Historia Taliona v2

Kapłani Mary zmierzają zawsze tam, gdzie śmierć zbiera swoje największe żniwo. Wioski zdziesiątkowane przez plagi, pobojowiska po wielkich bitwach, fronty wojenne. Miejsca, gdzie ich umiejętności są najbardziej potrzebne. W jednym z takich miejsc młody kapłan imieniem Kael znalazł ocalone z pogromu dziecko. Portowe miasto Falkirk padło ofiarą rajdu jednego z najsłynniejszych piratów tego okresu – Sanforda Faradaya. Z niewielkiej mieściny zostały same zgliszcza. Kael zabrał chłopca do klasztoru Mary, by ten kształcił się tam na kapłana.
Lata mijały, a Kael piął się po szczeblach kariery, stając się jednym z najbardziej znanych i szanowanych kapłanów swego zakonu. W tym samym czasie dziecko, które odnalazł Kael wyrosło na zdolnego i oddanego sprawie sługę bogini. W klasz-torze nadano mu imię Talion i gdy skończył szkolenie oddano go Kaelowi pod opiekę, by pod jego okiem nabrał doświad-czenia. Przez kilka kolejnych lat Kael i Talion podróżowali po księstwach imperium odprawiając rytuały i niszcząc nieumar-tych, czy też lecząc potrzebujących. Mentor i uczeń dołączyli pewnego dnia do armii księcia Brogana Archada, oblegające-go Filverel – stolicę elfickiego królestwa Fenoidu.

W przeddzień ostatniego szturmu, tuż przed zmrokiem Kael został wezwany do namiotu władcy, zaś Talion został w na-miocie, by przygotowywać wieczerzę. Kolejną sceną jaką zobaczył młody kapłan był mistrz Kael z raną na piersi wytaczający się z królewskiego namiotu. Kilka kolejnych chwil Talion pamięta jak przez mgłę: widział usta swojego mistrza układające się w nieme słowa, rzucenie się bez zastanowienia do ucieczki. Na próżno, gdyż po kilkuset metrach usłyszał tętent końskich kopyt, a ostatnią rzeczą jaką zobaczył, gdy odwrócił głowę, był błysk topora tuż przy swojej głowie.  Żołnierze króla obra-bowali zwłoki Kaela i konającego Taliona, po czym wrzucili ich obu do masowego grobu. Jednak Mara ulitowała się nad swoim wiernym. Talion, przeleżawszy całą noc wśród poległych, odzyskał na tyle sił by wydostać się z swojego niedoszłego grobu i oddalić od miasta, nad którym teraz biła łuna pomarańczowego ognia. Od tego wydarzenia mijają kolejne lata, a Talion nadal nie wie co zaszło w królewskim namiocie.

Czy to książę Brogan dopuścić chciał się czynu, którego kapłan Mary nie mógł zaakceptować? A może to mistrz Kael nie był tak krystaliczny, jak głosiła jego legenda? Talion przyrzekł sobie, że się tego dowie - a póki co Kael uznawany jest za zmarłego podczas jednego z wypadów obrońców za mury miasta - ot, znalazł się w złym miejscu o złym czasie.

Jakiś czas po oddaleniu się od frontu Talion natrafił na szlaku na miejsce zasadzki – trupy były świeże, a majątek nietknięty, toteż kapłan domyślił się, iż musiało to być zabójstwo, po którym napastnicy od razu się wycofali. W jednym z powozów Talion znalazł jednak kogoś, kto jeszcze żył. Z piersi mężczyzny sterczały dwie strzały. Chociaż nie dało się mu już pomóc, to można było skrócić jego męki.

Niestety, Talion tego nie zrobił – dostrzegł w mężczyźnie znajomą twarz. Twarz jednego z rycerzy, którzy uczestniczyli w oblężeniu Filverel. Twarz kogoś, kto tamtego wieczoru był zapewne w tym samym namiocie, co Kael. Talion nie ulżył mężczyźnie - ten konał jeszcze kilka minut, aż w końcu odszedł.