باز هم دیدار بی‌تقدیر شد
دل ز ضعف لحظه‌ها دلگیر شد

چشم تن از بی‌قراری کور گشت
چشم جانی کم کمک شبگیر شد

لحظه‌ها بردند هر یک طاقتم
ای دریغ تا عمق جان رهگیر شد

گفته بودم وصل تو جانم دهد
انتظار وصل تو جانگیر شد

میکشدم عشق تو تا آسمان
بی‌تو پروازم نبود، جان سیر شد

دیده بودم خواب این سردرگمی
عاقبت خوابم چنین تعبیر شد

بردی از یادم بدانم نازنین
این غزل هم بی‌سبب تقریر شد