LLO Ch1

Chapter1:Start
สถานที่:โรงเรียน
เวลา[Real]:15.20
"ไอน์ เล่นLLกันเถอะ"
เพื่อนที่สนทนากันรอบตัวจู่ๆก็ได้ชวนผมเล่นเกม ทั้งๆที่พวกนั้นยังมีการบ้านสุมหัวกันแบบมหาศาล
"การบ้านก็เยอะ สอบก็ปวดหัว ปิดเทอมก็อีกตั้งนาน  ยังจะเล่นกันอีกเรอะ"
ผมตอบกลับคนเหล่านั้นไปด้วยความรำคาญแล้วนอนฟุบกับโต๊ะต่อ
"อย่าเปลี่ยนเรื่อง แกเล่นเกมเก่งนี่ ไปเล่นLLกันเถอะ"
เพื่อนๆได้ตอบกลับมาพร้อมกึ่งขอร้องกึ่งบังคับให้ผมไปเล่นเกมที่มีชื่อว่า The Last Life
ผมก็ไม่ทราบว่าทำไมคนถึงชอบเล่นกันขนาดนั้น ทั้งๆที่เพิ่งเปิดตัวมาไม่ถึงอาทิตย์       แต่เพราะว่าเพื่อนบังคับ    หลังเลิกเรียนจึงนั่งรถกลับบ้านพร้อมหมวกจับคลื่นสมองสำหรับเล่นLLวางไว้ข้างเบาะพร้อมคู่มือ
  ซึ่งคู่มือแทบไม่ได้ช่วยอะไรเลย เพราะมันบอกแค่ว่า
'เกมนี้เป็นเกมแนวเซอร์ไววัลและผู้เล่นสามารถระเบิดภูเขาเผากระท่อม ถล่มฐานชาวบ้าน เอาC4โยนเล่น หยิบปืนไปถมที่ และอื่นๆอีกมากมาย
หากต้องการทราบวิธีเล่นก็ไปศึกษาเอาในเกม'
    อยากจะบอกว่ามันมีประโยชน์ต่อชีวิตและทรัพย์สินจนไม่อยากให้มันเขียนรกเนื้อที่แบบนี้จริงๆ แถมเพื่อนก็ยังส่งข้อความมาอีกว่า'เล่นเองไปก่อนแล้วกัน ตอนนี้มีปัญหานิดหน่อย'
...........เจริญละ

    พอถึงบ้าน ผมได้รีบทำธุระต่างๆ  จากนั้นผมก็เดินขึ้นห้องนอนเพื่อจะเล่นเกมตามที่เพื่อนได้ชวนไว้

"ถ้าไม่สนุกนะ จะตามทวงเงินทั้งปีทั้งชาติเลย"
ผมบ่นเพื่อนพร้อมกับเตรียมพร้อมเล่น

--------------------------
        Connecting...
--------------------------

หลังการเชื่อมต่อ ผมได้เข้ามาอยู่หน้าเคาน์เตอร์ในอาคารแห่งหนึ่ง ผนังรอบๆเป็นสีขาวไร้การตกแต่งใดๆทั้งสิ้น

--------------------------
ระบบไม่พบคุณในฐานข้อมูล
กรุณาลงทะเบียนกับพนักงาน
--------------------------

