Rik Torfs en de KULeuven beroeren dezer dagen de media met de beslissing  over het weigeren  van slechtscorende eerstejaars en het relativeren van het inschrijvingsgeld voor beursstudenten. Zwakke studenten zien hun kansen slinken, maar Rik Torfs lijkt hier geen enkel probleem mee te hebben. De KULeuven werpt zich op als pionier van het elitaire onderwijs in Vlaanderen en weigert elk overleg met de andere universiteiten, die sceptisch staan tegenover dit voorstel. Om het met de woorden van Kris Versluys, onderwijsdirectereur van de UGent te zeggen, "Je moet studenten de kans geven om zich te herpakken".

De KULeuven vindt dat de democratisering uit de hand is gelopen en probeert dit te staven  met  het feit dat ze geen puike cijfers kunnen neerleggen wat de resultaten betreft van hun eerstejaars. Zo besliste de KULeuven de studenten geen tweede kans te geven wanneer studenten na hun eerste jaar geen 30% van hun studiepunten behalen. "Een schijnoplossing dat een groep van maatschappelijke kwetsbare jongeren nog verder zal uitsluiten uit ons onderwijs", zegt Wouter Vanduffel van Comac Leuven. De schuld zou zogezegd bij de studenten liggen die niet hard genoeg hun best doen of eigenlijk te dom zijn. Het probleem ligt in de eerste plaats bij de sociale ongelijkheid waar Vlaanderen koploper is. Zes op de honderd kinderen van geschoolde arbeiders beginnen aan universitaire studies en tegenover 80 procent van de kinderen van kaderleden. Wanneer we kijken naar het diploma van de moeder heeft iemand uit een gezin met een ouder met een laag diploma 60% minder kans om aan het hoger onderwijs te beginnen dan iemand waar de moeder een diploma hoger onderwijs heeft. Het zijn net die studenten die het nog moeilijker zullen krijgen om een diploma te behalen. Men maakt geen aanstalten om het probleem bij de wortels aan te pakken en gelijke kansen te creëren voor iedere student.

Het zijn de studenten die uit een maatschappelijk kwetsbaar gezin komen die de meeste moeilijkheden kennen in het hoger onderwijs. Zij kunnen op minder externe middelen en begeleiding rekenen. Het beperkt hun kansen om te slagen aanzienlijk. Dit zien we al in het secundair onderwijs Het is dan ook ondemocratisch deze jongeren hun belangrijkste opstap sociale mobiliteit en zelfontwikkeling te ontnemen wanneer ze zich niet snel genoeg kunnen aanpassen. De besparingen op het hoger onderwijs zullen studeren duurder maken, de studiebegeleiding en de studievoorzieningen verliezen ook budget en nu wordt de toegankelijkheid nog verder beperkt door studenten te weigeren na hun eerste jaar als ze geen 30% halen. Het is juist die studiebegeleiding waar veel studenten nood aan hebben en die studenten kunnen helpen om zich aan te passen aan hun eerste jaar en iedereen gelijkere kansen kan bezorgen. Een deel van deze studenten is werkstudent en staat in voor de eigen kosten. Zij werden al geraakt door een hoger inschrijvingsgeld omdat men meer moet betalen als men studies wilt spreiden. Dit is noodzakelijk voor een werkstudent om zonder kleerscheuren er door te komen.

Rik Torfs vindt dat deze zwakkere studenten niet te veel moeten klagen, want "Voor beursstudent kost Combiticket Rock Werchter meer dan twee jaar inschrijven aan de universiteit. Gelukkig blijft onderwijs democratisch.", tweette Rik Torfs. Studeren is een feest en als je er genoeg voor wilt betalen dan kan je er aan deelnemen. Het is een drogargument om een verhoging van het inschrijvingsgeld te verdedigen en de toegankelijkheid te kunnen beperken.  We willen Rik Torfs er toch aan willen doen herinneren dat studeren een recht is, net zoals ontspanning ook een recht is. Studenten zijn nog steeds mensen en geen machines. Het is wereldvreemd de inschrijvingsgelden op dergelijke manier te relativeren aangezien jongeren de kansen moeten krijgen om te studeren en te ontspannen. Laat het ons niet verwonderen dat Rik Torfs de verhoging van het inschrijvingsgeld verdedigt wanneer het idee wordt gelanceerd door  een minister met wie hij anderhalf jaar geleden nog de banken deelde in het parlement.

Rik Torfs lijkt volledig te vergeten dat studeren wel wat meer inhoudt dan in het begin van het jaar een som geld op tafel neer te leggen. Boeken, kot, eten, kledij, ontspanning, alhoewel we blijkbaar moeten kiezen tussen het een en het ander en vervoer maken studeren al een heel stuk duurder. De studiebeurzen dekken de volledige studiekosten niet en zijn de dag van vandaag onvoldoende en de besparingen op het hoger onderwijs zullen de studiekost alleen maar doen stijgen.

 De besapringen op het onderwijs zullen niet de enige zorg zijn wanneer we het hebben over de beperking van toegankelijkheid of vrijheid tot basisrechten. Jong zijn wordt door deze regering zwaar afgestraft. We zullen meer moeten betalen om bij de jeugdbeweging te gaan of heeft niet iedereen recht op ontspanning tijdens het weekend. Meer betalen om te gaan sporten of heeft niet iedereen recht op een gezonde geest in een gezond lichaam. Meer betalen voor film, musea en cultuur tout court of hebben wij geen recht op culturele verrijking. Meer betalen voor bus en trein of hebben wij geen recht om ons te verplaatsen. Geen pogingen om het klimaat te redden of hebben wij geen recht op gezonde lucht. Of de ouders van beursstudenten die een indexsprong te verwerken krijgen waardoor hun kinderen nog minder kansen krijgen om verder te studeren.

Het draait om keuzes maken. Willen we een kwaliteitsvol onderwijs dat toegankelijk is voor iedereen of niet? Comac vindt dat iedereen het recht heeft om te studeren en dat dit basisrecht een maatschappelijke verantwoordelijkheid is waar we als collectief in willen investeren om iedereen de mogelijkheid te bieden zich te kunnen ontplooien en kennis te vergaren. We moeten kiezen om te investeren in ons onderwijs om betere studiebegeleiding en studievoorzieningen te voorzien in plaats van 40 F-35's aan te kopen. We moeten niet besparen op de jeugd, de werkende mensen, het middenveld, de werklozen of de gepensioneerden, maar de keuze maken om de vermogenden eindelijk ook te doen bijdragen om hun crisis op te lossen door een miljonairstaks in te voeren, in te zetten op fiscale fraude en alle cadeau's te investeren in basisrechten zoals onderwijs.