Bohaterowie:
-Simmons
-Snow
-Wittgenstein
-Haldane
-Turing
-Schrodinger

Snow zastanawia się nad zagadką postawioną przez Wittgensteina:

“W jaki sposób zestaw jedynek I zer na taśmie albo układ włączonych I wyłączonych neuronów w mózgu może spowodować pojawienie się myśli?”

Sonw uważa, że w myśleniu musi być coś więcej niż zmiany w układach zer I jedynek. Nie bierze pomysłu turinga na poważnie, uważa że maszyny nie mogą myśleć.

Następnie wypowiedział się Haldane. Popiera Snowa, nie jest dla niego logiczne, że z czysto syntaktycznych maipulacji układami symboli mogą brać się bogate w treść syntaktyczną obiekty. Jako przykład podaje rybę na talerzu. Pyta Turinga gdzie na taśmie może znaleźć rybe.
Turing sam zastanawia się nad tym, czy w ogóle da się wyjaśnić naukowo odczucia instyktowne lub też mocne przeświadczenie o czymś. Chce przekonać rozmówców, że inteligencja polega na stosowaniu się do właściwych reguł.
Następnie proponuje zapisanie nazwy ryby na taśmie jego maszyny. Turing pokazuje jak można zapisać symbole alfabetu za pomocą ciągu ośmiu zer I jedynek.
Schrodinger zgadza się z Turingiem ale zauważa, że to jedynie zamiana jednego zestawu symboli na inny.
Turing kontynuuje: uważa, że skoro można zakodować określoną myśl czy sytuacje, to korzystając z jego maszyny można je przetworzyć na inne układy a te na inne itd, co w efekcie miałoby wyrażać np wygląd lub smak kawałka ryby albo nawet opisać myśli wywołane przez rybę w umyśle konsumenta.
Snow pyta Turinga, czy uważa że reguły programu, który przetwarza ciąg zer I jedynek są takie same jak zastosowanymi w ludzkim mózgu.

“Zasadniczo tak. Oczywiście nie wiemy naprawdę, jakimi regułami posługuje się mózg. Prawdę mówiąc, nie wiemy nawet, w jaki sposób magazynuje on informacje I jak z nich korzysta.”

Haldane nie może sobie wyobrazić myślenia jako “biernego przekształcania symboli wedle z góry określonych reguł”. Przyznaje jednak, że jeżeli program byłby w stanie się uczyć, to można by go w ten czas nazwać inteligentnym.
Turing jest przekonany, że maszyna podczas przetwarzania symboli wykonuje proces tego samego rodzaju, jak podczas tworzenia się myśli w ludzkim mózgu.
Wittgenstein uważa że przekazanie symboliki która umożliwia wg Turinga zapisanie myśli na taśmie maszyny zachodzi tylko w kontekście rozwiniętego języka, dysponującemu regułami odróżniania przedmiotów, nadawania nazw I przeprowadzania operacji językowych. Uważa, że maszyny nigdy nie będą w stanie “rozumieć” znaczenia wpisanych do nich symboli, gdyż znaczenie pojawia się na płaszczyźnie gry językowej. Sugeruje, że nawet jeśli maszyna byłaby w stanie uprawiać taką grę językową, to I tak byłaby to gra inna niż ta uprawiana przez ludzi.

“Reasumując, znaczenie bierze się z praktyki społecznej, nie z logiki”

Schrodinger zauważa, że teoretycznie znaczenie da się zakodować w neuronalnych obwodach mózgów, w taki sposób jak Turing zapisuje zera I jedynki na taśmie. Nie rozumie jednak, jak maszyna mogłaby się uczyć.
Turing tłumaczy, że maszyna będzie w stanie się uczyć, gdy na podstawie nowych informacji będzie zdolna do modyfikowania swojego programu. Porównuje to do ewolucji ludzi pod wpływem środowiska I okoliczności.
Schrodiinger proponuje posiadanie przez maszynę zmysłów(“sensoryczne urządzenia wejściowe”), żeby umożliwić dopływ informacji.
Turing uważa, że jesteśmy w stanie wykonać urządzenia naśladujące niemal wszystkie części ludzkiego ciała, nawet modele elektryczne dokładnie odwzorowujące strukturę I funkcjonowanie neuronów, jednak uważa to za bezsensowne; jako przykład podaje, że w samochodach można zastąpić koła nogami.
Haldane rozumie to jako zbudowanie maszyny myślącej miałoby polegać na zastąpieniu poszczególnych części człowieka urządzeniami mechanicznymi. Zauważa jednak, że takie stworzenie nie miałoby I tak kontaktu z wieloma aspektami życia ludzkiego jak jedzenie, seks, sport itd.
Turing proponuje zbudowanie troche bardziej ograniczonej maszyny, wyposażonej tylko w zmysły wzroku, mowy I słuchu. Zauważa też, że wtedy trzeba znaleźć dziedzinę myślenia w której możliwa byłaby próba jej możliwości. Uważa, że taka maszyna dobrze nadawała by się do granai w szachy, szyfrowania czy rozwiązywania problemów matematycznych, gdyż te dziedziny wymagają tylko ograniczonych kontaktów ze światem zewnętrznym.
Haldane pyta jak taki model może zmieniać swój program, żeby nauczyć się matematyki lub grać w szachy.
Turing proponuje, żeby na początku stworzyć program bardzo prosty, o niewielkiej zdolności do przeprowadzania skomplikowanych operacji. Później ingerując w jego działanie, w procesie podobnym do procesu nauczania, modyfikować go do tego stopnia żeby można było na niej polegać, tj będzie reagować w określony sposób na pewne polecenia.
Wittgenstein pyta jak nauczyć maszyne matematyki.
Turing przyznaje, że nie wie tego do końca, tłumaczy, że to kierunek jego obecnych dociekań. Jednak jest przekonany, że na drodze do tego nie stoją przeszkody logiczne ani techniczne a raczej ludziom brakuje silnej woli I środków.
Haldane zauważa, że być może zastosowanie lamp elektoronowych, przekaźników I podobnych elementów do odwzorowania neuronowych obwodów mózgu umożliwiłoby maszynie uczenie się I adaptacje do nowych zadań.
Turing szkicuje swoje wyobrażenie. Tłumaczy, że układ włączonych I wyłączonych neuronów pełni analogiczną rolę do wpisanych symboli na taśmie. Dochodzi do wniosku, że sieć neuronowa I maszyna licząca są równoważne, gdyż to co potrafi jedna, zdolna jest wykonać druga. Jako przykład podaje, jako że stan umysłu Haldane’a myślącego o kawałku ryby na widelcu można rozpatrywać jako jakieś stadium programu maszyny liczącej. Turing mówi, że poniekąd biologia równoważna jest elektronice.
Snow pyta Schrodingera co on na to.
Ten pyta Turinga, czy ten chce zbudować maszynę naśladującą niektóre funkcje czy raczej pełne odtworzenie ludzkiego mózgu w postaci elektronicznej.
Turing uważa, że na poziomie przejawiania inteligentnego zachowania na sposób ludzki to nie ma znaczenia, chyba że założymy, że w budowie ludzkiego mózgu jest coś szczególnego, co tłumaczy jego zdolności poznawcze, a czego nie da się ująć za pomocą zaspołu obwodów elektronicznych.