Wiersz ten ma budowę klasyczną, tzn rymy układają się w sposób abab. Jest on podzielony na 6 strof. Podmiot liryczny jest pierwszoosobowy i nie możemy jednocześnie utożsamić go z autorem wiersza. Zwraca się bezpośrednio do robotnika, a dokładniej do górnika, gdzie cytat: „Prędzej, górniku, głębiej, górniku”. Wiersz ten został napisany w czasach, gdy cała Polska została doszczętnie zniszczona przez hitlerowców. Poeci po II Wojnie zostali nazwani „inżynierami dusz”, bo do nich też należała odbudowa Polski, ale nie czynami, tylko słowami. Ten wiersz jest tego idealnym przykładem. Z jednej strony wiersz ma za zadanie motywować do działania, np. „w twojej kopalni, na twym chodniku staje ojczyzny zrąb.”, a z drugiej strony mamy czysty i piękny manifest socjalistyczny, czego dowodem może być ten cytat: „Zabrze na przedzie, prowadzi Zabrze, w socjalistyczną dal”, czy nawet „Pod twym oskardem padł kapitalizm/ nadszedł wolności czas”. Te dwa cytaty pokazują istotę socjalizmu i nowej rzeczywistości. Oczywiście nie tylko socjalizm jest tutaj głównym tematem, a praca. Socjalizm to z założenia ustrój który walczy przeciwko kapitalizmowi czy wyzyskiwaniu („Nie dla bogaczy-wyzyskiwaczy”). Najważniejsza w socjalizmie była idea współpracy, co pokazuje nam ten cytat: „(...) w przyszłość twą jasną idź/ dąż zastępami współzawodników.”. W niektórych miejscach w wierszu mamy zdania wykrzyknikowe. Fragmentu jak „Więcej żelaza, węgla i stali/ dla robotniczych mas!” czy „Twoja ta ziemia, twoja na zawsze/ węgiel, żelazo, stal!”, mogą świadczyć o emocjonalnym zaangażowaniu podmiotu lirycznego w motywację pracujących robotników, czy górników.  Polska jak inne kraje, w których budowała się nowa socjalistyczna rzeczywistość wykorzystywała w wierszach patos robotnika. Tak jak kiedyś, poeci umieszczali rycerzy czy męczenników (tutaj przykład Dziadów Mickiewicza) jako patos, tak w socrealizmie stworzył się patos robotnika. Robotnika dzięki któremu powstanie nowa rzeczywistość.