Typowy algorytm routingu to np. algorytm wektora odległości. Routery budują tablice routingu z tablic routingu routerów sąsiednich. Routery okresowo przesyłają kopie tablic routingu do sąsiednich routerów. Każdy odbiorca tablicy dodaje do niej wektor odległości (własną wartość odległości) i przesyła ją do swoich sąsiadów. Proces uaktualniania tablic umożliwia każdemu routerowi poznanie innych routerów oraz stworzenie mapy odległości w sieci. Innym sposobem routingu jest metoda stanu łącza opierająca się o algorytm Dijkstry. Każdy z routerów rozsyła tzw. link-state packet zawierający identyfikator oraz listę węzłów do niego przyłączonych wraz z kosztem tych połączeń. Trasa obliczana jest na podstawie grafowego algorytmu Dijkstry. Algorytm wektora odległości stosowany jest w protokole RIP i RIP2, natomiast metoda stanu łącza  wykorzystywana jest w protokole OSPF.
(Algorytm routingu IP - next-hop routing składa się z trzech kroków w pierwszym przeszukujemy tablicę routingu w poszukiwaniu rekordu, który odpowiada adresowi przeznaczenia IP, jeśli taki rekord istnieje to pakiet jest wysyłany i algorytm kończy pracę, jeżeli nie wykonywany jest drugi krok w którym przeszukujemy tablicę routingu w poszukiwaniu adresu sieci, jeśli taki rekord istnieje to pakiet jest wysyłany i algorytm kończy pracę, jeżeli nie wykonywany jest trzeci krok w którym przeszukujemy tablicę routingu w poszukiwaniu rekordu oznaczonego jako domyślny i tam wysyłany jest pakiet. Jeżeli żaden krok nie przyniesie rezultatu, datagram zostaje oznaczony jako taki, którego nie można dostarczyć)