Pory roku  i występowanie dnia i nocy związane są z oświetleniem Ziemi podczas jej obiegowego wokół Słońca i jej nachylenia. Podczas tego właśnie ruchu różne części planety otrzymują różne ilości światła oraz ciepła słonecznego, co właśnie powoduje, że pory roku się zmieniają. Dzieje się tak dlatego, że Orbita ruchu obiegowego Ziemi ma kształt elipsy, dlatego Ziemia znajduje się raz bliżej, a raz dalej od Słońca. Pełen obieg Ziemi wokół Słońca trwa 1 rok astronomiczny, czyli jakieś 365 dni, no chyba że jest rok przystępny, to 366, jest co 4 lata.
Wyróżniamy 3 podstawowe strefy oświetlenia Ziemi: strefa mi międzyzwrotnikowa, czyli gorąca, znajduje się między zwrotnikiem Raka i Koziorożca. Potem jest strefa umiarkowana, czyli północna i południowa, znajduje się pomiędzy zwrotnikami, a kołami podbiegunowymi na obu półkulach… I ostatnia to strefa podbiegunowa, północna i południowa, leży między kołami podbiegunowymi, a biegunami na obu półkulach.
Jak wiemy, są cztery pory roku, wiosna, lato, jesień i zima… Chociaż można nawet usłyszeć o tzw. "przejściowych" porach roku, czyli przedzimie i przedwiośnie, a w ogóle w innych klimatach mogą być zamiast tych wcześniejszych pora sucha czy pora deszczowa. Wyznaczenie konkretnych dat, kiedy ma zacząć się kolejna astronomiczna pora roku, opiera się na górowaniu Słońca w zenicie nad równikiem bądź zwrotnikami. Ich występowaniu towarzyszą zmiany długości trwania dnia i nocy.
Astronomiczna wiosna rozpoczyna się w dniu 21 marca, w czasie równonocy wiosennej. Wtedy to kula ziemska jest oświetlona równomiernie, dzień i noc są jednakowo długie na całej Ziemi i trwają po 12 godzin i promienie zenitowe Słońca padają na równik. Taka sama sytuacja występuje podczas równonocy jesiennej.
Lato zaczyna się, gdy jest przesilenie letnie, 21 czerwca, najdłuższego dnia w roku, czyli w momencie, kiedy Słońce góruje w zenicie na szerokości zwrotnika Raka i oś obrotu Ziemi jest maksymalnie wychylona w kierunku Słońca. Pomiędzy 21 marca a 23 września bardziej oświetlona jest półkula północna i do 21 czerwca zwiększa się na półkuli północnej długość dnia, a po 21 czerwca długość nocy.
Jesień astronomiczna występuje 23 września podczas równonocy jesiennej czy wrześniowej. Słońce przechodzi wtedy przez punkt Wagi. W chwili gdy na jednej półkuli zachodzi zjawisko równonocy jesiennej, na drugiej jest to moment równonocy wiosennej, bo Słońce oświetla nasz glob równomiernie, jego promienie spadają na równik, a dzień i noc trwają po 12 godzin.
Astronomiczna zima ma miejsce dnia 21 grudnia i analogicznie, gdy tego dnia na półkuli południowej mamy przesilenie zimowe, to na północnej mamy przesilenie letnie. Przesilenie zimowe, czyli chwila, gdy Słońce góruje w zenicie na szerokości zwrotnika Koziorożca i jest to najkrótszy dzień w roku.

Następstwa z ruchu obrotowego Ziemi… Jest ich kilka, między innymi to występowanie pór roku, strefy oświetlenia Ziemi, zmiana wysokości Słońca nad horyzontem w różnych szerokościach geograficznych w ciągu roku, różne zmiany temperatury powietrza, zmiana długości dnia i nocy na Ziemi, występowanie dni i nocy no i stref klimatycznych, takich jak okołorównikowa, umiarkowana oraz okołobiegunowa.

