Matius98

Matius98
Wyprawa przez voxelowy świat
Kończąc już liczenie monet, Rolan wstał z ziemi, po czym podniósł swoją
różdżkę, rozglądając się na około niskiego wzniesienia. Niedaleko, za linią drzew,
widać już było miasto Ikosel, do którego powoli zmierzali.
- Jest! Znalazłem! - krzyknął podnieconym głosem jeden z towarzyszy. Rolan
odwrócił się, by sprawdzić powód zachwytu Marcusa. Po chwili zmrużył oczy.
- Wiesz, że tego nie weźmiesz - stwierdził Rolan. Marcus wstał, otrzepał się i
podniósł z ziemi broń wykonaną głównie z drewna - była to kusza.
- A to niby dlaczego? - zapytał Marcus.
- Pamiętasz, co mówiliśmy? Idziesz z nami, ale nie możesz używać kuszy. Prosta
zasada, zgodziłeś się.
- No, ale spójrz na mój łuk - Marcus wyciągnął zza pleców popękany kawałek
drewna. - Niby jak ja mam tym walczyć? Strzelać do wszystkich drzazgami?
- To twój problem. Zasady to zasady.
- Ale... Czym ci ta kusza tak zawiniła? Dostałeś taką kiedyś w głowę, czy jak?
Dwójka pozostałych kompanów siedzących na pniu drzewa zachichotała cicho. Rolan
tylko przelotnie rzucił na nich wzrokiem.
- Wiesz dobrze czym mi zawiniła. Nie będziesz oszukiwał w trakcie walki. Chcesz
szybko strzelać, to kup karabin.
- Tylko że karabinów w tym świecie nie ma...
- Na szczęście, że nie ma.
Marcus spojrzał Rolanowi w oczy. Wiedział już, że go nie namówi, gdy więc
on się odwrócił, błyskawicznym ruchem schował kuszę do torby. Pozostała dwójka
znów zaczęła się śmiać. Rolan westchnął.
- Ruszajmy. Trzeba spieniężyć te rupiecie.
Reszta grupy ociężale wstała, zakładając plecaki wypełnione sprzętem wszelkiej
maści. Mag jak zwykle ruszył przodem, za nim cicho dreptając podążył Marcus.
Anelia mocnym pociągnięciem wyciągnęła dwa sztylety wbite w korę drzewa. Ostatni
szedł Genrick, który oprócz plecaka niósł też masywny miecz, opierając go o własne
ramię.
Drużyna szybko wylądowała w mieścinie, przedzierając się przez dość gęsty
las. Okolica wyglądała uroczo. Kilkadziesiąt kanciastych kamienic ciasno stało wokół
wysokiej, szarej wieży, trochę dalej w mniejszej ilości znajdowały się pojedyncze
domostwa przy polach uprawnych. Gdy jeszcze bardziej się zbliżyli, spostrzegli tylko
odrobinę odróżniające się od reszty budynki – dom towarowy, sklep z bronią, karczmę
i inne. Kiedy znaleźli się na jednej z uliczek bliżej centrum, usiedli na ławce.
- Rozdzielmy się na razie – powiedział Rolan. – Niech każdy zrobi, co trzeba. Za
piętnaście minut spotkamy się w tym miejscu.
Każdy ruszył w swoją stronę. Genrick wybrał się do kupca, nie mając ochoty
dłużej dźwigać na plecach złom. Anelia poszła na plac, gdzie stało ogólnodostępne
kowadło. Rolan zaś skierował się w kierunku wysokiej wieży. Jedynie Marcus został.
Poczekał chwilę i zauważywszy, że jego towarzysze są poza zasięgiem wzroku, z
uśmiechem na twarzy pobiegł na strzelnicę. Na miejscu wyciągnął kuszę z torby,
jeszcze szerzej się uśmiechając. Broń może nie była dziełem sztuki, ale przynajmniej
wyglądała na solidną. Marcus delikatnie naciągnął cięciwę, włożył bełt, przycelował
w tarczę. Gdy naciskał spust, zagryzł język. Bełt wbił się głęboko, blisko środka
tarczy.
Marcus wykonał jeszcze kilkanaście strzałów, za każdym razem zwiększając
1szybkość wykonywanych czynności. Kiedy uznał, że jest gotowy, zacisnął powieki i
bardziej się skupił się na celu. W tarczę poleciało kilka pocisków naraz, błyszcząc i
wydając dziwny dźwięk. Marcus zagryzł wargi.
