Παράδειγμα #2

<title></title>
  <link href="../Styles/main.css" rel="stylesheet" type="text/css" />
</head>

<body>
  <p><a id="bookmark0"></a><span class="font3">Τι είναι τέχνη και αν ξέρουμε τι είναι τέχνη, τι είναι πολιτική;</span></p>

  <p><span class="font2" style="font-style:italic;">«Όποιος μεταδίδει στους εν δυστυχία αδελφούς του την κρυφή λαμπρότητα των ονείρων του, επενεργεί πάνω στην κοινωνία γύρω του σαν ένα διαλυτικό, και κάνει όλους εκείνους που τον καταλαβαίνουν, συχνά χωρίς να το συνειδητοποιούν, παράνομους και αντάρτες».</span></p>

  <p><span class="font1">Pierre Quillard</span></p>

  <p><span class="font1">ΤΟ ΠΙΟ ΧΡΗΣΙΜΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ είναι το γεγονός ότι δεν είναι χρήσιμη.</span></p>

  <p><span class="font2">Ετοιμάζεστε να γυρίσετε κιόλας σελίδα; Μια στιγμή. Εννοώ ότι υπάρχει μια 9έση -μια σημαντική δέση, εδώ που τα λέμε- μέσα στον τόσο πρακτικό κόσμο μας για το μη πρακτικό και το μη ουσιώδες, και ότι η τέχνη καταλαμβάνει αυτήν τη δέση πιο επάξια από οτιδήποτε άλλο. Την καταλαμβάνει με τέτοιο κύρος και με τόσο εμπνευσμένα -αν και δονκιχωτικά- αποτελέσματα, που βρίσκουμε τον εαυτό μας στην αντιφατική δέση να είμαστε υποχρεωμένοι να δεχτούμε ότι το μη ουσιώδες μπορεί να είναι πολύ ουσιώδες, αν όχι για οποιονδήποτε άλλο λόγο τότε επειδή ένα περιβάλλον που συρρικνώνεται μόνο στα ουσιώδη είναι ένα απάν-δρωπο περιβάλλον στο οποίο μόνο παράσιτα μπορεί να ευδοκιμήσουν.</span></p>

  <p><span class="font2">Προχωρώντας ένα ακόμη βήμα ίσως, ας διακηρύξουμε ότι η τέχνη δεν έχει μεγαλύτερο εχδρό από εκείνους τους καλλιτέχνες που επιτρέπουν στην τέχνη τους να εξυπηρετεί κοινωνικοπολιτικά δέματα ή ιδανικά. Με αυτό τον τρόπο, όχι μόνο παραβιάζουν τη δεμελιώδη κυριαρχία της τέχνης, αλλά και απαρνούνται εκείνΐ} την ανεξαρτησία της από τη λειτουργικότητα που την έκανε εξ αρχής τέχνη (σε αντιπαράδεση με τα δημιουργήματα της χειροτεχνίας ή την προπαγάνδα). Στον πυρήνα κάδε γνήσιας αισδητικής αντίδρασης βρίσκονται τα αισδητήρια ερεδίσματα που δεν έχουν ορδολογική εφαρμογή, είτε υλική είτε ψυχολογική, αλλά παρ' όλα αυτά καταφέρνουν με κάποιον τρόπο να εμπλουτίζουν τη ζωή μας.</span></p>

  <p><span class="font2">Η αντίληψη ότι η τέχνη πρέπει να αποτελεί μέσο ορατής κοινωνικής βελτίωσης είναι καλβινιστική, και το έργο που καδοδη-γείται από αυτή την αρχή είναι κατά βάδος πουριτανικό, ακόμη και όταν το περιεχόμενο του είναι σεξουαλικό.</span></p>

  <p><span class="font2">Προφανώς, η τέχνη δεν υπάρχει εν κενώ. Σαν ένα ζώο σε κο-ράλ, είναι ενσωματωμένη σ' έναν τεράστιο κυματοειδή ύφαλο οικονομίας, πολιτικής, δρησκείας, ψυχαγωγίας και κοινωνικών κινημάτων του ενός ή του άλλου είδους. Όμως, όσο είμαστε μαγεμένοι από την τέχνη, ανυψωνόμαστε από το πεζό επίπεδο και αποκτούμε προσωρινή βίζα για μια λιγότερο συνηδισμένη διάσταση, όπου το υπαρξιακό μας βάρος αίρεται στιγμιαία και σερφά-ρουμε ένα κύμα καδαρής αντιληπτικής απόλαυσης. Και τι είναι η τέχνη, σε τελική ανάλυση, παρά ένα όχημα για την εξύψωση των αντιληπτικών (δηλαδή, αισδητικών) αξιών;</span></p>

