Ik heb nu zoveel Studio Sportwinters gezien, het nakletsprogramma van de Olympische Spelen, dat ik het op een ander niveau begin te beleven. Een metaniveau. Zo volg ik al een week de verwondingen van tafelheer Erben Wennemars, de man die permanent zo opgewekt is dat hij zelfs een val van zijn fiets in Zuid-Korea monter doorstond. Hij heeft allemaal wonden op zijn hoofd, en die veranderen steeds van kleur en glimmerigheid. Dat zie je niet vaak op tv.

Maar het belangrijkste metaniveau waarop ik Studio Sportwinter beleef, is dat ik sport oprecht raar begin te vinden. De eerste week ging het nog wel: toen zag ik schaatsers gouden medailles winnen en dacht ik 'schaatsen is goed en gouden medailles zijn goed' en liet ik het bij die gedachte.

Maar nu zijn we bij het gedeelte van de Olympische Spelen aangeland waarin het niet meer alleen om schaatsen draait, een sport die iedereen al goed kent en zo ga je met frisse ogen naar het fenomeen 'sport' kijken.

Het gevoel bekruipt je dat je naar heel excentrieke mensen zit te kijken

Zo zag ik dit weekend een vrouw, Kimberley Bos, die haar leven had gewijd aan skeletonnen: op een plank met wieltjes van een ijsbaan afsjezen. Dat is op zich al krankzinnig, maar ze lieten een filmpje van haar zien dat nog gekker was. Ze was gefilmd terwijl ze naast de ijsglijbaan stond en met haar ogen dicht de hele rit navertelde. Dus dat ging ongeveer van 'hier komt de tweede bocht... hier een lang stuk... dan de derde bocht, die is scherp... dan een kort stukje...' In het beeld ernaast zag je de daadwerkelijke tocht door de ijsglijbaan en alles wat Kimberley Bos zei, klopte op de seconde af. Ze kent die hele baan uit haar hoofd.

Dan bekruipt je toch het gevoel dat je naar heel excentrieke mensen zit te kijken. Leukexcentriek, daar niet van, bijzonder-talentvolexcentriek, maar: excentriek. Ze zitten daar wel zo opgeruimd en sportief na te praten met hun oranje muts op en hun saaie geobsedeer over honderdsten van seconden, maar laten we wel wezen: ze zijn weird. Echt héél raar. Ik wil ze niet beledigen, ze kunnen dingen die ik niet kan. Maar ze zijn mal. Waarom ga je anders jaren van je leven wijden aan het uit je hoofd leren van een glijbaan van ijs?

En ik maar denken dat ik in een absurdistisch toneelstuk ben beland

Het leuke is dat Henry Schut, de presentator, er helemaal in meegaat. Wat zeg ik: heel Nederland gaat erin mee. Nee, wat zeg ik: de hele wereld. Maar om het even bij Henry Schut te houden, die vraagt dan doodernstig: 'Heb je de juiste slee?' Waarop Kimberley Bos antwoordt: 'Ik heb wel een hele snelle slee.'

En ik maar denken dat ik in een absurdistisch toneelstuk ben beland.

Maar goed, dat is het hele leven, mensen, en daarom zijn de Olympische Spelen zo leuk.