dyskoteka

Rozświetlony blado wpół przepalonymi neonami parkiet niewielkiej dyskoteki w pewnym
mieście   wojewódzkim   nigdy   nie   przykuwał   wielkiej   uwagi   mieszkańców,   czy   to   z   powodu
eklektycznego dosyć gustu głównego didżeja, wielkiego wielbiciela mongolskiego rapu, czy to
przez   notorycznie   rozwadniane   wodą   alkohole,   czy   raczej   wodę   rozwadnianą   alkoholami.
Przybytek ten mógł się poszczycić stosunkowo czystymi kafelkami w uczęszczanej przez dilerów
toalecie, ponadto miał zgodne z BHP zraszacze przeciwpożarowe – na tym kończyły się jego zalety.
A jednak odwiedzała dyskotekę niemalże noc w noc grupka stałych bywalców, zaprzyjaźnionych ze
stojącym   za  barem  właścicielem,   panem Andrzejem  Gozdawą-Rudawskim,   primo   voto   Zbieć.
Porządku i właściwego obuwia bronił jego współmałżonek i partner biznesowy, pan Ryszard. Para
otworzyła dyskotekę dobrych dziesięć lat temu i jakoś zarabiała na życie, jak każdy.
Pan  Andrzej   podniósł   wzrok   znad   100   Panoramicznych   i   zlustrował   doświadczonym
spojrzeniem nowego klienta, młodego chłopaka z dwiema dziewczynami po pachami. Ów zamówił
po maluchu dla całej trójki i ruszyli na parkiet, nieco rozweseleni. O dziwo, dzisiaj didżej, pan
Henryk   Bocian,   postanowił   puścić   utwory   Tycho,   amerykańskiego   muzyka   elektronicznego   i
sympatycznego ponoć człowieka. Pan Henryk bardzo cenił w artystach osobistą sympatyczność i z
najwyższą niechęcią puszczał z głośników utwory buców i prostaków. Poza roztańczoną już na
dobre trójką, w dyskotece przebywał tylko Gajcy, ćmiący cygaro na swoim ulubionym fotelu.
Gajcy,   którego   prawdziwego   nazwiska  nikt   nie   był   pewien,   zaprzyjaźnił  się  z   panami
Gozdawami-Rudawskimi kilka lat temu i pomógł im wynegocjować wcale intratny kontrakt na
alkohole wszelkie ze znajomą hurtownią, za co cieszył się ich dozgonną wdzięcznością i stałym
miejscem na znoszonym już dosyć fotelu śp. ojca pana Ryszarda, obitym skórą i pachnącym tak
jakoś przedwojennie. Na nim to Gajcy lubił czasem wypić kilka kieliszków brandy i wypalić
potwornie   cuchnące   cygaro,   czy   to   w   samotności,   czy   omawiając   interesy   ze   swoimi   dosyć
tajemniczymi   wspólnikami   zza   wschodniej   granicy.   Z   początku   pana   Ryszarda   martwiły  owe
konszachty, jednak Gajcy przyrzekł uroczyście i w pełni na trzeźwo, że nigdy nie pozwoli swoim
interesom jakkolwiek zagrozić jego ulubionej dyskotece, a lokal wybiera do rozmów z racji jego
kameralnej, prywatnej atmosfery. Ta ostatnia uwaga mogła być równie dobrze prztyczkiem w nos
dla właścicieli, ale woleli ją przyjąć jako komplement.
Istotnie, dyskoteka była bardzo kameralna. W piątkowy wieczór bawiły się w niej grupy
trzydziestu, w porywach czterdziestu osób, w tygodniu kilkanaście było absolutnym rekordem.
Wynajmowano ją często dla wszelakich spotkań literackich i innych wydarzeń kulturalnych, przez
miesiąc urzędował tu nawet miejscowy klub Dungeons & Dragons, dopóki członkowie nie znaleźli
innego   lokalu.   Nad   parkietem   wielkości   dziesięciu   metrów   na   dziesięć   kołysała   podstarzała
dyskotekowa   kula,   przypominająca   panom   Gozdawom-Rudawskim   ich   własną   młodość,   ale
młodzieży kojarząca się raczej z cepeliadą z teledysków Braci Figo Fagot. Raz wyłącznie udało im
się przekroczyć magiczną barierę pięćdziesięciu gości – gdy tańczyła tu Ola Hajs, rzecz jasna.
