Untitled

<!DOCTYPE html>
<html lang="bs" >
<head>
<title> Ivo Andrić- Wikipedia </title>
<meta charset="utf-8">
<meta name="author" content="Nejla Šabotić" >
<meta name="description" content="Stranica o Ivi Andriću">
<meta name="keywords" content="Ivo, Andrić, pisac, Na Drini ćuprija, Nobelovac">
</head>
<body>
<h1> Ivo Andrić </h1>
<hr>
<p> <strong> Ivo Andrić </strong> bio je jugoslavenski književnik i dobitnik Nobelove nagrade za književnost 1961. godine, <i>"za epsku snagu sa kojom je nalazio teme i oslikavao ljudske sudbine izvučene iz historije njegove zemlje". </i> </p>
<img src="https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/7/75/S._Kragujevic%2C_Ivo_Andric%2C_1961.jpg/240px-S._Kragujevic%2C_Ivo_Andric%2C_1961.jpg" alt="Fotografija Ive Andrića">
<figcaption>neki opis nesto.</figcaption>
<br>
<br>
<span> <b>Sadržaj</b> </span>
<ol>
  <li>
    <a href="zivot.html"> Život </a>
  </li>

  <li>
    <a href="djela.html"> Djela </a>
  </li>
  <ol>
    <li> <a href="andricoumetnosti.html"> Andrić o umjetnosti</a> </li>
    <li> <a href="umetnickipostupakiveandrica.html"> Umetnički postupak Ive Andrića </a> </li>
    </ol>
   <li>
     <a href="bibliografija.html"> Bibliografija </a>
   </li>
   <li>
      <a href="izvori.html"> Izvori </a>
      </li>
</ol>
<h2> Život </h2>
<hr>
<p>Ivo Andrić je rođen 9. oktobra 1892. godine u Travniku, mahala Zenjak broj 9, Bosna i Hercegovina u obitelji Antuna Andrića,
sudskoga podvornika i Katarine Pejić. Djetinjstvo je proveo u Višegradu gdje je završio osnovnu školu. Andrić 1903. godine upisuje Veliku gimnaziju,
 najstariju bosansko-hercegovačku srednju školu u Sarajevu, a filozofiju - odsjek za slovenske književnosti i istoriju u Zagrebu, Beču, Krakovu i Gracu.
 Doktorsku disertaciju "Razvoj duhovnog života u Bosni pod uticajem turske vladavine"<i>(Die Entwicklung des geistigen Lebens in Bosnien unter der Einwirgung der turkischen Herrschaft)</i>
 Ivo Andrić je odbranio je na Univerzitetu u Gracu 1924. godine.
 Njegova rodna kuća je danas otvorena kao muzej - Memorijalni muzej-kuća Ive Andrića. </p>

