, nikt nie woła!”

To pełne goryczy stwierdzenie podkreśla samotność i zagubienie poety. Jest on rozczarowany i zawiedziony. Możemy przypuszczać, że cisza od strony Litwy oznacza także brak buntu i sprzeciwu, pogodzenie się z losem zniewolonego narodu.

W tym utworze poeta dał wyraz swojemu patriotyzmowi. Pomimo, że znajdował się z dala od swej ojczyzny, zachwycał się orientalnymi krajobrazami, to stale kraj, z którego pochodził był bliski jego sercu.
--------------------

        Grób

--------------------

Poeta zrywa listek z dąbku rosnącego w oknie grobowca do wnętrza wpada sięcej światła. Poecie wydaje się, że strumień światła, to struna harfy Homera, próbuje na niej zagrać, ale ta nie wydaje żadnego dźwięku. Poeta chciałby być jak Homer: pisać o wielkich bohaterskich czynach swojego narodu, ale nie może. Brak mu odpowiednich słuchaczy, którzy albo umarli, albo go nie rozumieją. Również powstanie listopadowe poniosło wielką klęskę i stało się to nie bez winy Polaków.

Słowacki porównuje Polskę do dwóch starożytnych bitew: pod Termopilami oraz pod Cheroneą. Słowackiego klęska powstania listopadowego kojarzy się z bitwą pod Cheroneą, gdyż Polacy nie potrafili zjednoczyć się przeciwko zaborom. W powstanu walczyła tylko część społeczeństwa, wielu ludzi dało się przekupić Rosji. Słowackiemu jest wstyd przed żołnierzami z Termopil. Mówi, że Polacy powinni się do nich porównywać.


Polska jako dusza anielska: ważne i cenne ideały. Bóg, honor, ojczyzna, walka o wolność, godność, niepodległość.

Polska uwięziona w czerepie rubasznym: pijaństwo, korupcja, nacjonalizm, ksenofobia. Dworzanie i arystokracja myślą o majątku, zabawach a nie o Polsce.

Polska jako pan narodów: Polska przez cały wiek XVI i XVII wywyższała się nad innymi narodami, jako kraj najlepiej rządzony, najsilniejszy, cieszący się największą swobodą dla obywateli. Była jak paw, ponieważ była bardzo dumna, choć tak naprawdę nie kryła się za tym wielka siła.

Polska jako papuga narodów: Polska w wieku XVII i XVIII wielokrotnie kopiowała wzorce kultury z zachodu (głównie z Francji), co przyczyniło się do braku rozwoju własnej kultury.

Polacy nie słuchają poetów i nie umieją wyciągać wniosków z historii. Słowacki nie ma złudzeń, że z jego wierszem będzie inaczej. Prowokująco wzywa Polskę do tego, żeby go przeklnęła za jego słowa, ale wie, że przed prawdą, choćby bolesną, nie da się uciec.

Apostrofa do Polski: poeta wzywa Polaków do walki o wolność, krytykując szlachtę, uświadamia jej sytuację narodu, skłania do refleksji nad przyszłością i wyciągnięciem wniosków poniesionych klęsk, pobudza jej ambicje i nakłania do walki o niepodległość. Również wypowiada się na temat własnego programu poetyckiego. Będzie sięgać swoja poezją do wnętrz, targać, gniewać, pobudzać do czynu:








--------------------

       Kordian

--------------------


Kordian Juliusza Słowackiego to dramat, który w zamierzeniach autora miał otwierać trylogię. Trylogia nie została dokończona, a drugim tomem należącym do tego cyklu jest „Beniowski”. „Kordian”, czyli „Spisek koronacyjny” to opowieść o młodzieńcu, który został opętany przez Szatana, i który poszukuje swojego celu w życiu. Juliusz Słowacki, zgodnie ze współczesną mu modą, przedstawia dzieje rozchwianego emocjonalnie bohatera romantycznego.

Spisek koronacyjny miał na celu zabicie panującego cara Rosji. Cała rzecz dzieje się w lochach kościoła św. Jana w Warszawie. Obowiązuje pełna konspiracja. Aby dostać się do środka, trzeba podać hasło, którym jest nazwisko „Winkelried”. Chodzi tutaj o średniowiecznego szwajcarskiego rycerza, który ryzykując życie, umożliwił swojemu wojsku wygranie bitwy. Jest synonimem bezinteresownego poświęcenia się dla ojczyzny.

Spiskowcy ze szkoły podchorążych zamierzali przeprowadzić zamach na życie cara i księcia Konstantego. Rebelianci porozumieli się z dostojnikami (włącznie z Niemcewiczem). Do zamachu miało dojść na Placu Saskim, a sygnał do niego mieli dać właśnie polscy dostojnicy. Nie uczynili tego jednak ze względów moralnych. Do zamachu ostatecznie nie doszło, a powstanie musiało jeszcze poczekać.

