WI - HTML - odnośniki wewnętrzne

<!DOCTYPE HTML>
<html>
<head>
</head>

<body>
<details><summary><p id="gora">Spis treści</p></summary>
<ul>
<li><a href="#kotki">Kotki</a></li>
<li><a href="#pieski">Pieski</a></li>
<li><a href="#zabki">Żabki</a></li>
<li><a href="#myszki">Myszki</a></li>
</ul>
</details>

<p id="kotki"><h2>Kot domowy</h2> (Felis catus), również Felis silvestris catus lub Felis (silvestris) domesticus) – udomowiony gatunek ssaka z rzędu drapieżnych z rodziny kotowatych. Koty zostały udomowione około 9500 lat temu i są obecnie najpopularniejszymi zwierzętami domowymi na świecie. Gatunek prawdopodobnie pochodzi od kota nubijskiego, przy czym w Europie krzyżował się ze żbikiem. Jest uznawany za gatunek inwazyjny.
Przodkiem kota domowego jest kot nubijski – według poglądów większości współczesnych naukowców różnice pomiędzy kotem domowym i nubijskim są tak niewielkie, że należą one do tego samego podgatunku. Istnieją rozbieżności w kwestii daty udomowienia kota. Większość źródeł sugeruje lata 4000–3700 p.n.e., a miejscem, w którym miało do tego dojść, była Nubia. Istnieją jednak dowody (grób mężczyzny z kotem[7] z Cypru sprzed ok. 7500 r. p.n.e.), że domestykacja kota zaczęła się znacznie wcześniej i trwała kilka tysięcy lat, a jej miejscem był obszar Żyznego Półksiężyca. Już ok. 2000 r. p.n.e. kot był pospolicie hodowany w starożytnym Egipcie, gdzie był zwierzęciem świętym, utożsamianym z boginią Bastet, a zwłoki kotów mumifikowano. Również Germanie kojarzyli go ze swoją boginią płodności Freją, która jeździła powozem zaprzężonym w te zwierzęta. Później zaczęto wykorzystywać go do tępienia gryzoni. Od momentu swego udomowienia kot stał się bohaterem licznych baśni i mitów.
W chrześcijańskiej, średniowiecznej Europie koty były tępione jako zwierzęta kojarzone z czarownicami (zob. chowaniec), ślad tych przesądów pozostał do dzisiaj w powiedzeniu o pechu przynoszonym przez czarnego kota. Również w Japonii uważano je za wcielenie demonów (zob. bakeneko). Nie oznacza to jednak, że koty nie towarzyszyły człowiekowi: odkryto między innymi chorwacki manuskrypt z XV wieku z widocznymi, odbitymi kocimi łapami[8]. Charakterystyczną duńską tradycją związaną z irlandzkim świętem Fastelavn jest „zabawa w kota w beczce” – ostatni przypadek wykorzystania żywego zwierzęcia zanotowano około 1880 roku w Reersø[9]. O wiele lepiej traktowano koty w kulturze islamu. Nawet prorok Mahomet miał kota o imieniu Muezza. Również w świątyniach buddyjskich (np. w Birmie) niekiedy hodowano te zwierzęta.
Wyhodowano wiele ras kota domowego, różniących się ubarwieniem, wielkością i długością włosów; współczesne wzorce niektórych starszych ras znacznie odbiegają od ich wcześniejszych cech (jak w przypadku kotów perskich czy syjamskich). Znaczna liczba kotów domowych żyje samodzielnie w miastach (w Polsce są to tzw. koty piwniczne lub dachowce). <a href="#gora">do góry</a> </p>


<p id="pieski"><h2>Pies domowy</h2> (Canis lupus familiaris) – udomowiona forma wilka szarego, ssaka drapieżnego z rodziny psowatych (Canidae), uznawana przez niektórych za podgatunek wilka[3][4], a przez innych za odrębny gatunek[potrzebny przypis], opisywany pod synonimicznymi nazwami Canis lupus familiaris lub Canis familiaris. Od czasu jego udomowienia powstało wiele ras, znacznie różniących się morfologią i cechami użytkowymi. Rasy pierwotne powstawały głównie w wyniku presji środowiskowej. Rasy współczesne uzyskano w wyniku doboru sztucznego.
Karol Linneusz opisał naukowo psa w 1758 r. pod nazwą Canis familiaris Linnaeus, 1758. W tej samej pracy Linneusz opisał wilka pod nazwą Canis lupus. Kiedy uzgodniono, że pies prawdopodobnie pochodzi od wilka, nazwa systematyczna (naukowa) psa została zmieniona zgodnie z zasadami nomenklatury zoologicznej na Canis lupus f. familiaris – czyli forma domowa wilka, w skrócie C. l. familiaris. Ze względu na powszechność stosowania pierwszej nazwy, jaką nadał psu Linneusz – Canis familiaris, w 2003 r. Międzynarodowa Komisja Nomenklatury Zoologicznej dopuściła stosowanie obydwu nazw jako poprawnych nazw naukowych[5]. Zarówno Canis familiaris, jak i Canis lupus familiaris są poprawnymi nazwami systematycznymi psa domowego. Tę drugą nazwę można traktować jako trynominalną nazwę podgatunku lub jako uproszczony zapis nazwy formy udomowionej Canis lupus f. familiaris, zależnie od tego, czy uważać psa domowego za podgatunek wilka. <a href="#gora">do góry</a>
</p>

