gospodary

1 - prawo gospodarcze – gałąź prawa składająca się z norm prawnych regulujących proces gospodarowania. W zależności od podmiotu do którego jest skierowane wyróżniamy prawo gosp. publiczne (skierowane do państwa, organów UE) i prawo gosp. prywatne.

2 - zasada swobody działalności gospodarczej – prawo podmiotowe i zasada ustrojowa jednocześnie. Art.  20 Konstytucji stanowi, że jednym z filarów społecznej gospodarki rynkowejjest wolność działalności gospodarczej, obok własności prywatnej oraz spolidarności, dialogu i współpracy partnerów społecznych. Art. 22 Konstytucji stanowi dopuszczalności ograniczeń w sferze wolności gospodarczej, można je wprowadzić jedynie ze względu na ważny interes publiczny i jedynie w drodze ustawy. Ograniczenia mają charakter wyjątku i nie można ich interpretować w sposób rozszerzający. Wolność działalności gospodarczej obejmuje 1) podjęcie działalności, 2) wybór jej przedmiotu, 3) swobodę w jej prowadzeniu, 4) wybór formy prawnej oraz 5) swobodę w jej zakończeniu. Aspek ilościowy dot. intensywności prowadzonej działalności, aspekt jakościowy dot. zakresu jej prowadzenia.

3 – zasada równości przedsiębiorców przewiduje równe traktowanie przedsiębiorców w zakresie podjęcia i wykonywania działalności. Równość wewnętrzna to równość przedsiębiorców krajowych, przy czym są rodzaje działalności dopuszczalne dla przedsiębiorców o określonej formie organizacyjnoprawnej. Równość zewnętrzna to równość przedsiębiorców krajowych i zagranicznych, przy czym przedsiębiorcy spoza UE mogą prowadzić działalność w formie spółek kapitałowych, spółki komandytowej i komandytowo akcyjnej.

4 – zasada jawności działalności gospodarczej stanowi o obowiązku ujawniania przez przedsiębiorców informaci dot. prowadzonej ich działalności gospodarczej w relacjach poziomych (inni uczestnicy obrotu) i pionowych (org. adm. publ.). Realizowana dzięki jawnym rejestrom.

5 – zasada konkurencji z jednej strony gwarantuje przedsiębiorcom możliwość konkurowania, z drugiej zaś nakłada na państwo obowiązek jej ochrony i zapewnienia warunków dla ich ochrony.  Konkurencja rozumiana jest jako dzialność przedsiebiorców na wspólnym rynku, dążących do osiągnięcia tego samego celu gospodarczego. Konkurenta należy rozumieć jako przedsiębiorcę, który wprowadza lub może wprowadzić, nabywa lub może nabyć towary na rynku właściwym, w tym samym czasie. Zasada urzeczywistniana jest przez prawo antymonopolowe i prawo zamówień publicznych.

6 -  zasada równości działalności gospodarczej wynika z usdg, oznacza, iż każdy podmiot prawa może na równych prawach podjąć i wykonywać działalność gospodarczą. Z drugiej strony zakazuje ona org. adm. publ. podejmowania działań o charakterze dyskryminującym. Równość nie oznacza jednolitości, jednakowo winni być traktowani przedsiebiorcy o jednakowej sytuacji prawnej.

7 – granice wolności gospodarczej są dopuszczalne jedynie w drodze ustawy i tylko ze względu na ważny interes publiczny. Rozróżniamy następujące rodzaje ograniczeń : 1) ograniczenia natury policyjnoadministracyjnej, 2) ogólne zasady wykonywania działalności gosp., 3) obciążenia publiczniprawne, 4) zakazy konkurencji, 5) ewidencja i rejestr przedsiębiorców. Wyróżniamy zakazy
1. bezwzględne
a) o charakterze przedmiotowym:
i. prowadzenie działalności, która stanowi przestępstwo,
ii. działalność objęta monopolem państwa,
b) podmiotowym
i. powiaty i województwa nie mogą wykonywać działalności gosp. w zakresie wykraczającym poza zadania o charakterze użyteczności publicznej,
ii. osoby wykonujące funkcje publiczne  wykonujące działalność z wykorzystniem mienia komunalnego,
iii. sędziowie i prokuratorzy
2. względne – istnieje możliwość uchylenia ich na wniosek zainteresowanego, po spełnieniu przez niego ustawowych warunków
3. ograniczenia porządkowe (nie stanowią ingerencji w swobodę wykonywania działalności gosp., przewidziane w usdg), są to: 1) wpis do rejestru, 2) obowiązek posługiwania się NIPem w obrocie, 3) działanie w oparciu o uczciwą konkurencję i dobre obyczaje, 3) przestrzeganie zasad BHP i ochrony środowiska, 4) wyk. działalności za pośrednictwem osób posiadających odpowiednie uprawnienia zawodowe, 5) zamieszczanie odpowiednich oznaczeń na towarach wprowadzanych do obrotu, 6) dokonywanie płatności za pośrednictwem rachunku bankowego,
4. ograniczenia sensu stricto (stanowią uzasadnioną ingerencję w zasadę swobody działalności gospodarczej),
a) ograniczenia co do formy
i. nakaz wykonywania działalności w określonej formie (giełdy towarowe w formie SA)
ii. ograniczenie wybory formy (bank – SA, bank spółdzielczy, bank państwowy)
b) reglamentacja działalności gospodarczej – obowiązek uzyskania uprawnienia do wyk. określonej działalności gospodarczej, np. koncesji, licencji lub zgody.

8 – metody oddziaływania państwa na gospodarkę
a) regulacyjna – porządkowanie rynku, kształtowanie ram prawnych działalności gospodarczej,
b) reglamentacyjna – państwo wpływa na rynek poprzez zakazy i nakazay, udzielając koncesji, licencji i zezwoleń.

9 – formy i środki wpływu państwa na gospodarkę – państwo oddziaływuje na gospodarkę za pomocą instrumentów (środki), z kolei forma to stanowi ich zewnętrzny wyraz.
1. środki
a) nakazy i zakazy,
b) kary pieniężne,
c) bodźce finansowe,
d) koncesje, licencje i zezwolenia,
e) plany, programy i strategie
2. formy
a) akty generale (ustawy, rozporządzenia, zarządzenia)
b) akty indywidualne (decyzje administracyjne, postanowienia)
c) umowy prawa publicznego (np. w ramach PPP) lub umowy prawa prywatnego

10. Uwarunkowania prawne działalności gospodarczej:
wydaje mi się, że chodzi o art. 14-22 USDG, które podałam wyżej

11 – przedsiębiorca w k.c. –  os. fizyczna, os. prawna i ułomna os. prawna, prowadząca we własnym imieniu działalność gosp. (k.c. nie definiuje działalności gospodarczej) lub zawodową.

12 – przedsiębiorca w usdg – os. fizyczna, os. prawna i ułomna os. prawna wykonująca we własnym imieniu działalność gosp. Przedsiębiorcą jest również wspólnik cywilnej.

13 – działalność gosp. wg usdg – działalność wytwórcza, budowlana, handlowa, usługowa oraz poszukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złoż, a także działalność zawodowa, o charakterze zarobkowym (nastawiona na zysk), zorganizowanym (wpis do rejestru, przygotowanie przetsiębiorstwa etc.) i ciągłym (zaprzeczenie jednorazowości, na ciągłość działalności nie wpływa zawieszenie działalności i jej sezonowy charakter)

19- miejsce wykonywania działalności gospodarczej – rozumiane jest jako miejsce, w którym przedsiębiorca podejmuje czynności stanowiące przedmiot jego działalności gospodarczej. Wybór miejsca wyk. działalności jest wolny, podlega ono ujawnieniu w CEIDG. Może mieć wpływ na wysokość zobowiązań publicznoprawnych, jeśli np. przedsiębiorca wyk. działalność w SSE. W miejscy wyk. dział. gosp. przeprowadzane są kontrole.

20 – kontrola w gospodarce – uregulowana w usdg, polega na ustaleniu, czy działalność kontrolowanego jest zgodna z określonymi regulami, w zależności od kryterium kontroli (legalność, celowość, rzetelność, gospodarność etc.). Usdg reguluje jedynie kwestie dot. kontroli w ogólności,  zakres kontroli i organy upoważnione określają odrębne przepisy. Organy zawiadamiają przedsiębiorcę o zamiarze wszczęcia kontroli, musi się ona odbyć między 7-30 dniem od doręczenia zawiadomienia (na wniosek przedsiebiorcy może się odbyć szybciej). Czynności kontrolnych dok. pracownicy organu kontroli, po okazaniu legitymacji i upoważnienia (przepisy szczególne mogą dozwalać na kontrolę po okazaniu wyłącznie legitymacji), przy czym zakres kontroli nie może być szerszy od zakresu upoważnienia. Czynności dokonuje się w obecności kontrolowanego lub osoby upoważnionej, w siedzibie kontrolowanego, w godzinach pracy. Nie można jednocześnie przeprowadzać więcej niż jednej kontroli. Maksymalny czas wszystkich kontroli w jednym roku kalendarzowym różni się w zależności od rozmiaru przedsiębiorcy i wynosi od 12 dni dla mikroprzedsiębiorców do 48 dla przedsiębiorców większych niż średni. Przedsiębiorcy, w razie kontroli służą następujące uprawnienia: 1) wniesienie sprzeciwu, 2) żądanie odszkodowania, gdy kontrola była niezgodna z prawem, 3) dowody zebrane w toku kontroli przeprowadzonej bezprawnie nie mogą być dowodem w innych postępowaniach. Ograniczeń dot. kontroli nie stosuje się w toku kontroli szczególnych (przeprowadzanych celem zapobieżenia przestępstwu lub wykroczeniu; w związku z zagrożeniem życia lub zdrowia; kontrola jakości paliw; kontrola antymonopolowa)

21 – nadzór w gospodarce

22 – identyfikacja przedsiębiorcy jakkolwiek przedsiębiorcy nadawany jest REGON, to do jego identyfikacji w rejestrach urzędowych słyży numer identyfikacji podatkowej (NIP), koresponduje to z postanowieniami usdg, która nakazuje przedsiebiorcy posługiwać się numerem NIP w oświadczeniach kierowanych do kontrahentów.

23 – obowiązki przedsiębiorcy przy podejmowaniu działalności gospodarczej obowiązki przedsiebiorcy w zakresie podjęcia działalności gospodarczej sprowadzają się w zasadzie do rejestracji we właściwym rejestrze, tj. CEIDG lub rejestrze przedsiębiorców w KRS. Podjęcie działalności jest możliwe z chwilą złożenia wniosku o wpis do CEIDG lub z chwilą dokonania wpisu w rejestrze przedsiębiorców KRS (spółki kapitałowe w organizacji mogą działać przed wpisem).W odniesieniu do działalności regulowanej lub reglamentowanej przed podjęciem działalności konieczne jest uzyskanie odpowiednio wpisu do rejestru działalności regulowanej lub koncesji, zezwolenia, licencji etc.

24 – zakazy prowadzenia działalności gospodarczej patrz punkt 7

25 – zawieszenie wykonywania działalności gospodarczej następuje na wniosek przedsiębiorcy niezatrudniającego pracowników, na okres od 30 dni (chyba że następuje na luty, wtedy 28 dni) do 24 m-cy. W okresie zawieszenia przedsiębiorca 1) może podejmować jedynie czynności niezbędne do zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, 2) może przyjmować należności i ma obowiązek regulowania zobowiązań, 3) ma prawo zbywać środki trwałe, 4) ma obowiązek uczestniczyć w postępowaniach przed organami państwowymi, 5) wykonuje obowiązki przewidziane w przepisach prawa, 6) może zostać poddany kontroli. Okres zawieszenia rozpoczyna się w dniu wskazanym we wniosku, nie wcześniej niż z chwilą jego złożenia i trwa do złożenia wniosku o wznowienie lub dnia w nim wskazanego. W stosunku do zobowiązań publicznoprawnych zawieszenie wywiera skutek od dnia, w którym rozpoczął się bieg jego terminu. Z upływem okresu 2 lat, jeśli nie wpłynie wniosek o wznowienie, przedsiębiorca podlega wykreśleniu z rejestru.

26 – zakończenie działalności gospodarczej ustawy nie regulują tej kwestii, należy jednak przyjąć, iż działalność ta kończy się z dniem śmierci przedsiębiorcy lub jego wykreślenia z rejestru. Wykreślenie z CEIDG następuje: 1) na wniosek, lub w drodze decyzji min. w. ds. gospodarki w razie 2) prawomocnego orzeczenia o zakazie wyk. dział. gosp., 3) stwierdzenia trwałego zaprzestania wyk. dział., 4) niezłożenia wniosku o wznowienie dział., po upływie okresu 24 m-cy, 5) gdy został dokonany z naruszniem prawa. Wykreślenie z rejestru przedsiębiorców KRS następuje: 1) na wniosek, 2) wykreślenie przez sąd rejestrowy w sytuacji, gdy środki podejmowane celem doprowadzenia do zgodności wpisu ze stanem faktycznym okazały się nieskuteczne.

27 – Krajowa Izba Gospodarcza dobrowolne zrzeszenie izb gospodarczych i innych organizacji społecznych i gospodarczych, które działa na rzecz rozwoju gospodarczego, reprezentuje interesy członków i inicjuje współpracę zagraniczną. Siedzibą jest W-wa. Zrzesza ponad 140 izb gospodarczych. Do samorządu gospodarczego zalicza się również samorząd przemysłowo-handlowy, samorząd rolniczy, samorząd rzemieślniczy.

28 – zrzeszenia przedsiębiorców patrz punkt 33

29 – izby gospodarcze izby gospodarcze to dobrowolne zrzeszenia podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Izby, z uwagi na brak uprawnień władczych wobec członków nie stanowią organizacji samorządu gospodarczego. Celem działania izb jest reprezentacja podmiotów zrzeszonych, w szczególności wobec org. państwowych oraz rozpowszechnianie zasad etyki gospodarczej. Izby tworzy 50 podmiotów z obszaru działania izby (województwo), uchwalają one statut a następnie występują z wnioskiem o wpis do rejestru stowarzyszeń i innych w KRS. Z chwilą uzyskania wpisu izba uzyskuje osobowość prawną. Organami nadzoru są minister w.ds. gospodarki lub wojewoda.

30 – izby rolnicze obligatoryjna forma samorządu gospodarczego, członkostwo powstaje ex lege w stosunku do płatników podatku rolnego i członków rolniczych spółdzielni produkcyjnych. Mają charakter samorządu gospodarczego.  Działają na obszarze województwa.  Zrzeszają się w Krajowej Radzi Izb Rolniczych. Izby prowadzą listy rzeczoznawców, nadają tytuły kwalifikacyjne w zakresie rolnictwa, reprezentują członków, prowadzą szkolenia etc.

31 – Inspekcja Handlowa jest organem kontroli powołanym do ochrony konsumentów i interesów gospodarczych państwa. Działalnością PIH kieruje Prezes UOKiK przy pomocy UOKiK. Inspekcja kontroluje artykuły i usługi dostępne na rynku oraz legalność działalności przedsiębiorców.

32 – samorząd zawodowy zrzesza osoby wykonujące wolne zawody (adwokaci, aptekarze, lekarze, komornicy i inni wymienieni w ksh). Członkostwo jest obowiązkowe. Samorządy są niezależne i podlegają jedynie ustwom. Do ich zadań należy kontrola i nadzór w zakresie wykonywania danego zawodu – dysponują uprawnieniami władczymi w tym zakresie wykonywanymi poprzez sądy dyscyplinarne. Prowadzą szkolenia, rozpowszechniają zasady etyki zawodowej, etc. Z chwilą wpisu do rejestru stowarzyszeń i innych w KRS uzyskują osobowość prawną.

33 – samorząd zawodowy przedsiębiorców samorząd podmiotów prowadzących działalność w zakresie 1) handlu, gastronomii i usług, 2) transportu, 3) innych rodzajów działalności. Nie zrzesza rzemieślników. Zrzeszenie tworzą przedstawiciele w/w branż w liczbie 50 (200 dla transportu). Zadaniem zrzeszenia jest utrwalanie więzi środowiskowych, etyki zawodowej, prowadzenie szkoleń, tworzenie kas oszczędnościowych etc. Uzyskują osobowość prawną z chwilą wpisu do rejestru stowarzyszeń KRS.

34, 35 – samorząd rzemiosła niezależne zrzeszenie rzemieślników. Wyróżnić można następujące organizacje samorządu gospodarczego rzemiosła: 1) cechy (zrzesza rzemieślników wg terytorium lub wyk. działalności) , 2) izby rzemieślnicze (zrzesza cechy, spółdzielnie rzemieślnicze i rzemieślników nienależących do cechów), 3) Związek Rzemiosła Polskiego (ogólnopolska reprezentacja samorządu rzemiosła, zrzeszająca izby i cechy, jest największą i najstarszą strukturą samorządu gospodarczego). Prowadzi działalność polegającą na promocji rzemiosła, nadzoruje przebieg przygotowania zawodowego w rzemiośle, udziela pomocy rzemieślnikom i ich reprezentuje.

36 – ubezpieczeniowy samorząd gospodarczy samorząd reprezentujący krajowe i zagraniczne zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji działające na terenie RP. Organizacją samorządu jes Polska Izba Ubezpieczeń. Członkostwo w Izbie powstaje z mocy prawa i jest obowiązkowe. Izba posiada osobowość prawną.

37 – polska klasyfikacja działalności umowny, hierarchiczny podział rodzajów działalności społeczno-gospodarczej prowadzonych przez podmioty gospodarcze. Obecnie obowiązuje PKD 2007 publikowana w formie rozporządzenia RM. PKD tworzy Prezes GUS. Służy między innymi klasyfikacji podmiotów w systemie REGON. Numer PKD jest ujawniany w CEIDG i KRS. Jest klasyfikacją pięciopoziomową, dzieli rodzaje działalności na: przeważające, drugorzędne i pomocnicze.

38 – działalność normalizacyjna polega na analizowaniu wyrobów, usług i procedur w celu zapewnienia funkcjonalności, kompatybilności i zamienności, bezpieczeństwa użytkowania i ograniczenia zbędnej różnorodności. Wytworem procesu normalizacyji są normy techniczne i standardy. Proces normalizacji jest trzyetapowy: 1) klasyfikacja, 2) unifikacja, 3) typizacja. W RP działalność normalizacyjną prowadzi Polski Komitet Normalizacyjny. Organami PKN są Prezes PKN, Rada Normalizacyjna i Komitety Techniczne.

39 – polski cukier, właściwie Krajowa Spółka Cukrowa S.A. to krajowe konsorcium cukrowni z siedzibą w Toruniu. Jest największym w Polsce producentem cukru. Największym akcjonariuszem jest SP.

40 – Przedsiębiorstwo państwowe „Porty Lotnicze” przedsiębiorstwo państwowe powołane do życia ustawą z 1987 r., zajmujące się obsługą naziemną samolotów na lotnisku Chopina. Jest udziałowcem spółek zarządzających większością lotnisk cywilnych w kraju. PPL jest samodzielną, samorządną i samofinansującą się jednostka gospodarki narodowej, wyposażoną w osobowość prawną, podlega wpisowi do rejestru przedsiębiorców. Siedzibą PPL jest W-wa. Organami PPL są naczelny dyrektor, zebranie delegatów i rada pracownicza.

41 – NBP jest bankiem centralnym RP, działa na podstawie Konstytucji RP, ustawy o NBP i ustawy prawo bankowe. Pełni funkcje banku emisyjnego, banku centralnego i prowadzi rachunki bankowe innych banków. Organami NBP są Prezes NBP, RPP oraz Zarząd NBP.  Do zadań NBP należy:
1. utrzymanie stabilnego poziomu cen,
2. prowadzenie polityki pieniężnej,
3. emisja pieniądza,
4. obsługa SP,
5. zarządzenie rezerwami dewizowymi RP,
6. działalność edukacyjna,

42 – okręgowa spółdzielnia mleczarska spółdzielnia wyposażona w osobowość prawną, prowadząca przedsiębiorstwo w branży mleczarskiej.

43 – firma oznaczenie przedsiębiorcy. Firmą os. fizycznej jest jej imię i nazwisko, firmą os. prawnej jest jej nazwa wraz z oznaczeniem formy org.-praw., obok tych elementów występują swobodnie dobrane określenia. Prawo do firmy jest prawem podmiotowym przysługującym każdemu przedsiębiorcy, jest prawem majątkowym niezbywalnym, podlega ochronie zbliżonej do ochrony dóbr osobistych. Firma pełni funkcje indywidualizującą oraz promocyjną. Zasady prawa firmowego to: 1) zasada jedności, 2)  prawdziwości, 3) jawności, 4) ciągłości, 5) wyłączności.

44 – rodzaje przedsiębiorców:
1. kryt. podmiotowe: os. fizyczne – os. prawne (SP, spółki kapitałowe) – ułomne osoby prawne (spółki osobowe, zakład budżetowy, spółka kapitałowa w organizaji, wspólnota mieszkaniowa),
2. kryterium domicylu: krajowi – zagraniczni,
3. kryterium formy własności: prywatni – publiczni
4. kryterium wielkości: mikro – mali – średni – inni (brak ustawowej definicji)
5. kryterium liczby podmiotów: jednoosobowe – zbiorowe,
6. kryterium substratu os. prawnej: korporacyjne - fundacyjne

45 – os. fizyczna jako przedsiębiorca usdg dopuszcza dwie formy działania os. fizycznej jako przedsiebiorcy, tzn. prowadzenie własnej działalności gosp. i prowadzenie jej jako wspólnik spółki cywilnej.  Podjęcie działalności uwarunkowane jest uzyskaniem wspisu do CEIDG (stąd tylko osoby nieograniczone w zdolności do czynności prawnych). Odpowiada bez ograniczeń, całym majątkiem. Firmę stanowi jej imię i nazwisko oraz dowolnie dobrane oznaczenia.

47 – os. prawna jako przedsiębiorca wydaje się, że nie przedsiębiorcami nie są osoby prawne tworzone w oparciu o akty normatywne, jeśli nie podlegają wpisowi do rejestru (CEIDG kształtuje taki wymóg, patrz mgr Balsam), za czym katalog os. prawnych będących przedsiębiorcami kształtuje ustawa o KRS, są to m.in.: 1) spółki prawa handlowego, 2) spółdzielnie, 3) spółki i spółdzielnie europejskie, 4) TUW i TUR, 5) przedsiębiorstwa państwowe, 6) instytuty badawcze, 7) stowarzyszenia i fundacje jeśli wyk. dział. gosp.

46 – samozatrudnienie polega na wykonywaniu przez os. fizyczną posiadającą status przedsiębiorcy działalności zleconych przez innego przedsiębiorcę będącego jedynym lub głównym kontrahentem. Taka forma zastępuje stosunek pracy, przerzucając ciężar świadczeń publicznoprawnych na samozatrudnionego, co do zasady winna wiązać się z wyższym wynagrodzeniem, przy czym jest to stosunek prawny mniej trwały od stosunku pracy.

48 – przedsiębiorca zagraniczny podmioty zagraniczne prowadzące działalność gospodarczą za granicą. Usdg stanowi, iż przedsiębiorcy z państw członków UE i EFTA mogą podejmować i wykonywać dział. gosp. na tych samych zasadach co obywatele RP. Na takich samych zasadach mogą wykonywać dział. gosp. cudzoziemcy posiadający zezwolenie na osiedlenie się, status uchodźcy, Kartę Polaka. Pozostali cudzoziemcy zostali ograniczeni do działania w formie spółek kapitałowych, spółki komandytowej i komandytowo-akcyjnej.

49 – oddział i przedstawicielstwo przedsiębiorcy zagranicznego
1. oddział – tworzony przez przedsiębiorców zagranicznych na zasadzie wzajemności lub swobodnie przez przedsiębiorców z UE i EFTA. Działalność oddziału musi być tożsama z działalnością przedsiębiorcy. Oddział podejmuje działalność z chwilą wpisu do rejestru przedsiębiorców. Przedsiębiorca wskazuje osobę, która będzie go reprezentować w ramach oddziału. Oddział działa pod firmą przedsiębiorcy z dodatkiem „oddział w Polsce”. Minister w. ds. gospodarki może w drodze decyzji zakazać wyk. dział. przez oddział, jeśli narusza on prawo w sposób rażący, przedsiębiorca jest w likwidacji lub utracił prawo wyk. dział albo działalność przedsiębiorcy zagraża bezpieczeństwu lub obronności państwa.
2. przedstawicielstwo – do przedstawicielstw stosuje się odpowiednio przepisy o oddziale, przy czym może ono prowadzić jedynie działalność reklamową i promocyjną oraz podlega wpisowi do rejestru przedstawicielstw prowadzonego przez ministra w. ds. gospodarki.
50 – kwalifikacje przedsiębiorców:
1. os. fizyczne – samodzielna działalność gosp., jednoosobowa spółka kapitałowa, wspólnik spółki prawa handlowego, członek spółdzielni, członek TUW, rzemieślnik, samozatrudnienie,
2. os. prawne
1. Skarb Państwa w formie spółek kapitałowych z udziałem SP, jedno- i wieloosobowych, przedsiębiorstw państwowych, banków państwowych, państwowych funduszy celowych, jednostek badawczo-rozwojowych, narodowych instytucji kultury,
2. JST w formie komunalnych spółek prawa handlowego, jedno- i wieloosobowych, komunalnych instytucji kultury,
3. podmioty prywatne – spółki kapitałowe, spółdzielnie, TUW i TUR, oddziały i przedstawicielstwa przedsibiorców zagranicznych, spółki europejskie,

51 – likwidacja przedsiębiorcy to postępowanie prowadzone w spółkach prawa handlowego, które zmierza do spieniężenia majątku spółki, zaspokojenia jej wierzycieli i podziału majątku między wspólników. Likwidatorami mogą być wspólnicy lub członkowie zarządu, możliwe jest też powierzenie likwidacji osobom trzecim. W czasie likwidacji spółka działa z dopiskiem „w likwidacji”. Przeprowadzenie likwidacji jest koniecznym warunkiem wykreślenia spółki kapitałowej oraz spółki komandytowo-akcyjnej z rejestru.