Wędrówka Kordiana rozpoczyna się od 1828 roku. Bohatera odnajdujemy w parku w pobliżu pałacu św. Jakuba. Kordian jest zamyślony i melancholijny, ze smutkiem wspomina nieudana próbę samobójczą. Natłok myśli bohatera przerywa Dozorca, który zaczyna z Kordianem rozmowę o sile pieniądza we współczesnym świecie. Kordian przyjmuje pogląd Dozorcy, że za pieniądze można kupić praktycznie wszystko, wyjątkiem jest jedynie szacunek.

Kolejnym miejscem wędrówki jest miasto Dover w Anglii. Kordian czyta „Króla Lira” Szekspira. Wizyta w Dover owocuje przekonaniem bohatera, że pomiędzy literaturą a rzeczywistością istnieje ogromna przepaść, której nie można zasypać.

Z Anglii Kordian udaje się do Włoch. Podczas pobytu w tym kraju bohater nawiązuje romans z Wiolettą- piękną kobietą, która zapewnia go o swoim prawdziwym uczuciu. Kordian, pamiętając rozmowę z Dozorcą, sprawdza uczucie swej wybranki i opowiada jej historię o swoim rzekomym bankructwie. Kobieta opuszcza go, a Kordian przekonuje się, że we współczesnym mu świecie pieniądze zastąpiły miłość.

W scenie czwartej Słowacki opisuje pobyt Kordiana w Watykanie. Bohater udał się tam, aby uzyskać błogosławieństwo Papieża dla walki narodowowyzwoleńczej Polaków. Przeżywa ogromne rozczarowanie, gdyż Papież nakazuje mu posłuszeństwo wobec Cara i grozi Polsce, że rzuci na nią klątwę, jeżeli jeszcze raz zorganizuje powstanie. Kordian poczuł wówczas ogromne osamotnienie i opuszczenie swej ojczyzny.

Kolejnym etapem wędrówki Kordiana są Alpy i najwyższy europejski szczyt Mont Blanc. To właśnie tam Kordian przeżywa przemianę i chce czynnie walczyć o wolność swojego kraju. Jego wzorem staje się szwajcarski bohater Wienkielried. Pełen zapału do walki Kordian przybywa do Warszawy, gdzie angażuje się w spisek przeciwko Carowi.







--------------------

      W weronie

--------------------

Cyprysy vs ludzie

- krzewy ozdobne, świat przyrody.

* kierują się rozumem i nauką.

- Spadająca gwiazda jest łzą anioła: przyroda płacze nad nieszczęśliwą i tragiczną historią kochanków

* zwykły kamień, który przez przejście do atmosfery jest spalany.

- romantycy, osoby wrażliwe, widzą w rzeczywistości drugi wymiar.

* pozytywiści, ludzie nauki, wszystko chcą wytłumaczyć rozumem.

W wierszu przedstawiono dwie postawy rozumowania świata: postawa ludzi, naukowców, którzy trzeźwo patrzą na świat, ważna jest dla nich nauka, a nie wyższe uczucia, sentymenty itd. To racjonaliści, bez serca i głębszych przeżyć, refleksji. Uważają, że przyrody nie należy dodatkowo interpetować. Cyprysy to drzewa symbolizujące żałobę, są pełne współczucia, rozpaczają nad historią Romea i Julii. Cyprysy przedstawiają postawę romantyczną: przyroda ma dusze, ubolewają nad losem kochanków. Wierzą w głębie uczuć, marzeń.

Na świat można patrzeć w różny sposób, niektórzy wolą dostrzec w nim głębszy przekaz, innin zaś próbują wytłumaczyć wszystko rozumem. Poeta nie stawia się jasno po żadnej ze stron, jednak jego imie Cyprian jest podobne i może kojarzyć się ze słowem cyprys, jest więc prawdopodobnie zwolennikiem dostrzegania w świecie czegoś więcej, niż tylko nauki. Bez uczuciowego patrzenia na świat, bez dostrzegania w zjawisku przyrody ukrytego przekazu, świat byłby zimmy i nieczuły.









--------------------

 Fortepian Chopina

--------------------

Norwid odwiedził Szopena w jego mieszkaniu, gdyż mieszkali blisko siebie w Paryżu. Z pałacu Zamoyskiego urządzono zamach na gen. Berga, w odwecie żołnierze cara zdemolowali pałac i wyrzucili fortepian siostry Szopena (sam Fryderyk także na nim grał). Norwid postanowił napisać ten wiersz jako, hołd złożony muzyce i Szopenowi.