- Rolan nie będzie zachwycony – rzekł do siebie, cicho chichocząc.
Mag tymczasem rozmawiał z starszym wioski.
- Uważasz, że warto? – zapytał czarodzieja brodaty mężczyzna.
- Niewątpliwie. Gdyby nam się udało, rozwinąłby się handel w całej krainie, a już na
pewno w tym mieście. Dodatkowo, stamtąd można by w łatwy sposób dostać się na
wulkaniczne ziemie, nie mówiąc nawet o ludziach zniewolonych przez tych…
zbójów. Ikosel stałoby się centrum tego świata, jeżeli odpowiednio
wykorzystalibyśmy zalety płynące z sukcesu.
- Hmm… - Starszy wioski podrapał się po brodzie. – Korzyści naprawdę brzmią
kusząco… Chyba możesz liczyć na moją pomoc. Na pewno znajdą się jacyś wojacy
chętni do rozboju. Nawet, jeśli ich dużo tam nie mam... Ostateczną decyzję powiem ci
jutro. Muszę się dowiedzieć ilu chłopów do walki się tam znajduje i zapytać innych o
radę. Przyjdź rankiem, dostaniesz konkretną odpowiedź.
- Zrozumiałem. Martwi mnie tylko, czy oni sobie poradzą.
- Moi wojownicy?
- Nie, moi. Są młodsi i silniejsi ode mnie, prawda. Ale mało doświadczeni.
- Dadzą sobie radę. Droga przed nimi długa, więc na pewno się zahartują.
- Mam nadzieję.
- I to jest najważniejsze. – Starszy wioski poklepał Rolana po ramieniu. - Idź już, na
pewno musisz jeszcze coś zrobić. Nabierzcie sił w karczmie i jeśli pójdzie po mojej
myśli, to jutro już wyruszycie.
Rolan wziął w dłoń opartą o ścianę różdżkę i wyszedł bez słowa. Starszy wioski
skinął tylko głową w kierunku maga, który i tak tego nie zauważył.
W tym samym czasie Genrick starał się pozbyć zbędnego ekwipunku.
- Wysyp to na ladę, zobaczymy ile warte są te śmieci – oznajmił kupiec.
Genrick podniósł z wysiłkiem plecak i odwracając go do góry dnem, wysypał
niezliczone ilości przeróżnych przedmiotów, które kilkukrotnie przewyższały objętość
plecaka. Od mieczy i sztyletów, po buty i rękawice. Kupiec z przerażniem spojrzał na
górę śmieci, która się przed nim pojawiła.
- Dam ci za to pięćdziesiąt srebnych monet i do widzenia, nie będę tego liczył - rzekł
bezczelnie po krótkim zastanowieniu. Genrick spojrzał na kupca, podnosząc swoje
kanciaste brwi.
- Okej. Dla mnie lepiej. - Genrick złapał swój pusty już plecak, odebrał monety i
wyszedł, kierując się już na miejsce spotkania.
Gdy był już blisko zauważył, że Anelia czekała na ławce, jedząc dyniowe
ciastka. Wtedy od strony powoli zachodzącego słońca przybiegł Marcus. Po chwili z
przeciwnej strony nadszedł Rolan, idąc spokojnym krokiem.
- No cóż, skoro wszyscy są, możemy od razu iść do tawerny.
* * *
Następnego dnia już o świcie wszyscy byli na nogach. Oprócz Marcusa.
Podczas jego ciężkiego snu pozostali szykowali się do wędrówki. Jedyne, co mogłoby
go obudzić to zrzucenie z łóżka. Tak też się stało, tylko że... Genrick zrzucił go z
łóżka przez okno. Marcus z impetem wylądował piętro niżej, a nad jego głową
pojawiły się gwiazdy. Anelia wyjrzała przez okno.
2- Wyjaśni mi ktoś jedną rzecz? Dlaczego akurat gwiazdy? - zapytała. - Przecież to
mogły być równie dobrze... nie wiem, kwiatki?
- Kwiatki? Przecież to by było bez sensu - skwitował ją Genrick.
- No, faktycznie, gwiazdy mają o wiele więcej sensu - odpowiedziała ironicznie.
- Eee, a może by mi tak ktoś pomógł, co?! - krzyknął z dołu Marcus, przecierając
oczy. Rolan podszedł do okna. Chwilę później zakrył twarz dłonią.
- Zapomnij - powiedział i zamknął okno.
