Poem

Dla swoich bratem,
dla innych wrogiem.
Swoich nagrodami,
innych batogiem.

Jestem życiem,
kto ze mną, żyje.
Jestem śmiercią,
kto wrogiem, umiera.

Poznałem smak zła,
życia bezwzględności,
czuję, wiatr zmian,
wszechogarniający ból.

Nie jestem sobą,
bo nie chcę,
poddaję się,
losowi, temu co inne.

I będę tkwił w tym,
póki, poczuje zemstę.
Kieruje mną sprawiedliwość,
poczucia samoistnienia.

Kieruje mną sprawiedliwość,
czuję jedynie zło,
dobro to iluzja,
życia pokusa.

Nie jestem sobą,
bo nie chcę,
poddaję się,
losowi, temu co inne.

Chodź w środku duch pokrewny,
sprzeciwiam się Jemu,
nie czuję się z nim dobrze,
wyrzekam się Jego.

Będę jaki chce,
zawsze miałem decyzję,
poczuję co to smak obojętności,
smak jesieni, pośród liści spadających.

A potem, będę sobą,
życie odciska piętno,
zmieniam się, dojrzewam,
chcę być szanowany.

Pośród łąk rozstaju dróg,
wybieram zło, takie piękne,
czuję sprawiedliwość,
co ja poczułem, niechaj inni poczują.

Żyję w tym smutku, dając innym smutek,
lecz to sprawiedliwe,
życia zdradliwe,
będę Chopinem własnych decyzji.