Nie jadł, nie pił, niedosypiał.
Pragnął tak jej bowiem skrycie.
Był on gotów wręcz by za nią
Targnąć się na swoje życie

Dusza jego, wraz z jej, niczym
łańcuchami połączona.
Wiedział on, że właśnie ona
jest mu z góry przeznaczona.

Wiedział również, że gimnazjum
trwać nie może przecież wiecznie.
Musiał ruszyć i zagadać.
Na tej przerwie, tu, koniecznie.

Długo w głowie składał słowa
oddające te uczucia.
Uzewnętrznić chciał ripostę
na poczucie w sercu kłucia.

Przyszła bowiem oto chwila
żeby w końcu wyjść z ukrycia.
Przyszła chwila by nareszcie
chwycić za ster swego życia.

Czuł że teraz, po tym wszystkim,
ostatecznie jest gotowy
żeby wyrzec się marazmu,
bezczynności zdjąć okowy.

Nie mógł przecież nasz bohater
Do swej lubej wiecznie wzdychać.
Prędko zatem podszedł do niej
i zapytał:

Hej. Co słychać?