52 – upadłość przedsiębiorcy to postępowanie zmierzające do zaspokojenia wierzycieli poprzez spieniężenie majątku dłużnika i jego likwidację. Upadłość może być ogłoszona zarówno na wniosek dłużnika, jak i wierzyciela. Upadłość ogłasza się w stosunku do dłużnika, który stał się niewypłacalny, tzn. nie reguluje na bieżąca swoich zobowiązań lub wartość jego zobowiązań przekracza wartość majątku (tylko os. prawne i ułomne osoby prawne). Po uznaniu wniosku za uzasadniony Sąd może zatwierdzić układ zawarty między wierzycielami lub wydać postanowienie o ogłoszeniu upadłości obejmującej likwidację masy upadłości, wyznaczając jednocześnie sędziego-komisarza i syndyka, który zakończy interesy upadłego, spienięży majątek i podzieli go między wierzycieli. Specyficzną formą upadłości jest upadłość konsumencka, dot. osoby fizycznej, przeprowadzana jedynie na wniosek tej osoby i prowadząca do umorzenia części jej zobowiązań, jeśli niewypłacalność powstała w sposób niezawiniony.

53 – rolnik jako przedsiębiorca usdg stanowi, iż jej przepisów nie stosuje się do osób prowadzących działalność wytwórczą w rolnictwie oraz działalność agroturystyczną. Rolnik prowadzi działalność gospodarczą i jest przedsiębiorcą w znaczeniu materialnym, nie jest nim w znaczeniu formalnym (wyłączony został spod regulacji usdg).

54 – rzemiosło to zawodowe wykonywanie przez os. fizyczną dział. gosp. (również w ramach spółki cywilnej) z udziałem kwalifikowanej pracy własnej, we własnym imieniu i na własny rachunek, jeśli nie zatrudnia ona więcej niż 50 pracowników. Nie jest rzemiosłem dział. handlowa, gastronomiczna, transportowa, hotelarska i wykonywana w ramach wolnych zawodów.

55 – charakter prawny wolnych zawodów brak definicji legalnej wolnych zawodów, przy czym przyjmuje się, że ksh zawiera katalog działalności określanej tym mianem (np. architekt, aptekarz, lekarz, adwokat, notariusz). Działalność taka charakteryzuje się wymogiem posiadania wysokich kwalifikacji i doświadczenia praktycznego, wymaga osobistego wykonywania działalności oraz osobistą odpowiedzialnością za wykonywaną pracę. Elementami związanymi z wolnymi zawodami są samorządy zawodowe i kodeksy etyki. Przyjmuje się, iż są to zawody tzw. zaufania publicznego, z wykonywaniem których wiąże się szczególna odpowiedzialność moralna etc.

56 – przedsiębiorstwo komunalne zgodnie z ustawą o gospodarce komunalnej wszystkie przedsiębiorstwa komunalne w roku 1997 przekształcono w jednoosobowe spółki gminy. Prowadziły one działalność o charakterze użyteczności publicznej. Powstałe spółki wchodzą w prawa i obowiązki przekształconych przedsiębiorstw. W spółce gminę reprezentuje wójt, burmistrz lub prezydent miasta. W spółce obligatoryjnie powołuje się radę nadzorczą, na skład której wpływ mają pracownicy spółki. Spółka działa w oparciu o ksh, z uwzględnieniem ustawy o gospodarce komunalnej.

57 – przedsiębiorstwo użyteczności publicznej to przedsiębiorstwo państwowe, którego celem jest bieżące i nieprzerwane zaspokajanie potrzeb ludności, w szczególności w zakresie: 1) komunikacji miejsckiej, 2) zarządu zielenią, 3) zaopatrzenia w wodę, 4) zarządu zasobami lokalowymi państwa. Działalność tych przedsiębiorstw jest dotowana, jeśli są one nierentowne, a zaspokajanie potrzeb objętych ich działalnością jest konieczne. Warunki i zakres ich działania określa RM w drodze rozporządzenia.

58 – przedsiębiorstwa państwowe osoby prawne, których właścicielem jest Skarb Państwa. Są to podmioty samodzielne (samodzielność organizacyjna – samo uchwala statut), samorządne (istnieje samorząd pracowniczy, który ma wpływ na funkcjonowanie przedsiębiorstwa) i samofinansujące się (wydatki są uzależnione od przychodów). Przedsiębiorstwa państwowe tworzą organy centralne i naczelne oraz banki państwowe. Form działalności przedsiębiorstwa państwowego jest przedsiębiorstwo użyteczności publicznej. Podlega wpisowi do rejestru przedsiębiorców. Organami są ogólne zebranie pracowników (delegatów), rada pracownicza oraz dyrektor przedsiębiorstwa. Statut, regulujący strukturę i sposób działania przedsiębiorstwa uchwala ogólne zebranie pracowników.

59 – likwidacja przedsiębiorstwa państwowego postępowanie, w ramach których „rozdysponowuje się” majątek przedsiębiorstwa, a po zaspokojeniu lub zabezpieczeniu wierzycieli, wykreśla się je z rejestru. Likwidacja może nastąpić w razie odnotowania straty za kolejne 6 m-cy, na wniosek zarządu komisarycznego, gdy prawomocnym (ostatecznym) orzeczeniem zakazano prowadzenia przez przedsiębiorstwo działalności lub gdy ponad połowa aktywów przedsiębiorstwa nie służy do prowadzenia działalności (są to akcje lub udziały albo zostały oddane do używania przez inne podmioty). Decyzję o likwidacji podejmuje organ założycielski, przy czym radzie pracowniczej i dyrektorowi przysługuje prawo wniesienia sprzeciwu. Z chwilą postawienia przedsiębiorstwa w stan likwidacji organ wyznacza likwidatora, a samorząd załogi ulega rozwiązaniu.

60 – spółki osobowe a spółki kapitałowe
1. spółki osobowe nie mają osobowości prawnej, spółki kapitałowe mają,
2. odpowiedzialność za zobowiązania spółki osobowej ponoszą wspólnicy w całości, w spółkach kapitałowych odpowiedzialność ta jest ograniczona,
3. spółki kapitałowe płacą CIT, a osobowe PIT,
4. co do zasady sprawami spółki osobowej i jej reprezentacją zajmują się wspólnicy, w spółkach kapitałowych powoływany jest zarząd.

61 – spółki jako przedsiębiorcy
1. wszystkie spółka prawa handlowego są przedsiębiorcami, nie są przedsiębiorcami wspólnicy, jako że w odniesieniu do spółek kapitałowych nie prowadzą działalności, a w spółkach osobowych działają w imieniu spółki, a nie własnym,
2. spółki są przedsiębiorcami, jeśli prowadzą działalność gospodarczą, tzn. działalność mającą charakter zarobkowy, w odniesieniu zatem do spółek kapitałowych, które prowadzą działalność non profit stosowanie określenia przedsiębiorca nie jest właściwe; problem nie dot. spółek osobowych, które zawsze muszą prowadzić działalność o charakterze zarobkowym

62 – gospodarcze wykorzystanie spółek akcyjnych:
1. z uwagi na strukturę i poziom „skomplikowania” nadaje się do działalności przy dużej liczbie wspólników (akcjonariuszy),
2. czasami przepisy ograniczają dopuszczalność wykonywania działalności, wskazując możliwe formy jej wykonywania, może to być właśnie spółka akcyjna. Taką działalnością jest działalność bankowa, prowadzenie giełdy towarowej, giełdy papierów wartościowych lub funduszu powierniczego.

63 – spółka cywilna a działalność gospodarcza spółka cywilna nie jest przedsiębiorcą w rozumieniu usdg ani nawet k.c., nie prowadzi także działalności gospodarczej, jest bowiem tylko i wyłącznie stosunkiem obligacyjnym między wspólnikami. To wspólnicy są przedsiębiorcami.

64 – działalność rolnicza ustawa o ubezpieczeniu społecznym rolników zawiera legalną definicję działalności rolniczej, jest to działalność w zakresie produkcji roślinnej lub zwierzęcej, w tym ogrodniczej, sadowniczej, pszczelarskiej, rybnej i leśnej. Przekładając powyższe na grunt usdg należy przyjąć, iż działalność rolnicza jest działalnością tożsamą z działalnością wytwórczą w rolnictwie i z mocy art. 3 usdg os. wyk. taką dział. nie jest przedsiębiorcą.

65 – działalność gospodarcza fundacji fundacja może prowadzić działalność gospodarczą w zakresie, w jakim służy realizacji jej statutowych celów. Z chwilą podjęcia działalności gospodarczej fundacja staje się przedsiębiorcą, pojawia się wtedy konieczność wpisania jej do rejestru przedsiębiorców. Fundacja na działalność gospodarczą, jeśli ją podejmie musi przeznaczyć min. 1000 zł.

66 – działalność gosp. stowarzyszeń j/w, przy czym brak wymogu dot. kwoty 1000 zł, dochód z działalności nie może być podzielony między członków.

67 – działalność gospodarcza osób zagranicznych patrz punkty 48 i 49

68 – działalność gospodarcza Skarbu Państwa SP z uwagi na swój mocno abstrakcyjny charakter nie może być traktowany jako przedsiębiorca, przedsiębiorcami są podmioty, poprzez które SP działa, tj. 1) spółki kapitałowe z udziałem SP, 2) przedsiębiorstwa państwowe, 3) jednostki budżetowe, 4) zakłady budżetowe.

69 – jednoosobowa spółka Skarbu Państwa to spółka kapitałowa, która powstała w wyniku komercjalizacji przedsiębiorstwa państwowego, na mocy aktu komercjalizacji (specyficzna forma działania administracji). Akt ten stanowi podstawę do wpisu spółki do rejestru przedsiębiorców KRS, z chwilą wpisu przed. państw. przestaje istnieć. Wszystkie akcje / udziały stają się własnością SP. Dochodzi do sukcesji uniwersalnej, spółka wstępuje w ogół praw
przedsiębiorstwa, dyrektor staje się prezesem zarządu. Po komercjalizacji spółka może poprzestać na dokonanych zmianach (wymaga zgody RM) lub dokonać sprzedaży akcji i udziałów na rzecz pracowników lub innych inwestorów.

70 – jednostki badawczo-rozwojowe to państwowe jednostki organizacyjne wyodrębnione pod względem prawnym, organizacyjym i finansowym (mają osobowość prawną) celem prowadzenia badań naukowych i prac rozwojowych, których wyniki powinny znaleźć zastosowanie w gosp. narodowej i życiu społecznym. Jednostki badawczo-rozwojowe dzielimy na instytuty naukowo-badawcze, ośrodki badawczo-rozwojowe, centralne laboratoria i inne jednostki prowadzące działalność odpowiadającą w/w definicji. Uregulowane zostały odrębną ustwą.

71 – działalność gospodarcza JST pojęcie działalności gospodarczej jest szersze niż gospodarka komunalna, jako że obejmuje zarówno działalność o charakterze użyteczności publicznej, jak i wykraczającą poza ten zakres. Zgodnie z ustawą o gospodarce komunalnej (do której zresztą odsyłają ustawy o samorządach) wszystkie JST prowadzą gospodarkę komunalną, a
1. gmina może prowadzić działalność gospodarczą wykraczającą poza sferą użyteczności publicznej, w formie spółek prawa handlowego, jeśli 1) łącznie istnieją niezaspokojone potrzeby wspólnoty samorządowej na rynku lokalnym i występuje bezrobocie, którego w inny sposób nie dało się zwalczyć, 2) prowadzą one działalność bankową, ubezpieczeniową, doradczą, promocyjną i wydawniczą na rzecz samorządu terytorialnego,
2. powiat nie może prowadzić działalności wykraczającej poza sferę użyteczności publicznej,
3. województwo może prowadzić działalność wykraczającą poza sferę użyteczności publicznej na zasadach określonych w ustawie o samorządzie województwa (wykonywanie czynności promocyjnych, edukacyjnych, wydawniczych służących rozwojowi województwa)
Działalność wykraczająca poza zadania o charakterze użyteczności publicznej nie może być prowadzona w formie samorządowego zakładu budżetowego.
72 – gospodarka komunalna obszar aktywności JST obejmujący zadania własne wykonywane w celu zaspokajania zbiorowych potrzeb wspólnoty samorządowej, do których należy w szczególności zaliczyć zadania o charakterze użyteczności publicznej, których celem jest bieżące i nieprzerwana zaspokajanie potrzeb ludności w drodze świadczenia usług powszechnie dostępnych.  JST mają swobodę w wyborze formy organizacyjnoprawnej, jednak wskazuje się, iż samorządowy zakład budżetowy i spółki kapitałowe są formami podstawowymi. Gospodarkę komunalną prowadzą JST i podmioty, którym JST powierzyły realizację zadań własnych.

73 – formy prowadzenia gospodarki komunalnej obowiązuje dowolność, ustawa określa jedynie formy preferowane: samorządowy zakład budżetowy i spółki kapitałowe. Dopuszczalne jest także prowadzenie tej działalności samodzielnie przez gminę (jedno z orzeczeń na koło u Balmas – dot. wodociągów), w formie stowarzyszenia, fundacji etc.

74 – komunalny zakład budżetowy chodzi o samorządowy zakład budżetowy utworzony przez organ stanowiący (radę gminy), choć można (chyba) to pojęcie rozciągnąć także na powiatowe i wojewódzkie zakłady. Samorządowe zakłady budżetowe są tworzone, łączone, przekształcane i likwodowane przez organy stanowiące JST w oparciu o przepisy ustawy o finansach publicznych. SZB jest przeznaczony wyłącznie do prowadzenia działalności o charakterze użyteczności publicznej. Do pracowników SZB stosuje się przepisy o pracownikach samorządowych, jeśli przepisy szczególne nie stanowią inaczej (np. Karta Nauczyciela).

75 – działalność gospodarcza osób pełniących funkcje publiczne działalność osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (dyrektorzy w urzędach państwowych, dyrektorzy NIK, radcy Prokuratorii Generalnej SP, Przewodniczący KNF, pracownicy RIO etc.) w okresie zajmowania stanowisk lub pełnienia funkcji podlega następującym ograniczeniom:
1. nie mogą być członkami organów spółek prawa handlowego, spółdzielni (z wyjątkiem spółdzielni mieszkaniowych), fundacji prowadzących działalność gospodarczą
2. prowadzić działalności gospodarczej na własny rachunek lub wspólnie z innymi osobami, nie mogą zarządzać taką działalnością (mogą prowadzić działalność wytwórczą w rolnictwie w formie gospodarstwa rodzinnego),
3. posiadać więcej niż 10 % akcji lub udziałów w kapitale zakładowym w spółce prawa handlowego

76 – agencje rządowe w obrocie gospodarczym Agencje rządowe to jednostki organizacyjne o nieskonkretyzowanym charakterze prawnym będące szczególnym rodzajem przedstawicielstwa, utworzone celem realizacji wyznaczonych przez rząd zadań. Ich powiązanie przejawia się poprzez możność dysponowania majątkiem państwowym i podporządkowanie ministrom lub Prezesowi RM. Powoływane ustawą, posiadają odrębny majątek, posiadają osobowość prawną, organami są Prezes i Rada Nadzorcza. Przykładowe Agencje: Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, Agencja Rynku Rolnego, Państwowa Agencja Prasowa.

77 – spółdzielnia jako przedsiębiorca spółdzielnie to osoby prawne typu korporacyjnego, występujące w różnorodnej postaci (spółdzielnie mieszkaniowe, inwalidów, pracy, socjalne, banki spółdzielcze), których podstawowym celem i obowiązkiem jest prowadzenie działalności gospodarczej. Zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej skutkuje wykreśleniem z rejestru przedsiębiorców.

78 – kontrakt menadżerski to umowa o zarządzanie przedsiębiorstwem. Jest to jedna z umów nienazwanych, zawierana w celu osiągnięcia przez zarządcę określonych efektów w związku z prowadzeniem przedsiębiorstwa, np. jego modernizacji. Zarządca działa w imieniu i na rachunek ustanawiające zarząd.

79 – mikro-, mali i średni przedsiębiorcy wyodrębnieni wg kryterium liczby zatrudnionych pracowników lub obrotu, celem zapewnienia szczególnego wsparcia ze strony organów państwa: 1) inicjowanie zmian prawnych sprzyjających ich rozwojowi, w szczególności w sferze kredytowania, 2) wyrównanie warunków wyk. dział. ze względu na obciążenia publicznoprawne, 3) szkolenia, doradztwo, 4) promowanie współpracy z innymi przedsiębiorcami. Podział ze względu na wartości w jednym z dwóch ostatnich lat obrotowych:
1. mikroprzedsiębiorca – średniorocznie mniej niż 10 pracowników i obrót roczny lub wartość aktywów nie przekracza 2 mln. euro,
2. mały przedsiębiorca – mniej niż 50 pracowników, 10 mln. euro
3. średni przedsiębiorca  - mniej niż 250 pracowników, 50 mln. euro

80 – status prawny mikroprzedsiębiorcy patrz punkt 79

81 – Centralna Ewidencja i Informacja o Działalności Gospodarczej ewidencja prowadzona w systemie teleinformatycznym przez min. w. ds. gosp. Ujawnia bezpłatnie informacje dot. działalności wyk. przez przedsiębiorców.  Do zadań CEIDG należy ewidencjonowanie przedsiębiorców, udostępnianie informacji dot. przedsiębiorców,  umożliwienie śledzenia zmian we wpisach.

82 – wpis do CEIDG os. fizyczna składa wniosek o wpis w formie elektronicznej lub papierowej (w urzędzie gminy, ta przekształca go na dok. elektroniczny). Wpisowi podlegają: 1) firma, 2) PESEL, 3) data urodzenia, 4) REGON i NIP, 5) info. o obywatelstwie, 6) adres zamieszkania i adres wykonywania działalności, 7) data rozpoczęcia wyk. dział. 8) przedmiot działalności zgodnie z PKD, 9) info dot. małżeńskiej wspólności majątkowej i 1000 innych danych. Wpis jest dokonywany z chwilą zamieszczenia danych w CEIDG, nie później niż następnego dnia po zgłoszeniu. Postępowanie jest nieodpłatne. Wpis dok. jest co do zasady na wniosek. Integralną częścią wniosku o zarejestrowanie w CEIDG jest żądanie nadania numerów REGON i NIP, zgłoszenia płatnika składek na ubezpieczenia  społeczne, przyjęcia oświadczenia o formie opodatkowania. CEIDG przesyła powyższe żądania odpowiednio do US, ZUS i GUS (procedura jednego okienka). Przedsiębiorca winien złożyć wniosek o zmienę wpisu lub jego wykreślenie w ciągu 7 dni od dnia zdarzenia uzasadniającego zmianę lub wykreślenie.

83 – decyzje w postępowaniu ewidencyjnym
1. decyzja min. w. ds. gosp. o wykreśleniu przedsiębiorcy w razie 1) prawomocnego zakazu wyk. dział. gosp., 2) wpisania do rej. prz. w KRS jednoosobowej spółki kapitałowej powstałej na skutek „przekształcenia” przedsiębiorcy, 3) stwierdzenia trwałego zaprzestania wyk. dził. gosp., 4) niezłożenie wniosku o wznowienie dział. przed upływem 2 lat od zawieszenia, 5) utraty przez przedsiębiorcę uprawnień, 6) dokonania z naruszeniem prawa,
2. decyzja min. w. ds. gosp. o wykreśleniu przedsiębiorcy w razie nieusunięcia niezgodności wpisu z rzeczywistym stanem rzeczy,
3. decyzje dot. koncesji ??,
4. decyzja organu prowadzącego rejestr działalności regulowanej o odmowie wpisu, gdy 1) w stosunku do przedsiębiorcy prawomocnie orzeczono zakaz wykonywania dział. gosp., 2) przedsiębiorce wykreślono z rejestru działalności regulowanej w okresie minionych 3 lat,

84 – Centralna Informacja KRS coś (co to za forma ? ani to rejestr ani jednostka organizacyjna) stworzonego przez min. w. ds. sprawiedliwości z oddziałami (ekspozyturami) przy sądach rejestrowych. Do jej zadań należy: 1) prowadzenie zbioru informacji KRS i ich udzielanie, 2) prowadzenie elektronicznego katalogu dokumentów spółek i udostępnianie kopii tych dokumentów, 3) prowadzenie Rejestru w systemie teleinformatycznym, 4) wydawanie odpisów, wyciągów i zaświadczeń mających moc dokumentów urzędowych. Za udzielanie informacji, wydawanie odpisów, wyciągów lub zaświadczeń CInfo KRS pobiera opłaty stanowiące dochód budżetu państwa. Cinfo. udostępnia informacje bezpłatnie do wglądu w systemie teleinformatycznym.

85 – charakter wpisu do KRS
1. konstytutywny – powoduje powstanie, zmianę lub ustanie prawa bądź stosunu prawnego, np.: zarejestrowanie i wykreślenie spółek kapitałowych, z czym wiąże się odpowiednio uzyskanie lub utrata osobowości prawnej; zarejestrowanie społek osobowych z czym wiąże się ich powstanie; obniżenie sumy komandytowej w spółce komandytowej; pozbawienie partnera prawa reprezentowania spółki partnerskiej,
2. deklaratoryjny – stwierdza już istniejący stan rzeczy, wpis dot. zmian w organach osoby prawnej, wpisy do rejestru dłużników niewypłacalnych, zmiana adresu etc.

86 – procedura wpisu do KRS
1. wpis dokonywany jest na wniosek,
2. wniosek składa się na urzędowym formularzu,
3. wnioskodawca bez wezwania uiszcza opłatę sądową, a jeśli wpis podlega ogłoszeniu to także opłatę za ogłoszenie w MSiG,
4. do wniosku o rejestrację podmiotu załącza się poświadczone wzory podpisów osób upoważnionych do reprezentacji podmiotu,
5. jednocześnie należy złożyć wniosek o wpis / zmianę REGON, zgłoszenie płatnika składek na ubezpieczenie społeczne, zgłoszenie identyfikacyjne lub aktualizacyjne NIP,
6. wniosek o wpis jest rozpoznawany w terminie 7 dni od daty jego wpływu do Sądu,
7. Sąd Rejestrowy przesyła zgłoszenia z pkt. 5 do urzędu statystycznego województwa, US i ZUSu,
8. Sąd Rejestrowy dokonuje wpisu w drodze postanowienia,
9. wpis jest skuteczny z chwilą zamieszczenia danych w rejestrze,

87 – jawność formalna i materiala KRS
1. jawność formalna polega swobodzie w zapoznaniu się z danymi zawartymi w rejestrze, rejestr jest bowiem jawny i każdy ma prawo dostępu do danych w nim zawartych za pośrednictwem Cinfo. KRS, jak i prawo do przeglądania akt rejestrowych,
2. jawność materialna dot. skutków prawnych dok. wpisu, które wyrażają się w tym, że
a) podmiot obowiązany do złożenia wniosku o wpis nie może powoływać się wobec os. trzecich działających w dobrej wierze na dane, które nie zostały wpisane lub wykreślone,
b) od dnia ogłoszenia w MsiG nikt nie może zasłaniać się nieznajomością wpisu (można, jeśli czynności dokonano w ciągu 16 dni i udowodnie się, że nie mogło się wiedzieć o treści wpisu),
c) w przypadku rozbieżności między wpisem w Rejestrze i MSiG obowiązuje wpis w rejestrze,
d) jeśli wpis do Rejestru nie wymagał ogłoszenia w MSiG to nie można się zasłaniać nieznajomością treści wpisu, chyba że mimo nienależytej staranności nie mogło się wiedzieć o wpisie,
e) dane korzystają z domniemania prawdziwości, jeśli dane wpisano do Rejestru niezgodnie ze zgłoszeniem podmiotu lub bez zgłoszenia, to nie może on zasłonić się wobec os. trzeciej działającej w dobrej wierze zarzutem, że dane są nieprawdziwe, jeśli zaniedbał złożenia wniosku o sprostowanie wpisu.

88 – rejestr przedsiębiorców KRS jeden z rejestów KRS, obok rej. stowarzyszeń i innych oraz rej. dłużników. Wpisowi do rej. przedsiębiorców podlegają podmioty prowadzące działalność gosp. przewidziane w ustawie o KRS, zarówno te, co do których obowiązek wpisu został wyrażony wprost: 1) spółki prawa handlowego, 2) spółki i spółdzielnie europejskie, 3) spółdzielnie, 4) przedsiębiorstwa państwowe, 5) TUW i TRW, 6)  instytuty badawcze, 7) oddziały przedsiębiorców zagranicznych oraz podmioty podlegające wpisowi do rej. stowarzyszeń i innych, jeśli prowadzą działalność gosp.