Powstanie Ziemi. Ten proces trwał miliardy lat i zaczyna się, gdy jest już Słońce, ale wokoło jest chaos po wybuchu. Wszędzie latają sobie okruchy skalne, które szybko się przemieszczają i przez to się zderzają, co z kolei sprawia, że formują się w okrągłą całość… Która łapie orbitę Słońca i jest teraz kulą lawy, gdzie panuje temperatura 1200 stopni Celsjusza. Do naszej kuli zaczyna się zbliżać z prędkością 30 metrów na sekundę planeta wielkości Marsa, czyli Teja.  I gdy się obydwie w końcu zderzają, powodują niewyobrażalny wybuch i zmieniają się w ciecz… A gdy Ziemia jest już w stanie stałym, Tei już nie ma, ale za to wokół Ziemi tworzy się pierścień z kolejnych okruchów skalnych, które po miliardach lat formują się w księżyc, który na początku znajduje się bardzo blisko naszej planety. Kolejne miliardy lat przemijają, a nasza Ziemia jest bombardowana przez meteoroidy, w których są kryształy, a  w tych kryształach znajduje się woda, poza tym meteoroidy palą się w atmosferze, więc tam jest jeszcze tlen. Nasza planeta ostyga i pokazuje się skalna skorupa. W końcu cała kula ziemska jest zalana wodą, spod której wybuchają wulkany, które sprawiły, że atmosfera Ziemi w tamtym momencie składa się głównie z dwutlenku węgla i z azotu. Razem z tą wodą też do globu docierają minerały, dzięki którym w wodzie rozwijają się bakterie, które mogą przeprowadzić fotosyntezę. I wtedy atmosfera zaczyna być podobna, jaką mamy dzisiaj i panuje temperatura około 30 stopni Celsjusza, a dobra trwa tylko 3 godziny, bo Ziemia obraca się bardzo szybko… Na szczęście Księżyc oddala się i  wtedy też Ziemia zwalnia i dobra ma już 20 godzin. Mija kilka milionów lat i wtedy następuje Wielka Epoka Lodowcowa, najdłuższa epoka w historii naszego globu. Wtedy cała nasza planeta jest pokryta lądolodem o wysokości kilkunastu kilometrów, ale na szczęście wulkany eksplodują i tworzą tym samym koc cieplny, który z kolei sprawia, że lodowiec zaczyna topnieć. I zaczyna się życie na naszej planecie, wszędzie oceany, zwierzęta i rośliny, które odzyskują powietrze z atmosfery i usuwają koc cieplny za pomocą fotosyntezy i zamieniają w tlen. W tym samym czasie małe wysepki tworzą wielki kontynent dzięki ruchom płyt tektonicznych, który za niedługo rozdzieli się na dwie części. I niestety, Słońce promieniuje, więc na lądzie nie ma życia, ale w końcu szczęśliwie tlen spotyka się z promieniowaniem Słońca i powstaje ozon, a właściwie warstwa ozonowa, która ogranicza to promieniowanie, dzięki czemu na lądzie rozwija się fauna i flora. No i cóż… Jak na razie żyjemy na jedynej, wyjątkowej planecie, na której tętni życie.
Atmosfera jest to powłoka gazowa, która otacza naszą ziemię. Dzieli się na kilka sfer. Ta, w której żyjemy, to troposfera albo też biosfera i jest do 12 kilometrów nad Ziemią. Składa się z azotu, tlenu i dwutlenku węgla. Później mamy stratosferę, do 50 kilometrów nad Ziemią i tutaj znajduje się ozonosfera, która powstała w końcowych etapach narodzin naszej planety… I jak wiadomo, pochłania promieniowanie słoneczne. Następna jest mezosfera, do 80 kilometrów nad Ziemią, potem stratosfera, do 500 km nad Ziemią i tutaj na setnym kilometrze znajduje się granica kosmosu. Na koniec jest egzosfera, 500-800 km nad Ziemią.