เสียงจากระบบดังขึ้น ผมจึงเดินไปลงทะเบียนที่หน้าเคาน์เตอร์กับพนักงาน
    ผ่านไป5นาที หลังผมลงทะเบียนเสร็จก็ได้เวลาที่จะเริ่มเล่นจริงๆจังๆสักที
"เอาล่ะ"
--------------------------
คุณต้องการเริ่มเกมหรือไม่?
||Yes||                           ||No||
--------------------------
    ผมกดปุ่มเริ่มเกมที่ขึ้นมาอยู่ด้านหน้าผม  ทันใดนั้น แสงสว่างรอบๆค่อยๆหายไปจนมืดสนิท
ผ่านไปซักพักใหญ่ๆ แสงสว่างรอบตัวก็กลับมาอีกครั้ง แต่ที่ที่ผมอยู่มันไม่ใช่ที่เดิมอีกต่อไป  มันกลับกลายเป็นเมืองที่รายล้อมไปด้วยหิมะสีขาวโพลน สิ่งก่อสร้างรอบๆเป็นอาคารรูปทรงทันสมัย ถึงแม้จะดูเก่าและมีบางส่วนที่พังไปบ้าง แต่มันก็ไม่ได้บดบังความสวยงามของเมืองแม้แต่น้อย
  ที่นี่จุดเกิดของเกมแบบสุ่มโดยมีเสียงจากระบบบอกให้ไปที่จุดรับเควสเริ่มต้น หลังไปรับเควสกับเจ้าหน้าที่เสร็จก็ได้รู้เรื่องราวของเกมโดยย่อได้ดังนี้
--------------------------
    จากการที่เหล่าประเทศมหาอำนาจของโลกได้เริ่มพัฒนาโครงการที่จะสร้างอาวุธใหม่มาใช้ในสงคราม  แต่เนื่องจากการทดลองของทีมวิจัยได้ค้นพบเชื้อไวรัสที่อันตรายจนเกินไป รัฐบาลของทุกประเทศจึงได้ตกลงระงับงานวิจัยทั้งหมดไว้
แต่มีปัญหาระหว่างการขนส่งและกำจัดทำให้เชื้อไวรัสได้แพร่กระจาย
ในหลายๆพื้นที่
    ความสนุกจึงบังเกิด......
หลายๆคนกลายเป็นผู้ติดเชื้อและได้แพร่เชื้อใส่คนอื่น  จึงได้เกิดมหกรรมวิ่งมาราธอนขึ้นในเมืองนั้น    มีผู้เสียชีวิตและติดเชื้อมากมาย บางส่วนกลายเป็นซอมบี้ทั่วไปหรืออาจจะพัฒนาไปได้มากกว่านั้น เพราะว่าก่อนจะติดเชื้อโดยสมบูรณ์ อันตรายต่างๆรอบตัวได้ช่วยให้ร่างกายวิวัฒนาการไปโดยมีเชื้อไวรัสนี้เป็นตัวเร่ง  และเมื่อวิวัฒนาการเสร็จก็จะได้ซอมบี้ที่ต่างจากสายพันธ์ุปกติและแพร่เชื้อที่ต่างกันออกไป
    หลังจากวันนั้นประเทศต่างๆได้ให้ความร่วมมือโดยนำทหารตบเท้าเข้าสู่สมรภูมิเพื่อต่อกรกับอาวุธชีวภาพเหล่านั้น แต่ผลกลับตรงกันข้าม แทนที่ทหารจำนวนมากจะสามารถเอาชนะสงครามครั้งนี้ได้  เหล่าอาวุธชีวภาพกลับเป็นฝ่ายกำชัยและแพร่เชื้อไปทั่วโลก อารยธรรมของมนุษยชาติได้มลายหายไปจนหมดสิ้น   ผู้คนได้แตกกระจายกันเป็นกลุ่มย่อยๆที่ปกครองกันด้วยความป่าเถื่อน           โดยทวีปแห่งนี้คือเขตแดนที่ถูกผู้เล่นเรียกว่าอิมพีเรียล(Imperial) มีเมืองที่มีอำนาจที่สุดคือเมืองที่มีชื่อว่าแม็กนัส(Magnus)ซึ่งเป็นดินแดนที่ใหญ่ที่สุดในเกมนี้โดยGMจะจัดการปัญหาต่างๆจากระบบ โดยไม่ได้ยุ่งกับภายในเกมแต่อย่างใด   ทำให้ผู้เล่นสามารถยึดครองเขตแดนในอิมพีเรียลและสร้างบ้านของตนได้เช่นกัน  โดยจะมีกลุ่มผู้เล่นแยกตัวกันตั้งกลุ่มย่อยๆกันไปในดินแดนแห่งนี้
--------------------------
  หลังจากการสนทนากับNPC ผมก็ได้พบว่าจุดเกิดของผม    หรือที่เรียกว่าเมืองยูคอน(Yukon)นั้นเป็นจุดที่คนน้อยที่สุด เพราะจุดเกิดนี้มีซอมบี้หลากหลายชนิดที่รับมือยากมากรวมถึงสภาพแวดล้อมอันโหดร้าย  จึงทำให้เควสในการกำจัดซอมบี้ยากขึ้นตาม ซึ่งนั่นรวมถึงเควสเริ่มต้นด้วย
"..................เจริญจริงๆ"
ผมสบถออกมาด้วยความรำคาญเพราะว่าเมืองนี้ให้เควสเริ่มต้นที่ยากกว่าที่อื่น
ตั้งแต่หาซื้อไอเท็มที่ไม่จำเป็นในเมืองอื่น เช่น
เสื้อกันหนาว,ถุงมือ,แว่นกันลม และยังมีอุปกรณ์เสริมอีกมากมายจนไม่อยากจะนับ ทำให้เงินที่จะใช้ซื้ออาวุธเหลือไม่ถึงครึ่งของที่ควรจะเป็น
//แอ๊ด//
ผมเปิดประตูเข้าไปในร้านขายปืนด้วยความรำคาญ เพราะเงินที่ผมมีนั้นสามารถซื้อได้แต่ปืนระดับต่ำเท่านั้น
"อ้าว!  คุณลูกค้าจะมาซื้ออะไรเหรอครับ ทางร้านเรามีปืนเกือบทุกชนิดเลยนะ!"
เสียงกวนประสาทดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงใหญ่ของพนักงานขายที่เดินเข้ามาใกล้    เนื่องจากผมทราบอยู่แล้วว่าเกมนี้จะมีNPCบางส่วนที่ใช้คนควบคุมเพื่อความสะดวกในด้านต่างๆ จึงไม่ได้แปลกใจกับปฏิกิริยาของพนักงานขายแต่อย่างใด
"พอดีผมอยากซื้อปืนระดับกลางๆน่ะครับ พอจะหาให้ได้ไหม?"
ผมถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่คาดหวังอะไรมาก เพราะเงินผมในตอนนี้มันน้อยกว่าเงินเริ่มต้นของผู้เล่นทั่วไปเยอะมาก
"เดี๋ยวนะ  ทำไมเงินน้องมันน้อยขนาดนี้เนี่ย ระดับนี้มันน้อยกว่าผู้เล่นใหม่ปกติอีกนะ เอาไปใช้ซื้ออะไรหมดล่ะเนี่ย"
พนักงานถามเสียงเครียดหลังจากตรวจสอบเงินที่ผมเหลืออยู่
"ก็ซื้อของเริ่มต้นสำหรับใช้ในบริเวณรอบๆยูคอนไงครับ ทำไมเหรอ?" ผมตอบกลับไปด้วยความสงสัยซึ่งแลกมาด้วยสีหน้าตื่นตกใจของพนักงานขาย
"หา!!? ทำไมน้องทำแบบนั้นล่ะ มันไม่ได้จำเป็นขนาดนั้นนะ มันแค่ทำให้คล่องตัวและทนสภาพอากาศได้นานขึ้นเท่านั้นเองนะ"