Po niecałym kwadransie, gdy wszyscy już byli gotowi, a Marcus ostatecznie
wrócił na górę o własnych nogach, cała drużyna z Rolanem na czele wyruszyła na
południe od miasta. Wędrówka przez zielone lasy obyła się bez problemów. Grupa
bezproblemowo radziła sobie z okolicznymi istotami. W końcu las się rozrzedził, a
zielone tereny zamieniły się w gorący piasek. Nagle Genrick się zatrzymał, a wraz z
nim pozostali. Wojownik spojrzał na ostatnią kępę trawy pod swoimi nogami,
następnie rzucił wzrokiem na daleko umiejscowione żółtobrązowe wzniesienia.
- Nie uważacie, że to trochę żenujące? - zapytał ich Genrick.
- Co? - odpowiedzieli chórem. Genrick westchnął.
- Powiedzcie mi tylko, czy to jest ogółem normalne? Takie nagły zmiany temperatury
i otoczenia?
- Nie - powiedziała Anelia.
- Też tak myślę, ale tu... nie jest wiele rzeczy w pełni normalnych - rzekł mag.
- To fakt - odparował Genrick.
- Wiecie co? - zaczął Marcus. - Tak właściwie to ten świat mi coś przypomina. Taki
inny świat. Nie pamiętam tylko jak on się nazywał. Jakoś na M... Mi... Min...
- Oszczędź sobie. Wątpię, by kogoś teraz interesował twój wywód na ten temat -
powiedział stanowczo Rolan.
- Ale...
- Powiedziałem: nie - krzyknął. Marcus opuścił głowę.
- Znowu mi wszystkiego zabraniasz. Tak samo jak zabrania ze sobą kuszy.
- Ale kuszę ze sobą i tak wziąłeś, więc teraz nie chcę słuchać tych głupot.
- Ale ja przecież nie mam żadnej kuszy! - odpowiedział Marcus, nieudolnie kłamiąc.
- No jasne, a ja nie jestem stworzony z sześcianów.
Genrick i Anelia z szerokimi uśmiechami spoglądali na sprzeczkę dwójki kompanów.
Uważali, że oni są jak ogień i woda, co miało nawet sens - Rolan był przecież magiem
wody.
- Ale... mogę już ją sobie zostawić, prawda? - zapytał po dłuższej chwili Marcus.
- A jak ci nie pozwolę, byś ją ze sobą dalej brał, to mnie posłuchasz?
- Chyba nie.
- Tak też myślałem.
- Dobra, ruszajmy, chcę już oficjalnie wejść na tę pustynię - wtrącił Genrick, stawiając
jedną nogę na piasku.
Nastąpiła wymiana spojrzeń, po której kompania ruszyła dalej. Wyprawa
grupy, mimo słów starszego wioski z Ikosel, nie była długa. Głównie ze względu na
wiele "atrakcji" w jej trakcie. Drużyna na pewno się nie nudziła i na pewno nie
ominęło jej wiele wrażeń. Zanim znaleźli się w punkcie docelowym, który znajdował
się prawie na drugim końcu gorącej pustyni, pokonali wiele potworów i bandytów.
Największym dla nich wyzwaniem byli oczywiście nomadzi, choć nikt nie został
ciężko ranny w czasie walki z nimi, głównie za sprawą maga wody w drużynie.
Rolan i jego drużyna prawie do samego końca nie byli pewni, czy cel ich
podróży faktycznie dalej stoi tam, gdzie stać powinien. Wszystko za sprawą wysokiej
3góry, zasłaniającej spory obszar terenu znajdującego się za nią. Jednocześnie obiekt
ten miał jedną zaletę - służył jako idealny punkt widokowy.
Była noc. Zaraz po wspięciu się na szczyt (lub po wleceniu na lotni, jak to
uczynił Marcus), wszyscy padli na ziemię i poczęli obserwować całą okolicę. Rolan
skupił się, przeczesując wzrokiem wszystko, co znajdowało się przed szczytem.
Na dość dużym obszarze piasku stały gęsto prawie idealnie sześcienne
budynki wykonane z piaskowca, najczęściej znisczone i opuszczone, gdzieniegdzie
prymitywnie odbudowane deskami. W centrum zniszczonego miasta rozbite były
szare namioty wokół jedynej w okolicy zadbanej posiadłości . Pod samym
domostwem świeciło duże ognisko, rozpalone najwyraźniej przez drewniane elementy
niegdyś podtrzymujące strop któregoś z domów.
