Mistrzostwa Świata Formuły 1, to przeprowadzany regularnie (corocznie) od roku 1950 cykl najbardziej prestiżowych międzynarodowych wyścigów samochodowych na świecie, znany również jako wyścigi Grand Prix, a jednocześnie klasa biorących w nich udział jednomiejscowych samochodów  wyścigowych o otwartym nadwoziu.
Ta dyscyplina sportu została zapoczątkowana w Europie, obecnie ma ona zasięg globalny, jest organizowana w Europie, Ameryce Południowej, Ameryce Północnej, Afryce, Azji i Australii. Podczas danego sezonu odbywa się w sumie kilkanaście wyścigów, czyli poszczególnych grand prix, na wydzielonych torach ulicznych, lub na specjalnie stworzonych do tego celu torach zamkniętych.

Zasady Formuły 1 regulowane są przez Fédération Internationale de l'Automobile (FIA), której prezesem jest Jean Todt. Za stronę finansową i medialną Formuły 1 odpowiedzialna jest Formula One Management, której prezesem jest Bernie Ecclestone.

Pierwszym Mistrzem Świata w Formule 1 był Włoch Giuseppe Farina w Alfie Romeo w 1950 roku. Miał on wtedy 3 punkty przewagi nad argentyńskim partnerem z zespołu Juanem Manuelem Fangio, który zdobył tytuł w sezonach 1951, 1954, 1955, 1956 oraz 1957. Jego pasmo sukcesów było przerwane przez dwukrotnego mistrza świata Alberto Ascariego z Ferrari. Chociaż Brytyjczyk Stirling Moss był w stanie regularnie uczestniczyć w wyścigach, nigdy nie zdobył mistrzostwa i jest aktualnie uważany za najlepszego kierowcę, który nie został mistrzem świata.

Okres od 1950-1958 był zdominowany przez zespoły fabryczne - Alfę Romeo, Ferrari, Mercedesa i Maserati - cała czwórka współzawodniczyła jeszcze przed wojną. W pierwszych sezonach używano przedwojennych samochodów takich jak Alfa Romeo 158. Wyposażone były one w wąskie bieżnikowane opony i montowane z przodu silniki: 1,5-litrowe turbodoładowane lub 4,5-litrowe bez doładowania. Sezony 1952 i 1953 były rozgrywane według specyfikacji Formuły 2, używano silników bez turbodoładowania o pojemności 2 litrów, lub 1,5-litrowych silników z turbodoładowaniem. W 1954 wprowadzono nowe przepisy, pojemność silników ograniczono do 2,5 litra, Mercedes-Benz wprowadził model W196, który miał wiele innowacyjnych rozwiązań. Mercedes wygrał klasyfikacje kierowców w sezonach 1954 i 1955, przed wycofaniem się ze sportu po wypadku na Le Mans w 1955 (zginęło wtedy ok. 80 osób).

Lata 1959-1980 to czas zespołów garażowych. Pierwszą ważną technologiczną zmianą było umieszczenie silnika za kierowcą, przez zespół Cooper. Rozwiązanie to było stosowane przez ten zespół w Formule 3, w latach pięćdziesiątych. Australijczyk Jack Brabham, i jego tytuły mistrza świata w sezonach 1959, 1960 i 1966, udowodniły przewagę tego rozwiązania. W sezonie 1961, wszystkie regularnie startujące zespoły zaczęły stosować takie rozwiązanie.

Pierwszym brytyjskim mistrzem świata był Mike Hawthorn, zdobył on tytuł jeżdżąc Ferrari w sezonie 1958. Niemniej jednak po tym, jak Colin Chapman dołączył do F1 jako konstruktor płyt podłogowych i później jako założyciel Team Lotus, brytyjskie, zielone bolidy zaczęły dominować przez następną dekadę.
W sezonie 1962, Lotus wprowadził samochód ze skorupową karoserią, stworzoną z aluminiowej blachy. To rozwiązanie okazało się największym skokiem od wprowadzenia silników montowanych z tyłu samochodu. W sezonie 1968, Lotus wprowadził malowanie Imperial Tobacco, w ten sposób wprowadzono sponsoring do Formuły 1.
Docisk aerodynamiczny powoli zyskiwał znaczenie w konstrukcjach samochodów od pojawienia się profilu lotniczego w późnych latach sześćdziesiątych. W późnych latach 70. Lotus zastosował efekt przypowierzchniowy, który zapewnił ogromny docisk i bardzo zwiększył prędkości na zakrętach.