Po lesie wśród pokemonów spacerował głodny Snorlax. Od kilku dni nic nie

jadł, ponieważ w okolicy panowała ogromna susza. Była tak wielka, że nawet

wodne pokemony nie mogły nic tutaj zaradzić.

Po kilku godzinach poszukiwania zmęczony pokemon znalazł dziwnie

wyglądające zielonozółte jagody, których nigdy nie widział na oczy. Spoglądał

na nie na chwilę, aż w końcu zdecydowanym ruchem, kiedy jego brzuch głośno

zaburczał, zerwał je z krzaczka i zjadł owoce lasu. Nagle zakręciło mu się w

głowie i zaliczył przysłowiową glebę.

- Co się stało - pomyślał wstając z ziemi, następnie spojrzał w dół i zauważył,

że jest stroju baleriny. Zaskoczony spoglądał na ten strój przez dobre kilka

minut. Zaczęła grać melodia z spektaklu  ,,Dziadek do orzechów". Snorlax

zdziwił się jeszcze bardziej, ale jego zaskoczenie zaszło zenitu, kiedy nagle koło

niego pojawiły się inne pokemony ubrane ten sam strój co on, a na dodatek

zaczęły tańczyć. Nagle sam Snorlax ku swojemu niezadowoleniu zaczął grać

główną rolę w tym spektaklu . Tańczył na paluszkach, kręcić się wokół własnej

osi. O dziwo ten występ mu się spodobał i pomyślał: ,,Może zostanę

zawodowcem! Będę świetnym baleriną!".

Spektaklu  dobiegał końca, a Snorlax zakończył swój występ poprzez szpagat.

Ogromnie i to OGROMNIE zabolało go w kroczu, aż łzy mu się zebrały w

kącikach oczu. Szybko wstał na równe nogi i się ukłonił z wymuszonym oraz z

obolałym uśmiechem na twarzy. Nagle jakieś obce pokemony, które oglądały

spektakl, popchnęły go i biedny znów wylądował na ziemi tracąc przytomność.

Kiedy się obudził, wstał szybko na równe nogi i spojrzał się czy nadal ma na

sobie swój strój, ale ku jemu uciesze nie był nic ubrany. Uśmiechnął się

szczęśliwy, a następnie zniesmaczony spojrzał na tajemnicze jagody.

- Snorlax Snorl Axs Snoooorlaxs - powiedział, a to znaczyło w naszym języku

,,Już nigdy nie będę jadł tych jagód".

Zdenerwowany potraktował krzaczek z owocami lasu swoim atakiem i

zadowolony odszedł jak najdalej od tego zła, śpiewając swoją Snorlaxową

pieśń.