Dalej, w miejscu, gdzie gęstość zabudowań malała, stała drewniana palisada,
szczelnie otaczając siedzibę bandytów. Za palisadą znajdowała się już tylko rzeka i
oaza, jednak gdy Rolan dokładniej się przyjrzał, zauważył coś jeszcze, a mianowicie...
portal, otoczony przez małą grupkę bandytów.
- Patrzcie. - Rolan wskazał palcem. - Cel naszej podróży.
Pozostali zaczęli uważnie spoglądać we wskazaną okolicę.
- Czyli problem szukania portalu z głowy. Pozostały tylko dwa - powiedziała Anelia.
- Racja. Załatwimy to tak: my zajmiemy się dowódcą tych szumowin, zaś wojownicy
zajmą się samymi bandytami - powiedział Rolan.
- Właśnie, a gdzie ich obóz? Miał być niedaleko - rzekł Genrick.
- Starszy wioski mówił, że kryjówkę mają w jaskini pod rzeką. Nie wiem jak tam
funkcjonują, ale na pewno zauważą sygnał i na pewno nie śpią z nogami w wodzie.
Nastąpiła chwila ciszy. Rolan zauważywszy, że reszta nie ma więcej pytań, wyciągnął
flarę z plecaka.
- Chwila, przecież to nas zdradzi! - krzyknął Marcus, jakby zapominając, że w okolicy
są bandyci.
- O to chodzi, durniu. Oni pójdą nas szukać w tej okolicy, my się schowamy, a
sojusznicy z Ikosel spokojnie zaatakują z drogiej strony. To znaczy, raczej nie
spokojnie, ale na pewno będzie tam mniej wrogów niż tu - wyjaśnił Genrick.
- To zaczynamy? - zapytał niepewnie Rolan, nadal obawiając się o brak
doświadczenia jego towarzyszy.
- Im szybciej tym lepiej - odpowiedział tylko wojownik.
- Biegnijcie więc w kierunku tego niskiego wzniesienia. - mag kiwnął głową w owym
kierunku. - Odpalę to i do was dołączę.
Grupa posłuchała. Rolan spojrzał w ich kierunku, wziął głęboki oddech,
zapalił flarę i rzucił ją dwa metry na bok, po czym pobiegł do pozostałych. W
momencie, gdy znowu byli razem, usłyszeli głośny dźwięk - sygnał alarmowy. W dali
już słychać było wrzaski i pospiesznie wydawane rozkazy. Grupa czekała, aż
większość bandytów znajdzie się w okolicy flary. Gdy tak się stało, pobiegli szybko
pod mur palisady i wysadzili go bombą. Jednak zamiast wysadzić drewnianą osłonę,
eksplozja znisczyła tylko ziemię pod samym murem. Grupa, najpierw zdenerwowana,
po chwili rzuciła się mały przesmyk, który przed chwilą powstał. Tam czekało na
nich dwóch zdezorientowanych rozbójników. Jeden nawet nie zauważył, kiedy dostał
kulą wody w tułów, od razu rozpadł się na małe klocki. To samo spotkało drugiego,
który otrzymał celną strzałą prosto w głowę. Rolan natychmiast skierował się wraz z
pozostałymi do centrum, starając się unikać walki.
Mijając kilka domów, napotkali na przeszkodę w postaci zawalonej drogi
przez zgliszcza pozostałe po domu kupca, na co wskazywała leżąca tablica z
4namalowaną sakiewką. Genrick po krótkiej obserwacji zaszarżował na drzwi
prowadzące do sąsiedniej ruiny. Gdy znaleźli się w środku, zaczęli przedzierać się
przez zawalone sufity i zburzone ściany. Unikali tak uliczek, po których wciąż
dreptali bandyci. Nagle przed nimi zawaliła się jedyna droga do następnej budowli.
Musieli wyjść na zewnątrz.
Rolan pociągnął za klamkę drzwi lekko już uchylonych. Wyjrzał na zewnątrz i
ucieszył się - wojownicy już tu byli, więc wrogowie zajęci byli walką. Mag machnął
jednoznacznie dłonią i wybiegli na zewnątrz. Stąd już wyraźnie widzieli siedzibę
dowódcy, otoczoną palącymi się aktualnie namiotami. Otoczeni pożogą wojny, z
łatwością dostali się pod wysokie i solidne drzwi siedziby ich kapitana. Rolan znowu
rzucił bombę i na szczęście tym razem przyniosło to lepszy efekt. Drzwi padły na
grunt, a grupa wskoczyła do środka.