90 – rejestr dłużników niewypłacalnych jeden z rej. KRS, do którego wpisywane są:
1. z urzędu
a) osoby fizyczne wyk. działalność gosp. jeśli ogłoszono ich upadłość lub prawomocnie oddalono wniosek o ogłoszenie upadłości z uwagi na dysproporcję między aktywami i zobowiązaniami,
b) odpowiednio jak w pkt. 1 współników odpowiadających solidarnie i bez ograniczeń za zobowiązania spółki
c) dłużnicy zobowiązani do wyjawienia majątku,
d) osoby pozbawione przez sąd upadłościowy prawa prowadzenia dział. gosp. na własny rachunek oraz pełnienia funkcji członka rady nadzorczej, reprezentanta lub wspólnika w spółkach handlowych, spółdzielniach, fundacjach lub stowarzyszeniach,
e) dłużnicy alimentacyjni z zaległością przekraczającą 12 m-cy,
2. na wniosek wierzyciela – dłużnicy, co do których wystawiono tytuł wykonawczy,
Wpisy ulegają wykreśleniu wraz ze zmianą lub uchyleniem orzeczenia stanowiącego podstawę wpisu lub z upływem 10 lat.
91 – rejestr stowarzyszeń, innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji oraz SPZOZ jeden z rej. KRS, do którego wpisywane są: 1) stowarzyszenia i ich związki, 2) fundacje, 3) SPZOZ, 4) kolumny transportu sanitarnego, 5) kółka rolnicze, 6) organy samorządu rzemiosła, 7) związki sportowe. Jeśli podmioty wpisane do rej. stowarzyszeń i innych podejmują działalność gospodarczą, to podlegają także wpisowi do rej. przedsiębiorców (nie dot. SPZOZ).

92 – Monitor Sądowy i Gospodarczy to ogólnokrajowy dziennik urzędowy do publikacji obwieszczeń i ogłoszeń, wydawany przez min. w. ds. sprawiedliwości. W MSiG ogłasza się wpisy do rej. przedsiębiorców o ile ustawa nie stanowi inaczej oraz ogłoszenia wymagane przez ksh i kpc, a także inne wymagane ustawami.

93 –  REGON to krajowy rejestr podmiotow gospodarki narodowej prowadzony w systemie teleinformatycznym przez Prezesa GUS. Dane zindywidualizowane są poufne, zebrane w rejestrze dane zbiorcze są ogólnie dostępne.  Czynności związane z gromadzeniem przez REGON danych są bezpłatne. Cele REGON: 1) osiągnięcie spójności identyfikacyjnej podmiotów gosp. narodowej, 2) jednolitość opisów tych podmiotów, 3) tworzenie ogólnej charakterystyki podm. gosp. narodowej, 4) podsatawa do tworzenia baz danych o podm. gosp. narodowej. Wpisowi do REGON podlegają: 1) os. prawne, 2) ułomne os. prawne (w rozumieniu ustawy także spółka cywilna) 3) os. fizyczne prowadzące działalność gospodarczę (w tym indywidualne gospodarstwa rolne). Każdemu podmiotowi wpisanemu do rej. nadawany jest nr REGON złożony z 9 cyfr.

94 – spółka cywilna a REGON – spółka cywilna mimo braku osobowości prawnej, czy choćby zdolności prawnej jest traktowana jako podmiot gosp. narodowej, za czym podlega wpisowi do REGON. Na gruncie ustawy o statystyce publicznej należy ją traktować jako ułomną osobę prawną.

95 – numer identyfikacji podatkowej NIP jest to dziesięciocyfrowy kod służący do identyfikacji podatników, przy czym os. fizyczne, które nie prowadzą działalności gospodarczej posługują się nr PESEL. W chwili obecnej dla uzyskania numeru NIP konieczne jest uzyskanie potwierdzenia (zastąpiło decyzję) przyznania NIP przy użyciu Centralnego Rejestru Podmiotów – Krajowej Ewidencji Podatników, prowadzonej przez Ministra Finansów. Można mieć tylko jeden NIP. Zgłoszenie identyfikacyjne może być osobnym zgłoszeniem, lub zgodnie z zasadą jednego okienka częścią wniosku o wpis do CEIDG lub KRS.

96 – Krajowa Ewidencja Podatników (CRP-KEP) prowadzona w systemie teleinformatycznym przez min. w. ds. fin. publ. służy gromadzeniu danych ewidencyjnych z 1) rejestru PESEL, 2) ze zgłoszeń identyfikacyjnych oraz 3) dokumentów związanych z obowiązkami podatkowymi, a także weryfikacji tych danych z danymi zawartymi w innych rejestrach urzędowych.

97 – reglamentacja działalności gospodarczej forma ograniczenia swobody działalności gospodarczej poprzez wprowadzenie obowiązku uzyskania przez przedsiębiorcę decyzji (koncesja, licencja, zezwolenie, zgoda) org. adm. uprawniającej go do prowadzenia działalności w określonej dziedzinie.

98, 99 – koncesja to decyzja administracyjna umożliwiająca przedsiębiorcy podjęcie działalności gospodarczej w sferze, która jest co do zasady zakazana. Koncesję należy zatem traktować, jako uchylenie zakazu, którym objęte jest prowadzenie dział. w określonych dziedzinach z uwagi na ich szczególne znaczenie dla państwa. Katalog działalności koncesjonowanych prezentuje usdg, jest to katalog zamknięty, a jego zmiana (szczególne znaczenie dla państwa, bezpieczeństwo lub inny ważny interes publiczny) wymaga każdorazowo zmiany ustawy. Koncesji wymaga działalność w zakresie:
1. poszukiwanie i pozyskiwanie kopalin objętych własnością górniczą, podziemne bezzbiornikowe magazynowanie substancji i podziemne składowanie odpadów,
2. wytwarzanie i obrót materiałami wybuchowymi, bronią i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym,
3. wytwarzanie, przetwarzaenie, dystrybucja i obrót paliwami i energią,
4. ochrona osób i mienia,
5. rozpowszechnianie RTV,
6. przewozy lotnicze,
7. prowadzenie kasyna gry
Warunki wyk. dział. objętej koncesją określa ustawa, przy czym organ może zawrzeć w koncesji dodatkowe warunki, które również wiążą przedsiębiorcę. Koncesji co do zasady udziela się na czas nieokreślony (odsyłam do art. 75a usdg, gdyż wszyscy piszą, że od 5-50 lat; wydaje mi się że długość w sposób szczegółowy mogą regulować przepisy szczególne)

100 – procedura koncesyjna
1. wszczynana na wniosek przedsiębiorcy,
2. wniosek składa się organowi koncesyjnemu (co do zasady minister właściwy ze względu na przedmiot działalności ale także prezes URE, KRRiT)
3. do wniosku winny być załączone dokumenty poświadczające spełnienie warunków określonych przepisami prawa,
4. badanie formalne wniosku
5. ew. żądanie uzupełnienia wniosku
6. organ weryfikuje wniosek pod kątem ustalenia zgodności podanych danych z prawdą,
7. wydanie decyzji

101 – promesa koncesji – decyzja administracyjna stanowiąca przyrzeczenie wydanie koncesji, w którym uzależnia się wydanie koncesji od spełnienia przez przedsiębiorcę warunków wykonywania działalności gospodarczej, udzielenie promesy odbywa się tak jak udzielenie koncesji, przy czym nie stosuje się przepisów o przetargu. Promesę wydaje się na czas określony, min 6 m-cy. W okresie ważności promesy nie można odmówić wydania koncesji, chyba że przedsiębiorca nie spełnił zakreślonych warunków, zminiła się dane zawarte we wniosku lub jest to uzasadnione z uwagi na bezpieczeństwo i obronność państwa lub obywateli.

102 – decyzje dot. koncesji:
1. udzielenie – spełnia warunki,
2. odmowa udzielenia
a) nie spełnia warunków,
b) zagrożenie obronności lub bezpieczeństwa państwa lub obywateli,
c) w wyniku przetargu udzielono koncesji innemu przedsiębiorcy,
d) w przypadkach określonych w odrębnych przepisach
3. zmiana
4. (obligatoryjnie) cofnięcie;
a) orzeczono prawomocnie o zakazie wyk. dział. objętej koncesją,
b) przedsiębiorca nie podjął działalności w wyznaczonym terminie, mimo wezwania organu; przedsiębiorca trwale zaprzestał wyk. dział.,
5. (fakultatywnie) cofnięcie lub zmiana:
a) rażąco narusza warunki wyk. dział. objętej koncesją
b) w wyznaczonym czasie nie usunął stanu niezgodnego z warunkami wyk. dział. objętej koncesją
c) zagrożenie obronności lub bezpieczeństwa państwa lub obywateli,

103 – przetarg koncesyjny organ koncesyjny zarządza przetarg jeśli liczba przedsiębiorców spełniających warunki wyk. dział. koncesjonowanej jest większa niż liczba koncesji do udzielenia (organ sam ustala ilu udzieli koncesji). Organ ogłasza w Monitorze Polskim o konieczności przeprowadzenia przetargu i wskazuje w szczególności min. opłatę, za którą może być udzielona koncesja oraz inne typowe dla przetargu elementy. Organ wybiera oferty kierując się wysokością zadeklarowanych opłat, jeśli kilku przedsiebiorców wskazało takie samo opłaty organ wzywa do złożenia ponownej deklaracji. Organ przekazuje uczestnikom na piśmie informację o wyniku przetargu oraz udziela koncesji, zaliczając wadium na poczet opłaty. Przedsiębiorcom, którzy nie uzyskali koncesji, zwraca zwraca się wadium.

104 – zezwolenie decyzje administracyjne uchylające względny zakaz prowadzenia dział. gosp. w określonej dziedzinie, przy czym w odróżnieniu od koncesji mają one charakter związany. Jest to jeden ze środków reglamentacji. Zezwolenie dotyczy co do zasady działalności mniej istotnej dla państwa niż koncesja. Zezwolenie wydawane jest na czas nieoznaczony.

105 – rodzaje zezwoleń zezwolenie jest pojęciem równoznacznym i może być rozumiane jako: 1) uchylenie zakazu wyk. określonej dział, 2) upoważnienie do dokonania czynności prawnej, 3) zezwolenie na utworzenie przedsiębiorcy.

106 – działalność regulowana forma pośrednia między reglamentacją, a działalnością wolną. Dla podjącie takiej działalności konieczne jest uzyskanie wpisu do CEIDG lub KRS i spełnienie ogólnych warunków wykonywania działalności gospodarczej, a następnie można ubiegać się o wpis do rejestru działalności regulowanej. Wpis dokonywany jest na wniosek przedsiebiorcy, który składa jedynie oświadczenie o spełnieniu warunków przewidzianych dla danej działalności. Organ bada wniosek pod kątem formalnym i dokonuje wpisu w terminie 7 dni. Organ może odmówić wpisu jeśli w stosunku do przedsiębiorcy orzeczono zakaz wyk. dział. lub został wykreślony z rejestru z własnej winy w okresie minionych 3 lat. Jeśłi organ nie dokona wpisu w terminie, a od złożenia wniosku minęło 14 dni przedsiębiorca może podjąć działalność zawiadamiając o tym organ. Organ obowiązany jest podejmować czynności kontrolne. Działalnością regulowaną jest: 1) organizowanie wyścigów konnych, 2) działalność detektywistyczna, 3) indywidualna praktyka lekarska, 4) prowadzenie domu składowego.

107 – działalność objęta zezwoleniem, licencją lub zgodą:
1. zezwolenie,
1. produkcja tablic rejestracyjnych,
2. prowadzenie lotniska cywilnego,
3. prowadzenie apteki
4. obrót hurtowy napojami alkoholowymi
2. licencja,
1. wykonywanie krajowego transportu drogowego samochodem osobowym,
2. wykonywanie transportu drogowego w zakresie pośrednictwa przy przewozie rzeczy
3. wykonywanie czynności syndyka
4. wykonywanie przewozów kolejowych osób
3. zgoda
1. prowadzenie systemu płatności lub systemu rozrachunku papierów wartościowych

108 – odmowa udzielania koncesji i zezwolenia, co do koncesji – patrz punkt 102, co do zezwolenia – określają przepisy szczególne.

109 – procedura wydawania zezwoleń, wniosek – badanie pod względem formalnym – decyzja związana (następczo kontrola); szczegóły w odrębnych ustawach więc dla każdego zezwolenia jest inaczej.

110 – certyfikacja to proces polegający wystawieniu przez os. trzecią (odpowiednią organizację, podmiot) zaświadczenia (certyfikatu) o zgodności produktu lub usługi z określonymi normami. Proces ten uregulowany został w ustawie o systemach zgodności.
111 – funkcja ochronna państwa urzeczywistenienie społecznie akceptowanych wartości, których realziacja nie jest możliwa wyłącznie w systemie wolnorynkowym. Działania podejmowane w ramach tej funkcji winny być nakierowane na realizację praw indywidualnych. <nie znalazłem nic innego, a to co było w skrypcie to jeden wielki shitload>

112 – informacje gospodarcze są to informacje dot. wiarygodności uczestników obrotu gospodarczego, zarówno konsumentów, jak i przedsiębiorców. Do informacji gospodarczych zaliczamy: 1) dane identyfikacyjne przedsiębiorcy, 2) dane dot. zobowiązań pieniężnych oraz 3) informacje o posługiwaniu się cudzym / sfałszowanym dokumentem. Informacje gospodarcze udostępniane są za pomocą biur informacji gospodarczej (wyłącznie spółki akcyjne, nadzorowane przez min. w. ds. gospodarki).
113 – kształtowanie ustroju rolnego to ogół działań państwa zmierzających do poprawy struktury gospodarstw rolnych, przeciwdziałania nadmiernej koncentracji nieruchomości rolnych oraz zwiększenia kwalifikacji przez osoby prowadzące gosp. rolne. Działania te wykonuje w szczególności Agencja Nieruchomości Rolnych. Ustawa określa z jednej strony kwestię wykonywania i podmioty prawa pierwokupu, z drugiej zaś określa status rolnika indywidualnego. Prawo pierwokupu przysługuje w pierwszej kolejności dzierżawcy gruntu rolnego, a gdy ten nie wykonuje swojego uprawnienia ANR. Co do rolników indywidualnych (do 300 ha) to tylko oni mogą prowadzić gospodarstwa rodzinne, z czym wiążą się zapewne jakieś korzyści (jakie ?).

114 – odpowiedzialność podmiotów zbiorowych. Podmiotem zbiorowym jest os. prawna lub ułomna os. prawna (nie dot. SP, JST lub ich związków). Ustawa stanowi, iż podmioty te ponoszą odpowiedzialność za przestępstwa wymienione w art. 16 ustawy, tj.: 1) przestępstwa przeciwko obrotowi pieniędzmi i papierami wartościowymi, 2) łapownictwa i płatnej protekcji, 3) przeciwko wiarygodności dokumentów, 4) przeciwko ochronie informacji, 5) przeciwko mieniu, etc. Odpowiedzialność tych podmiotów jest konsekwencją odpowiedzialności osoby fizycznej działającej w imieniu i jednocześnie na korzyść tego podmiotu. Co do zasady sąd zasądza grzywnę, ew. środek karny w postaci przepadku przedmiotów z przestępstwa.
115 – organy adm. gospodarczej to podmioty wyk. zadania z zakresu adm. publ. w zakresie gospodarki.  Organami tymi są w szczególności Prezes UOKiK, Prezes URE, Prezes Urzędu Patentowego, min. w. ds. gosp., KNF etc.  Organy te sprawują kontrolę nad przestrzeganiem prawa w zakresie dot. gosp. oraz wydają normy prawne rangi podustawowej.

116 – polska klasyfikacja wyrobów i usług opracowana przez Prezesa GUS i wprowadzona przez RM klasyfikacja służąca do określenia i opisu procesów gospodarczych, jest stosowana w statystyce, ewidencji, rachunkowości, a także w rejestrach i systemach informacji adm. publ. Klasyfikacja jest powiązana z PKD.

117 – postępowanie naprawcze postępowanie przeprowadzane w stosunku do przedsiębiorców zagrożonych niewypłacalnością (na razie spłacają zobowiązania, oczywistym jest jednak, iż niedługo nie będą w stanie). Postępowanie poprzedza złożenie stosownego oświadczenia w sądzie, wraz z planem naprawczym i listą wierzycieli. Celem postępowania jest zaspokojenie wierzycieli przy jednoczesnym utrzymaniu działalności przedsiębiorcy. O złożeniu oświadczenia przedsiębiorca ogłasza w MSiG oraz w prasie. Dniem wszczęcia postępowania jest dzień ogłoszenia, od niego biegnie czteromiesięczny termin do zawarcia układu (3 m-ce dla małych i średnich przedsiębiorców). Po wszczęciu postępowania sąd powołuje nadzorcę sądowego, który czuwa nad prawidłowością postępowania. Skutkiem postępowania jest 1) zawieszenie spłaty zobowiązań, 2) wstrzymanie naliczania odsetek oraz 3) niedopuszczalność wszczęcia egzekucji (nie dot. alimentów i rent). Układ zawierają wierzyciele i przedsiębiorca, podlega zatwierdzeniu przez sąd.
118. PUNKT KONTAKTOWY
Prowadzi minister ds. gospodarki. Zadaniem punktu kontaktowego jest: umożliwienie dopełnienia procedur związanych z podejmowaniem, wykonywaniem i zakończeniem działalności gospodarczej oraz udzielanie informacji. Punkt kontaktowy zapewnia dostęp do danych dot. M.in. procedur wymaganych przy podejmowaniu, wyk, zakończeniu dział gosp., danych kontaktowych właściwych organów wraz ze wskazaniem kompetencji, praw i obowiązków pracowników i pracodawców, adresów stron internetowych punktów kontaktowych w innych państwach.
Punkt kontaktowy umożliwia złożenie drogą elektroniczną wniosków, oświadczeń niezbędnych do podjęcia działalności gosp. i uznania kwalifikacji zawodowych.

119. SEKTOROWOŚĆ GOSPODARKI
Podział gospodarki, wynikający z uporządkowania zbiorów jej elementów według określonych zasad ich wyodrębnienia i grupowania.
Przyjęcie kryterium przedmiotu prowadzonej działalności gospodarczej, polega na grupowaniu elementów gospodarki narodowej według rodzajów aktywności gospodarczej człowieka. Taka klasyfikacja pozwala na podział gospodarki na 3 sektory gałęziowe: sektor pierwotny(I), sektor przetwórczy(II), sektor usług(III).
Sektor pierwotny- rolnictwo, łowiectwo, leśnictwo, rybołówstwo, rybactwo, górnictwo, kopalnictwo.
Sektor przetwórczy- przemysł przetwórczy, budownictwo, zaopatrywanie w energię elektryczną, gaz i wodę.
Sektor usług- dominacja usług-zarówno produkcyjnych jak i nieprodukcyjnych- m.in. handel, transport, nauka, bankowość, ubezpieczenia, turystyka.
Określenie przedmiotu działalności gospodarczej powinno następować w oparciu o przepisy rozporządzenia RM w sprawie PKD.
Kryterium rozmieszczenia elementów gospodarki narodowej- lokalna, regionalna, krajowa.
Kryterium rodzajów własności- sektor publiczny i prywatny.
Sektory instytucjonalne- wyodrębnione na podstawie celów i funkcji spełniane przez poszczególne podmioty w gospodarce:
-sektor przedsiębiorstw,
-sektor instytucji finansowych i ubezpieczeniowych,
-sektor instytucji rządowych i samorządowych,
-sektor gospodarstw domowych,
-sektor instytucji niekomercyjnych, tzw. non profit,
-sektor „zagranica”.
120. SEKTORY INFRASTRUKTURALNE
Gałęzie gospodarki, zapewniające powiązanie ze sobą różnych elementów gospodarki narodowej w przestrzeni. Umożliwiają zasilanie jednostek gospodarczych w surowce, energię, wodę i informację oraz zapewniają łączność, zaopatrzenie i przemieszczanie się ludności. Stanowią podstawę funkcjonowania całej gospodarki i społeczeństwa.
Są to te sektory, w których prowadzenie działalności gospodarczej wiąże się z istnieniem i rozwijaniem infrastruktury technicznej- urządzeń i obiektów technicznych niezbędnych do funkcjonowania gospodarki.
Istotnymi elementami infrastruktury technicznej są linie przesyłowe i przewody transmisyjne. Do najważniejszych sieci infrastrukturalnych należą: sieci wodociągowo-kanalizacyjne, elektroenergetyczne i gazowe, ciepłownicze, telekomunikacyjne, pocztowe, kolejowe, komunikacji miejskiej. Sieciom tym odpowiadają poszczególne sektory gospodarki-tzw. sektory sieciowe, które wraz z sektorem transportu drogowego, transportu śródlądowego, transportu morskiego i sektorem lotniczym zaliczane są do sektorów infrastrukturalnych.
Sektory te występują w warunkach tzw. monopolu naturalnego- długookresowe koszty krańcowe i przeciętne obniżają się wraz ze wzrostem produkcji w taki sposób, że pojedyncze przedsiębiorstwo może opanować całą produkcję. Dlatego przedsiębiorstwa te podlegają działaniom regulacyjnym państwa. Działania te zmierzają do: stworzenia i promowania konkurencji, zagwarantowania wszystkim dostępu do usług użyteczności publicznej.
Wyróżnić można: działalność objętą obowiązkiem pozwolenia (koncesje[sektor energetyczny, lotniczy], zezwolenia[sektor pocztowy], licencje[transport kolejowy]), zgłoszenia (działalność regulowana[sektor telekomunikacyjny]), działalność wolną.

121.Solidarność, dialog i współpraca z partnerami społecznymi
Jest to jeden z 3ech filarów społecznej gospodarki rynkowej – art. 20 KRP: Społeczna gospodarka rynkowa oparta na wolności działalności gospodarczej, własności prywatnej oraz solidarności, dialogu i współpracy partnerów społecznych stanowi podstawę ustroju gospodarczego Rzeczypospolitej Polskiej.

Dialog i współpraca:
Jego uczestnikami są różni i równi partnerzy;
Partnerami dialogu społecznego są: organy samorządu terytorialnego, organy samorządu zawodowego, związki zawodowe, organizacje pracodawców oraz inne organizacje społeczne i przedstawicielstwa środowisk zawodowych i twórczych. Ich prawa i obowiązki, a także pozycję i rolę w dialogu określają odrębne akty prawne
Organizacyjnym trzonem dialogu społecznego w Polsce jest Trójstronna Komisja ds. Społeczno-Gospodarczych.
Równolegle, obok Komisji Trójstronnej, działa 12 Trójstronnych Zespołów Branżowych.
Istnieje także mechanizm dialogu na szczeblu wojewódzkim. Są to Wojewódzkie Komisje Dialogu Społecznego (WKDS).

Europa – odmiennie niż w PL -  rozwija na sektorowy dialog dwustronny. W Polsce nie ma on miejsca. Jednym z powodów jest to, że znacząca część załóg pracowniczych w prywatnych zakładach znajduje się poza zasięgiem działania związków zawodowych, a nawet pozbawiona jest elementarnej podmiotowości informacyjno-konsultacyjnej, ponieważ stosowna ustawa, wypełniająca Dyrektywę 2002/14/WE Parlamentu Europejskiego i Rady nie została przyjęta przez Sejm IV kadencji.
Wyróżnia się kilka poziomów dialogu:
Dialog międzynarodowy - zinstytucjonalizowany dialog społeczny prowadzony przez międzynarodowe organizacje pracodawców i pracobiorców oraz ich stowarzyszenia o różnorodnym charakterze; w przypadku Unii Europejskiej to także dialog między ściśle określonymi instytucjami europejskimi (Komisją, Parlamentem, Radą Unii i Komitetem Społeczno-Ekonomicznym) a europejskimi strukturami reprezentującymi związki zawodowe i pracodawców (UNICE, ETUC, CEEP).
Dialog krajowy - prowadzony w danym państwie na szczeblu centralnym, najczęściej poprzez instytucje dialogu, takie jak rady społeczno-gospodarcze (w Polsce: Trójstronna Komisja ds. Społeczno-Gospodarczych);
Dialog branżowy - dotyczący zagadnień określonego sektora gospodarki narodowej, prowadzony za pośrednictwem instytucji sformalizowanych w różnym stopniu
Dialog regionalny - prowadzony na obszarze określonego regionu lub innej jednostki, dotyczący problemów danego obszaru
Dialog lokalny - bezpośrednie kontakty pracodawców z reprezentantami zakładowych organizacji związkowych, bez uczestnictwa przedstawicieli administracji państwowej.