 <p> Kao gimnazijalac, Andrić je vatreni pobornik integralnog jugoslavenstva, pripadnik je naprednog nacionalističkog pokreta Mlada Bosna i strastveni je borac za oslobođenje južnoslovenskih naroda Austrougarske monarhije. Umro je 13. marta 1975. godine u Beogradu.</p>
 <h2> Djela </h2>
 <hr>
 <p> Andrić je u književnost ušao pjesmama u prozi "U sumrak" i "Blaga i dobra mesečina" objavljenim u Bosanskoj vili 1911. godine. Pred Prvi svjetski rat, u junu 1914. godine, u zborniku Hrvatska mlada lirika objavljeno je šest Andrićevih pjesama u prozi ("Lanjska pjesma", "Strofe u noći", "Tama", "Potonulo", "Jadni nemir" i "Noć crvenih zvijezda"). Prvu knjigu stihova u prozi - "Ex Ponto" -Ivo Andrić je objavio 1918. godine u Zagrebu, a zbirku "Nemiri" štampao je u Beogradu 1920. godine. Njegove lirske pjesme koje za života nisu sabrane u knjigu, objavljene su posthumno, 1976. godine u Beogradu, pod nazivom "Šta sanjam i šta mi se događa".</p>
 <p> Andrićevo djelo možemo podijeliti u nekoliko tematsko-žanrovskih cjelina. </p>
 <p> U prvoj fazi, koju obilježavaju lirika i pjesme u prozi (Ex Ponto, Nemiri), Andrićev je iskaz o svijetu obojen ličnim egzistencijalno-spiritualnim traganjem, podstaknutom i lektirom (Kierkegaard). Kritika je podijeljena mišljenja o dosezima tih ranih radova: dok srpski kritičar Nikola Milošević u njima gleda vrhunac Andrićevog stvaralaštva, hrvatski književni historičar, Andrićev zemljak iz srednje Bosne Tomislav Ladan drži da se radi o nevažnim plačljivim adolescentskim nemirima koji odražavaju piščevu nezrelost i nemaju dublje ni univerzalnije vrijednosti.</p>
 <p> Druga faza, koja traje do Drugog svjetskoga rata , obilježena je Andrićevim okretanjem pripovjedačkoj prozi i, na jezičkom planu, definitivnim prelaskom na srpsku ekavicu (što je u dosta radova stvorilo čudnu mješavinu u kojoj narator piše srpski ekavski, a likovi -često fratri- nekim od jekavskih ili ikavskih dijalekata). Po opcem priznanju, u većini pripovjedaka je Andrić "našao sebe", pa je ta zrela faza među umjetnički najproduktivnijima, s korpusom najcijenjenijih priča. </p>
 <p>  Piščevo se pripovedanje u navedenim delima odlikuje se: uverljivo dočaranom atmosferom, upečatljivim opisima okoline i ponašanja, no ne i psihološkim poniranjem - većina je Andrićevih likova (osim franjevaca) gonjena biološkim imperativima i determinizmom u ponašanju koji podseća na naturalističku školu 19. stoljeća. Osim tih dela, autor je objavio i niz pripovedaka, putopisne i eseističke proze, te verovatno najbolje delo kasne faze, zbirku aforističkih zapisa Znakovi pored puta (posthumno izdane), nesporno jednu od svojih najvrednijih knjiga.</p>
 <h3> Andrić o umjetnosti </h3>
 <p> Svoje shvatanje smisla i suštine umetnosti Andrić je izlagao, bilo u posebnim napisima bilo implicitno, u pojedinim pasažima svog umetničkog dela. U tom pogledu posebno se ističe njegov esej <i>Razgovor sa Gojom</i> i pripovetka <i>Aska i vuk</i>.
 <p> Umetničko stvaranje je po Andriću složen i naporan čin koji se vrši po diktatu čovekove nagonske potrebe za stvaranjem. U osnovi nagonska, čovekova potreba za lepotom je odabrana od umiranja i zaborava; ona je dijalektička suprotnost zakonima prolaznosti. U igri jagnjeta iz alegorijske pripovetke Aska i vuk simblozovan je umetnički nagon čovekov kao „instiktivan otpor protiv smrti i nestajanja“ koji „u svojim najvišim oblicima i dometima poprima oblik samog života“. Umetnost i volja za otporom, kazuje Andrić na kraju ove pripovetke, pobeđuje sve, pa i samu smrt, a svako pravo umetničko delo je čovekova pobeda nad prolaznošću i trošnošću života. Život je Andrićevom delu divno čudo koje se neprestano troši i osipa, dok umetnička dela imaju trajnu vrednost i ne znaju za smrt i umiranje.</p>
 <h4>Umetnički postupak Ive Andrića </h4>
 <p> U načinu izgrađivanja likova i umetničkom postupku pri oblikovanju svojih misli o životu i ljudima Andrić se ne odvaja od najlepših tradicija realističke književnosti škole, iako takav njegov postupak ne znači i ponavljanje tradicionalnih realističkih manira. Njegove slike života nisu samo realistički izraz određene životne i istorijske stvarnosti, jer on u njih utkiva i znatno šira uopštavanja i opštija, gotovo trajna životna značenja. Legendarni bosanski junak Alija Đerzelez nije samo tip osmanlijskog pustolova i avanturiste, već i večiti čovek pred večitim problemom žene. Tamnica iz pripovetke Prokleta avlija ima znatno šire značenje: ona je izvan vremena i mesta kojima ih je pisac lokalizovao. Iako se u Andrićevom književnom delu najčešće javlja Bosna, gotovo svi njeni likovi se izdižu izvan životnog kruga u kome ih pisac nalazi. Andrić, prirodno, nikada ne izneverava tipičnost sredine i vremena, ali on pri tom tako komleksne ličnosti ume da dogradi i u njima podvuče ono što je opštije i životno šire od osobenosti određenih konkretnom sredinom i vremenom.</p>
 <h2> Bibliografija </h2>
 <hr>
 <ul>
 <li> <a href="exponto.html"> Ex Ponto</a> stihovi u prozi, 1918. </li>
 <li> <a href="nemiri.html"> Nemiri </a> stihovi u prozi, 1920. </li>
 <li> <a href="igra.html">Igra</a> </li>
 <li> <a href="pualijedjerdjeleza.html">Put Alije Đerzeleza</a> 1920 </li>
 <li> <a href="mostnazepi.html">Most na Žepi</a> 1925 </li>
 </ul>
 <h3> Izvori </h3>
 <hr>
 <p>  The Nobel Prize in Literature 1961 </p>
</body>
</html>