W przestrzennym pomieszczeniu stał murem liczny oddział bandytów. Fargit,
ich dowódca, w tej samej chwili pociągnął za dźwignię w rogu domostwa, która
otworzyła mu przejście na zewnątrz. Anelia instynktownie odwróciła się o 180o
 stopni
i pobiegła do wyjścia. Zatrzymali ją jednak przeciwnicy, którzy najwyraźniej otoczyli
już drużynę. Podczas tego krótkiego czasu, Rolan zdążył tylko rzucić zaklęcie na
tarczę many.
Grad pocisków runął w ich kierunku. Gdy udało im się osłonić lub uniknąć
świszczących strzał, przeszli do kontrataku. Genrick skoczył do przodu, tnąc mieczem
prosto przed siebie, trafiając jednego z oponentów w głowę. Od razu za ciosem
zamachnął się poziomo, trafiając wszystkich w bliskim kontakcie. Gdy trzymał już
pewnie miecz, po wrogach pozostały tylko małe klocki na posadzce. W tym czasie
Anelia wykonywała przewrót, po którym wbiła swoje ostrze w plecy napastnika.
Sztylet błyskawicznie zniknął, by znaleźć się w tułowiu rzezimieszka naprzeciwko.
Marcus stał z boku i ostrzeliwał tylko tych, którzy się do niego zbliżali, śląc strzały
między oczy, czasem nie trafiając. Rolan przede wszystkim zajmował się ochroną
przyjaciół i nadzorowaniem sytuacji. Obawiał się, że w końcu się zmęczą, a wtedy
prawdopodobnie zostaliby posłani po statuę. Rolan nietypowo zmarszczył brwi.
- Trzymajcie się najbliżej ściany po lewej! - krzyknął, posyłając kulę wody w
kierunku drzwi frontowych. Reszta posłuchała bez pytań. Nie mieli na nie z resztą
czasu. Niespodziewanie usłyszeli gromki świst, który zamienił się w ciężki łomot.
Sporej wielkości kula wleciała z kierunku drzwi wejściowych. Przebiła też tylnią
ścianę i wylądowała na dziedzińcu. Grupa bez wahania wybiegła powstałą dziurą
wylotową.
- Cholerna katapulta? Skąd oni to mają!? - wykrzyczał zadyszany Genrick. Nikt nie
raczył mu odpowiedzieć. Wówczas Rolan wydał rozkaz podążania za nim, kierując
się do schowanego za roślinami tunelu. Czarodziej wyciągnął lampę, która dawała
zbyt dużo światła, jak na jej realistyczne możliwości.
- I kto tu jest oszustem - powiedział lekko urażony Marcus.
Poruszając się po tunelu, który ku uciesze drużyny nie miał odnóg, słyszeli
ciągle marsz lub żelazo uderzające o siebie. Kilkaset metrów później wydostali się na
powierzchnię. Pierwsze, co rzuciło im się w oczy, to wschodzące powoli słońce. Na
skalistym wzgórzu stał Fargit, przezabawnie wymachując rękoma. Marcus napiął
cięciwę.
- Dostanie strzałą prosto w kolano! - krzyknął. Anelia pokręciła pogardliwie głową.
- On nie ma kolan. Jak my wszyscy... - powiedziała, na co Marcus opuścił łuk i
oburzony odwrócił się w drugą stronę.
- Marcus, ty zostań tu. Ostrzelasz go z bezpiecznej odległości - powiedział Rolan, na
5co Marcus jeszcze bardziej się oburzył. - Ja pójdę z wami, ale również zachowam
bezpieczną odległość. Będę starał się was leczyć, wy musicie go zlikwidować.
Choć nikt nie wyglądał na zadowolonego z planu Rolana, każdy wykonał
polecenie. Jednakże gdy Genrick i Anelia byli blisko Fargita, ten przestał
wymachiwać rękoma, teleportował się kilka metrów dalej i... w jego miejsce pojawił
wielki troll.
Potwór wykonał potężny zamach wielką kłodą, niszcząc okolicę. Marcus
zaczął prowadzić ostrzał (po tym jak już zebrał swoją szczękę z ziemi), który mało
jednak się zdawał. Genrick i Anelia nawet nie myśleli o atakowaniu, próbując
nieustannie nie dać się trafić. Nieoczekiwanie Genrick wbił się w drzewo, zaś Anelia
z impetem wylądowała w miejscu, gdzie jeszcze niedawno stał Rolan.
- Gdzie on jest do diaska? - powiedział Marcus sam do siebie.
