Recenzja filmu Ukryte piękno

Ukryte piękno to emocjonalna opowieść o radzeniu sobie z traumą po stracie dziecka. Will jako szef firmy po śmierci córki traci wszelką motywację do dalszej pracy zagrożony jest cały interes. Najbliżsi współpracownicy po części ze współczucia i trochę bardzo z czystej ekonomicznej kalkulacji postanawiają zrobić z niego wariata i tym samym na drodze prawnej odebrać biednemu Smithowi uprawnienia do rządzenia. Oprócz Howarda, z problemami w swoim życiu zmagają się również jego przyjaciele. Każdy z nich ma osobistą zadrę z jednym z adresatów, do których pisze. Tylko że w odróżnieniu od niego, tłamszą swoje emocje. Boją się o swoich rozterkach powiedzieć na głos.
Moim zdaniem sens tytułu "Ukryte piękno" tkwi w chwili, w życiu, które mamy. Nie dostrzegamy tego, że Bóg dał nam tak dużo, że dał nam coś tak pięknego jak życie. Istniejemy, biegamy po świecie w poszukiwaniu szczęścia, a mamy je pod samym nosem, tak samo jak my sami jesteśmy własnym szczęściem. Naszym tytułowym ukrytym pięknem jest to, że żyjemy, że możemy pomagać innymi i naprawiać błędy innych. Powinniśmy dostrzegać szczegóły, detale. Powinniśmy cieszyć się z tego, że możemy kroczyć po świecie i nieść radość oraz pomoc innym.
I mimo wszystko, mogę z pewnością powiedzieć, że film całkowicie mi się podobał. Mimo kilku potknięć ze strony twórców, reszta była idealna. Moim zdaniem film ten lepiej obejrzeć jest w domu na kanapie z rodziną niż w sali kinowej. Genialny wyciskać łez, perfekcyjny na miły wieczór w rodzinnym gronie. Polecam do obejrzenia wszystkim.