'อ้าว แล้วซื้อมาทำไมเนี่ย'
ผมบ่นในใจ

"เอาเถอะ  เดี๋ยวพี่จะลดราคากระสุนกับปืนให้แล้วกัน เงินระดับนี้น่าจะพอซื้อปืนพกธรรมดาได้"
พนักงานพูดพร้อมกับหยิบปืนพกGlock17ออกมาวางไว้บนโต๊ะ
"ถึงจะไม่ได้ดีอะไรมาก แต่ก็ซื้อไปใช้ก่อนแล้วกันนะ กระสุนสามารถซื้อเอาจากร้านขายปืนหรือพวกพ่อค้าเร่ร่อนก็ได้"
"ครับ"
ผมตอบกลับพนักงานด้วยรอยยิ้ม จากนั้นผมก็เก็บของ หยิบกระสุนกับซองปืน และก้าวออกจากร้าน แต่ก่อนที่จะได้ออกนั้น พนักงานขายก็รีบวิ่งมาดักด้านหน้าพร้อมยื่นบางอย่างให้
"นี่มัน...อะไรเหรอครับ"
ผมเอ่ยถามด้วยสีหน้าสงสัยในขณะที่มือถือกล่องทรงลูกบาศก์สีดำอันเล็กๆ
"Nametag Jammerน่ะ เป็นไอเท็มที่จะให้ผู้เล่นใหม่ที่ซื้ออุปกรณ์ทุกอย่างในร้านค้าครบ น้องเป็นคนแรกเลยนะเนี่ยที่โชคดีขนาดนี้ มันจะทำให้คนที่โดนน้องฆ่าไม่สามารถดูชื่อคนที่ฆ่าได้  ขอให้น้องโชคดีและสนุกกับเกมนี้นะ"
พนักงานขายตอบกลับมา
"ขอบคุณมากครับ"
ผมยิ้มบางๆให้พนักงานขายก่อนที่จะเดินออกจากร้านไป
To be continued