Olę znali wszyscy, młodzi i starzy, starzy bywalcy i nowe twarze. Przyjechała tu z samej
Warszawy i prowadziła szkołę tańca nowoczesnego zaraz obok straży pożarnej, ucząc wszystkich
chętnych dowolnego niemal stylu i kroku. Nie wyglądała Ola na starszą niż trzydzieści lat i z
pewnością się tak nie zachowywała, jednak jej maniera i sposób bycia sugerowały niebywałe
wprost doświadczenie życiowe. W mieszkaniu trzymała pamiątki z całego świata i często dostawała
zza granicy pocztówki w wielu językach. Jej rzadkie odwiedziny na parkiecie tej małej dyskoteki
były zawsze tchnieniem życia i zastrzykiem finansowym, za Olą Hajs przychodziła tu wszak wesoła
hałastra  tancerzy i  psotników   z  całego   miasta.  Niestety,  przychodzili  tu  za  nią także dilerzy,
świadomi słabości dziewczyny do niektórych substancji.
Młody człowiek raz jeszcze podszedł do baru, nieco spocony i uśmiechnięty od ucha do
ucha. Poprosił o kieliszek i natychmiast opróżnił go łapczywie, po czym wrócił do wesołych
dziewczyn, pląsających w takt muzyki elektronicznej. Pan Andrzej pokiwał głową z uznaniem i
wrócił do krzyżówek, w myślach odliczając czas do drugiej w nocy. Wtedy to budził Gajcego
delikatnych szarpnięciem za rękę i pomagał mu wyjść z lokalu, następnie zamykał z mężem lokal i
do godziny trzeciej sprzątali w nim dokładnie, mimo niewielkiego bałaganu. Didżej usypiał w
swojej budce i wychodził dopiero nad ranem, gdy para właściciel już dawno spała w najlepsze wniewielkim mieszkaniu na pierwszym piętrze budynku. Znowu zanosiło się na spokojny wieczór, co
cieszyło, i niemal wolny od utargu, co martwiło. Dorabiał publikując opowiadania erotyczne przez
internet,   pan   Ryszard   zaś   w   wolnej   chwili   wykonywał   drobne   naprawy   zegarków   i   innego
precyzyjnego sprzętu.
Minęła pierwsza trzydzieści. Dwie dziewczyny podziękowały panu Andrzejowi za wieczór i
odholowały ledwo   żywego   kolegę  na  zewnątrz,   uregulowawszy  najpierw  rachunek   jego  kartą
płatniczą. Skądś znały PIN, jak widać wprawione w naciąganiu chłopaczka na sumy duże i małe.
Gajcy spał w najlepsze w swoim ulubionym fotelu, ściskając w zębach wypalone cygaro. Pan
Henryk wrócił do mongolskiego rapu i kiwał się wesoło w swojej budce, ignorując zupełnie
wszystko i wszystkich. Pan Andrzej westchnął tylko i odłożył krzyżówki, po czym wyszedł na dwór
na papierosa. Jego mąż odprowadzał wzrokiem trójkę młodych ludzi i nucił coś pod nosem.
– Przyjdzie ktoś jeszcze? – rzucił od niechcenia pan Andrzej, wyciągając z kieszeni spodni
pomiętą paczkę Marlboro. – Zamknąłbym wcześniej, cholera. Dupa już mnie boli od tego siedzenia.
– Później ci wymasuję – pan Ryszard uśmiechnął się pod wąsem.
– Stary pedał. Daj przypalić, zostawiłem zapałki Gajcemu.
– Odpal od mojego.
Pan Andrzej nachylił się i zbliżył papierosa do tlącego się Camela męża. Papierosy zetknęły
się delikatnie, Marlboro zapalił się od Camela leniwie i bez przekonania. Barman zaciągnął się od
serca i oparł się o drzwi do dyskoteki. Nad nimi bure zwykle niebo ponad pewnym miastem
wojewódzkim   migotało   od   gwiazd,   poetyckich   do   obrzydzenia.   Pan   Ryszard   przeciągnął   się,
ziewając po aktorsku, aczkolwiek mało przekonująco, objął pana Andrzeja ramieniem i przysunął
się, romantyk z Bożej łaski. Tkwili tak przez chwilę na październikowym chłodzie, ćmiąc papierosy
i odliczając w myślach do ubłaganej drugiej w nocy. W lokalu coś zaszeleściło – jak nic Gajcy
obudził się, jak mu się to czasem zdarzało, z własnej woli, po czym potruchtał do toalety. Pan
Andrzej wypluł Marlboro i wrócił do środka, odtrącając wyciągnięte niewinnie mężowskie ramie.
W toalecie coś solidnie gruchnęło. Barman skierował tam krok, przeklinając pod nosem
niezgrabność   starego   przyjaciela,   najpewniej   leżącego   pod   pisuarem   i   jęczącego   z   bólu.   Nie
wiedzieć czemu, Gajcy wciąż, nieustannie poślizgał się na kratce odpływu i leżał obolały na
posadzce, dopóki ktoś dobrej woli nie podniósł go za fraki. Tym razem było inaczej. Przed oczyma
pana Andrzeja stanął widok niesłychany – Gajcy leżał jak zwykle pod pisuarem, tyle że w kałuży
krwi.