Sam autor opisuje muzykę polskiego kompozytora jako wielką i doskonałą, a samego Fryderyka Szopena zestawił z geniuszami, którzy byli najwspanialsi w swoich dziedzinach (Pigmalion, Fidiasz, Dawid, Orfeusz). Białość klawiszy fortepianu jest porównywana do rąk i twarzy Szopena, gdyż miał bardzo delikatną cerę. Norwid ukazuje geniusz Szopena, który zaczął grać na upuszczonej przez Orfeusza lirze. Szopen był bardzo znaną postacią za życia, poprzez swoją muzykę, głosił cechy polskości (dzieje, historię oraz muzykę polskiej wsi).

BRAK w VII zwrotce jest to symbol ułomnego świata. Sam mistrz klawiatury, chciał udoskonalić ten szary świat swoją muzyką. Czuł że jego muzyka jest świetna, ale przez cały czas chciał ją dopracowywać. Muzyka w końcu stała się boska (doskonała). Autor wierzy, jeżeli dzisiaj nawet muzyka jest bezczeszczona to ideał się do Nas zbliży, muzyka będzie gotowa do odbioru (słuchania).
--------------------

         Hymn

--------------------

Juliusz Słowacki w swoim utworze Hymn opisuje odczucia pewnego mężczyzny, który tuła się po świecie. Przyrównuje się do pielgrzyma, podróżującego z miejsca do miejsca i do małej dzieciny, której matka odchodzi. Osoba mówiąca wciąż poszukuje swojego małego zakątka na ziemi i nie może wrócić do swojej ojczyzny Polski. Wyraża z tego powodu wielki żal i smutek, które przejawiają się w każdej ze strof utworu. Jednak odczucia te, nie są widoczne dla zwykłych ludzi, dla nich, na twarzy Polaka nie malują się żadne emocje, jest on tajemniczy a twarz jego jest cicha jak błękit nieba. Tylko sam Bóg wie, jaka burza uczuć panuje we wnętrzu, na pozór spokojnego człowieka, gdyż tylko Jemu, Polak ukazuje swoje myśli. Mężczyzna jest bardzo przygnębiony, również dlatego, iż piękno całego świata jest dla niego nieosiągalne, o czym świadczy pierwsza zwrotka hymnu. Naokoło niego rozciągają się piękne widoki, jednak kiedy Polak zbliża się do nich, one zanikają. Świadomość tego, iż po zachodzie słońca wstanie nowy dzień, nie sprawia mu radości, bo jest on zagubiony w morzu uczuć. Nie wie jakim szlakiem się kierować, jaką drogę wybrać i czy będzie ona wiodła ku powodzeniu. Jednocześnie jest świadom tego, że już nigdy może nie wrócić na ojczyste ziemie i właśnie ta świadomość sprawia, że mężczyzna nie potrafi cieszyć się życiem, gdyż jego smutek i tęsknota są silniejsze. Przelatujące nad jego głową bociany ożywiają w nim wspomnienia za czasów kiedy znajdował się na terytorium Polski. Wtedy był spokojny, jednak teraz duma z zaniepokojeniem nad swoim losem. Nie wie gdzie znajduje się jego rodzinny dom, miejscowość. Uświadamia sobie, że jego dusza i ciało nigdy nie zaznają wiecznego spokoju, ponieważ tak naprawdę podmiot liryczny nie wie gdzie jest jego dokładne, prawdziwe miejsce na ziemi.
--------------------

     Sonet Burza

--------------------

W pierwszych strofach sonetu opisuje się obraz morza, które jest niespokojne, zbliża się burza, sztorm, kataklizm. Podmiot liryczny twierdzi, że wraz z zachodzącym słońcem, niknie nadzieja.
Reakcje ludzi (opisanych w wierszu) na nadchodzącą śmierć są różne - niektórzy drętwieją ze strachu, inni obejmują przyjaciół, bliskich, spędzając z nimi ostatnie chwile. Są tacy, którzy modlą się przed ich kresem.
Tragizm utworu polega na tym, że jeden podróżny siedzi w odosobnieniu i żałuje, że niema nic do stracenia, jest samotny. Postać tę można uosobić z autorem utworu, ponieważ Adam Mickiewicz musiał odczuwać nostalgię z powodu odosobnienia od kraju i bliskich.


--------------------

Ballada romatycznosc

--------------------

Ballada "Romantyczność" to udramatyzowana scenka, w której obłąkana dziewczyna Karusia rozmawia ze swoim zmarłym kochankiem, którego widzi co noc we śnie. Zjawa jest biała jak chusta, ma zimne dłonie i znika kiedy zaczyna świtać, kiedy pierwszy kur zapieje. Dziewczyna obawia się zjawy, jednocześnie prosi, aby ukochany nie opuszczał jej. Obłąkanej przygląda się tłum wiejskich ludzi i mędrzec. Z postawą ludu, który współczuje rozpaczającej dziewczynie, solidaryzuje się sam poeta. Natomiast mędrzec szydzi z dziewczyny, ludu i poety.