[center][color=#009999]Leonid Breżniew był Generalnym Sekretarzem Partii Komunistycznej w latach 1964-1982. Swoje stanowisko zawdzięczał sprytowi oraz cierpliwości, którą niewątpliwie się wykazał, kiedy to 14 Października 1964 r. obalił Nikitę Chruszczowa w czasie jego 5 - miesięcznej nieobecności w Moskwie za pomocą przegłosowania ustawy odwołującej Chruszczowa. Takim oto sposobem stanął na czele wielkiego mocarstwa, jakim był Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich. Był tylko jeden problem - Breżniew bardzo często miewał problemy zdrowotne.

Fakt ten chciał wykorzystać ówczesny szef KGB - Jurij Andropow, który od długiego czasu ostrzył sobie zęby na stanowisko które objął Breżniew.

Kiedy w 1974, Breżniew dostał trzeciego zawału. W tym wszystkim okazję do przejęcia władzy dostrzegł Andropow. Jako szef KGB, nie cofał się przed niczym. Cały czas wrabiał swoich największych rywali w różne afery, skutecznie eliminując ich z wyścigu po władzę. Andropow był do tego stopnia zdesperowany, że nawet kazał KGB wziąć pod lupę najbliższą rodzinę Breżniewa, która zresztą wcale nie była niewinna, bowiem przemycała biżuterię i kamienie szlachetnej.

Przez kolejne lata, Andropow szukał sojuszników. Znalazł ich między innymi w Ministrze Obrony Dimitrim Ustinowie oraz Szefie Dyplomacji Andreju Gromyko. Dzięki ich poparciu, KGB przestało być zależne od Rady Ministrów. Nic już nie mogło stanąć na drodze Andropowa do zdobycia upragnionej władzy.

W 1981, Szef niezależnego już KGB wrobił męża córki Breżniewa, Jurija Czurbanowa w tzw. "Aferę Brylantową", gdzie wszystkie tropy wiodły do gabinetu zwierzchnika Czurbanowa, Nikołaja Szczekołowa. Tak oto kolejny mocny rywal został przez Andropowa wyeliminowany.

Tymczasem, borykający się z nieustannymi problemami zdrowotnymi Breżniew coraz bardziej chciał odejść na emeryturę i otwarcie o tym mówił. Jednak Andropow nie mógł do tego dopuścić, ponieważ Breżniew mianował na następcę swojego wieloletniego przyjaciela, prezesa Komunistycznej Partii Ukrainy - Wołodymira Szczerbyckiego. Andropow musiał szybko działać, ponieważ zmiana warty nastąpić miała 15 Listopada 1982 r.

Sytuacja się jednak mocno skomplikowała, kiedy to Andropow został przeniesiony na stanowisko Sekretarza Komitetu Centralnego i został pozbawiony wpływu na tajną policję, zaś Szefem KGB został jego odwieczny wróg - Witalij Fedorczuk.

Andropow był jednak na to dobrze przygotowany, ponieważ już od kilku miesięcy agenci KGB pracujący w otoczeniu Breżniewa dostarczali mu fałszywe leki nasenne w postaci białych pigułek. Nie różniły się od nich wyglądam, ale nie miały one żadnego działania.

Kilka dni przed śmiercią, ochroniarz dał mu inne pigułki - tym razem żółte. Breżniew się zdziwił, nawet zapisał to w swoim pamiętmiku, ale wziął bez wachania. Możliwe, że to wskutek ich działania Breżniew stracił życie.

9 listopada 1982, Dzień przed swoją śmiercią, Breżniew spotkał się z Andropowem. Kilkanaście godzin później już nie żył.

Dzień po spotkaniu z Andropowem, o gdzinie dziewiątej ochroniarze znaleźli umierającego Breżniewa w daczy w Zarzeczu. Przystąpili do masażu serca, wezwali karetkę, oraz poinformowali o tym swoich przełożonych. P9 godzinie do daczy dotarł rozkaz, który mówił, że nikt nie może wchodzić do sypialni Breżniewa, nawet najbliższa rodzina.

Rozkaz ten najprawdopodobniej wydał Jewgienij Czazow, Szef IV Wydziału Ministerstwa Zdrowia, zaufany człowiek Andropowa. Ale przed wydaniem rozkazu, zadzwonił do Andropowa o godzinie 8:50 i powiedział, że Breżniew już nie żyje. Kilkanaście minut później Sobczakow poinformował Andropowa o "niepokojącym stanie Breżniewa". Taka kolejność mocno daje do myślenia, prawda?

Andropow nie tracił ani minuty. O 9:30 już był w zarzeczu. Od razu poszedł do gabinetu genseka i wziął pancerną kasetkę z najtajniejszymi dokumentami Breżniewa i zwołał Nadzwyczajne Posiedzenie Plenarne Komitetu Centralnego, na którym wybrano go nowym gensekiem. Tymczasem Czazow stwierdził zgon, mimo, że śmierć Breżniewa nastąpiła dopiero 1,5 godziny później.

Co ciekawe, Czazow okazał się nie być zbyt wiernym kompanem dla Andropowa. Już dwa lata później przyłożył rękę do śmierci Andropowa, tak jak wcześniej do śmierci Breżniewa. Tym razem na zlecenie Konstantina Czernienki.
[/color][/center]