Advertisement
Guest User

Untitled

a guest
Feb 27th, 2020
101
0
Never
Not a member of Pastebin yet? Sign Up, it unlocks many cool features!
text 3.46 KB | None | 0 0
  1. „Dwóch papieży” wchodzi głęboko pod sutannę
  2. Papież od zawsze uznawany był za najwyżej postawionego rangą człowieka w kościele katolickim, a do niedawnej przeszłości uznawany był za dozgonny urząd. Zmieniło się to w momencie gdy papież Benedykt XVI abdykował. Historia wyreżyserowana przez Fernando Meirelles’a ukazuje inne oblicze tego urzędu oraz obrazuje dyskusje między kardynałem Bergoglio oraz papieżem Benedyktem XVI na tematy światopoglądowe oraz wiary.
  3. Całość rozpoczyna się po śmierci Jana Pawła 2, w momencie gdy tron w stolicy piotrowej stoi pusty. Kardynałowie zebrali się na konklawe aby wybrać kolejnego papieża. Głównymi faworytami do wygrania tego głosowania są postaci grane przez Anhony’ego Hopkins’a oraz przez Jonathan’a Pryce’a. Po kilku turach głosowania wygrywa kardynał Ratzinger, który przybrał imię Benedykta XVI. Film wraca z akcją po kilkuletniej przerwie, gdy na jaw wychodzi kolejny kościelny skandal. Wtedy Bergoglio spotyka się z Benedyktem XVI po zaproszeniu przez papieża. Obydwaj toczą między sobą batalie słowne, lecz po czasie odkrywają się przed sobą coraz bardziej i pokazują więcej własnych poglądów oraz historii.
  4. Odtwórcy głównych ról zagrali swoje role po mistrzowsku, momentami można było odnieść wrażenie jakby obserwowało się prawdziwych papieży. Postacie przez nich odgrywane różniły się od siebie jak woda i ogień, ale na ekranie zachowywały się jak Yin i Yang – razem tworzyły wiarygodny i pasujący do siebie duet. Postać odgrywana przez Pryce’a była skromna, troszczącą się o człowieka i gotowa na zmiany, żył on jak inni ludzie poprzez odrzucenie życia w luksusach zarezerwowanych dla kardynałów. Benedykt XVI natomiast został zobrazowany jako konserwatysta, osoba gotowa bronić tradycyjnych wartości kościoła zamiast iść z duchem czasu. Na uwagę zasługuje także odegrana przez Juan Minujín’a postać młodego Jorge Mario Bergoglio oraz historia z tym związana. Obrazuje ona wyrzeczenia oraz drogę, którą przebył obecny papież aby być człowiekiem, którym obecnie jest.
  5. Moją uwagę przykuła także praca kamery oraz to jak wyglądały niektóre sceny. W scenach, w których brali udział tylko odtwórcy głównych ról kamera była skupiona na papieżach, otoczenie w większości ujęć grało drugorzędną rolę. Kamera w tych scenach była na równym poziomie między aktorami, nie była ona pochylona pod kątem obrazującym jednego z nich z góry lub z dołu. Obrazowało to równość w scenach między nimi. W scenach Franciszka ze zwykłymi ludźmi kamera nie skupiała się już na papieżu lub kardynale. Skupiała się na ludziach. Pokazywało to charakter Franciszka, nie czuł się między ludźmi wywyższony. Charakter niektórych scen przypominał także sceny ze spektaklu teatralnego, szczególnie tych odgrywanych z małą ilością postaci.
  6. „Dwóch papieży” jest spektaklem, w którym główne role odgrywa dwóch renomowanych aktorów tworzących wiarygodne postacie, na których całość jest skupiona. Film zagląda pod sułtanny papieży pozwalając zobaczyć jakie poglądy nimi kierują i jakimi ludźmi są. Sutanna kościoła jednak pozostaje nieodkryta, dzieło Meirelles’a nie zgłębia się w skandale oraz problemy kościoła z tamtego czasu przez co cała produkcja pozostawia lekki niedosyt, jednak nie rzuca się to w oczy i nie razi przez historię opowiedzianą o dylematach dwóch papieży.
Advertisement
Add Comment
Please, Sign In to add comment
Advertisement