Lasu Gxin

La neĝo brilas sur la monto ĉi nokte
Piedsignoj ne estas
Reĝlando de izoleco
De kiu, ŝajne, mi reĝas

La vento blovas kiel tempest’ en la kor’
Mi kvietigis ĝin, mi ĝin deziris for

Le aŭskultu, ne plu diru
La perfektulo, neniam me estu
Ne kaŝu min, anstataŭ mi
Devas diri

Lasu ĝin, lasu ĝin
Malkaŝas mi novan min
Lasu ĝin, lasu ĝin
Al hieraŭ mi adiaŭis

Mi ne zorgas kion vi diras
La ŝtormo adas
Al la malvarmo mi kutimas

La ĝusta perspektivo
Malgravaĵojn etigas
Ne plu la time en mi
Mian vivon regas

Mi marŝos plu, ne reen rigardu,
Tra la nokto, min haltos neniu
Novan celon havas mi
Liberi

Lasu ĝin, lasu ĝin
Ĉi tie dubo cedas al esper’
Lasu ĝin, lasu ĝin
Malaparante en la atmosfer’

Tie mi staros,
Tie mi restos
La ŝtormo ados

Ĉielen la pontenco flugas de la man’
Mia animo, spiralnte, etendas tra la land’
Kaj penso kristaliĝas kiel neĝero
Morgaŭ mi trovos mian ĉielon sur tero

Lasu ĝin, lasu ĝin
Kiel la suno mi releviĝas
Lasu ĝin, lasu ĝin
La pasintecon mi neniigas

Rigardu min!
Neniam forgesu!
La ŝtormo adu...
Nun la malvarmo al mi kutimiĝu