Dialog społeczny może mieć charakter dwustronny, trójstronny lub nawet wielostronny.
Dialog dwustronny, zwany też bilateralnym, jest najczęściej prowadzony przez partnerów społecznych (związki zawodowe i organizacje pracodawców). Jeśli odbywa się bez udziału przedstawicieli strony rządowej, określany jest mianem dialogu autonomicznego; np. negocjowanie układów zbiorowych pracy.
Dialog trójstronny rozgrywa się między partnerami społecznymi i rządem. Udział władz w relacjach trójstronnych nie musi być jednakowy. Mogą one uczestniczyć w nich bezpośrednio lub tylko pośrednio, wykorzystując wyniki autonomicznych ustaleń i rekomendacje uczestników tego procesu
Dialog wielostronny ma miejsce wtedy, kiedy oprócz trzech stron: rządowej, związkowej i pracodawczej w dyskusji biorą udział przedstawiciele samorządu terytorialnego lub reprezentanci organizacji o charakterze korporacyjnym, np. izb zawodowych i gospodarczych.
Strony dialogu
Zazwyczaj w dialogu społecznym biorą udział trzy strony:
1) związkowa, reprezentująca interesy pracowników, zrzeszonych w organizacjach działających na wszystkich poziomach dialogu społecznego (więcej związki zawodowe);
2) pracodawcza, reprezentująca interesy pracodawców, zrzeszonych w organizacjach działających na wszystkich poziomach dialogu społecznego;
3) rządowa, reprezentująca interesy państwa, składająca się z przedstawicieli władzy wykonawczej.
Niezależność i równowaga stron dialogu
Organizacje pracowników i pracodawców uczestniczące w dialogu powinny być w pełni niezależne. Powinny również posiadać odpowiednie struktury na poziomie ogólnopolskim, reprezentatywne i zdolne do przenoszenia zawartych ustaleń na niższy poziom organizacji. Wreszcie grupy społeczne, w których imieniu występują organizacje pracowników i pracodawców, powinny ich do tego upoważnić.
Relacje między partnerami powinna charakteryzować względna równowaga - nie może dochodzić do sytuacji, kiedy jedna ze stron dominuje nad drugą. Dlatego też uczestnicy dialogu powinni być równi wobec prawa.
Ponadto, strony powinny kierować się zasadami wzajemnego zaufania, poszanowania oraz prowadzenia dialogu w dobrej wierze. Powinny być także nastawione na zawarcie kompromisu - przy dużej rozbieżności stanowisk - przynajmniej w kwestiach podstawowych. Wreszcie, muszą być gotowe do przestrzegania zawartych porozumień.
Dialog powinien też dotyczyć spraw otwartych do dyskusji – poruszane zagadnienia nie mogą być uregulowane jednostronnie przez państwo. Zasady, według których jest prowadzony, powinny być jasno określone i zaakceptowane przez strony. Nie mogą stać w sprzeczności z obowiązującymi przepisami. Istotne jest także zbudowanie odpowiednich struktur, instytucji dialogu oraz zapewnienie na odpowiednim poziomie jego obsługi merytorycznej i logistycznej.
Formy dialogu
- “Najsilniejszą” formą dialogu (wyniki najmocniej wiążą strony) są negocjacje (rokowania), następną - słabszą - są konsultacje, a potem opiniowanie. “Najsłabszą” - informowanie.

122.Społeczna gospodarka rynkowa
Doktryna społecznej gospodarki rynkowej – stanowi model współczesnej gospodarki

3 filary społecznej gospodarki rynkowej:
1) wolność gospodarcza,
2) własność prywatna,
3) solidarność, dialog, współpraca.

Doktryna ta pojawiła się na gruncie europejskim w latach 40 – tych XX wieku (Francja, Włochy). Po 1990 r., w wyniku transformacji ustrojowej, pojawiła się w krajach Europy Wschodniej.

Jest to doktryna zakładająca, iż system gospodarczy respektuje zasadę wolności gospodarczej, wskazuje dużą rolę sektora prywatnego w tej gospodarce, ale należy też podkreślić, że władza zastrzega sobie ingerencję w gospodarkę zawsze wtedy, kiedy wymaga tego ważny interes publiczny (społeczny).

Uprzednio stosowano doktrynę interwencjonizmu gospodarczego (lata 20 – 30 w europie i USA), który stwierdzał, że ingerencja państwa powinna każdorazowo następować wtedy, gdy wymagałyby tego nie tylko potrzeby społeczne, ale i potrzeby gospodarki. Interwencjonizm miał być odpowiedzią na częste kryzysy gospodarcze, które powstawały w wyniku zbytniej liberalizacji gospodarki (w XIX wieku przypisywano państwu jedynie funkcję regulacyjną w gospodarce).

PRZESŁANKI SPOŁECZNE:

Pewne interesy społeczne mogą decydować o gospodarce, wpływać na działania władzy, która stara się modyfikować działania przedsiębiorców              (np. może ich zmusić, aby ponosili pewne koszty w interesie społecznym – wynagrodzenia minimalne, ubezpieczenia społeczne, uwzględnianie potrzeb społecznych).

PRZESŁANKI EKONOMICZNE:

Władza utrzymuje się z gospodarki.
Władza musi oddziaływać na gospodarkę, by zapewnić jej efektywność.
Państwo oddziałuje na gospodarkę przy wykorzystaniu systemu prawnego.


144.  Kontrola koncentracji przedsiębiorców
Kontrola koncentracji przedsiębiorców – w drodze połączenia, przejęcia kontroli, nabycia zorganizowanej części mienia – ma na celu przeciwdziałanie nadmiernej ich konsolidacji i uzyskiwania na rynku pozycji dominującej, powodującej istotne ograniczenie konkurencji.Kontroli dokonuje prezes UOKiK. Kontrolę dzielimy na: prewencyjną – w sprawie wydawania decyzji zezwalających lub zakazujących koncentracji i represyjną – w sprawie wydawania decyzji nakazujących przedsiębiorcy ,,po koncentracji” podjęcia określonych działań.Wstępną kontrolą Prezesa UOKiK objęte są jedynie te łączenia, które wywierają skutki na terytorium Polski. Zamiar koncentracji podlega obowiązkowi zgłoszenia, jeżeli łączny światowy obrót przedsiębiorców uczestniczących w koncentracji w roku obrotowym poprzedzającym rok zgłoszenia przekracza równowartość 1 mld euro lub łączny obrót na terytorium Polski przedsiębiorców uczestniczących w koncentracji w roku obrotowym poprzedzającym rok zgłoszenia przekracza równowartość 50 mln euro. Prezes UOKiK wydaje zgodę na dokonanie koncentracji, jeżeli w jej wyniku konkurencja na rynku nie zostanie istotnie ograniczona (w szczególności przez powstanie lub umocnienie pozycji dominującej przedsiębiorcy), w przeciwnym wypadku – decyduje o zakazie łączenia. Dopuszczalne jest również zezwolenie na koncentrację pod pewnymi warunkami (na przykład odsprzedaż części majątku).W przypadku dokonania koncentracji bez zgody Prezesa UOKiK, może on podjąć działania zmierzające do przywrócenia stanu efektywnej konkurencji – na przykład przez nakazanie podziału przedsiębiorcy bądź odsprzedaży części udziałów, a także nałożyć na podmioty biorące w niej udział karę finansową w wysokości do 10 proc. ubiegłorocznego przychodu.
145. Definicja nieuczciwej konkurencji
Def. Legalna zawarta jest w art. 3 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji: Czynem nieuczciwej konkurencji jest działanie sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami, jeżeli zagraża lub narusza interes innego przedsiębiorcy lub klienta. Ponadto § 2 przykładowo wskazuje czyny nieuczciwej konkurencji takie jak: wprowadzające w błąd oznaczenie przedsiębiorstwa, fałszywe lub oszukańcze oznaczenie pochodzenia geograficznego towarów albo usług, wprowadzające w błąd oznaczenie towarów lub usług, naruszenie tajemnicy przedsiębiorstwa, nakłanianie do rozwiązania lub niewykonania umowy, naśladownictwo produktów, pomawianie lub nieuczciwe zachwalanie, utrudnianie dostępu do rynku, przekupstwo osoby pełniącej funkcję publiczną, a także nieuczciwa lub zakazana reklama, organizowanie systemu sprzedaży lawinowej oraz prowadzenie lub organizowanie działalności w systemie konsorcyjnym. Ponadto dalsze art. Wskazują inne czyny nieuczciwej konkurencji poprzez wymienienie ich znamion (art5-17).

146. Zwalczanie nieuczciwej konkurencji
Stosownie do treści art.17 USDG przedsiębiorcy powinni wykonywać działalność gospodarczą na zasadach uczciwej konkurencji i dobrych obyczajów. Obowiązek ten ulega konkretyzacji w art. 1 Ustawy o zwalczaniu NK, wg której należy w obszarze działalności gospodarczej zapobiegać zachowaniom niewłaściwym i zwalczać je, a tym samym zapewnić odpowiedni standard jakościowy konkurencji i zapewnić, by była ona uczciwa. Zwalczanie konkurencji ma na celu ochronę przed przedsiębiorcami, którzy przez nieuczciwe praktyki chcą uzyskać na rynku odpowiednią pozycję i korzyści majątkowe. Działania te jako sprzeczne z int. publicznym i prywatnym są sankcjonowane jako delikty zwane czynami nieuczciwej konkurencji.

147. Czyn nieuczciwej konkurencji

Art. 3 Ustawy o zwalczaniu NK:Czynem nieuczciwej konkurencji jest działanie sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami, jeżeli zagraża lub narusza interes innego przedsiębiorcy lub klienta. Konieczne jest kumulatywne spełnienie wyżej wymienionych przesłanek. Przepis ma częściowo charakter klauzuli generalnej – odesłanie do ,,dobrych obyczajów”.  Ponadto § 2 przykładowo wskazuje czyny nieuczciwej konkurencji takie jak: wprowadzające w błąd oznaczenie przedsiębiorstwaidt. (patrz pyt 145) i definicje czynów w znaczeniu szczegółowym art. 5 – 17. Wymienione w ustawie przykłady nie tworzą katalogu zamkniętego. Zachowanie określone mianem czynu NK powinno się mieścić w ramach działalności gospodarczej, nie mają znaczenia pojęcia relacji konkurencyjnych czy też rynku właściwego. Czyny te dzielimy na 3 kategorie:
1) takie, które mogą być popełnione wył. przez przedsiębiorcę
2) takie, które mogą być popełnione wył. przez przedsiębiorcę posiadającego okr. cechy szczególne
3) takie, które mogą być popełnione przez dowolną os. fiz. lub prawną.

148. Odpowiedzialność za czyny nieuczciwej konkurencji

Przedsiębiorca, którego interes został zagrożony lub naruszony w wyniku dokonania czynu nieuczciwej konkurencji może żądać (odpowiedzialność cywilna):
1) Zaniechania lub usunięcia skutków niedozwolonych działań
2) Złóżenia jednokrotnego lub wielokrotnego oświadczenia w odpowiedniej treści i formie
3) Naprawienia wyrządzonej szkody
4) Wydania bezprawnie uzyskanych korzyści
5) Zasądzenia odp. sumy pieniężnej na określony cel społeczny zw. Ze wspieraniem kultury polskiej lub dziedzictwa narodowego – jeśli czyn był zawiniony
Ponadto sąd, na wniosek przedsiębiorcy może orzec również o wyrobach, ich opakowaniach, materiałach reklamowych i in. przedmiotach bezp. związanych z popełnieniem czynu nieuczciwej konkurencji, w szczególności może orzec ich zniszczenie lub zaliczenie na poczet odszkodowania. Cięzar dowodu prawdziwości oznaczeń itp. należy do osoby, której zarzuca się czyn nieuczciwej konkurencji. Roszczenia przedawniają się z upływem 3 lat.
Ponadto przewidziana została także odpowiedzialność karna, która odnosi się tylko do niektórych czynów takich jak: naruszenie tajemnicy przedsiębiorstwa, sprzedaż lawinowa, naśladownictwo produktów, fałszywe oznaczenia towarów lub usług, rozp. nieprawdziwych lub wpr. w błąd inf. dot. przedsiębiorstwa. Niektóre z nich traktowana są jak przestępstwa( ścigane na wniosek pokrzywdzonego), inne jako wykroczenia (ścigane na wniosek pokrzywdzonego).

149. Nieuczciwa konkurencja

Nieuczciwa konkurencja jest to dopuszczanie się przez przedsiębiorcę czynów nieuczciwej konkurencji, czyli działań sprzecznych z prawem lub dobrymi obyczajami, które zagrażają lub naruszają interes innego przedsiębiorcy lub klienta.
W Polsce aktem normatywnym regulującym kwestie zwalczania nieuczciwej konkurencji jest ustawa z 16 kwietnia 1993 roku o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.

150. Praktyki ograniczające konkurencję

Praktyki te zmierzają do wywołania 3 rożnych sytuacji w sferze konkurencji: eliminacji, ograniczenia lub też naruszenia konkurencji. Zgodnie z ustawą o ochronie konkurencji i konsumentów możemy podzielić je na 2 grupy:
1) praktyki kolektywne – do ich realizacji potrzeba min. 2 podmotów(przedsiębiorców), sprowadzają się do zawierania różnego rodzaju porozumień zwanych porozumieniami ograniczającymi konkurencję.
2) praktyki indywidualne – każdy z przedsiębiorców zdolny jest do samodzielnego ich zrealizowania, polegają na nadużywaniu pozycji dominującej przez jednego lub kilku przedsiębiorców
W literaturze istnieje także podział praktyk na antykonkurencyjne i eksploatacyjne. Pierwsze wywierają bezp. wpływ na stan konkurencji i zagrażają interesom konkurencyjnym innych przedsiębiorców, drugie – skutkują naruszeniem interesów innych przedsiębiorców spoza sfery konkurencji, na innych rynkach właściwych.
Praktyki realizowane być mogą zarówno w drodze czynności prawnych jak i faktycznych, istotne znaczenie ma założenie, iż muszą być to czynności powtarzalne.Praktyki ograniczające konkurencje przyjmujące postać czynności prawnych objęte są sankcją nieważności. Nieważność następuje z mocy prawa, a decyzje w tej sprawie mogą mieć jedynie charakter deklaratywny. Praktykę ogr. konkurencję należy uznać za nieważną ex tunc(od momentu dokonania), sankcja ma charakter bezwzględny i wywiera skutek erga omnes.

151. Nadużywanie pozycji dominującej

Jest to zachowanie jednostronne, podejmowane wobec innych uczestników rynku i skierowane przeciwko nim, realizowane przez przedsiębiorcę pojedynczo w przeciwieństwie do porozumień ogr. konkurencję. Nadużycie takie może być przypisane jedynie przedsiębiorcom którzy na danym rynku zajmują pozycję dominującą tzn. dysponują odp. siłą rynkową pozwalająca na zapobieganie skutecznej konkurencji lub których udział w rynku przekracza 40%. Samo zajmowanie pozycji dominującej nie podlega zakazowi. Stosownie do ustawy o OKiK nadużywanie pozycji dominującej polega w szczególności na:
1) bezpośrednim lub pośrednim narzucaniu nieuczciwych cen, w tym cen nadmiernie wygórowanych albo rażąco niskich, odległych terminów płatności lub innych warunków zakupu albo sprzedaży towarów;
2) ograniczeniu produkcji, zbytu lub postępu technicznego ze szkodą dla kontrahentów lub konsumentów;
3) stosowaniu w podobnych umowach z osobami trzecimi uciążliwych lub niejednolitych warunków umów, stwarzających tym osobom zróżnicowane warunki konkurencji;
4) uzależnianiu zawarcia umowy od przyjęcia lub spełnienia przez drugą stronę innego świadczenia, niemającego rzeczowego ani zwyczajowego związku z przedmiotem umowy;
5) przeciwdziałaniu ukształtowaniu się warunków niezbędnych do powstania bądź rozwoju konkurencji;
6) narzucaniu przez przedsiębiorcę uciążliwych warunków umów, przynoszących mu nieuzasadnione korzyści;
7) podziale rynku według kryteriów terytorialnych, asortymentowych lub podmiotowych.

Nieco odmiennie od powyższej formuły jest określenie zakazu nadużywania PD w TfUE- zakaz nadużywania tej pozycji w zakresie, w jakim może wpłynąć na handel między państwami członkowskimi. Dalej następuje tak samo jak w polskiej ustawie przykładowe wyliczenie nadużyć. Zakaz nadużywania PD w obydwu aktach ma charakter bezwzględny i nie podlega wyłączeniom.

152. Praktyki naruszające zbiorowe interesy konsumentów

Za taką praktykę uznaje się godzące w zbiorowe interesy konsumentów bezprawne działania przedsiębiorcy, w szczególności polegające na:
1) stosowaniu w umowach postanowień wpisanych do rejestru postanowień wzorców umowy uznanych za niedozwolone,) - Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów prowadzi rejestr tych postanowień, zwanych także klauzulami abuzywnymi;
2) naruszeniu obowiązku udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i pełnej informacji (np. niewłaściwe oznakowanie towarów, podanie innych cen towarów na wywieszkach na półkach niż ceny naliczane przez kasy; informowanie, że z powodu likwidacji sklepu dokonywana jest wyprzedaż produktów, co nie jest zgodne z prawdą i ma na celu tylko przyciągnięcie większej liczby klientów);
3) nieuczciwych praktykach rynkowych lub czynach nieuczciwej konkurencji, tj. praktykach uregulowanych w ustawie o przeciwdziałaniu nieuczciwym praktykom rynkowym.
Powyższy katalog ma charakter przykładowy. Aby móc uznać inne, nie mieszczące się w powyższych kategoriach, działania przedsiębiorcy, za naruszające zbiorowe interesy konsumentów, muszą zostać spełnione trzy przesłanki:
1) musi być działanie przedsiębiorcy-nawet jego zaniechanie i niepodejmowanie żadnych działań,
2) musi istnieć bezprawność tego działania - występuje ona wtedy, gdy przedsiębiorca narusza obowiązujące normy prawne, np. przez niedopełnienie obowiązków wobec konsumentów, które są obłożone sankcją karną, administracyjną, cywilną lub nawet dyscyplinarną
3) działanie to musi godzić w zbiorowy interes konsumentów - zgodnie z orzecznictwem, przedmiotem ochrony nie są interesy indywidualnego konsumenta ani grupy indywidualnych konsumentów, ale wszystkich - aktualnych lub potencjalnych - klientów traktowanych jako grupa uczestników rynku zasługująca na szczególną ochronę (np. wszystkich abonentów, którzy skorzystali z określonej promocji).
153. Słuszne interesy konsumentów
Wykładni tego pojęcia należy dokonywać mając na uwadze przepisy ustawy z dnia 16 lutego 2007r. o ochronie konkurencji i konsumentów, w której to zdefiniowano pojęcie zachowania stanowiącego praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumentów. Przez taką praktykę, zgodnie z art. 23a ust. 1 należy rozumieć bezprawne działanie przedsiębiorcy godzące w interesy konsumentów. Zbiorowym interesem konsumentów nie jest jednak suma indywidualnych interesów konsumentów. Mamy z nim do czynienia wówczas, gdy bezprawna praktyka przedsiębiorcy dotyka nieograniczonej liczby osób – tzn. potencjalnie każdy może zostać przez nią poszkodowany.

154. Postępowanie wyjaśniające

Rodzaj postępowania antymopolowego pełniącego funkcję pomocniczą w stosunku do innych postępowań. Może być wszczęte przez Prezesa UOKiK w celu przeprowadzenia analizy rynku i zachowań przedsiębiorców. Postępowanie nie jest prowadzone przeciwko konkretnemu przedsiębiorcy, nie kończy się wydaniem decyzji merytorycznej, a jedynie postanowieniem. Post. wyjaśniające nie jest warunkiem sine qua non przeprowadzenia innego post. antymonopol. Jego celem może być w szczególności: ustalenie czy doszło do naruszenia przepisów uzasadniające wszczęcie post. antymonopol., badanie rynku – koncentracji np. czy zgłoszono zamiar koncentracji. Postępowanie nie powinno trwać dłużej niż 30 dni, a w sprawach szczególnie skomplikowanych – 60 dni. Post. kończy się postanowieniem Prezesa UOKiK.


155. Postępowanie antymonopolowe ( postępowanie w sprawach ograniczenia konkurencji)

Postępowanie dotyczy porozumień ograniczających konkurencję i nadużywania pozycji dominującej. Wszczynane jest każdorazowo z urzędu przez Prezesa UOKiK, z tym że zawiadomienie może zgłosić Prezesowi każdy zainteresowany. Zawiadomienie wymaga formy pisemnej i uzasadnienia, załącza się do niego niezbędną dokumentację. NIE WSZCZYNA SIĘ postępowania gdy:
1) Komisja Europejska prowadzi post. w sprawie lub sprawa ta została już przez Komisję rozstrzygnięta
2) organ ochronny konkurencji innego państwa członkowskiego prowadzi sprawę lub sprawa została już przez niego rozstrzygnięta
3) jeżeli od końca roku, w którym zaprzestano tych praktyk upłynął już rok.
Wszczęcie post. następuje postanowieniem Prezesa UOKiK. Stroną może być wyłącznie przedsiębiorca. W toku post. Prezes UOKiK, w drodze decyzji  może zobowiązać przedsiębiorcę  do zaprzestania działań(na czas określony), które mogą stanowić poważne i trudne do usunięcia zagrożenia dla konkurencji. Prezes UOKiK może wnioskować do Sądu Ochrony K i K o przeprowadzenie przeszukania w celu zajęcia przedmiotów mogących stanowić dowód w sprawie. Postępowanie powinno być zakończone nie później niż w terminie 5 miesięcy od jego wszczęcia.

156. Decyzje w postępowaniu antymonopolowym

Postępowanie w sprawie praktyk ogr. konkurencji konczą decyzje Prezesa UOKiK. Wyróżniamy 3 rodzaje takich decyzji:
1) Decyzja o uznaniu praktyki za ogr. konkurencję i nakazanie jej zaniechania
Wyd. po stwierdzeniu porozumień ogr. konkurencję lub nadużywaniu pozycji dominującej, a przedsiębiorca nie zaprzestał naruszeń
2) Decyzja o uznaniu praktyki za ogr. konkurencję i stwierdzająca jej zaniechanie
Wyd. po stwierdzeniu porozumień ogr. konkurencję lub nadużywaniu pozycji dominującej, gdy przedsiębiorca zaniechał naruszeń i ten fakt udowodnił
3) decyzja zobowiązująca
Wyd. w sytuacji gdy w toku postępowania zostanie uprawdopodobnione, że został naruszony zakaz praktyk ogr. konkurencję, a przedsiębiorca zobowiąże się do podjęcia lub zaniechania okr. działań Prezes UOKiK może zobowiązać przedsiębiorcę do wykonania tych działań. Łącznie nakłada na przedsiębiorcę obowiązek inf. o stopniu realizacji tych zobowiązań. Decyzja ta może zostać uchylona gdy:
-została wyd. w oparciu o fałszywe dane, dokumenty itp.
-przedsiębiorca nie wykonuje nałożonych zobowiązań
-za zgodą przedsiębiorcy, gdy nastąpiła zmiana okoliczności uzasad. wydanie decyzji.
W konsekwencji uchylenia Prezes UOKiK powinien orzec co do istoty sprawy.
Prezes może nadać decyzjom rygor natychmiastowej wykonalności.

157.  Powiatowy rzecznik konsumentów

Zgodnie z obowiązującym prawem, Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów podejmuje działania w przypadku naruszenia zbiorowych interesów konsumentów. Natomiast w sprawach indywidualnych bezpłatną pomoc prawną konsumenci mogą uzyskać m. in. u miejskich lub powiatowych rzeczników konsumentów. Do ich kompetencji należy:
zapewnienie bezpłatnego poradnictwa konsumenckiego i informacji prawnej w zakresie ochrony interesów konsumentów,
składanie wniosków w sprawie stanowienia i zmiany przepisów prawa miejscowego w zakresie ochrony interesów konsumentów,
występowanie do przedsiębiorców w sprawach ochrony praw i interesów konsumentów,
współdziałanie z właściwymi miejscowo delegaturami Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, organami Inspekcji Handlowej oraz organizacjami konsumenckimi,
wytaczanie powództwa na rzecz konsumentów oraz wstępowanie, za ich zgodą, do toczącego się postępowania w sprawach o ochronę interesów konsumentów.
Rzecznik konsumentów w sprawach o wykroczenia na szkodę konsumentów jest oskarżycielem publicznym w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia.

158.  Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów

Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów jest centralnym organem administracji państwowej. Odpowiada bezpośrednio przed Prezesem Rady Ministrów. Powoływany jest przez niego spośród osób wyłonionych w drodze otwartego i konkurencyjnego naboru. Do kompetencji Prezesa UOKiK należy kształtowanie polityki antymonopolowej oraz polityki ochrony konsumentów.
Kompetencje Prezesa UOKiK w zakresie ochrony konkurencji:
prowadzenie postępowań antymonopolowych w sprawach praktyk ograniczających konkurencję nadużywania pozycji dominującej na rynku oraz niedozwolonych porozumień (karteli).
Prezesowi UOKiK przysługuje także prawokontroli koncentracji, w celu niedopuszczenia do sytuacji, w której w wyniku łączenia się przedsiębiorców powstanie podmiot dominujący na rynku.
Opiniowanie projektów pomocy publicznej:
Prezes UOKiKopiniuje projekty pomocy publicznej udzielanej przedsiębiorcom w ramach programów pomocowych oraz decyzji indywidualnych przed ich wysłaniem do Komisji Europejskiej
monitoruje wsparcie udzielane przedsiębiorcom,
przygotowuje na podstawie sprawozdań podmiotów udzielających pomocy oraz jej beneficjentów raporty roczne o wsparciu państwa – przede wszystkim jego skuteczności i efektywności, a także wpływie na konkurencję.
Uprawnienia w dziedzinie ochrony konsumentów:
prowadzenie postępowań w sprawach praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów.
Postępowanie w sprawach praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów, jest jednym z trzech, obok postępowania wyjaśniającego oraz antymonopolowego, prowadzonych przed Prezesem Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Postępowanie wyjaśniające jest wszczynane z urzędu i może poprzedzać postępowanie w sprawie praktyk naruszających interesy, jeśli okoliczności wskazują, że prawdopodobnie naruszono przepisy ustawy.