  <p><span class="font2">Αυτό δεν σημαίνει ότι ένα έργο τέχνης δεν μπορεί να εκφράσει και άλλες πρόσδετες αξίες, αξίες με διανοητικό ή και συναι-σδηματικό βάρος. Όμως, αν είναι πραγματικά τέχνη, τότε αυτές οι αξίες δα παίζουν δευτερεύοντα ρόλο. Οπωσδήποτε μπορεί να επαινούμε ένα έργο τέχνης για τις πολιτισμικές του ενοράσεις, για την προοδευτική αντίληψη που εκφράζει και τη δαρραλέα δέση που παίρνει, αλλά αν το τιμήσουμε με το χαρακτηρισμό «τέχνη» όταν ο αισδητικός του αντίκτυπος δεν είναι το κυρίαρχο χαρακτηριστικό του, πέφτουμε στην βάρβαρη παγίδα της κακής ποιότητας σημασιολογίας και της εσφαλμένης έμφασης.</span></p>

  <p><span class="font2">Μια και μιλάμε για σημασιολογία, ας σταματήσουμε για μια δυο εκνευριστικές στιγμές και ας ορίσουμε τους όρους. Ρωτήστε τους περισσότερους ανθρώπους τι σημαίνει η λέξη «αισθητική» και θα απαντήσουν χωρίς δισταγμό, «ομορφιά». Λυπάμαι, φίλοι μου, δεν είναι έτσι τα πράγματα. Η ομορφιά είναι συχνά μια κύρια παραγωγική δύναμη στην αισθητική, τόσο για τον καλλιτέχνη όσο και για το κοινό του -αλλά η ομορφιά δεν είναι απαραίτητο συστατικό σ' ένα αισθητικό εγχείρημα ούτε και το προσδιορίζει με οποιονδήποτε τρόπο. Στην αισθητική, η ομορφιά και η ασχήμια είναι σχετικοί όροι, και το κατά πόσο θα αποδοθεί η πρώτη ή η δεύτερη σ' ένα έργο συχνά είναι θέμα γούστου και μόνο.</span></p>

  <p><span class="font2">Η αισθητική, όπως και η ηθική, η λογική, η θεολογία, η εππ στημολογία, η μεταφυσική κ.λπ., είναι ένας κλάδος της φιλοσοφίας. Σε αυτή την περίπτωση, ένας κλάδος που ασχολείται με τις ικανότητες αισθητήριας αντίληψης του ανθρώπου- πιο συγκεκριμένα, με το πώς προσπαθούμε να κατανοήσουμε και να αξιολογήσουμε τα εξωτερικά φαινόμενα που καταγράφονται από τα μάτια και τα αφτιά μας. Όταν η σύνθεση που τέρπει, συγκινεί, θέλγει ή προκαλεί τα αισθητήρια όργανά μας έχει δημιουργηθεί γι' αυτόν ακριβώς το σκοπό, την ονομάζουμε</span> <span class="font2" style="font-style:italic;">τέχνη.</span></p>

  <p><span class="font2">Η καλλιτεχνική δημιουργία είναι ένα μυστηριώδες εγχείρημα για το οποίο ελάχιστα πράγματα μπορούμε να πούμε που να μην είναι παραπλανητικά. Η προσπάθεια να προσδιορίσουμε την τέχνη, να την κλειδώσουμε μέσα στο ανάερο ντουλάπι του αυστηρού ορισμού, είναι άξεστη ή και ολοκληρωτική ακόμη. Όμως, αν δεν έχουμε μια κάποια συναίνεση για το τι είναι τέχνη, αν δεν την αξιολογήσουμε με ορισμένες αισθητικές παραμέτρους, όσο ελαστικές και πλατιές κι αν είναι, δεν μπορούμε να τη διεκδικήσουμε ως θέμα. Στα τέλη του εικοστού αιώνα ήταν της μόδας η δήλωση, «Δικέ μου, τα πάντα είναι τέχνη». Αυτή η βολική αντίληψη είναι αόριστη όσο και περιεκτική, αλλά αν τα πάντα είναι τέχνη, τότε, δικέ μου, τίποτα δεν είναι τέχνη. Αν δεν υπάρχει μια ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπινης παραγωγής που να μπορεί να αναγνωριστεί ως «τέχνη», τότε δεν θα είμαστε πια αε θέση να συζητούμε την τέχνη, και πολύ περισσότερο να την απομονώνουμε σε μια έκθεση ή να την κρίνουμε με κριτήρια αρτιότητας. Η τέχνη δεν θα ξεχωρίζει από τα κατασκευασμένα σκουπίδια, κάτω από το βάρος των οποίων ο φλοιός της γης (και πιθανόν η συλλογική ψυχή) σιγά-σιγά ραγίζει, βουλιάζει, πυορροεί.</span></p>