<p id="zabki"><h2>Żabowate</h2> (Ranidae), tzw. żaby właściwe – rodzina płazów bezogonowych zaliczanych do grupy Neobatrachia.
Lorem Ipsum jest tekstem stosowanym jako przykładowy wypełniacz w przemyśle poligraficznym. Został po raz pierwszy użyty w XV w. przez nieznanego drukarza do wypełnienia tekstem próbnej książki. Pięć wieków później zaczął być używany przemyśle elektronicznym, pozostając praktycznie niezmienionym. Spopularyzował się w latach 60. XX w. wraz z publikacją arkuszy Letrasetu, zawierających fragmenty Lorem Ipsum, a ostatnio z zawierającym różne wersje Lorem Ipsum oprogramowaniem przeznaczonym do realizacji druków na komputerach osobistych, jak Aldus PageMaker. Ogólnie znana teza głosi, iż użytkownika może rozpraszać zrozumiała zawartość strony, kiedy ten chce zobaczyć sam jej wygląd. Jedną z mocnych stron używania Lorem Ipsum jest to, że ma wiele różnych „kombinacji” zdań, słów i akapitów, w przeciwieństwie do zwykłego: „tekst, tekst, tekst”, sprawiającego, że wygląda to „zbyt czytelnie” po polsku. Wielu webmasterów i designerów używa Lorem Ipsum jako domyślnego modelu tekstu i wpisanie w internetowej wyszukiwarce ‘lorem ipsum’ spowoduje znalezienie bardzo wielu stron, które wciąż są w budowie. Wiele wersji tekstu ewoluowało i zmieniało się przez lata, czasem przez przypadek, czasem specjalnie (humorystyczne wstawki itd). <a href="#gora">do góry</a></p>

<p id="myszki"><h2>Mysz</h2> (Mus) – rodzaj ssaka z podrodziny myszy (Murinae) w rodzinie myszowatych (Muridae). Zwierzęta znane jako: mysz leśna, mysz zaroślowa, czy mysz polna[14] traktowane jako jedne z gatunków „myszy”, w rzeczywistości zaliczane są do odrębnego rodzaju gryzoni: myszarka (Apodemus) jako: myszarka leśna, myszarka zaroślowa, czy myszarka polna[13].
Myszka Miki (w oryginale Mickey Mouse) – fikcyjna postać z filmów animowanych, stworzona w studiu Walta Disneya. Pierwowzorem był Królik Oswald. Myszka Miki powstała, gdy Disney stracił prawa do tej postaci.
W większości przygód Mikiemu towarzyszy jego pies Pluto. Ma dziewczynę, którą jest Myszka Minnie. Najlepszymi przyjaciółmi Myszki są Kaczor Donald (w komiksach rzadko się spotykają) oraz Goofy i Horacy.
Pierwszy raz postać ta pojawiła się w filmie Plane Crazy z 15 maja 1928 r.[1] W tym samym roku na ekranie kina Colony w Nowym Jorku miał premierę pierwszy animowany film dźwiękowy pt. Parowiec Willie (Steamboat Willie) z 18 listopada 1928. Głosu postaci Myszki Miki udzielił sam Walt Disney, który w 1931/1932 otrzymał za jej stworzenie Oscara.
Na początku lat 30. Mickey i jego przyjaciele nabrali barw dzięki Technicolorowi.
Rywalem Mikiego do ręki Minnie w filmie Mickey's Rival (1936) był Mortimer – mysz, a właściwie postać myszopodobna. Mortimer to imię, jakie pierwotnie miał nosić Miki, jednak żona Disneya, Lillian, zasugerowała mężowi imię „Mickey”, ponieważ „Mortimer” brzmiało jej zdaniem zbyt „dziewczęco”.
W 1940 postać Myszki Miki pojawiła się w nagrodzonym Oscarem pełnometrażowym filmie Fantazja.
W latach 1939–1945 podczas II wojny światowej Walt Disney Studios w Hollywood spełniało prośby alianckich armii walczących przeciwko nazistom i wysyłało swoje oryginalne i sygnowane przez siebie rysunki do użycia przez wojsko podczas walki. Walt Disney Studios w Hollywood wysłało jeden z oryginalnych rysunków z Myszką Miki na tle polskiego godła specjalnie dla Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, które wsławiły się później zdobyciem Wilhelmshaven[2]. Stworzono wtedy również inne grafiki dla Polaków np. Kaczora Donalda dla Polskich Sił Powietrznych.
W 2018 roku Frank Angones zaproponował w Kaczych opowieściach dwie historie z udziałem/wspominające Myszkę Miki. Jednak zarząd Disney Channel zabronił użycia Mikiego w Kaczych opowieściach. </p>
<a href="#gora">do góry</a>
</body>


</html>