Postępowanie w sprawach praktyk naruszających zbiorowe interesy także wszczynane jest z urzędu, a zgłoszenia na piśmie o podejrzenia stosowania takich praktyk może dokonać każdy, także organizacja zagraniczna, jeśli została wpisana na specjalną listę organizacji uprawnionych do składania takich wniosków w państwach członkowskich Unii Europejskiej. Przy czym nie wszczyna się postępowania, jeżeli od końca roku, w którym zaprzestano stosownych praktyk, upłynęło dwanaście miesięcy.

Praktyki naruszające zbiorowe interesy konsumentów nie są jednoznacznie określone w przepisach prawa. Przykładowo można wskazać takie działania, jak nieudzielanie konsumentom pełnej, rzetelnej i prawdziwej informacji o swoich towarach lub usługach, a także o ich cenach, pomimo istnienia ustawowego obowiązku czy stosowanie nieuczciwej reklamy, w tym reklamy wprowadzającej w błąd. Może być uznane za takie praktyki także zamieszczanie niedozwolonych klauzul we wzorcach umownych (regulaminach, powszechnie stosowanych umowach), szczególnie jeśli wcześniej klauzule takie znalazły się w prowadzonym przez Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów rejestrze klauzul niedozwolonych.

Postępowanie w sprawie praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów powinno zostać zakończone w przeciągu dwóch miesięcy. W przypadku spraw szczególnie skomplikowanych czas ten może zostać wydłużony do trzech miesięcy. W postępowaniu może być zawarta ugoda, jeżeli przemawia za tym charakter sprawy, a ugoda nie zmierza do obejścia prawa, nie narusza interesu publicznego lub słusznego interesu konsumentów. W decyzji uznającej praktyk za naruszające zbiorowe interesy konsumentów oraz nakazującej ich zaniechanie, Prezes UOKiK może określić również środki zmierzające do usunięcia skutków naruszenia interesów konsumentów, w szczególności zobowiązać przedsiębiorcę do złożenia oświadczenia o określonej treści i formie. Może też nakazać publikację decyzji w całości lub w części na jego koszt. Jeśli jednak przedsiębiorca przed wydanie decyzji zaprzestał stosowania takich praktyk, takiej decyzji nie wydaje się, a zaniechanie praktyk stwierdza się w decyzji kończącej postępowanie. Ponadto, nie wszczyna się postępowania w ogóle, jeśli od naruszenia przepisów ustawy upłynęło pięć lat.

Przed wydaniem decyzji przedsiębiorca może też zobowiązać się do zaprzestania praktyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów oraz podjęcia środków im zapobiegającym. Prezes UOKiK może wtedy nałożyć w drodze decyzji obowiązek wykonania takiego zobowiązania wraz z terminem. Przedsiębiorca powinien okresowo informować o stopniu realizacji zobowiązania, a w przypadku braku takich postępów – decyzja może zostać uchylona, a Prezes Urzędu orzeknie co do istoty sprawy. Od decyzji przysługuje odwołanie do Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów w terminie dwóch tygodni od dnia jej doręczenia.
podejmowanie działań zmierzających do wyeliminowania z obrotu prawnego niedozwolonych postanowień umownych – to znaczy kształtujących interesy konsumentów w sposób sprzeczny z prawem lub dobrymi obyczajami. kontrole wzorców umownych,
prowadzenie postępowań w sprawach ogólnego bezpieczeństwa produktów- służących ochronie zdrowia i życia konsumentów. W ich wyniku Prezes UOKiK może nakazać między innymi wycofanie z rynku wyrobu stwarzającego zagrożenie oraz nałożyć karę pieniężną w wysokości do 100 tys. zł,
monitorowanie systemu nadzoru rynku, który służy zapewnieniu, że w obrocie znajdują się wyłącznie produkty bezpieczne i spełniające zasadnicze wymagania

159. Komercjalizacja

1) dostosowanie działalności danego podmiotu gospodarczego do wymogów gospodarki rynkowej.
2) pierwszy etap prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych dokonywanej drogą kapitałową, polegający na przekształceniu przedsiębiorstw w jednoosobowe spółki akcyjne skarbu państwa.

Procedura przekształcenia regulowana jest szczegółowo przepisami ustawy o prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego, wymagającymi przedstawienia oceny sytuacji ekonomiczno-finansowej przedsiębiorstwa, projektu aktu założycielskiego spółki oraz projektu preferencji dla pracowników uczestniczących w spółce. Komercjalizacją objęte są przedsiębiorstwa o dobrej kondycji finansowej.

160. Akt komercjalizacji

Sporządza go minister właściwy do spraw Skarbu Państwa.
Akt ten jest formą działania organu administracji publicznej, jednak nie ma charakteru decyzji administracyjnej . Jest on wydawany „za Skarb Panstwa” .
W akcie komercjalizacji ustala się:
-statut spółki
-wysokość kapitału zakładowego spółki
-imiona i nazwiska członków organów 1 kadencji
- osobę upoważnioną do zgłoszenia wniosku o wpisanie spółki do rejestru przedsiębiorców, jeżeli jest to kto inny niż zarząd.
Akt zastępuje czynności poprzedzające rejestracje spółki określone w KSH. Niezwłocznie po sporządzeniu aktu osoba upoważniona lub zarząd zgłasza do sądu rejestrowego wniosek o wpisanie spółki do rejestru przedsiębiorców KRS. Dniem komercjalizacji jest 1 dzień miesiąca przypadający po wpisaniu spółki do rejestru i z tym dniem następuje skutek wykreslenia przedsiębiorstwa państwowego z rejestru.

161. Komercjalizacja przedsiębiorstw państwowych

Komercjalizacja polega na przekształceniu przedsiębiorstwa państwowego w spółkę. (Zmiana formy organizacyjno-prawnej) Jest to spółka kapitałowa prawa handlowego.
Komercjalizacji przedsiębiorstwa Panstwowego dokonuje minister właściwy do spraw Skarbu Państwa. Wyłączenia od komercjalizacji:
Przedsiębiorstwa państwowe:
-postawione w stan likwidacji lub upadłości
-wykonujące prawomocną decyzję o podziale lub upadłości
-objęte postępowaniem układowym lub bankowym ugodowym
-zarządzane na podstawie umowy o zarzadzaniu przedsiębiorstwem
- działające na podstawie innych ustaw niż ta o przedsiębiorstwach państwowych
- objete wnioskiem o dokonanie prywatyzacji bezpośredniej lub zarządzeniem na ten temat
- wykonujące działalność w zakresie międzynarodowego transportu morskiego
Komercjalizacji dokonuje minister z wlasnej inicjatywy (wtedy zawiadamia dyrektora, rade pracowniczą i organ zalozycielksi)  lub na wniosek organu założycielskiego (czyli organu administracji publicznej sprawującego nadzór) lub dyrektora i rady pracowniczej

162. Komercjalizacja z konwersją wierzytelności

Przepisy o tym uchylone wraz z wejściem Polski do UE. Dotyczyło prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych. Przedsiębiorstwa te podlegały, za zgoda ich wierzycieli, przekształceniu w spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, wierzyciele zaś obejmowali udziały w spółkach w zamian za swoje wierzytelności (wierzytelności konwertowane).
Przepisy zostały uchylone, ze względu na swoistą postać oddłuzania przedsiębiorstw.
(tyle podręcznik Powałowskiego, więc styka)

163. Prywatyzacja pośrednia

Przeprowadzana jest w ramach dwóch etapów:
1) Komercjalizacja przedsiębiorstwa państwowego
2) Sprzedaż akcji lub udziałów tzw. Jednoosobowej spółki Skarbu Państwa powstałej w wyniku komercjalizacji
Komercjalizacja – obejmuje czynności mające na celu zmiany o charakterze organizacyjnym, które sprowadzają się do utworzenia nowego podmiotu działalności gospodarczej mającego odmienną formę organizacyjno-prawna, inny status prawny… (więcej w zagadnieniu nr „Komercjalizacja”)
2 etap : omówiony dokładnie w zagadnieniu nr („sprzedaż akcji i udziałów jednoosobowych spółek Skarbu Państwa”)

164. Prywatyzacja bezpośrednia ( wniesienie przedsiębiorstwa do spółki )

Przeprowadzana na podstawie ustawy o komercjalizacji prywatyzacji dotyczy przedsiębiorstw państwowych oraz jednoosobowych spółek Skarbu Państwa.
Przedmiot-Przedsiębiorstwo będące zespołem składników niematerialnych i materialnych przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej (551 KC)
Czynności prywatyzacyjnych dokonuje w imieniu Skarbu Państwa organ założycielski, czyli w praktyce organ administracji publicznej sprawujący nadzór nad przedsiębiorstwem:
- na wniosek dyrektora i rady pracowniczej
- wobec złożonej oferty nabycia przedsięb., zawiązania spółki lub zawarcia umowy korzystania
Organ założycielski wydaje zarządzenie o prywatyzacji bezp – za zgodą ministra właściwego ds. Skarbu Państwa. Nie ma na nie odwołania, sprzeciwu. Z dniem jego wydania ustaje działalność dotychczasowych organów, a ich funkcje wykonuje pełnomocnik ds. prywatyzacji
Sposoby prywatyzacji:
- sprzedaż (zagadnienie np. „Sprzedaż przy prywatyzacji bezpośredniej”
- wniesienie przedsiębiorstwa do spółki
- oddanie przedsiębiorstwa do odpłatnego korzystania
(każdy sposób omówiony jako oddzielne zagadnienie- nr
WNIESIENIE PRZEDSIĘBIORSTWA DO SPÓŁKI:
Następuje w trybie negocjacji podjętych na podstawie publicznego zaproszenia.
A)Akcjonariusze inni niż Skarb Państwa powinni wnieść do takiej spółki wkłady na pokrycie co najmniej 25% kapitału zakładowego.
B)Uprawnionym pracownikom w spółce oraz rolnikom lub rybakom przysługuje prawo nieodpłatnego nabycia do 15% akcji należących do Skarbu Państwa
C)Akcjonariuszami, obok Skarbu Państwa, są wyłącznie osoby będące pracownikami przedsiębiorstwa państwowego, rolnicy, rybacy – powinni wnieść wkłady na pokrycie 10% kapitału zakładowego. – w takim przypadku statut spółki powinien okreslać obowiązek corocznego oferowania tego rodzaju akcjonariuszom akcji w takiej liczbie, żeby po 5 latach od wpisania do rejestru mieli ich w sumie 51 %

165. Prywatyzacja kapitałowa

Według profesora Powałowskiego, w jego książce twierdzi on, że prywatyzację pośrednią nazywamy inaczej kapitałową, więc zapraszam do zagadnienia nr  „prywatyzacja pośrednia”

166. Formy prywatyzacji pośredniej/  bezpośredniej

Według ustaw Możemy wyróżnić prywatyzację pośrednią (kapitałową) i bezpośrednią
Formy bezpośredniej:
- sprzedaż
- wniesienie do spółki kapitałowej jako aportu
- oddanie do czasowego, odpłatnego korzystania spółce pracowniczej z możliwością nabycia w okresie korzystania przez spółkę.
Formy pośredniej (kapitałowej)
- polega na przekształceniu przedsiębiorstwa państwowego w jednoosobowa spółkę Skarbu Państwa (komercjalizacja) za pomocą aktu komercjalizacji, a następnie  zbywaniu akcji lub udziałów w kapitale zakładowym takiej spółki osobom prywatnym
- można ponadto  objąć akcje o podwyższonym kapitale zakładowym jednoosobowych spółek Skarbu Państwa powstałych w wyniku komercjalizacji przez podmioty inne niż Skarb Państwa lub inne niż państwowe osoby prawne
Przy prywatyzacji podmiotów o szczególnym znaczeniu dla gospodarki państwa – zgoda RM
(omówienie szczegółowe w poszczególnych zagadnieniach)

167. Sprzedaż przy prywatyzacji bezpośredniej

Sprzedaż – tryb przetargu publicznego lub negocjacji podjętych na podstawie publicznego zaproszenia.
Tryb negocjacji – w umie należy uwzględnić poczynione zobowiązania kupującego w zakresie inwestycji , ochrony środowiska, dóbr kultury oraz ochrony miejsc pracy
Integralna część umowy – zobowiązania socjalne
Zaplata – możliwa w ratach, pod warunkiem zabezpieczenia kwoty pozostałej do zaplaty. 1 rata-co najmniej 20% ceny. Spłata – nie dłużej niż 5 lat.

168. Prywatyzacja przedsiębiorstw państwowych
Generalnie do prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych odnoszą się wszystkie podpunkty opracowywane na temat prywatyzacji pośredniej i bezpośredniej, więc zarys wszystkiego, którego nie będę tutaj powielał.

169. Oddanie przedsiębiorstwa do płatnego korzystania przy prywatyzacji bezpośredniej ( odpłatne korzystanie)

Z wykładu:

Oddanie przedsiębiorstwa do odpłatnego korzystania spółce pracowniczej:
Spółka pracownicza to spółka kapitałowa, do której przystępuje bezwzględna większość pracowników państwowej osoby prawnej;
Spółka musi mieć odpowiedni własny majątek;
Powinny do niej przystąpić także osoby trzecie, niebędące byłymi pracownikami państwowej osoby prawnej;
Spółka przez określony czas może korzystać z przedsiębiorstwa i ma prawo do jego nabycia;
Ma także uprawnienie aby po okresie umownego korzystania z przedsiębiorstwa zrezygnować z tego korzystania – wówczas wraca on do dysponenta majątkiem skarbu państwa, czyli do wojewody;
Wojewoda może przedsiębiorstwem dowolnie dysponować – może je zbyć w całości lub w częściach;


        Najczęściej wykorzystywany sposób przeprowadzania prywatyzacji bezpoś.
Mogą być tak prywatyzowane przedsiębiorstwa, w których wartość rocznej sprzedaży towarów i usług nie jest wyższa od równowartości w złotych 6 mln EURO, a wysokość funduszy własnych nie wyższa niż równowartość w złotych 2 mln EURO.
Oddanie na rzecz spółki, muszą łącznie zachodzić warunki :
-do spółki przystąpiła ponad połowa pracowników,rolnikow, rybaków (w zależności)
- akcjonariusz = osoba fizyczna (minister właściwy ds. Skarbu Państwa może zezwolić na prawne)
- opłacony kapitał zakładowy nie jest niższy niż 20% wysokości funduszu założycielskiego i funduszu przedsiębiorstwa
-co najmniej 20% akcji zostało objętych przez osoby niezatrudnione w prywatyzowanym przedsiębiorstwie państwowym.
Możliwość oddania do odplatnego korzystania osobie fizycznej lub prawnej Przez Skarb Państwa– w trybie przetargu bądź negocjacji , kiedy w ciągu 6 miesięcy od dnia złożenia wniosku o prywatyzację nie zostanie złożony wniosek o wpisanie do rejestru przedsiębiorców spółki spełniającej warunki powyżej.

Oddanie w drodze umowy. Strony- Skarb Państwa i przejmująca spółka, okres- max 15 lat. Można zawsrzeć w umowie postanowienia o przejściu prawa własności przedsiębiorstwa na spółkę po upływie czasu umowy. Można też ustanowic prawo nabycia przedsiębiorstwa przed upływem okresu umownego korzystania.
Prawa i obowiązki Skarbu Państwa – wykonuje minister właściwy. Organ założycielski (adm. Publicznej sprawujący nadzór) po zawarciu umowy przekazuje ministrowi niezbędne informacje i dokumenty do wykonania praw i obowiązków z umowy.
Rozwiązanie umowy  – możliwe przez Skarb Państwa przed upływem okresu, na który została zawarta, gdy:
- nie wykonuje lub nienależycie wykonuje swoje zobowiązania wynikające z zawartej umowy
W przypadku rozwiązania umowy Skarb Państwa może:
- przeprowadzić prywatyzację tego przedsiębiorstwa
-zbyc odpłatnie jego składniki w trybie przetargu, negocjacji
- wnieść przedsiębiorstwo do jednoosobowej spółki Skarbu Państwa
- przekazać je odplatnie jednostce samorządu terytorialnego.

171. Narodowe Fundusze inwestycyjne

Utworzone przez Skarb Państwa jako jednoosobowe spółki Skarbu Państwa mające forme spółek akcyjnych. W skali gospodarki utworzono ich 15. Tworzone głównie w celu przeprowadzenia prywatyzacji. Celem szczególnym było pomnażanie majatku, w szczególności przez powiększanie wartości akcji spółek, w których NFI było akcjonariuszami. NFI powinno wykonywać wszelkie prawa z akcji tych spółek i dążyć do poprawienia efektywności ich gospodarowania. NFI zostały wyposażone w środki majątkowe o porównywalnej wartości.  Zarządzanie majątkiem NFI odbywało się przez radę nadzorczą, która może zawrzeć umowę o zarządzanie z odpowiednim przedsiębiorcą zarządzającym.

172. Prywatyzacja w ramach NFI

Prywatyzacja w ramach NFI dotyczyła wybranej grupy przedsiębiorstw państwowych, które poddane zostały komercjalizacji i przekształceniu w jednoosobowe spółki Skarbu Państwa.  Dotyczyła także istniejących już jednoosobowych spółek Skarbu Państwa. Zakładano, że akcje jednych jak i drugich wniesione zostano do Narodowych Funduszy Inwestycyjnych. NFI wyposażone zostały w środki majątkowe Skarb Państwa wniósł do każdej 60% akcji każdej ze spółek.  27% akcji powinno znaleźć się w posiadaniu wszystkich NFI, natomiast pozostałe 33 % akcji należało do jednego NFI. Zastrzeżono, że 15% akcji spółek zostanie nieodpłatnie udostępnione pracownikom przedsiębiorstw państwowych. Aby prywatyzacja mogła być możliwa po dokonaniu wskazanych wyżej przekształceń emitować zaczeto „ powszechne swiadectwa udziałowe” wymieniane następnie na akcje NFI.  Powszechne Świdectwa Udziałowe – papiery wartościowe na okaziciela emitowane przez Skarb Państwa reprezentowany przez właściwego ministra. Prawo do jego uzyskania miał każdy pełnoletni Polak. Prawo to było niezbywalne i nie ulegało dziedziczeniu. Świadectwa mogły ulec wymianie w Krajowym Depozycie Papierów Wartościowych za pośrednictwem biura maklerskiego na akcje NFI. 1 Świadectwo = 5 akcji w dowolnie wybranych pięciu NFI.

173. Prywatyzacja w rolnictwie ( kto – agencja nieruchomości rolnych , co: nieruchomości rolne SP)

Wcześniej: PGR – zły zarząd, mała efektywność. Gospodarstwa indywidualne – zła struktura (małe, nisko produktywne, brak możliwości usprzętowienia). Gospodarka rynkowa wymogła zmiany.
Zmiany własnościowe: uprzednia restrukturyzacja i stworzenie podstaw prawnych dla dokonania swobodnego obrotu nieruchomościami rolnymi.
Restrukturyzacja: wiązała się z likwidacją państwowych gospodarstw rolnych i powstaniem rządowych agencji mających wspierac prywatną gospodarkę w rolnictwie i odpowiednio ją kształtować.
Powstały: Agencja Rynku Rolnego, Agencja Restrukturyzacji i Modenizacji Rolnictwa,Agencja Nieruchomości Rolnych. Oraz Izby Rolnicze – samorząd
Zmiany normatywne: likwidacja ograniczeń w obrocie nieruchomościami rolnymi. Zlikwidowano wymóg by osoby nabywające legitymowały się uprawnieniami rolniczymi o charakterze praktycznym i teoretycznym  - wolność zawodu.
Prywatyzacja: następuje w drodze sprzedaży przez ANR składników majątku znajdujących się w Zasobie Własności Rolnej Skarbu Państwa.
ANR sporządza wyraz nieruchomości do sprzedania i ogłasza w danej miejscowości przez 14 dni przed ogłoszeniem przetargu. Oznaczenie najważniejszych danych o nieruchmości  (rodzaj użytku, dane z ewidencji gruntów,  Ogłoszenie o zasięgu co najmniej wojewódzkim – nieruchomość o równowartości 10 tys. Kwintali żyta.
Sprzedaż może nastąpić,jeżeli 1 nabywca nabywa mniej niż 500 ha.
Pierwszeństwo nabycia:
- pierwotny właściciel zbywanej działki lub jego spadkobiercy (jeżeli była przejęta przez Skarb Państwa przed 1.1.92r.
- spółdzielni produkcyjnej władającej faktycznie
- dzierżawcy zbywanej nieruchomości  (co najmniej 3 lata dzierżawy)
- zarządzającemu specjalną strefą ekonomiczną – jeżeli leży w granicach strefy.
O przeznaczeniu do zbycia Agencja informuje nabywcę na piśmie (z podaniem ceny, terminu do złożenia wniosku o nabycie na warunkach z zawiadomienia) Osoba korzystająca z pierwszeństwa w nabyciu nieruchomości powinna złożyć oświadczenie o zgodzie na warunki z zawiadomienia.
W razie zgłoszenia kilku równorzędnych ofert – pierwszeństwo osoba objęta przepisami o ubezpieczeniu społecznym rolników oraz pracownik i spółka pracowników zlikwidowanego przedsiębiorstwa gospodarki rolnej. Kilku takich oferentów – ten co daje najlepsze gwarancje należytego prowadzenia.

Agencja może zastrzec, że w przetargu mogą uczestniczyć tylko:
- os. Fizyczne, które posiadają gospodarstwo rolne w gminie, gdzie znajduje się nieruchomość lub pracownikami zlikwidowanych PGR, którzy chcą utworzyć gospodarstwo lub rolnikami co sprzedali nieruchomości na cale publiczne przed 31.12.91
-osoby, które mogą być objęte programem osadnictwa rolnego
-repatrianci
- spółki utworzone przez pracowników zlikwidowanych PGR.

W razie sprzedaży nabytego gruntu przez nabywce – Agencja prawo pierwokupu w ciągu 5 lat.

Oprócz sprzedaży można też:  oddawać do odpłatnego korzystania, oddać administratorowi w celu gospodarowania, przekazac w zarząd, zamienić z inną nieruchomością

174. Uwłaszczenie przedsiębiorstwa państwowego.

Przed uwłaszczeniem  państwowe osoby prawne nie dysponowały żadnymi własnymi prawami . Właścicielem było Państwo. Zmieniło się to w 1990 roku. Nastąpiło „odstąpienie” przez Państwo na rzecz państwowych osób prawnych prawa własności.
Uwłaszczenie prowadziło przede wszystkim do uznania, że państwowe osoby prawne – przede wszystkim przedsiębiorstwa państwowe, mogą być i są podmiotami praw i obowiązków majątkowych. W szczególności prawa własności i innych praw rzeczowych, a następnie przekazania tym podmiotom prawa własności i prawa użytkowania wieczystego w odniesieniu do konkretnych składników majątku pozostającego do ich dyspozycji.  W praktyce polegało to na nabyciu przez państwowe osoby prawne prawa użytkowania wieczystego gruntów, a przejciu na własność budynków, lokali i innych urządzeń. Nabycie następowało z mocy prawa.
Uwłaszczenie stało się przesłanką koncepcji realizacji prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych.
Doprowadziło ono też do określenia granic autonomii w obszarze praw majątkowych oraz wzmocnienia pozycji prawnej.

175. Nacjonalizacja

Jest to postać przekształcenia własnościowego charakteryzująca się przejęciem przez Państwo od osób prywatnych i instytucji pozapaństwowych prawa własności. Nacjonalizacja ma charakter przymusowy, jest to władcze przejęcie mienia od osób prywatnych. Brak było porozumienia z dawnym właścicielem, była to jednostronna ingerencja w sferę prawa własności., na skutek ktorej państwo nabywało własność w sposób pierwotny. Proces ten miał miejsce w Polsce w latach 40 i 50 XX w. Obejmowała min. Dobra ziemskie, przedsiębiorstwa, apteki, fundacje, tabor żeglugi, lasy, dobra kościelne i inne.  Uzasadniano go potrzebą planowej odbudowy gospodarki narodowej.  Związana była z nowym wówczas ustrojem komunistycznych szerzącym ideę równości ekonomicznej wszystkich klas oraz walki z pozostałościami przywilejów obszarniczo-feudalnych. W Polsce to Państwo (nie Skarb Państwa) stał się podmiotem mienia ogólnonarodowego. Nacjonalizacji dokonywano ex lege, z tym, ze przy nieruchomościach potrzebna była decyzji organu będąca podstawą przejęcia i wypłaty odszkodowania.  Odszkodowanie miało być wypłacane w papierach wartościowych, jego wysokość ustalały specjalne komisje. Obowiązkowo uwzględniano przy tym:
- ogólne obniżenie wartości majątku narodowego,
- czystą wartość przedsiębiorstwa w dniu przejęcia
- obniżenie wartości przedsiębiorstwa na skutek działań wojennych
-wysokość nakładów dokonanych po 1.09.1939 roku
- inne okoliczności szczególne.
W praktyce odszkodowania nie otrzymało wielu właścicieli.  Przejęte przedsiębiorstwa przeszły w całości na rzecz państwa lub polski osób prawnych prawa publicznego wraz ze wszelkimi prawami majątkowymi i niemajątkowymi (patenty, licencje itp.) oraz wolne od obciążeń i zobowiązań z wyjątkiem tych o charakterze publiczno-prawnym, służebności gruntowych, oraz zobowiązań ze stosunku najmu pracy, oraz odpowiedzialności za delikty.
- Nacjonalizacja Kapitałowa – przejmowanie przez państwo akcji spółek a przez to kontrola poszczególnych instytucji finansowych i przedsiębiorcow. Cel – zapobieżenie upadłości danego podmiotu.

