Bohaterem filmu krótkometrażowego jest pan Andrzej, który denerwuje się, że ktoś zniszczył mu pojazd, pyta zgromadzonych, czy aby na pewno widzą to, co uczynili. Po chwili, wyraźnie zirytowany, pan Andrzej zapytuje się po raz wtóry, kto był operatorem wyżej wspomnianego wehikułu.

Szybko okazuje się, że zarządcą maszyny był nikt inny, tylko sam chorąży.

Pan Andrzej wścieka się, że szoferem może być tylko ta persona, którą uprzednio wyznaczył, i wyraźnie wspominał, że bez powiadomienia jego własnej osoby nikt inny nie może zasiadać za sterami. Stara się on uświadomić chorążemu, że nieodwracalnie zdemolował on pojazd służący w jednostce konserwacyjnej.
Chorąży próbuje uspokoić pana Andrzeja, mówiąc, że w najkrótszym możliwie czasie postarają się naprawić uszkodzoną część wozu. Pan Andrzej nie przyjmuje tej odpowiedzi i stanowczo ją neguje.

Chorąży oferuje wtedy, że felerną część wydobędą z jego pojazdu i podarują ją rozwścieczonemu bohaterowi. Pan Andrzej zaprzecza, mówiąc, że taka część karoserii, przeznaczona dla tego typu automobilu jest nie do zdobycia.

Chorąży naciska i proponuje, aby połaczyć siły i zakupić farbę aerozolową w puszce pod wysokim ciśnieniem przeznaczoną do rozpylania, aby polakierować wybrakowany element.
Pan Andrzej jest rozgoryczony, nadal zdaje się szukać odpowiedzi na pytanie, dlaczego ludzie używają rzeczy, które nie są ich własnością, mimo że starał się on wyjaśniać ponad tysiąc razy tą kwestię. Okazuje się, że pan Andrzej dogląda wehikuł częściej, niż swoją małżonkę, czemu stara się zapobiec przydział. Całkowicie wzburzony, pan Andrzej w nieprzyzwoitym języku wyjaśnia, że kierowcą jest konkretna, wyznaczona osoba i dopytuje, czy znany jest zebranym osobom paragraf prawny, który pozwala na ich samodzielne działanie.