Troll nieubłagalnie zbliżał się w kierunku niedoświadczonego łucznika, zaś on
starał się przygwoździć bestię swym ostrzałem. Nadaremnie. Wtem wpadł na genialny
pomysł, co nie było w jego stylu. Marcus rozszerszył niesamowicie źrenice, jakby się
przestraszył, po czym wyciągnął z plecaka kuszę, którą "przemycił".
- Przepraszam, Rolan.
Z kuszy wydostały się tuziny bełtów, które przyćmiły widok trollowi. Nie
wiedząc skąd i nie wiedząc dlaczego, pociski wciąż jakby produkowały się w kuszy i
wędrowały najczęściej w głowę olbrzymiego oponenta. Nastąpił w końcu taki
moment, kiedy troll zatrzymał się przez wydające dziwny dźwięk pociski.
Ostatecznie, po około dwóch minutach ciągłego ostrzału troll rozpadł się na
niezliczone sześciany, zasypując kawałek terenu. Marcus podniósł się i pobiegł
pomóc towarzyszom.
- Rolan! Rolan, gdzie jesteś! - krzyczał. Łucznik najpierw zbliżył się do Anelii.
Wyciągnął zza pasa eliksir życia i go otworzył. Powoli wlał go Anelii, co przyczyniło
się do zniknięcia latających gwiazdek nad jej głową. Marcus to samo powtórzył przy
Genricku. Wojownik również stracił gwiazdki nad swoją czupryną. Przestraszony
Marcus od razu poszedł rozglądać się za Rolanem. Przeszedł długi odcinek drogi,
kiedy postanowił wrócić do rannych.
- Gdzie on jest? On mu coś zrobił czy jak? - zapytał zdezorientowany wojak.
- Nie wiem. Zniknął... to pamiętam.
- Tyle to i ja pamiętam. Anelia, wiesz coś więcej?
- Nie... - odpowiedziała. Zapadła krótka cisza.
- Właśnie. Zauważyliście? Nie słychać już walk w mieście. Musieliśmy wygrać, skoro
nie ma tu jeszcze chmary tych zbójów - powiedział Genrick.
- Hmm... Skoro tak, to rozbijmy obóz i na niego poczekajmy. Na pewno o nas nie
zapomniał - powiedziała.
- Dobry pomysł. Marcus, przynieś drewno na opał.
Zmartwiony poszedł ociężale poszukać krzaków, z których mógłby owe
drewno zabrać. Gdyby nie to, że naprawdę był przejęty zaginięciem maga,
prawdopodobnie wkurzyłby się na fakt, że nie można tego surowca pozyskać z drzew.
Gdy zlokalizował jeden z takich krzaczków, zbliżył się do niego, strzelił dwa
razy z kuszy i schylił się po kłody. Po ich podniesieniu znowu wstał na nogi i spojrzał
przed siebie.
Na tle już pełnego, wschodzącego słońca szedł z wolna w jego kierunku
Rolan, posiniaczony na twarzy i podrapany na całym ciele. Gdy jego sylwetka bardziej
się zbliżyła, zauważył, że ciągnie za nogę Fargita, jeszcze bardziej obitego i
nieprzytomnego.
6- Genrick, Anelia! Wrócił! - krzyknął Marcus i pobiegł do Rolana. Pozostała dwójka
szybko do niego dołączyła.
Rolan, widząc że wszyscy są cali i razem, puścił Fargita i siadł na pobliskim
kamieniu, lekko się uśmiechając.
- Udało nam się. Ikosel będzie zadowolone. Będą z was dumni... Wszyscy będą z was
dumni - rzekł, po czym uleczył się, wstał i objął przyjaciół. - Oby wasza waleczność
nigdy się nie zmieniła.
- Nie mogłeś uleczyć się wcześniej? - zapytał zirytowany Genrick.
- Chciałem dodać trochę dramaturgii - odpowiedział z uśmiechem.
W tym samym czasie przez tunel i boczną bramę palisady wyszedli żołnierze,
którzy na widok żywej czwórki wpadli w euforię.
- Niech żyje Ikosel! - krzyczęli.
- Szkoda, że to koniec naszej podróży... Tak czy owak, chodźmy zjeść dyniowe
ciasteczka lub coś innego. - Gdy to powiedział, ruszył z drużyną w kierunku
zdobytego miasta.
- A, i jeszcze coś. Zajmijcie się tym panem. - Rolan wskazał palcem na Fargita, który
leżał półprzytomny, po czym zniknął za palisadą idąc wesołym krokiem, na tle
żółtego, wschodzącego słońca.