176. Zbycie Nieruchomości Skarbu Państwa

Sprzedaż nieruchomości albo oddanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej wymaga zawarcia umowy w formie aktu notarialnego. Oddanie nieruchomości gruntowej w użytkowanie wieczyste i przeniesienie tego prawa w drodze umowy wymaga wpisu w księdze wieczystej.
Sprzedaż nieruchomości albo oddanie w użytkowanie wieczyste nieruchomości gruntowej następuje w drodze przetargu lub w drodze bezprzetargowej, stosownie do przepisów rozdziału 4 niniejszego działu.
Warunki zbycia nieruchomości w drodze przetargu obwieszcza się w ogłoszeniu o przetargu. Warunki zbycia nieruchomości w drodze bezprzetargowej ustala się w rokowaniach przeprowadzanych z nabywcą.
Nieruchomość jest zbywana w drodze bezprzetargowej, jeżeli:
1)  jest zbywana na rzecz osoby, której przysługuje pierwszeństwo w jej nabyciu, stosownie do art. 34;
2)  zbycie następuje między Skarbem Państwa a jednostką samorządu terytorialnego oraz między tymi jednostkami;
3)  jest zbywana na rzecz osób, o których mowa w art. 68 ust. 1 pkt 2;
4)  zbycie następuje w drodze zamiany lub darowizny;
5)  sprzedaż nieruchomości następuje na rzecz jej użytkownika wieczystego;
6)  przedmiotem zbycia jest nieruchomość lub jej części, jeśli mogą poprawić warunki zagospodarowania nieruchomości przyległej, stanowiącej własność lub oddanej w użytkowanie wieczyste osobie, która zamierza tę nieruchomość lub jej części nabyć, jeżeli nie mogą być zagospodarowane jako odrębne nieruchomości;
7)  ma stanowić wkład niepieniężny (aport) do spółki albo wyposażenie nowo tworzonej państwowej lub samorządowej osoby prawnej, lub majątek tworzonej fundacji;
8)  jest zbywana na rzecz zarządzającego specjalną strefą ekonomiczną, na której terenie jest położona;
9)  przedmiotem zbycia jest udział w nieruchomości, a zbycie następuje na rzecz innych współwłaścicieli nieruchomości;
10)  jest zbywana na rzecz kościołów i związków wyznaniowych, mających uregulowane stosunki z państwem, na cele działalności sakralnej;
wojewoda - w odniesieniu do nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa, a odpowiednia rada lub sejmik - w odniesieniu do nieruchomości stanowiących własność jednostki samorządu terytorialnego, odpowiednio w drodze zarządzenia lub uchwały, mogą zwolnić z obowiązku zbycia w drodze przetargu nieruchomości przeznaczone pod budownictwo mieszkaniowe lub na realizację urządzeń infrastruktury technicznej albo innych celów publicznych
W przypadku zbywania nieruchomości osobom fizycznym i prawnym pierwszeństwo w ich nabyciu, z zastrzeżeniem art. 216a, przysługuje osobie, która spełnia jeden z następujących warunków:
1)  przysługuje jej roszczenie o nabycie nieruchomości z mocy niniejszej ustawy lub odrębnych przepisów, jeżeli złoży wniosek o nabycie przed upływem terminu określonego w wykazie, o którym mowa w art. 35 ust. 1; termin złożenia wniosku nie może być krótszy niż 6 tygodni, licząc od dnia wywieszenia wykazu;
2)  jest poprzednim właścicielem zbywanej nieruchomości pozbawionym prawa własności tej nieruchomości przed dniem 5 grudnia 1990 r. albo jego spadkobiercą, jeżeli złoży wniosek o nabycie przed upływem terminu określonego w wykazie, o którym mowa w art. 35 ust. 1; termin złożenia wniosku nie może być krótszy niż 6 tygodni, licząc od dnia wywieszenia wykazu;
3)  jest najemcą lokalu mieszkalnego, a najem został nawiązany na czas nieoznaczony.
Nieruchomości stanowiące przedmiot własności Skarbu Państwa mogą być sprzedawane jednostkom samorządu terytorialnego za cenę niższą niż ich wartość rynkowa lub oddawane tym jednostkom w użytkowanie wieczyste bez pobierania pierwszej opłaty. Nieruchomości stanowiące przedmiot własności jednostek samorządu terytorialnego mogą być sprzedawane Skarbowi Państwa lub innym jednostkom samorządu terytorialnego za cenę niższą niż wartość rynkowa nieruchomości albo oddawane im w użytkowanie wieczyste bez pobierania pierwszej opłaty.

177. Sprzedaż akcji jednoosobowych spółek Skarbu Państwa

Jest to drugi etap prywatyzacji pośredniej. W jego ramach dokonuje się zbywanie akcji lub udziałów jednoosobowej spółki Skarbu Państwa. Jest to dokonywanie przekształcenia o charakterze własnościowym.
Tryby zbywania:
-oferta ogłoszona publicznie,
-przetarg publiczny
-negocjacje na podstawie zaproszenia
-przyjęcie oferty na wezwanie (w zw. Z ustawą z 29.07.2005 o ofercie publicznej i warunkach wypowiadania instrumentów finansowych…)
- aukcji ogłoszonej publicznie, jeżeli cena wywoławcza nie jest niższa od wartości księgowej akcji.
- sprzedaży na rynku regulowanym
Oferta ogłoszona publicznie
Oferta zbycia akcji Skarbu Państwa powinna zawierać, w szczególności: dane indywidualizujące zbywcę; podstawę prawną zbycia akcji; firmę, siedzibę, adres spółki; przedmiot jej działalności; liczbę i rodzaj oferowanych akcji/udziałów; ich wartość nominalną; cenę sprzedaży akcji/udziałów; początek i koniec terminu związania ofertą przez składającego ofertę; miejsce składania pisemnych oświadczeń o przyjęciu oferty; wysokość wadium.
Z chwilą dojścia do składającego ofertę pierwszego oświadczenia o jej przyjęciu następują dwa skutki prawne. Po pierwsze, dochodzi do zawarcia umowy sprzedaży akcji. Po drugie, w stosunku do pozostałych adresatów oferta przestaje wiązać. W przypadku niewpłacenia w terminie ceny za akcje zawarta w ten sposób umowa przestaje obowiązywać, a wpłacone wadium przepada.

Przetarg publiczny
Przetarg publiczny polega na publicznym zaproszeniu potencjalnych nabywców do składania przez ofert na zakup akcji/udziałów Skarbu Państwa.
W ogłoszeniu o przetargu określa się m.in. liczbę i rodzaj akcji, ich wartość nominalną, minimalną cenę sprzedaży jednej akcji oraz maksymalny okres związania uczestnika przetargu ofertą, formę, miejsce, tryb wniesienia wadium.
W określonym w zaproszeniu czasie potencjalni nabywcy po spełnieniu dodatkowych wymogów otrzymują pisemną informację o spółce. Po upłynięciu terminu składania ofert komisja powołana przez Ministra Skarbu Państwa otwiera wszystkie złożone przez potencjalnych nabywców oferty, ocenia ich zgodność z ogłoszeniem oraz dokonuje wyboru najkorzystniejszej oferty albo odstępuje od przeprowadzenia przetargu bez dokonania wyboru.

Umowa kupna-sprzedaży akcji/udziałów podpisywana jest w imieniu Skarbu Państwa przez Ministra Skarbu Państwa.

Rokowania podjęte na podstawie publicznego zaproszenia.
Zaproszenie do rokowań powinno zawierać, w szczególności: dane dotyczące zbywcy; podstawę prawną zbycia akcji/udziałów; dane dotyczące spółki; liczbę, rodzaj akcji; ich wartość nominalną; wskazanie przedmiotu rokowań; miejsce, tryb formę oraz termin złożenia odpowiedzi na zaproszenie do rokowań. Zbywca ma prawo zastrzeżenia w zaproszeniu do rokowań, w szczególności, iż może odstąpić od rokowań bez podawania przyczyn, zmienić procedurę i harmonogram rokowań.
Rokowania z potencjalnym nabywcą mają za przedmiot w przede wszystkim liczbę akcji/udziałów, cenę sprzedaży, warunki zapłaty, zobowiązania inwestycyjne, pakiet socjalny.

W procedurze rokowań dopuszcza się możliwość udzielenia wyłączności negocjacyjnej.
W trakcie trwania rokowań pracownicy Ministerstwa Skarbu Państwa oraz doradcy prywatyzacyjni nie informują osób trzecich o potencjalnych inwestorach i o przebiegu negocjacji. Do wiadomości publicznej podawane są tylko informacje uzgodnione z nabywcą, po podpisaniu umowy kupna-sprzedaży akcji.

Przyjęcie oferty przez podmiot ogłaszający wezwanie
Minister Skarbu Państwa, działając w imieniu Skarbu Państwa, może sprzedać akcje w odpowiedzi na wezwanie akcjonariuszy spółki publicznej uprawnionych lub zobowiązanych do wezwania:
- do zapisania się na sprzedaż akcji spółki publicznej przez wszystkich pozostałych akcjonariuszy,
- do zapisania się na sprzedaż w obrocie wtórnym, w okresie krótszym niż 90 dni, akcji dopuszczonych do publicznego obrotu, zapewniających co najmniej 10% ogólnej liczby głosów na walnym zgromadzeniu,
- do zapisania się na sprzedaż pozostałych akcji spółki publicznej na rzecz akcjonariusza, który stał się posiadaczem akcji spółki, w liczbie zapewniającej łącznie ponad 50% ogólnej liczby głosów na walnym zgromadzeniu.
RM może wyrazić zgodę na inny tryb, np. wniesienie akcji do innej jednoosobowej spółki Skarbu Państwa.
Akcje i udziały zbywa minister właściwy ds. Skarbu Państwa
Rozpoczęcie zbycia powinno być poprzedzone zleceniem dokonania analizy ustalenia stanu i perspektyw rozwoju przedsiębiorstwa spółki i innych…
Nie odpłatne nabycie: uprawnieni są pracownicy lub zarządcy, z dnia wykreślenia z rejestru komercjalizowanego przedsiębiorstwa, a także Ci co pracowali tam min. 10 lat. Także rolnicy i rybacy co dostarczali surowce do przedsiębiorstwa w okresie co najmniej ostatnich 5 lat.
Nieodpłatna nabycie dotyczy 15% udziałów objętych przez Skarb Państwa, ale łączna wartość przedmiotu nabycia nie może przekroczyć iloczynu liczby uprawnionych i kwoty 18 średnich wynagrodzeń (wtf?!) w sektorze przedsiębiorstw.
Uprawnienie mogą wykonać, jeżeli w ciągu 6 mies. Od wpisania spółki do rejestru złożą pisemne oświadczenie o zamiarze nabycia. Prawo nabycia: pomiędzy 3 a 24 miesiącem od rozpoczęcia zbywania akcji. Nie można nimi obracać przed upływem 2 lat od rozpoczęcia zbycia wszystkich akcji, a Ci co są członkami zarządu spółki mogą po 3 latach.
Prawo nieodpłatnego nabycia – dziedziczne, przysługuje tylko w jednej spółce.

178. Wywłaszczenie

Wywłaszczenie – ograniczenie lub pozbawianie prawa własności, użytkowania wieczystego lub innego prawa rzeczowego.


Dopuszczalne jedynie na cele publiczne i za słusznym odszkodowaniem
Celami mogą być min. : wydzielenie gruntów pod drogi, lotniska, budowa i utrzymanie urządzeń przesyłowych wody, prądu, gazu, odprowadzania ścieków. Budowa i utrzymanie obiektów dla ochrony środowiska, urzędów, miejsc użyteczności publicznej, zakładów opieki zdrowotnej, przedszkoli, szkół. Poszukiwanie i wydobywanie kopalin.

Wartość odszkodowania – słuszna, czyli najczęściej wartość rynkowa. Określa się dla niej: rodzaj, stan położenie nieruchomości.

Można objąć wywłaszczeniem: nieruchomości położone na obszarach przeznaczonych w planach miejscowych na cele publiczne lub została dla nich wydana decyzja o lokalizacji inwestycji.
Wywłaszczenie tylko na rzecz Skarbu Państwa i jst
Sprawy o wywłaszczenie prowadzi starosta

Postępowanie wywłaszczeniowe:
Na rzecz Skarbu Państwa z urzędu albo zawiadomienia złożonego przez podmiot, który zamierza zrealizować cel publiczny. Na rzecz jst – wniosek jej organu wykonawczego.
Wniosek powinien określać:
- nieruchomość z podaniem księgi wieczystej
-cel publiczny na jaki będzie wywłaszczona
-powierzchnię
- dotychczasowy sposób korzystania
-właściciela
Wywłaszczenie może być dokonane jedynie, gdy cele publiczne nie mogą być zrealizowane w inny sposób. Poprzedzić to należy rokowaniami o zawarcie umowy cywilnoprawnej. Jeżeli bezskutecznie upłynie termin 2 mięsicy do zawarcia wskazanej umowy wszczyna się postępowanie. Termin liczy się od dnia zakończenia rokowań.  Możliwość zaoferowania nieruchomości zamiennej w rokowaniach.

Rozprawa administracyjna – gdy nieuregulowany stan prawny nieruchomości
Postępowanie kończy decyzja administracyjna. Decyzja staje się ostateczna – przejście prawa własności. Do czasu wykorzystania na wskazany cel można poprzedniemu właścicielowi oddać nieruchomość w dzierżawę na jego wniosek.
Najem, dzierżawa, trwały zarząd wygasają z upływem 3 miesięcy od czasu kiedy decyzja jest ostateczna.
Istnieje wywłaszczenie mające na celu ograniczenie prawa do nieruchomości.
Ograniczyć prawo do korzystania może starosta  przez udzielenie zezwolenia na zakładanie i przeprowadzanie ciągów drenażowych, przewodów i urządzeń do przesyłu (bla bla bla). Ograniczenie – zgodnie z planem miejscowym
Starosta zezwala na niezwłoczne zajęcie nieruchomości gdy:
- niezbędne dla ochrony życia zdrowia, gospodarki narodowej, ważnego interesu społecznego (czyli dokładnie nie wiadomo czego, czyli przekręty) , który będzie realizował cel publiczny

179. Trwały zarząd
Trwały zarząd jest formą prawną władania nieruchomością  państwową/ samorządową przez jednostkę organizacyjną.
2.[41]  Jednostka organizacyjna ma prawo, z zastrzeżeniem ust. 6, korzystania z nieruchomości oddanej w trwały zarząd, a w szczególności do:
1)  korzystania z nieruchomości w celu prowadzenia działalności należącej do zakresu jej działania;
2)  zabudowy, odbudowy, rozbudowy, nadbudowy, przebudowy lub remontu obiektu budowlanego na nieruchomości, zgodnie z przepisami Prawa budowlanego, za zgodą organu nadzorującego;
3 oddania nieruchomości lub jej części w najem, dzierżawę albo użyczenie.
Jednostka organizacyjna ma prawo wypowiedzenia, za zgodą organu nadzorującego, każdej umowy najmu, dzierżawy i użyczenia nieruchomości lub jej części, obciążających nieruchomość objętą trwałym zarządem, z zachowaniem trzymiesięcznego terminu wypowiedzenia.
Trwały zarząd ustanawia się na czas nieoznaczony lub czas oznaczony.
Z wnioskiem o ustanowienie trwałego zarządu występuje jednostka organizacyjna.
Trwały zarząd wygasa z upływem okresu, na który został ustanowiony, albo na skutek wydania decyzji właściwego organu o jego wygaśnięciu.  Właściwy organ może z urzędu wydać decyzję o wygaśnięciu trwałego zarządu w odniesieniu do nieruchomości lub jej części w razie stwierdzenia, że:
1)  nieruchomość nie została zagospodarowana zgodnie z decyzją o ustanowieniu trwałego zarządu;
2)  jednostka organizacyjna nie zawiadomiła właściwego organu o oddaniu nieruchomości lub jej części w najem, dzierżawę albo o użyczeniu lub nie uzyskała zgody, o której mowa w art. 43 ust. 2 pkt 3;
3)  nieruchomość jest wykorzystywana niezgodnie z jej przeznaczeniem określonym w decyzji,
Właściwy organ może orzec, w drodze decyzji, o przekazaniu trwałego zarządu między jednostkami organizacyjnymi na ich wniosek, złożony za zgodą organów nadzorujących te jednostki


180.Działalność ubezpieczeniowa

•	dział. ubezp. jest wykonywanie czynności ubezpieczeniowych związanych z oferowaniem i udzielaniem ochrony na wypadek ryzyka wystąpienia skutków zdarzeń losowych
•	zdarzenie losowe: niezależne od woli ubezpieczającego zdarzenie przyszłe i niepewne, którego nastąpienie powoduje uszczerbek w dobrach osobistych lub dobrach majątkowych po stronie ubezpieczającego
•	działalność reasekuracyjna: wykonywanie czynności związanych z przyjmowaniem ryzyka cedowanego przez zakład ubezpieczeń lub przez zakład reasekuracji oraz dalsze jego cedowanie

•	nietypowy charakter działalności gospodarczej zakładów ubezpieczeniowych
•	potrzeba ochrony słabszego uczestnika kontraktu ubezpieczeniowego – prawne zabezpieczenie podmiotów poszkodowanych
•	zagwarantowanie bezpiecznego powierzenia przez klientów własnych środków
•	masowy i powszechny charakter umów ubezpieczeniowych
•	działalność reglamentowana, mogą wykonywać tylko zakłady ubezpieczeń

Rodzaje czynności ubezpieczeniowych
•	związane z oferowaniem i udzielaniem ochrony na wypadek ryzyka wystąpienia skutków zdarzeń losowych, co wyczerpuje pojęcie sensu stricto czynności ubezpieczeniowych,
•	pozostałe czynności wykonywane przez ubezpieczyciela.
•	Czynności wskazane w obu punktach tworzą zespół czynności ubezpieczeniowych sensu largo.
•	sensu stricte: zawieranie umów ubezpieczenia, reasekuracji lub umów gwarancji ubezpieczeniowych lub zlecanie ich zawierania uprawnionym pośrednikom ubezpieczeniowym, a także składanie oświadczeń woli w sprawach roszczeń o odszkodowania lub inne świadczenia należne z tytułu tych umów; ustalanie składek i prowizji należnych z tytułu zawieranych umów i inne
•	pozostałe: ocena ryzyka w ubezpieczeniach osobowych i ubezpieczeniach majątkowych oraz w umowach gwarancji ubezpieczeniowych; wypłacanie odszkodowań i innych świadczeń należnych z tytułu umów i inne
•	inne czynności wykonywane przez zakłady ubezpieczeniowe (są czyn. ubezp. jeśli są wykonywane przez zakłady ubezpieczeniowe): ustalanie przyczyn i okoliczności zdarzeń losowych; ustalanie wysokości szkód oraz rozmiaru odszkodowań oraz innych świadczeń należnych uprawnionym z umów ubezpieczenia lub umów gwarancji ubezpieczeniowych; ustalanie wartości przedmiotu ubezpieczenia;


181.Formy prawno-organizacyjne zakładów ubezpieczeń

•	mogą być tworzone wyłącznie w formie spółek akcyjnych lub towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych (wymagane zezwolenie KNFu)
•	spółka akcyjna: statut obligatoryjnie zatwierdzany przez KNF
•	towarzystwo ubezpieczeń wzajemnych: ubezpiecza swoich członków na zasadzie wzajemności, obowiązkowy wpis do KRS, podstawą działania jest jego statut, przed jego zarejestrowaniem wymagane jest jego zatwierdzenie przez KNF, minimalna wysokość kapitału zakładowego wskazana wg grup ubezpieczeń
•	wyróżnia się „małe towarzystwa ubezpieczeń wzajemnych: posiadanie takiego statusu stwierdza KNF, ubezpiecza jedynie swoich członków, a roczny przypis składki nie przekracza 5 mln euro; nie może wykonywać reasekuracji czynnej
•	TUW może zostać przekształcone w SA
•	zezwolenie na wykonywanie dział. ubezp. - na wniosek założycieli zakładu ubezpieczeń wydaje KNF(może też być wydana promesa zezwolenia)
•	zakład jest obowiązany rozpocząć wykonywanie działalności ubezpieczeniowej w terminie nieprzekr. 12 miesięcy od dnia wydania zezwolenia, dzień rozpoczęcia- zawarcie pierwszej umowy ubezpieczenia.

182.Nadzór nad ubezpieczeniami
(z ustawy o nadzorze ubezpieczeniowym i emerytalnym oraz o Rzeczniku Ubezpieczonych)
Nadzorem ubezpieczeniowym jest objęta działalność:
1)   ubezpieczeniowa i reasekuracyjna, o której mowa w przepisach o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej;
2)   w zakresie pośrednictwa ubezpieczeniowego, o której mowa w przepisach o pośrednictwie ubezpieczeniowym;
Organem nadzoru jest Komisja Nadzoru Finansowego
Celem nadzoru jest ochrona interesów osób ubezpieczających, ubezpieczonych, uposażonych lub uprawnionych z umów ubezpieczenia, członków funduszy emerytalnych, uczestników pracowniczych programów emerytalnych, osób otrzymujących emeryturę kapitałową lub osób przez nie uposażonych.
W celu realizacji ustawowych zadań organ nadzoru współpracuje w szczególności z Prezesem Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów oraz organami nadzoru innych państw.
Rzecznik Ubezpieczonych reprezentuje interesy osób ubezpieczających, ubezpieczonych, uposażonych lub uprawnionych z umów ubezpieczenia, członków funduszy emerytalnych, uczestników pracowniczych programów emerytalnych, osób otrzymujących emeryturę kapitałową lub osób przez nie uposażonych.
W celu realizacji ustawowych zadań Rzecznik Ubezpieczonych współpracuje w szczególności z krajowymi i zagranicznymi organizacjami konsumenckimi oraz z Rzecznikiem Praw Obywatelskich.
Rzecznik Ubezpieczonych posiada osobowość prawną.
Zadaniem Komisji jest:
1)   podejmowanie określonych w odrębnych przepisach działań mających na celu zapewnienie zgodności działalności podmiotów nadzorowanych z przepisami prawa;
2)   kontrola działalności i stanu majątkowego podmiotów nadzorowanych;
3)   podejmowanie innych zadań określonych ustawami.

183.Broker

– osoba fizyczna lub prawna, która za zezwoleniem organu nadzoru nad rynkiem finansowym (Komisja Nadzoru Finansowego) i wpisaniu na listę brokerów wykonuje działalność brokerską (art. 20 ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o pośrednictwie ubezpieczeniowym – Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1154).
- Broker ubezpieczeniowy jest niezależnym pośrednikiem ubezpieczeniowym, wykonującym czynności w imieniu lub na rzecz klienta, polegające między innymi na zawieraniu lub pośredniczeniu w zawarciu umowy ubezpieczenia. Reprezentuje interesy ubezpieczeniowe klienta, identyfikuje ryzyko, doradza w zakresie ubezpieczeń, uczestniczy w zarządzaniu i wykonaniu umów ubezpieczenia (likwidacja szkody), administruje umowami ubezpieczenia (polisami ubezpieczeniowymi).
- Broker podlega obowiązkowemu ubezpieczeniu odpowiedzialności cywilnej (zawodowej) z tytułu wykonywania działalności brokerskiej
- Na podstawie przepisów ustawy z 22 maja 2003r. o pośrednictwie ubezpieczeniowym (Dz.U. Nr 124, poz. 1154 z późn. zm.), vide - art. 6a. - sumy pieniężne przekazane z tytułu umowy ubezpieczenia przez: 1) ubezpieczającego pośrednikowi ubezpieczeniowemu uznaje się jako wpłacone zakładowi ubezpieczeń; 2) zakład ubezpieczeń pośrednikowi ubezpieczeniowemu nie uznaje się jako przekazane ubezpieczającemu, uposażonemu lub uprawnionemu z umowy ubezpieczenia, do czasu ich faktycznego otrzymania przez te podmioty. Tym samym składki ubezpieczeniowe przyjęte przez brokera ubezpieczeniowego od ubezpieczającego traktowane są, jako wpłacone do zakładu ubezpieczeń (co wpływa na ważność zawartej umowy ubezpieczenia), z kolei świadczenia z umowy ubezpieczenia wypłacone bezpośrednio brokerowi ubezpieczeniowemu nie uznaje się za wypłacone uprawnionemu z umowy ubezpieczenia (do czasu ich faktycznego otrzymania przez uprawnionego).

