masz niewdzieczny chuju

1. Falanga

Falanga to zwarty oddział bojowy, złożony z żołnierzy posiadających włócznię.
Jej zaletą zaletą jest fakt, że tarcza wojownika chroni jego samego, a także
jego sojusznika. Jest ciężka do rozbicia, ale mało mobilna i zwrotna. Żeby
uniknąć oflankowania, na jej flankach umieszczani byli mobilniejsi żołnierze
w luźniejszym szyku. Jeśli zginie żołnierz z pierwszej linii, zastępuje go
ktoś z tyłu. Falanga ma 2 warianty: Grecki i macedoński. Falanga greckajest
bardziej ciężkozbrojna, ale wyposażona w krótsze włócznie, z kolei falanga
macedońska jest lżej wyposażona, ale dłuższe włócznie dają jej lepszy zasięg.
Falangi rządziły na polach bitew do momentu nadejścia legionów rzymskich.

2. Organizacja i taktyki legionu rzymskiego

Legion był podstawową i największą jednostką taktyczną armii rzymskiej.
Składał się głównie z ciężkozbrojnej piechoty, ale towarzyszyło jemu
mnóstwo cywilów, niezbędnych do jego funkcjonowania. W ich skład wchodzili
rzemieślnicy, kucharze, niewolnicy, etc. W skład legionu wchodziło zazwyczaj
około pięć, sześć tysięcy żołnierzy, którym przewodził legat. Legion podzielony
był na kohorty, manipuły i centurie. Legioniści wyposażeni byli w prostokątne
tarcze, oszczepy oraz krótkie miecze, zwane gladiusami. Byli bardzo mobilni
i zdyscyplinowani, co pozwalało na wykonywanie różnych formacji, takich jak
słynny żółw. Najlepsza armia świata antycznego.

3. Rola zamku w średniowiecznym systemie obronnym

Zamek był podstawową jednostką obronną w średniowieczu. Od niego zależała
bezpieczeństwo państwa i jego kontrola nad terytorium. Zamki były budowane
głównie wśród granic. Ich zaletą jest fakt, że niwelowały przewagę liczebną
przeciwnika. Wycofanie się za mury zamku pozwoliło obrońcom zregenerować siły
i ostrzeliwać wrogie wojska. Zdobycie zamku to kosztowne i ciężkie przedsięwzięcie,
dlatego duża ilość obsadzonych zamków stanowiła główny atut obronny państw.

4. Strategia Juliusza Cezara

Juliusz Cezar był geniuszem, ponieważ potrafił zamienić niesprzyjące warunki na
swoją siłę. W przeciwieństwie do regularnych rzymskich dowódców, Cezar był bardzo
nieprzewidywalny, a także polegał na korzystaniu z konnicy i wykonywaniu zwiadu.
Lubił być dobrze poinformowany. Do tego wykazywał ogromną odporność na stres. Te
cechy są bardzo dobrze widoczne w bitwie pod Alezją. Juliusz Cezar zaczął oblegać
miasto, które było pilnowane przez duży garnizon Galów. Udało mu się wybudować mur,
który otaczał całe miasto. Kiedy skończyli, Juliusz Cezar dowiedział się o
nadchodzących posiłkach wroga. Podczas kiedy inni dowódcy spanikowaliby, on zaczął
działać i wybudował jeszcze jeden mur, którym otoczył swoje wojska. Walki trwały
przez wiele dni. Wróg napierał z obu stron. Wreszcie doszło do przełomu, a wróg
wlał się pomiędzy mury. W międzyczasie jednak Cezar przemycił część swoich wojsk
na tyły wroga, a atak z trzech stron rozgromił posiłki. Widząc to, obrońcy miasta
postanowili się poddać. Nieprzewidywalność, doinformowanie i niezłomna wola składały
się na geniusz tego wybitnego dowódcy.

5. Zakony rycerskie

Zakon rycerski to zakon, składający się z zakonników oraz braci-rycerzy, którzy
byli rycerzami żyjącymi jak zakonnicy, a także którzy złożyli śluby czystości
i ubóstwa. Pierwsze zakony powstawały w okresie krucjat, a ich zadaniem była
ochrona pielgrzymów, oraz ludzi chorych i ubogich. Z czasem wpływy zakonów
zaczęły się rozrastać, zarówno na ziemi świętej jak i w Europie. Niektóre z nich
założyły nawet własne państwa zakonne. Najsłynniejsze zakony rycerskie to zakon
krzyżaków, składający się głównie z rycerstwa niemieckiego, zakon templariuszy,
w którego skład wchodzili głównie rycerze francuscy, a także zakon joannitów,
wywodzący się z Włoszech.