Już   miał   zacząć   z   całych   sił   wrzeszczeć   i   wołać   pana   Ryszarda   na   pomoc,   gdy  ktoś
wprawnym   i   nieznoszącym   sprzeciwu   ruchem   zacisnął   mu   wilgotną   szmatę   na   ustach,
przykrywając też szczelnie nos. Pan Andrzej zakotłował się chwilę w silnym, spokojnym uścisku
napastnika,   podczas   gdy  resztki   jego   świadomości   odpływały  wraz   z   zapachem  chloroformu.
Następnie, napastnik bardzo starannie ułożył pana Andrzeja pod umywalką i podwinął mu rękaw,
następnie wyciągnął z przenośnej torby świeżą strzykawkę, rozpakował ją i napełnił zawartością
niewielkiej buteleczki. Ba, przezornie wycisnął ze strzykawki resztki powietrza, by niechcący nie
uśmiercić barmana przez zator w żyłach. Tak przygotowaną wbił panu Andrzejowi w ramię i
starannie   wstrzyknął   całość,   co   do   ostatniej   kropelki.   Następnie   podłożył   strzykawkę   obok
nieprzytomnego i oddalił się z toalety.
Otwierając oczy, pan Andrzej dziękował Bogu za ratunek z narkotycznej niewoli – przez
zawartość strzykawki śniły mu się okropne koszmary, w tym napotkanie Gajcego w kałuży krwi.
Jakże był zdziwiony, gdy na miejscu Gajcego znalazł jeszcze zwłoki męża i pana Henryka.
–  C-co  tu  się  kurwa…   –  zdołał  wyszeptać,  czołgając się  ku  zastygłej  w  śmiertelnym
grymasie twarzy pana Ryszarda. – Rysiu. Rysiu! Rysiu, kurwa, co tu się…
– Pana mąż nie żyje – Pan Andrzej obrócił się błyskawicznie. W wejściu do toalety stała Ola
Hajs, ubrana w wojskowy kombinezon. – Proszę się tak nie dziwić na mój widok, panie Rudawski.
– Ola! Zaraz, Ola? Czy to… Czy to ty żeś ich… Nie, kurwa, to niemożliwe!– Pewnie, że możliwe – Wyciągnęła z zamaskowanej kabury groźnie wyglądający pistolet,
wycelowała go w środek czoła pana Andrzeja i odbezpieczyła przerażająco głośno. – Proszę się
zamknąć i posłuchać chwilę. Czy jednym z leżących tam jest niejaki Jerzy Owsiak, pseudonim
Gajcy? Proszę kiwnąć tylko głową.
Pan Andrzej kiwnął głową, przełykając głośno ślinę.
– Aha. I przyjmował tu, zapewne, różnorakich kontrahentów, w tym mówiących w języku
rosyjskim.
Pan Andrzej raz jeszcze kiwnął głową. Ola Hajs nie pytała, stwierdzała co już wiedziała
doskonale.
– I nigdy się pan tym nie zainteresował. Nigdy nie zainteresował pan tym organów ścigania,
choćby i z wrodzonej ostrożności. Gajcy załatwił panu przecież wódę za pół ceny. Dla kogo pański
mąż naprawia różne „zegarki” i inne czułe mechanizmy też się pan nie interesował. Ani skąd didżej
zna język mongolski.
Pan Andrzej kiwał energicznie głową. W oczach zakręciły mu się łzy. Rysiu, mój Rysiu…
– Gajcy, czy raczej Jurek Owsiak, sprzedawał uran Czeczenom. Pański mąż konstruował dla
nich elementy do bomb jądrowych. Pański didżej służył jako wtyka FSB, pilnował wszelkich
transakcji i konsultował je z centralą w Moskwie. Panie Rudawski, wszyscy pana współpracownicy,
w tym najbliższa rodzina, to wrogowie ojczyzny. Czy raczej byli nimi do niedawna.
– Zamknij się, ty kurwo! – wyrwało mu się z ust. Ola Hajs oddała strzał w jego łydkę,
dziurawiąc ją na wylot. Pan Andrzej skulił się z bólu.
–   Panie  Andrzeju,   pozwolę   się   panu   przedstawić   po   raz   ostatni.   Nazywam   się   major
Aleksandra Pieniążek, oficer Obrony Terytorialnej Rzeczypospolitej Polskiej. W imieniu Polski
odrodzonej skazuję pana na karę śmierci za zdradę ojczyzny. Niech się Bóg nad panem zlituje.
Zamknął oczy. Сука блядь, pomyślał. Nakryła nas.