184.Rodzaje banków i ich ustrój (opracowane w pyt. 186)
185.Status banków spółdzielczych (opracowane w pyt. 186)

186.Tworzenie banku
•	banki mogą być tworzone wyłącznie jako banki państwowe, banki spółdzielcze lub banki w formie spółek akcyjnych;

Bank w formie spółki akcyjnej:
▪	Bank w formie spółki akcyjnej może być utworzony na podstawie zezwolenia Komisji Nadzoru Bankowego, wydanego w uzgodnieniu z Ministrem Finansów, z zachowaniem trybu określonego w przepisach Kodeksu handlowego o spółkach akcyjnych
▪	założycielami banku mogą być osoby prawne i osoby fizyczne, z tym, że założycieli nie może być mniej niż 3
▪	organami banku są rada nadzorcza (co najmniej 5 os. fizycznych), zarząd banku ( co najmn. 3 os.fiz.) oraz walne zgromadzenie akcjonariuszy.
▪	powołanie 2 członków zarządu, w tym prezesa następuje za zgodą Komisji Nadzoru Finansowego
▪	Bank w formie spółki akcyjnej może być utworzony również przez osoby zagraniczne albo z udziałem osób zagranicznych.
Bank spółdzielczy:
▪	bank będący spółdzielnią, założycielami mogą być tylko os. fizyczne w liczbie co najmniej 10.
▪	statut banku w f. aktu notarialnego
▪	obowiązek zawarcia umowy zrzeszenia z odpowiednim bankiem zrzeszającym np. Gospodarczy Bank Wielkopolski SA w Poznaniu,
▪	zakres działalności terytorialnej banków spółdzielczych jest uzależniony od wysokości posiadanych funduszy; jest zasadą, że na terenie powiatu, w którym prowadzi działalność, im więcej funduszy własnych tym szerszy zakres
▪	po uzyskaniu zezwolenia KNF mogą wykonywać wymienione w ustawie czynności bankowe
▪	każdy członek banku obowiązany jest posiadać co najmniej jeden zadeklarowany i wpłacony wkład
▪	organami są rada nadzorcza i zarząd
▪	mogą tworzyć związki rewizyjne

 Banki państwowe:
▪	może być utworzony przez Radę Ministrów w drodze rozporządzenia, na wniosek Ministra Skarbu Państwa zaopiniowany przez Komisję Nadzoru Bankowego.
▪	Rozporządzenie Rady Ministrów o utworzeniu banku państwowego określa nazwę, siedzibę, przedmiot i zakres działania banku, jego fundusze statutowe, w tym środki wydzielone z majątku Skarbu Państwa, które stają się majątkiem banku.
▪	Bank państwowy nie podlega wpisowi do rejestru przedsiębiorstw państwowych.
▪	Państwowa jednostka organizacyjna – ma osobowość prawną
▪	Nie musi być wpisywana do rejestru przedsiębiorców KRS
▪	Organami banku państwowego są rada nadzorcza i zarząd.
▪	Statut bankowi państwowemu nadaje, w drodze rozporządzenia, Minister Skarbu Państwa w porozumieniu z Ministrem Finansów, po zasięgnięciu opinii Komisji Nadzoru Bankowego.
▪	Bank Gospodarstwa Krajowego, Powszechna Kasa Oszczędności – bank państwowy

Zezwolenie na utworzenie banku i przesłanki jego wydania:
•	odpowiedni kapitał - wg ustawy - dostosowany do rodzaju czynności bankowych i rozmiaru działalności, 	minimalny 5 mln euro, w banku spółdzielczym jest to 1 mln,
•	pomieszczenia i urządzenia techniczne, zabezpieczające przechowywane w banku wartości ( tj. sejfy, kraty, alarmy),
•	założyciele oraz osoby przewidziane do objęcia stanowisk kierowniczych banków, mają dawać rękojmię ostrożnego i stabilnego zarządzania bankiem (klauzula generalna),
•	dwie osoby z członków zarządu, muszą mieć wykształcenie i doświadczenie zawodowe niezbędne do kierowania bankiem. Jeżeli osoba ma 5 letni staż pracy w banku ma doświadczenie zawodowe. Znajomość języka polskiego ( można od tego odstąpić)
•	program działalności banku na okres co najmniej 3 letni
•	KNF ma 3 miesiące do wydania decyzji w przedmiocie zezwolenia
•	zezwolenie traci moc z upływem roku, jeśli bank nie rozpoczął działalności
•	Zgoda KNB wydawana jest w formie decyzji, a decyzję taką można zaskarżyć do sądu administracyjnego

Zezwolenie na wykonywanie działalności bankowej:
•	bank ma być przygotowany organizacyjnie na rozpoczęcie działalności,
•	zgromadzony jest w całości kapitał założycielski,
•	są warunki na przechowywanie środków pieniężnych

 Przekształcenia:

•	bank państwowy może być przekształcony wyłącznie w bank w formie spółki akcyjnej, nie powoduje to zmian w zakresie zawartych przez bank umów i uprawnień, w dniu uzyskania osobowości prawnej przez bank (wpis do KRSu) bank państ. przestaje istnieć
•	reglamentacja łączenia się banków: bank może się połączyć tylko z innym bankiem albo instytucją kredytową, po uzyskaniu zezwolenia KNFu, tzw. łączenie się przez przejęcie
•	podział banków: SA podlegają jedynie podziałowi przez wydzielenie, spółdzielcze nie podlegają w ogóle podziałowi

187.Nadzór bankowy
Nadzór bankowy sprawuje Komisja Nadzoru Finansowego poprzez realizację określonych zadań:
1)	Określanie zasad działania banków zapewniających bezpieczeństwo środków pieniężnych zgromadzonych przez klientów w bankach
2)	Nadzorowanie banków w zakresie przestrzegania ustaw, statutu i innych przepisów prawa oraz obowiązujących je norm finansowych
3)	Dokonywanie okresowych ocen stanu ekonomicznego banków i przedstawianie ich Radzie Polityki Pieniężnej oraz wpływu polityki pieniężnej, podatkowej i nadzorczej na ich rozwój
4)	Opiniowanie zasad organizacji nadzoru bankowego i ustalanie trybu jego wykonywania

Skład KNF: przewodniczący, dwóch zastępców przewodniczącego i czterech członków. Przewodniczącego Komisji powołuje prezes Rady Ministrów na pięcioletnią kadencję. Zastępców przewodniczącego powołuje i odwołuje prezes Rady Ministrów na wniosek przewodniczącego.

Komisja Nadzoru Bankowego może w ramach nadzoru zalecić bankowi w szczególności:
  1)   podjęcie środków koniecznych do przywrócenia płynności płatniczej lub osiągnięcia i przestrzegania norm, o których mowa w art. 137,
  2)   zwiększenie funduszy własnych,
  3)   zaniechanie określonych form reklamy.

188.Czynności bankowe

Czynności stricte bankowe
▪	czynności zastrzeżone wyłącznie dla banków
▪	„parabanki” mogą je wykonywać tylko, jeśli przepisy ustaw szczególnych je uprawniają
▪	przyjmowanie wkładów pieniężnych płatnych na żądanie lub z nadejściem oznaczonego terminu oraz prowadzenie rachunków tych wkładów, prowadzenie innych rachunków bankowych, udzielanie kredytów, udzielanie i potwierdzanie gwarancji bankowych,  otwieranie i potwierdzanie akredytyw, emitowanie bankowych papierów wartościowych
Pozostałe czynności bankowe
▪	inne czynności, jeśli są wykonywane przez banki
▪	mogą być wykonywane przez innego przedsiębiorcę
▪	np. udzielanie pożyczek pieniężnych, operacje czekowe i wekslowe, skrytki sejfowe itd.
Inne czynności wykonywane przez banki
▪	np. obejmowanie i nabywanie akcji, dokonywanie obrotu papierami wartościowymi, usługi konsultacyjno-doradcze w sprawach finansowych i inne
▪	nie są to czynności bankowe, są to tzw. „usługi finansowe”
Czynności wykonywane przez inne podmioty na zlecenie banku:
▪	podmiotem uprawnionym do przyjęcia zlecenia może być wyłącznie przedsiębiorca lub przedsiębiorca zagraniczny
▪	umowa na piśmie
▪	PrBank wymienia enumeratywnie te czynności (art. 6a )
▪	bank może też zlecać wykonywanie czynności faktycznych związanych z dział. bankową
▪	należy zawiadomić o zleceniu KNF z 14 dniowym wyprzedzeniem, KNF ma kompetencje władcze i może zmusić bank do zakończenia takiej umowy

189.Partnerstwo publiczno-prywatne.
Jest to współpraca podmiotu publicznego i partnera prywatnego, oparta na umowie o partnerstwie pub-prywatnym, służąca realizacji zadania publicznego.
Art.1 Przedmiotem partnerstwa publiczno-prywatnego jest wspólna realizacja przedsięwzięcia oparta na podziale zadań i ryzyk pomiędzy podmiotem publicznym i partnerem prywatnym.

Art. 7.1. Przez umowę o partnerstwie publiczno-prywatnym partner prywatny zobowiązuje się do realizacji przedsięwzięcia za wynagrodzeniem oraz poniesienia w całości albo w części wydatków na jego realizację lub poniesienia ich przez osobę trzecią, a podmiot publiczny zobowiązuje się do współdziałania w osiągnięciu celu przedsięwzięcia, w szczególności poprzez wniesienie wkładu własnego.

Istotą PPP jest współdziałanie sektora pub. i prywatnego na rzecz realizacji celów, które są przypisane wymienionym podmiotom:
Partner publiczny- świadczenie usług publicznych, zgodnych z literą obowiązującego prawa,
Partner prywatny- osiąganie zysków z prowadzenia działalności gospodarczej
Podmiot publiczny:
to jednostka sektora finansów pub. w rozumieniu przepisów ust. o FP
inna osoba prawna utworzoną w szczególnym celu zaspokajania potrzeb o charakterze powszechnym niemających charakteru przemysłowego ani handlowego, jeżeli podmioty pojedynczo lub wspólnie, bezpośrednio lub pośrednio przez inny podmiot:
- finansują ją w ponad 50% lub posiadają ponad połowę udziałów albo akcji, lub
- sprawują nadzór nad organem zarządzającym, lub
- mają prawo do powoływania ponad połowy składu organu nadzorczego lub zarządzającego,
Partner prywatny- przedsiębiorca lub przedsiębiorca zagraniczny
Zadania możliwe do realizacji w ramach PPP:
Inwestycja w infrastrukturę (np. budowa autostrady, lotniska, elektrowni, spalarni śmierci, parkingów, placówek medycznych i opiekuńczych, domów komunalnych oraz wielu innych obiektów)
Świadczenie usługi w zakresie zadania pub. na zasadzie koncesji (np. usługa ogólnodostępnego szerokopasmowego Internetu, usługi porządkowe, lecznictwo, edukacja, obronność, świadczenia socjalne)
Tryby wyboru partnera:
1) jeżeli wynagrodzeniem p. prywatnego jest prawo do pobierania pożytków z przedmiotu PPP, albo przede wszystkim to prawo wraz z zapłatą sumy pieniężnej to wyboru dokonuję się na podstawie ustawy z 2009r o koncesjach na roboty budowlane lub usługi
2) w innych przypadkach- prawo zamówień publicznych
Kluczowe elementy współpracy w ramach partnerstwa publiczno-prywatnego:
umowny charakter (w ramach stosunku cywilnoprawnego);
charakter celowy: realizacja przedsięwzięć (budowa infrastruktury, dostarczanie usług) tradycyjnie wykonywanych przez stronę publiczną;
optymalny podział zadań;
podział ryzyk;
obustronną korzyść.
nie powstaje wspólna masa majątkowa (po zakończeniu umowy partner prywatny lub spóła przekazuje podmiotowi składnik majątkowy w stanie niepogorszonym)

190. Zamówienia publiczne
Art.2 należy przez to rozumieć umowy odpłatne zawierane między zamawiającym a wykonawcą, których przedmiotem są usługi, dostawy lub roboty budowlane.

Do stosowania przepisów o zamówieniach publicznych są zobowiązane w szczególności podmioty sektora finansów publicznych, a także m.in. inne podmioty o podobnym charakterze lub kontrolowane w określony sposób przez jednostki sektora finansów publicznych, jeśli nabywają dostawy, roboty budowlane lub usługi.
prawo zamówień publicznych stosuje się obligatoryjnie, gdy łącznie:
do stosowania ustawy zobowiązany jest podmiot zamawiający
przedmiotem zamówienia są roboty budowlane, dostawy lub usługi
wartość zamówienia przekracza kwotę 14 000 euro
Podstawowe zasady udzielania zamówień publicznych to:
zasada równego traktowania wykonawców,
zasada bezstronności i obiektywizmu,
zasada uczciwej konkurencji,
zasada jawności,
zasada pisemności postępowania,
zasada pierwszeństwa trybów przetargowych.

191. Wyłączenia podmiotowe w zamówieniach publicznych.
Art. 4.Ustawy nie stosuje się do:
1) Zamówień wynikających z postanowień umów międzynarodowych lub związanych z działaniem międzynarodowych organizacji, gdy te umowy lub organizacje wprowadzają konieczność posłużenia się specjalną procedurą (inną niż ta określona w polskiej ustawie).
2)Pewnych rodzajów zamówień udzielanych przez Narodowy Bank Polski, które wiążą się z funkcjami NBP jako centralnego banku państwa. Przykładem mogą być zamówienia dotyczące emisji znaków pieniężnych i gospodarki tymi znakami czy gromadzenia państwowych rezerw dewizowych. Narodowy Bank Polski nie jest generalnie wyłączony z grona potencjalnych zamawiających, jednak nie wszystkie zamówienia, które składa podlegają ustawie PZP.
3)  Niektórych kategorii zamówień udzielanych przez Bank Gospodarstwa Krajowego związanych z funkcjami tego banku jako instytucji państwowej jak np. zamówień związanych z operacjami na rynku międzybankowym dotyczących zarządzania długiem Skarbu Państwa oraz płynnością budżetu państwa.
4) zamówień, których przedmiotem są np.:
a) usługi arbitrażowe lub pojednawcze,
b) usługi Narodowego Banku Polskiego,
c) zakup czasu antenowego,
d) usługi w zakresie badań naukowych i prac rozwojowych oraz świadczenie usług badawczych, które nie są w całości opłacane przez zamawiającego lub których rezultaty nie stanowią wyłącznie jego własności,
5)umów z zakresu prawa pracy
6) zamówień objętych tajemnicą państwową zgodnie z przepisami o ochronie
Informacji niejawnych albo jeżeli wymaga tego istotny interes bezpieczeństwa
państwa, albo zamówień objętych tajemnicą służbową, jeżeli wymaga
tego istotny interes publiczny lub istotny interes państwa;
7) zamówień i konkursów, których wartość nie przekracza wyrażonej w złotych
równowartości kwoty 14 000 euro;
8) koncesji na roboty budowlane oraz koncesji na usługi w rozumieniu ustawy
z dnia 9 stycznia 2009 r. o koncesji na roboty budowlane lub usługi;

192. Tryb zamówień publicznych.
Podstawowe tryby postępowań o zamówienia publiczne to przetarg nieograniczony i przetarg ograniczony, które mogą być stosowane we wszystkich przypadkach zamówień:

1. przetarg nieograniczony – polega na tym, że w odpowiedzi na publiczne ogłoszenie o zamówieniu oferty mogą składać wszyscy zainteresowani wykonawcy
2. przetarg ograniczony – w odpowiedzi na publiczne ogłoszenie o zamówieniu, wykonawcy składają wnioski o dopuszczenie do udziału w przetargu, a oferty mogą składać wykonawcy zaproszeni do składania ofert;

Tryby te można stosować w każdym przypadku zamówienia publicznego, bez względu na wartość, rodzaj zamówienia, czy inne brane pod uwagę w ustawie kryteria, ale mają największe wymagania proceduralne.

Pozostałe tryby mogą być stosowane w przypadkach spełniających szczególne uwarunkowania, są to:

3.negocjacje z ogłoszeniem –po publicznym ogłoszeniu o zamówieniu, zamawiający zaprasza wykonawców dopuszczonych do udziału w postępowaniu do składania ofert wstępnych niezawierających ceny, prowadzi z nimi negocjacje, a następnie zaprasza ich do składania ofert;
4.negocjacje bez ogłoszenia –zamawiający negocjuje warunki umowy w sprawie zamówienia publicznego z wybranymi przez siebie wykonawcami, a następnie zaprasza ich do składania ofert
5. dialog konkurencyjny –po publicznym ogłoszeniu o zamówieniu zamawiający prowadzi z wybranymi przez siebie wykonawcami dialog, a następnie zaprasza ich do składania ofert
6 zamówienie z wolnej ręki –zamawiający udziela zamówienia po negocjacjach tylko z jednym wykonawcą;
7. zapytanie o cenę –zamawiający kieruje pytanie o cenę do wybranych przez siebie wykonawców i zaprasza ich do składania ofert  (wartość zamówienia max równowartość kwoty 60 000 euro)
8. licytacja elektroniczna –za pomocą formularza umieszczonego na stronie internetowej, umożliwiającego wprowadzenie niezbędnych danych w trybie bezpośredniego połączenia z tą stroną, wykonawcy składają kolejne korzystniejsze oferty (postąpienia), podlegające automatycznej klasyfikacji;  (max 60 00o euro)

Osobnym postępowaniem jest konkurs (art. 110 pzp): jest to publiczne przyrzeczenie, w którym przez publiczne ogłoszenie zamawiający przyrzeka nagrodę za wykonanie i przeniesienie prawa do wybranej przez sąd konkursowy pracy konkursowej, w szczególności z zakresu planowania przestrzennego, projektowania urbanistycznego, architektoniczno-budowlanego oraz przetwarzania danych.

193.Zgłoszenie celne.
zdefiniowane jest w art. 3 § 1 pkt 24 KodCel : czynność, poprzez którą osoba wyraża, w wymaganej formie i w określony sposób, zamiar objęcia towaru określoną procedurą celną. Samo przyjęcie zgłoszenia celnego powoduje z mocy prawa objęcie towaru procedurą celną i określenie kwoty wynikającej z długu celnego, czyli zobowiązania do uiszczenia należności celnych przywozowych (dług celny w przywozie) lub należności celnych wywozowych (dług celny w wywozie) odnoszące się do towarów.
Dopuszczalne formy zgłoszenia: ustna, pisemna i forma z zastosowaniem elektronicznych środków przekazu danych. Organ celny przyjmuje zgłoszenie celne, jeżeli odpowiada ono określonym wymogom formalnym oraz gdy wraz ze zgłoszeniem przedstawiono towar nim objęty. (art.65) jest to czynność materialno-techniczna, odmowa w formie decyzji. Warunki formalne: obowiązek dokonania zgłoszenia na właściwym formularzu, zgodnym ze wzorem przewidzianym do objęcia towaru określoną procedurą celną; obowiązek dołączenia dokumentów, których przedstawienie jest wymagane do objęcia towarów procedurą celną (faktury, listy przewozowe)Zgłaszający może dokonać sprostowania zgłoszenia po przyjęciu przez organ celny jeżeli nie dotyczy ilości, rodzaju. Ne może być dokonane gdy zgłaszający został powiadomiony o zamiarze dokonania rewizji, organ celny stwierdził nieprawidłowości danych. Kontroli poddawane są dokumenty, jak i towary. Jeśli podczas weryfikacji zgłoszenia zostaną stwierdzone rozbieżności organ celny zarządza wówczas dokonanie rewizji celnej, pobranie próbek towarów. Istnieje domniemanie prawdziwości zgłoszenia.
194. Wolne obszary celne.
Wolny obszar celny (inaczej strefa wolnocłowa) jest ściśle określonym terenem, który wyłączny jest z obszaru celnego danego państwa (nadal jednak podlega jego administracji i ustawodawstwu). W praktyce oznacza to możliwość dokonywania obrotu towarami wewnątrz obszaru bez konieczności dokonywania rozliczeń celnych. WOC powoływane są przez Radę Ministrów w drodze rozporządzenia, gdzie obok samego powołania wolnego obszaru celnego określane są również szczegółowo granice WOC oraz osoba zarządzającego. Rozpoczęcie działalności wymaga uprzedniego zatwierdzenia przez Prezesa Głównego Urzędu Ceł szczegółowego regulaminu funkcjonowania tego obszaru sporządzonego przez zarządzającego. Zarządzającym może być jedynie osoba krajowa.
Mogą być tworzone w celu ułatwienia międzynarodowego ruchu tranzytowego towarów, w szczególności w portach morskich, lotniczych, rzecznych lub miejscach przyległych do przejść granicznych oraz w celu przyspieszenia rozwoju gospodarczego części terytorium Polski, w szczególności poprzez rozwój eksportu i tworzenie nowych miejsc pracy. Wolne obszary celne są tworzone w miejscach niezamieszkałych, których położenie umożliwi sprawowanie skutecznego dozoru celnego towarów wprowadzanych i wyprowadzanych z wolnego obszaru celnego. WOC w Polsce: Gdańsk – WOC na obszarze Portu Gdańskiego, Gliwice, Szczecin i Świnoujście (porty) Terespol, Warszawa – Port Lotniczy.

195. Składy Wolnocłowe.
Zgodnie z art. 168 § 1 Kodeksu celnego wolne obszary celne i składy wolnocłowe są to
wydzielone części polskiego obszaru celnego, w których:
- przy stosowaniu należności celnych przywozowych i środków polityki handlowej dotyczących przywozu, towary niekrajowe traktowane są jako znajdujące się poza polskim obszarem celnym, chyba ze zostały objęte dopuszczalną procedurą celną lub zostały wykorzystane niezgodnie z warunkami określonymi w przepisach Prawa celnego,
- wprowadzenie towarów krajowych powoduje skutki takie same, jak w wypadku ich wywozu, o ile przewidują to przepisy szczególne.
Różnica między WOC, a składem wolnocłowym wynika z tego, że WOC to pewien wydzielony teren (ogrodzony albo nieogrodzony), natomiast skład wolnocłowy jest wydzielonym pomieszczeniem, w którym dokonuje się w zasadzie tych samych czynności, co w wolnym obszarze celnym. W WOC i składzie wolnocłowym dozwolona jest każda działalność przemysłowa, usługowa lub handlowa, z wyłączeniem handlu detalicznego.

196. Specjalne strefy ekonomiczne.
wyodrębniona zgodnie z przepisami ustawy, niezamieszkała część terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, na której terenie może być prowadzona działalność gospodarcza na zasadach określonych ustawą. (może być prowadzona na preferencyjnych warunkach, tj. przedsiębiorstwom, które uzyskały zezwolenie na działalność w strefie przysługuje pomoc publiczna w formie zwolnienia podatkowego) Cel: przyspieszenie rozwoju gospodarczego przez rozwój określonych dziedzin dz.g, rozwój nowych rozwiązań tech. i technologicznych oraz ich wykorzystanie w gosp. narodowej, rozwój eksportu, zwiększenie konkurencyjności wytwarzanych wyrobów, tworzenie nowych miejsc pracy. Tworzy: RM na wniosek ministra właściwego ds. gospodarki w drodze rozporządzenia. Zarządzającym może być wyłącznie SA lub sp. z o.o, w której Skarb Państwa albo samorząd województwa posiada większość głosów, które mogą być oddane na walnym zgromadzeniu lub zgromadzeniu wspólników. W Polsce działa obecnie 14 SSE.

197.Prawa i obowiązki przedsiębiorcy w SSE.
Przedsiębiorcy, którzy uzyskali zezwolenie na prowadzenie dz.g na terenie SSE (wyd.minister ds. gospodarki) są zwolnienie z podatku u dochodowego (CIT lub PIT, w zależności od formy prowadzenia działalności przez przedsiębiorcę) od dochodu z działalności prowadzonej na terenie SSE i określonej w zezwoleniu do wysokości od 30 do 50% (wskaźnik intensywności pomocy publicznej obowiązujący dla województwa, na terenie którego położona jest strefa; w przypadku średnich i małych przedsiębiorstw może być on podwyższony odpowiednio o 10 i 20 punktów procentowych) kwalifikowanych nakładów inwestycyjnych lub dwuletnich kosztów pracy nowo zatrudnionych pracowników. Korzystanie z pomocy z tego tytułu wymaga:
-prowadzenia działalności gospodarczej przez okres nie krótszy niż 5 lat, utrzymania własności składników majątku, z którymi były związane wydatki inwestycyjne, przez okres 5 lat, przy czym okresy te ulegają skróceniu do 3 lat w przypadku małych i średnich przedsiębiorstw. Inne (nieujęte w ustawie):
- dostępność atrakcyjnych, uzbrojonych gruntów wraz z całą niezbędną infrastrukturą;
- możliwość zakupu lub wynajmu już istniejących w SSE nieruchomości (w tym także powierzchni biurowej np. na potrzeby centrów usług wspólnych, centrów badawczo-rozwojowych czy call centers); w niektórych strefach istnieje możliwość realizacji projektów w systemie BTS (built to suit) i ich późniejszego leasingu;
-możliwość skorzystania również z innych zachęt inwestycyjnych oferowanych na terenie SSE, w tym zwłaszcza zwolnienia z podatku od nieruchomości (często oferowanego dla nowych inwestorów przez gminy), grantu inwestycyjnego od rządu, dotacji powiatowych urzędów pracy oraz wsparcia ze środków unijnych
-wsparcie administracyjne ze strony spółek zarządzających SSE w kwestiach prawnych i organizacyjnych związanych z realizacją inwestycji
Obowiązki: - tzw. opłata strefowa (administracyjna) na pokrycie kosztów administracyjnych spółki zarządzającej SSE ponoszona w całym okresie posiadania przez firmę zezwolenia na prowadzenie działalności na terenie strefy;
- dodatkowe obowiązki związane ze sprawozdawczością oraz większa liczba kontroli związanych m.in. z wypełnianiem warunków zezwolenia oraz prawidłowości korzystania z pomocy publicznej przeprowadzanych przez organy podatkowe; w przypadku kiedy firma prowadzi działalność zarówno w SSE, jak i poza strefą, konieczność prowadzenia wyodrębnionej księgowości;

- ceny nieruchomości nabywanych w SSE mogą być wyższe od cen podobnych nieruchomości znajdujących się poza strefą;
- z uwagi na okres funkcjonowania stref do 2020 firma, która późno rozpoczęła działalność w SSE, może nie wykorzystać w całości przysługujących jej zwolnień z podatku CIT lub PIT;
- obowiązek poniesienia określonych nakładów oraz prowadzenia działalności przez 3 lub 5 lata, co może być trudne w sytuacji nagłego pogorszenia się warunków rynkowych lub zmiany strategii firmy.

198.Uprawnienia zarządcy specjalnej strefy ekonomicznej.
1.prowadzenie - zgodnie z planem rozwoju strefy, regulaminem strefy oraz przepisami prawa - działań zmierzających do rozwoju działalności gospodarczej prowadzonej na terenie strefy, a w szczególności:
a) umożliwianie, na podstawie umowy, przedsiębiorcom prowadzącym działalność na terenie strefy używania i korzystania ze składników mienia położonych na obszarze strefy, których zarządzający jest właścicielem lub posiadaczem zależnym,
b) gospodarowanie w sposób ułatwiający prowadzenie działalności gospodarczej na terenie strefy urządzeniami infrastruktury gospodarczej i technicznej oraz innymi składnikami mienia, których zarządzający jest właścicielem lub posiadaczem zależnym,
c) świadczenie, na podstawie umowy, przedsiębiorcom prowadzącym działalność na obszarze strefy usług oraz tworzenie warunków do świadczenia usług przez osoby trzecie,
d) prowadzenie działań promujących podejmowanie działalności gospodarczej w strefie.
2. prawo zbycia przysługujące mu prawo własności nieruchomości i użytkowania wieczystego gruntów położonych na terenie strefy, jeżeli jest to zgodne z planem rozwoju strefy
-prawo pierwokupu w zakresie prawa własności i użytkowania wieczystego położonych na obszarze strefy nieruchomości.
3. może zlecać osobom trzecim wykonanie niektórych zadań, o których mowa w ust. 1. (w drodze przetargu)
4. wydaje regulamin strefy i doręcza go przedsiębiorcom
5. może wydawać zezwolenia na prowadzenie dz.g, a także wykonywać kontrolę realizacji warunków zezwolenia jeżeli minister ds. gospodarki powierzy mu to zadanie (działa w jego imieniu)

199. Warunki prowadzenia działalności gospodarczej w wolnych obszarach celnych.
Dozwolona jest każda działalność przemysłowa, usługowa lub handlowa, z wyłączeniem handlu detalicznego. O zamiarze prowadzenia działalności należy uprzednio powiadomić właściwy organ celny. Wyłączenie, o którym mowa w § 1, nie dotyczy handlu detalicznego, dokonywanego w wolnym obszarze celnym ustanowionym na terenie lotniczego, morskiego lub rzecznego przejścia granicznego.
Organ celny może zakazać lub ograniczyć prowadzenie działalności, o której mowa w § 1, ze względu na rodzaj towarów lub możliwości sprawowania dozoru celnego. Organ celny może zakazać prowadzenia działalności w wolnym obszarze celnym w wypadku, gdy osoby: 1) kierujące działalnością podmiotu zostały skazane prawomocnym wyrokiem za przestępstwo przeciwko dokumentom, mieniu, przestępstwo gospodarcze lub przestępstwo skarbowe  2) zalegają z cłem, podatkami stanowiącymi dochód budżetu państwa lub składkami na ubezpieczenie społeczne albo jest wobec nich prowadzone postępowanie egzekucyjne, upadłościowe, likwidacyjne lub układowe 3) prowadzą działalność niezgodnie z przepisami prawa celnego, a w szczególności prowadzą ewidencję niezgodnie z art. 179.
Osoba wykonująca w wolnym obszarze celnym działalność polegającą na składowaniu, obróbce, przerobie, sprzedaży lub kupnie towarów jest zobowiązana do prowadzenia ewidencji towarowej w sposób zatwierdzony przez organ celny. Osoby te zawiadamiają (forma pisemna) organ celny (właściwy ze względu na lokalizację) o zamiarze prowadzenia działalności gosp  (określenie rodzaju) w WOC łącznie z wnioskiem o zatwierdzenie sposobu ewidencji. Organ celny może ograniczyć lub zakazać prowadzenia dz.g w przypadku naruszenia przepisów regulujących prowadzenie dz.g, prowadzenia dz.g niezgodnej z zadeklarowaną w powiadomieniu.   Należy niezwłocznie po wprowadzeniu towaru do WOC dokonać wpisu do ewidencji (papierowa lub elektr), a także obowiązek prowadzenia ewidencji maszyn, urządzeń i wyposażenia wykorzystywanych do prowadzenia dz.g
200. Główny Inspektor Kolejnictwa (już nie istnieje) Prezes Urzędu Transportu Kolejowego.
Centralny organ administracji rządowej będącym krajową władzą bezpieczeństwa i krajowym regulatorem transportu kolejowego w z zakresu bezpieczeństwa i regulacji transportu kolejowego, właściwym w sprawach:
regulacji rynku transportu kolejowego (czuwa nad równoprawnym traktowaniu wszystkich przewoźników itd.
licencjonowania transportu kolejowego
nadzoru technicznego nad eksploatacją i utrzymaniem linii kolejowych oraz pojazdów kolejowych
bezpieczeństwa ruchu kolejowego (może wstrzymać ruch)
nadzoru nad przestrzeganiem praw pasażerów  w transporcie kolejowym
licencji i świadectw maszynistów
Powoływany przez Prezesa Rady Ministrów, spośród osób wyłonionych w drodze otwartego i konkurencyjnego naboru, na wniosek ministra właściwego do spraw transportu. Prezes Rady Ministrów odwołuje Prezesa UTK. Nadzór sprawuje minister właściwy do spraw transportu.
201-202- Prezez URE
Zasada promowania konkurencji:
Zasada, której realizacji powinien się podejmować prezes urzędu regulacji energetyki;
Skłanianie przedsiębiorców do tego aby stosowali się do przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów; nie ma on jednak uprawnień władczych;
Prezes URE ma za to możliwość oceniania czy dany przedsiębiorca działa w warunkach konkurencji;
Jeżeli prezes URE uzna, że dany przedsiębiorca działa w warunkach konkurencji to taryfy takiego przedsiębiorcy nie podlega zatwierdzeniu przez prezesa URE;
Taryfy – wzorce umowne;
Podstawowym elementem tego wzorca umownego jest cena;
Część doktryny uważa, że cena w taryfie jest ceną maksymalną (nie można jej podnieść, można ją obniżyć), inni uważają, że jest to cena sztywna (nie można jej podnieść ani obniżyć);
Prezes urzędu regulacji energetyki:
Organ posiadający uprawnienia reglamentacyjne i regulacyjne;
Uprawnienia reglamentacyjne:
Organ koncesyjny; udziela koncesji przedsiębiorcom energetycznym; działalność energetyczna to działalność koncesjonowana;
Reguły ustalane są przez ustawę prawo energetyczne;
Koncesje wydawane są na czas określony, nie krótszy niż 10 lat, nie dłuższy niż 50 lat;
Niektóre rodzaje działalność są preferowane – preferowana jest kogeneracja:
Polega to na prowadzeniu przez przedsiębiorcę działalności polegającej na wytwarzaniu energii z różnych źródeł i na różne cele;
Energia z źródeł odnawialnych;
Dostarczanie ciepła uzyskanego przy okazji wytwarzania energii;
Preferencją jest np. uchylenie obowiązku ustalania taryf;
Uprawnienia regulacyjne:
Wiążą się z działaniami mediacyjnymi między przedsiębiorcami energetycznymi;
Chodzi o powstrzymywanie przed koncentracją, która zagrażałaby konkurencji;
Przedsiębiorcy składają prezesowi URE sprawozdania, na podstawie których wyciąga on wnioski dotyczące na przykład stanu bezpieczeństwa;
Przedsiębiorcy uzgadniają z prezesem także przerwy w dostawie energii; zasady funkcjonowania tych przerw;
Uzgadniane są także zasady dotyczące jakości energii i usług;
Prezes URE formułuje także założenia polityki energetycznej, które przekazuje do Rady Ministrów i które następnie są uchwalane w sejmie;
Przedsiębiorcy energetyczni powinni stosować się do reguł określonych w prawie energetycznym:
Od lat mówi się o konieczności liberalizacji reguł, ale nadal de facto mamy ścisłą regulację;
Pewną liberalizację mamy tylko w relacjach przedsiębiorców z konsumentami – dotyczy swobody wyboru dostawcy energii;
Umowa kompleksowa – umowa dotycząca sprzedaży i dostarczenia energii oraz dostarczania jej w sposób systematyczny, stały i ciągły;
Podsumowując, na egzamin ważne są uprawnienia prezesa URE oraz obowiązki przedsiębiorców energetycznych (!);
służy zażalenie, przepisy ust. 2 i 3 stosuje się odpowiednio, z tym że zażalenie wnosi się w terminie 7 dni.
203. Prawa i obowiązki w sferze energetyki (w tym unbundling)
Obowiązki przedsiębiorstw energetycznych – Należy zwrócić uwagę na fakt, że dostarczanie energii elektrycznej odbywa się na podstawie dwóch umów:
1) Umowa o sprzedaży energii elektrycznej.
2) Umowa dystrybucji.
Prawa i obowiązki przedsiębiorców:
Obowiązki:
Wytwarzania energii.
Dbania o bezpieczeństwo środowiska.
Utrzymywania gotowości do wytwarzania energii.
Utrzymywania rezerw paliwowych i energetycznych.
Gromadzenia energii.
Zawarcia umowy o sprzedaż i przesył energii.
Przyłączenia odbiorcy energii do sieci przesyłu.
Corocznej opłaty do budżetu państwa.
Stałego i nieprzerwanego przesyłania energii i ciepła.
Prawa:
Odmowy zawarcia umowy
Odmowy przyłączenia odbiorcy.
Określenia warunków przyłączenia.
Określenia taryf i stawek.
Informowania o podwyżce taryf i stawek.
Chwilowego zaprzestania dostarczania energii ze względu na renowację sprzętu.
Naprawy infrastruktury przesyłowej (prawo i obowiązek).
Zakładania mierników energii.
Prawa i obowiązki odbiorców końcowych:
Obowiązki:
Wnoszenia opłat za odbiór energii i paliw.
Spełnienia warunków potrzebnych do przyłączenia.
Znoszenia krótkotrwałych przerw w dostawie prądu i paliw ze względu na renowację infrastruktury.
Prawa:
Żądania przyłączenia.
Żądania zawarcia umowy o sprzedaż energii i paliw.
Prawo wyboru sprzedawcy energii.

Prawa i obowiązki administracji publicznej:
Prawa:
Kształtowania polityki energetycznej państwa.
Nadawania i cofania koncesji.
Wpływ na wysokość stawek i taryf.
Kontrola działalności przedsiębiorstw energetycznych (np. wgląd do ksiąg).
Dokonania zmian w koncesji.
Żądania przedłużenia prowadzenia działalności ze względu na ważny interes społeczny.
Obowiązki:
Gminy – w ramach zadań własnych dbanie o zaopatrzenie w energię i paliwa na terenie gminy.
Prezes URE – coroczne sprawozdanie z zakresu bilansu energetycznego i bezpieczeństwa energetycznego do MG.
MG – obowiązek kształtowania polityki energetycznej państwa.
Współdziałanie Prezesa URE w sprawach dbania o zdrowy rozwój konkurencji.
Przez unbundling, inaczej separację, należy rozumieć rozdzielenie od siebie działalności w obrębie przesyłania bądź dystrybucji energii od działalności, która polega na wytwarzaniu i dostarczaniu (sprzedaży) tej energii do odbiorców końcowych. Wyróżniamy unbundling prawny, księgowy, własnościowy oraz funkcjonalny.
204. Powszechna usługa pocztowa
Są to usługi, do których świadczenia obowiązany jest operator publiczny, czyli Poczta Polska.

Powszechne usługi pocztowe polegają na:
przyjmowaniu, przemieszczaniu i doręczaniu:
- przesyłek listowych do 2000 g, w tym przesyłek poleconych i przesyłek z zadeklarowaną wartością;
- paczek pocztowych do 10 000 g, w tym z zadeklarowaną wartością;
- przesyłek dla ociemniałych;
doręczaniu nadesłanych z zagranicy paczek pocztowych do 20 000 g;
realizowaniu przekazów pocztowych.
Usługi te wykonywane są w obrocie krajowym i zagranicznym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Muszą być świadczone w sposób jednolity w porównywalnych warunkach i po przystępnych cenach, z zachowaniem wymaganej prawem jakości. Dodatkowo powinno być zapewnione co najmniej jedno opróżnianie nadawczej skrzynki pocztowej i doręczanie przesyłek co najmniej w każdy dzień roboczy i nie mniej niż przez 5 dni w tygodniu.

205 Licencja kolejowa
  dokument potwierdzający zdolność przedsiębiorcy do wykonywania funkcji przewoźnika kolejowego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, państw należących do Unii Europejskiej oraz państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym.  Licencja nie uprawnia przewoźnika do uzyskania dostępu do infrastruktury ( dokumentem takim jest certyfikat bezpieczeństwa).

206. Publiczny transport kolejowy
Kolej państwowa: do niedawna własność państwowa obejmowała infrastrukturę i tabor. W przyszłości własność państwowa może ograniczyć się tylko do infrastruktury.
Kolej gminna, kolej powiatowa: różne formy własności kolei regionalnych.
transport kolejowy – gałąź transportu lądowego obejmująca trzy podsektory: pasażerski transport kolejowy, towarowy transport kolejowy i infrastrukturę transportu kolejowego[1].
Kolejowy system transportowy obejmuje infrastrukturę, czyli linie kolejowe, stacje (dworce, przystanki), zaplecze techniczne. Drugim elementem systemu jest tabor kolejowy, czyli środki transportu (np. lokomotywy i wagony). W systemie tym operują instytucje kolejowe, do których zaliczyć można przewoźników kolejowych i zarządców infrastruktury (zarządy kolejowe). W ujęciu gospodarczym przewoźnicy świadczą usługi transportowe (zaspokajają popyt) z wykorzystaniem infrastruktury kolejowej. Infrastruktura ta jest natomiast zarządzana i udostępniana przewoźnikom przez zarządców infrastruktury.
207. Pomorska SSE
jedna z czternastu specjalnych stref ekonomicznych położonych na terenie Polski, mająca 20 podstref w województwach: pomorskim, kujawsko-pomorskim, zachodniopomorskim i wielkopolskim. Strefą zarządza Pomorska Specjalna Strefa Ekonomiczna Sp. z o.o., mająca siedzibę w Sopocie.
Według obowiązującego rozporządzenia strefa ma działać do 31 grudnia 2026 r.
Przedsiębiorcom prowadzącym działalność gospodarczą na terenie strefy na podstawie zezwolenia, przysługuje zwolnienie z podatku dochodowego z tytułu: określonych w zezwoleniu wydatków inwestycyjnych i określonego w zezwoleniu poziomu zatrudnienia (od 25% do 55% kosztów kwalifikowanych).
208. Transport drogowy osób i rzeczy
Oddzielne działy w ustawie o przewozie drogowym. Wymaga uzyskania zezwolenia, gdy wyk. Regularnie.
Podstawowy podział środków transportu obejmuje środki przeznaczone do przewozu osób oraz środki przeznaczone do przewozu ładunków. Aczkolwiek należy zauważyć, iż środki zaliczane do pierwszej grupy zazwyczaj posiadają pewną przestrzeń przeznaczoną na transport ładunków i vice versa. Istnieją również rozwiązania pośrednie – pojazdy przystosowane do przewozu zarówno osób, jak i ładunków (samochody towarowo-osobowe).
Środki transportu do przewozu osób podzielić można na indywidualne środki transportu oraz środki transportu zbiorowego. Do pierwszej grupy można zaliczyć np. rowery, motorowery, motocykle oraz samochody osobowe. Do drugiej natomiast autobusy(wszelkich rozmiarów od mikrobusów, po autobusy duże), autokary oraz trolejbusy. Specyficzną funkcję w indywidualnych przewozach osób pełnią taksówki. Innym ciekawym środkiem transportu wykorzystywanym do przewozu osób jest autobus torowy. Łączy on niektóre zalety transportu szynowego i transportu drogowego. Na uwagę zasługuje również koncepcja car-poolingu mająca na celu zwiększenie ilości osób przemieszczających się jednocześnie w jednym środku transportu, co przyczynia się do ograniczenia efektu kongestii na drogach (szczególnie w miastach), a tym samym do ograniczenia negatywnego wpływu na środowisko naturalne.
Środki transportu do przewozu ładunków to m.in. wszelkiego rodzaju samochody dostawcze, samochody ciężarowe (o nadwoziu uniwersalnym, specjalizowanym albo specjalnym), ciągniki oraz pociągi drogowe. Wyróżnia się trzy technologie przewozu ładunków: uniwersalną, specjalizowaną i zunifikowaną. W zależności od przystosowania do określonej technologii, poszczególne pojazdy posiadają różnice w budowie.

209. krajowy transport drogowy
podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób lub rzeczy pojazdami samochodowymi zarejestrowanymi w kraju, za które uważa się również zespoły pojazdów składające się z pojazdu samochodowego i przyczepy lub naczepy, na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przy czym jazda pojazdu, miejsce rozpoczęcia lub zakończenia podróży i przejazdu oraz droga znajdują się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,

210. międzynarodowy transport drogowy
 podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób lub rzeczy pojazdami samochodowymi, za które uważa się również zespoły pojazdów składające się z pojazdu samochodowego i przyczepy lub naczepy, przy czym jazda pojazdu między miejscem początkowym i docelowym odbywa się z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej,
211. niezarobkowy przewóz drogowy
zwany dalej przewozem na potrzeby własnej - przewóz niezarobkowy (nieodpłatny) osób lub rzeczy wykonywany przez przedsiębiorcę pomocniczo w stosunku do jego podstawowej działalności gospodarczej, spełniający łącznie następujące warunki: a) rzeczy przewożone są własnością przedsiębiorcy lub zostały sprzedane, kupione, wynajęte, wydzierżawione, wyprodukowane, wydobyte, przetworzone lub naprawione przez przedsiębiorcę, b) celem przejazdu jest przewiezienie rzeczy lub osób z lub do przedsię- biorstwa, lub przeniesienie ich, wewnątrz przedsiębiorstwa lub poza przedsiębiorstwem, na jego własne potrzeby, c) pojazdy mechaniczne używane do przewozu muszą być prowadzone przez pracowników przedsiębiorcy, d) pojazdy przewożące rzeczy lub osoby znajdują się w prawnej dyspozycji przedsiębiorcy, e) nie jest przewozem osób w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w zakresie usług turystycznych,
212. Grupy producentów rolnych
ich istnienie reguluje ustawa o grupach producentów rolnych i ich związkach z 15 września 2000 roku. Grupy producentów rolnych mogą tworzyć osoby fizyczne, osoby prawne i jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej. Podmioty te muszą prowadzić gospodarstwo rolne w rozumieniu przepisów o podatku rolnym lub prowadzić działalność rolniczą w zakresie działów specjalnych produkcji rolnej.
Grupa producentów rolnych, aby prowadzić działalność jako przedsiębiorca, musi spełnić następujące przesłanki podmiotowe:
być utworzona przez producentów jednego produktu rolnego lub grupy produktów,
działać na podstawie umowy lub statutu ("aktu założycielskiego"),
składać się z członków, udziałowców lub akcjonariuszy - żaden z nich nie może mieć więcej niż 20% głosów na walnym zgromadzeniu lub zgromadzeniu wspólników,
określić obowiązujące członków grupy zasady produkcji,
przychody ze sprzedaży produktów (grup produktów) wytworzonych w gospodarstwach członków grupy mają stanowić więcej niż połowę przychodów grupy ze sprzedaży produktów lub grup produktów, dla których grupa została stworzona.
Wniosek o wydanie decyzji administracyjnej dotyczącej rejestracji grupy producentów rolnych składa się do marszałka województwa właściwego ze względu na siedzibę gminy. Od decyzji marszałka przysługuje odwołanie do ministra właściwego do spraw rolnictwa. Marszałek jest także organem nadzorczym grup producentów rolnych: przeprowadza kontrolę w zakresie spełniania przez grupę warunków zawartych w ustawie, przyjmuje roczne sprawozdania finansowe grup oraz wydaje decyzje administracyjne o stwierdzeniu zaprzestania spełniania warunków ustawowych i skreśleniu grupy z rejestru grup producentów rolnych.
213. Rejestr Operatorów Pocztowych
Prezes Urzędu Komunikacji Elektronicznej prowadzi rejestr operatorów pocztowych. Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. Prawo pocztowe (Dz. U. z 2012 r. poz. 1529), rejestr operatorów pocztowych obejmuje:
1. numer wpisu do rejestru, datę wpływu wniosku o wpis do rejestru oraz datę dokonania tego wpisu;
2. firmę przedsiębiorcy, określenie jego siedziby i adresu lub adresu głównego miejsca wykonywania działalności pocztowej;
3. oznaczenie formy prawnej przedsiębiorcy i numer w rejestrze przedsiębiorców albo w innym właściwym rejestrze oraz numer identyfikacji podatkowej (NIP);
4. informację o wykonywaniu działalności pocztowej w zakresie świadczenia usług powszechnych lub pozostałych usług pocztowych, na który jest wymagany wpis do rejestru;
5. obszar wykonywanej działalności pocztowej;
6. informacje o zmianie danych, o których mowa w pkt 2-5, jak również o zawieszeniu albo zakończeniu wykonywania działalności pocztowej.
Zgodnie z art. 13 ust. 4 Prawa pocztowego Prezes UKE dokonuje wpisu do rejestru w terminie 7 dni od dnia wpływu wniosku o wpis wraz z oświadczeniem o spełnianiu warunków wymaganych do wykonywania działalności pocztowej objętej wpisem. Informacje dotyczące wniosku o wpis oraz oświadczenia są dostępne na stronie internetowej. Rejestr jest jawny i dostępny pod poniższym odnośnikiem.
214. Inkubator przedsiębiorczości
Instytucja (o różnej formie prawnej), której celem jest wspieranie przedsiębiorczości.
W zależności od grupy docelowej można wyróżnić kilka szczególnych rodzajów inkubatorów przedsiębiorczości, których oferta jest skierowana do:
początkujących przedsiębiorców z sektora małych i średnich przedsiębiorstw, rozpoczynających lub dopiero zamierzających rozpocząć działalność gospodarczą,
młodzieży i studentów (akademickie inkubatory przedsiębiorczości),
podmiotów ekonomii społecznej (inkubatory przedsiębiorczości społecznej).
215. Nadzór w telekomunikacji i łączności
Nadzór nad Prezesem UKE sprawuje minister właściwy ds. łączności (obecnie Minister Administracji i Cyfryzacji, w którego kompetencjach jest dział łączność).
Prezesa UKE powołuje i odwołuje Sejm za zgodą Senatu na wniosek Prezesa Rady Ministrów. Kadencja Prezesa UKE trwa 5 lat.
Do zadań Prezesa UKE należy między innymi:
regulacja, analiza i kontrola rynku telekomunikacyjnego,
regulacja i kontrola widma częstotliwości,
regulacja z zakresu numeracji telefonicznej
regulacja i kontrola z zakresu kompatybilności elektromagnetycznej
regulacja, analiza i kontrola rynku pocztowego.
216. Rodzaje cen:
W literaturze i życiu codziennym mówi się o różnych rodzajach cen. M.in. wskazuje się na ceny:
producenta – kwota płacona przez nabywcę producentowi
hurtowe – pośrednia, np. bez marży sklepu,
detaliczne – wliczone są wszystkie elementy kosztów produkcji, marketingu i dystrybucji,
wolnorynkowe – kształtują się swobodnie, w związku z prawem popytu i podaży,
równowagi
urzędowe – inaczej regulowane – ustalane przez organy Państwa.
sztywne
minimalne
maksymalne
wynikowe
217. Rynek właściwy
pojęcie prawa konkurencji mające na celu zidentyfikowanie oraz określenie ograniczeń konkurencji między przedsiębiorstwami. Polega ono na zidentyfikowaniu konkurentów danego przedsiębiorstwa, którzy są w stanie zakłócić jego zachowanie oraz uniemożliwiają mu zachowanie w sposób niezależny od skutecznej presji konkurencyjnej.
Pojęcie rynku właściwego różni się od definicji rynku używanych w innych kontekstach. Na przykład przedsiębiorstwa często używają pojęcia rynek do określenia obszaru, gdzie sprzedają swoje produkty lub określania szeroko branży lub sektora, do którego należą.
Pojęcie rynku właściwego definiuje się w trzech wymiarach:
w wymiarze asortymentowym (rynek właściwy asortymentowy)
w wymiarze geograficznym (rynek właściwy geograficzny)
w wymiarze czasowym (rynek właściwy czasowo)

218. Nadzór nad izbami gospodarczymi
Nadzór nad izbami gospodarczymi sprawowany jest przez właściwego ministra lub wojewodę. W sytuacji stwierdzenia nieprawidłowości w działalności Izby, niezgodności z prawem lub statutem organ nadzoru występuje do władz Izby o usunięcie nieprawidłowości lub też występuje do sądu rejestrowego z wnioskiem o udzielenie upomnienia, uchylenie niezgodnej z prawem lub statutem uchwały, a nawet rozwiązania izby. Sądem właściwym w takim postępowaniu będzie właściwy miejscowo sąd rejestrowy.
W formie izb gospodarczych działają w Polsce izby handlowe oraz izby bilateralne.
219. Porozumienia wertykalne
Porozumienia wertykalne zawierane są między dwoma lub więcej przedsiębiorcami, działających na różnych szczeblach obrotu. Przedmiotem porozumień wertykalnych są warunki zakupu, sprzedaży lub odsprzedaży towarów